tag:blogger.com,1999:blog-20633790.post488351448723921004..comments2023-08-12T10:39:02.307+03:00Comments on ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ: Η γενιά της σιωπής… η γενιά της οργής ΙΙSpark D' Arkhttp://www.blogger.com/profile/01409153323905850128noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-20633790.post-86579001102081170352008-12-21T19:25:00.000+02:002008-12-21T19:25:00.000+02:00εγώ μπορεί να μην φόρεσα κουκούλα.. αλλά φορώ προσ...εγώ μπορεί να μην φόρεσα κουκούλα.. αλλά φορώ προσωπείο.. και αυτό κουκούλα είναι για να προχωρώ...Spark D' Arkhttps://www.blogger.com/profile/01409153323905850128noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20633790.post-42253521556028506842008-12-21T12:05:00.000+02:002008-12-21T12:05:00.000+02:00αποστασιοποιούμαι εντελως.δεν φορώ κουκούλα και δε...αποστασιοποιούμαι εντελως.<BR/>δεν φορώ κουκούλα και δεν φόρεσα ποτέ.<BR/><BR/>αυτο προς το παρόν.Μαριλέναhttps://www.blogger.com/profile/10731534726496913021noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20633790.post-49205949861241819932008-12-21T11:47:00.000+02:002008-12-21T11:47:00.000+02:00να τις βγάλουμε τις κουκούλες, να μας φτύσουν, να ...να τις βγάλουμε τις κουκούλες, να μας φτύσουν, να φτύσουμε και εμείς τους εαυτούς μας... μετά όμως τι?<BR/>θα πάμε να κοιμηθούμε ήσυχοι? ή έχουμε να προτείνουμε κάτι για να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο?Spark D' Arkhttps://www.blogger.com/profile/01409153323905850128noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20633790.post-89045890656179813162008-12-21T08:22:00.000+02:002008-12-21T08:22:00.000+02:00Ημουν στην αρχη της εφηβειας οταν επεσε η χουντα. ...Ημουν στην αρχη της εφηβειας οταν επεσε η χουντα. Δεν εμαθα να σιωπω, αντιθετα εμαθα να φωναζω και να διαμαρτυρομαι για οτι διαφωνουσα. Ο εχθρος ορατος, ο στοχος επισης.Η δημοκρατια επρεπε να στεριωσει και μεις αποφασισμενοι να το καταφερουμε οσες πορειες,φωνες και μολοτωφ κι αν χρειαζοταν. Η παιδεια ερχοταν παντα μετα το σχολειο, μεσα απ΄τις ατελειωτες συζητησεις ,μεσα απ΄τα βιβλια, μεσα απ΄τον αγωνα,μεσα απο μια υπαρκτη ιδεολογια. Κι ομως.<BR/>Αυτη ακριβως η γενια, η δικια μου γενια, παραδιδει σημερα στο 15χρονο παιδι τη κοινωνια που περιγραφεις.Γιατι το μελι ηταν πολυ γλυκο.Και ξερεις ποιο ειναι το χειροτερο. Τα καναμε ετσι τα δικα μας παιδια που δεν ειναι ικανα ουτε να μας καταδικασουν οπως λες. Ουτε αυτο δεν τα αφηνουμε να κανουν.Δεν το αντεχουμε. <BR/>Ας βγαλουμε λοιπον εμεις πρωτοι τις κουκουλες για να μας φτυνουν κατευθειαν στο προσωπο.Adamantiahttps://www.blogger.com/profile/01388395466717849973noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20633790.post-79627203865362949642008-12-21T01:09:00.000+02:002008-12-21T01:09:00.000+02:00Συγκομιδή: 13 αποσπάσματα[1]…Με σπασμένο κεραμίδι ...Συγκομιδή: 13 αποσπάσματα<BR/><BR/>[1]<BR/>…Με σπασμένο κεραμίδι ζωγραφίζουν<BR/>τις σκιές μας στα ντουβάρια.<BR/><BR/>Ζητάνε πόλεμο<BR/>κι εσείς ειρήνη<BR/>σε ποιόν να παραδοθούμε;<BR/><BR/><BR/><BR/>[2]<BR/><BR/>…Όλα τα «ναι» της σιωπής σου θα πληρώσεις<BR/>κι όλες τις υποκλίσεις,<BR/>μ’ έναν επίμονο πόνο στη μέση.<BR/><BR/>Ευπάθεια του είδους μας, θα πεις,<BR/>ευπάθεια του homo osfiocamptus.<BR/><BR/><BR/><BR/>[3]<BR/><BR/>…Να θυμάσαι,<BR/>πως σαν νυχτώσει, κάποτε, για πάντα,<BR/>τις λιακάδες του καιρού μας<BR/>θα τις φυλάμε σαν παλιές φωτογραφίες.<BR/><BR/><BR/>[4]<BR/><BR/><BR/>…Είναι κάποιοι στίχοι που μειώνουν την απόσταση<BR/>που διαβάζοντάς τους φυτεύουν στο κορμί μου<BR/>τα φλεγόμενα συντρίμμια των εμπόλεμων ζωνών.<BR/><BR/><BR/><BR/>[5]<BR/><BR/><BR/>…Τις αλησμόνητες πατρίδες<BR/>τις κάνει μικρά τυλιγμένα εισιτήρια<BR/>για να μη γίνουν δάκρυα<BR/>και τις καταλάβουν<BR/>τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων…<BR/><BR/><BR/><BR/><BR/>[6]<BR/><BR/><BR/>…Φοβάμαι μη σβήσει η ανθρωπιά<BR/>και σταματήσουμε<BR/>να φτιάχνουμε τον κόσμο με ποιήματα.<BR/><BR/><BR/><BR/>[7]<BR/><BR/><BR/>…Ξέρω πως κι εσύ αναρωτιέσαι<BR/>-για τα παιδιά μας, λέω-<BR/>αν θα σταθούνε κάποτε ικανά<BR/>να μας καταδικάσουν.<BR/><BR/><BR/><BR/><BR/>[8]<BR/><BR/><BR/>…Έρωτες και θάνατοι ταιριάζουν<BR/>θέλουν να τους βρεις,<BR/>να τους διαλέξεις,<BR/>θέλουν να μιλήσουν στην ψυχή σου...<BR/><BR/><BR/><BR/>[9]<BR/><BR/>…Να δεις που όλες οι σφαίρες τους<BR/>θα πέσουν στον τοίχο<BR/>-μιλώ για τις καινούργιες σφαίρες<BR/>που φτιάχνουν από ξεραμένη λάσπη εφημερίδων…<BR/><BR/><BR/><BR/><BR/>[10]<BR/><BR/><BR/>…Νύχτα, πόση συμπόνια να ξεκλέψεις,<BR/>δε σου φτάνει,<BR/>δειλά τα βλέμματα που απόμειναν,<BR/>δειλά και φευγαλέα…<BR/><BR/><BR/><BR/><BR/>[11]<BR/><BR/><BR/>…Μαύρισε η αμμουδιά στο ακρογιάλι<BR/>κι όλα τα βοτσαλάκια γίνανε βλήματα,<BR/>τρυπάνε την καρδιά μας<BR/>αυτό το καλοκαίρι…<BR/><BR/><BR/><BR/>[12]<BR/><BR/>… Τώρα που κατάπιαμε τη φωνή μας,<BR/>ποιήματα κι οι πέτρες απαγγέλουν.<BR/><BR/><BR/>Κιτρίνισε τ’ οδόστρωμα της Τσιμισκή,<BR/>ξεφύτρωσαν τη νύχτα χαμομήλια...<BR/><BR/><BR/><BR/>[13]<BR/><BR/><BR/>…Τέτοιες μέρες φοβάμαι να γράψω<BR/>μην πάρουνε τις λέξεις μου<BR/>κι ανάψουνε φωτιά τις καταλήξεις τους...<BR/>Μη σπάσουνε τις συλλαβές τους<BR/>κι αρχίσει ο πετροπόλεμος.<BR/>Μη τις σκορπίσουν<BR/>και μυρίσει δακρυγόνο...<BR/><BR/>http://vorias.blogspot.com/2008/12/blog-post_20.htmlSpark D' Arkhttps://www.blogger.com/profile/01409153323905850128noreply@blogger.com