Ο Βασίλης Θαλασσινός επιστρέφει στα Ιωάννινα για μια έκθεση ζωγραφικής στο "Θυμωμένο Πορτραίτο" και όχι μόνο. Ο πρώην φοιτητής της σχολής των επιστημών της τέχνης του πανεπιστημίου Ιωαννίνων και από τα πλέον ενεργά μέλη της θεατρικής ομάδας του πανεπιστημίου (ΘΕ.Σ.Π.Ι.) θα ανοίξει την έκθεσή του μαζί με τον Romain Chauvet την Δευτέρα 26 Απριλίου 2010 ενώ η ποίηση και η μουσική αποτελούν πάντα αναπόσπαστα τμήματα των εκθέσεων.

Την Δευτέρα το απόγευμα στις 26 Απριλίου 2010 οι καλλιτέχνες θα ζωγραφίσουν μαζί με τον κόσμο σε ένα δρώμενο με απρόβλεπτα πάντα αποτελέσματα.

Εσείς τι κάνετε αυτές τις μέρες για Γιάννενα; Μήπως είναι η ώρα τώρα που μύρισε η άνοιξη να βγούμε λίγο έξω; Να ζωγραφίσουμε και πάλι και να θυμηθούμε;

Κάποιες φορές δεν χρειάζονται λόγια. Απλά σας περιμένουμε στην έκθεση.

Για όσους θα ήθελαν να δουν κάτι παραπάνω μπορούν και κοιτάξουν εδώ...
Κιτς
Ενώ για τους χρήστες του facebook μπορούν να βρουν περισσότερες πληροφορίες για τον δημιουργό απλά αναζητώντας τον χρήστη

Vasilis Thalassinos

Την ομάδα Κιτς (για να βρουν και όλες τις δράσεις όπως πχ την διοργάνωση ανταλλακτικών/χαριστικών παζαριών όπου αντικείμενα που δεν χρειαζόμαστε πια ανταλλάσονται ή χαρίζονται)

και φυσικά το UGA TRIP με το ταξίδι της εβδομάδας του έρχεται...

"-Τhursday 22.00-00.00 radio show at www.radiophototropic.gr
-Friday 22.00-06.00 dj+vj set at Asylo -Megalou Aleksandrou 38 kai Giatrakou (Metaksourgeio)
- Monday 20.00 opening of the painting exhibition of Romain Chauvet and Vasilis Thalassinos at Thimomeno portraito (Giannena)+dj set and visual poetry
-Monday afternoon open call for a painting performance at Thimomeno Portraito
-Thursday 22.00 uga live show at Spirto (Exarheia)
let it roll...

Εσύ θα μείνεις μέσα;

Έχεις νοιώσει ποτέ μουδιασμένος; Παγωμένος; Σαν ο χρόνος να παγώνει για λίγο… για πολύ… δεν έχει σημασία και μετά να ξεκινάνε πάλι και εσύ να μένεις παγωμένος, ακίνητος μέσα στον χρόνο…

Πάνε μέρες (και άλλες τόσες νύχτες αντιστοίχως) που προσπαθώ να βρω το χαμένο μου χιούμορ. Να το ρίξω στον Κρόνο;… (στα ναρκωτικά δεν γίνεται γιατί τα μετράμε… και οικονομικά δεν βγαίνω τελευταία με τίποτα).. δεν ξέρω. Βρισίδια, πολλά βρισίδια τελευταία. Με την μούρη στον τοίχο και ένα πιστόλι στον κρόταφο δουλεύω. Καταθέσεις στην αστυνομία, ο άγιος Πέτρος να στήνει μπιριμπίτσες με θέση δική μου V.I.P. Δεν είναι η ζωή όπως στην τηλεόραση, δεν είναι γαμώτο…. Δεν έχει διαφημίσεις, στο τέλος το αγόρι δεν εξαφανίζεται με το κορίτσι… πολύ απλά δεν υπάρχει τέλος, δεν υπάρχει αγόρι, δεν υπάρχει κορίτσι….

Πήρα καραμέλες. Έσφιξα τα δόντια. Είπα θα το κόψω το τσιγάρο. Έσκυψα το κεφάλι, έσφιξα τα δόντια και συνέχισα να τρέχω. Δεν θα καπνίσω, δεν θα μιλήσω. «-Γιατί καπνίζεις; - Για να ‘χω απασχολημένο το στόμα μου, να μην μιλάω» Έκοψα το τσιγάρο…. Και μίλησα να διεκδικήσω αυτό που μου δίνει ο νόμος. Και μπήκα black list. Σαν τις συμβασιούχες καθαρίστριες.

Όσο και αν τρέχει ο χρόνος, όσο και αν τρέχεις και εσύ… παγώνει ο χρόνος… παγώνεις και εσύ. Πάνε απογεύματα τώρα που γράφω και σβήνω, αφήνω μισά… κείμενα που δεν έχουν σημασία. Ανόητες «ειδήσεις» του τίποτα…. Για την δίκη Γρηγορόπουλου κουβέντα, για τα χρήματα που «χάθηκαν» κουβέντα… Siemens? Siemens Who? Me or You?

Γυρνώ στο σπίτι απογοητευμένη ακόμα μία μέρα. Δίχως 1 φίλο να πω, «δεν μπορώ, πάμε για καφέ να ξεφρικάρω» Πετάω τα κλειδιά δίπλα σε ένα πιάτο λαπά. Το μόνο που ανέχεται το γδαρμένο μου στομάχι πια. Ανοίγω την τηλεόραση μηχανικά. Αυτοματοποιημένα. Αδιάφορα.

«Πέθανε από ανακοπή ο Μάνος Ξυδούς»

Ένας πυροβολισμός μέσα στην σιωπή. Δεν μπορεί. Κάτι κατάλαβα λάθος μέσα στην παραζάλη. Ανακάθομαι. «Έφυγε» Έχει σημασία το γιατί; Ο εγκέφαλος μηχανικά καταγράφει τις διαδικασίες του μετά… δίνει ερμηνείες. Ο χρόνος που προχωρά…. Τα πόδια καρφωμένα στη γη.

Όχι δεν γίνεται. Η φοιτητική μου ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Εγώ. Με ένα κράνος στο χέρι. Με τα μαλλιά βαμμένα τρελά. Με τα σκουλαρίκια στη σειρά στο 1 αυτί και το διαφορετικό στο άλλο. Με τα μαύρα μου ρούχα και τα παράξενα νύχια. Με το θέατρο. Με ανθρώπους που τραγουδούσαμε δίπλα-δίπλα σε καρέκλες, στριμωγμένοι, σε θέατρα και που τώρα δεν μιλάμε πια. Με κάποιους χαθήκαμε και με τους υπόλοιπους μπήκαν πολύ περισσότερα, από το χρόνο ανάμεσα μας.

«Εσύ εκεί….»

Θυμάμαι τις συναυλίες…. Τον θυμάμαι πάνω στη σκηνή. Με τα δικά του τραγούδια που ξεχώριζαν. Τα LPs με τους στίχους και τα λόγια τους, τις σκέψεις τους. Τα λεφτά που μάζευα με κόπο για να πάρω τα LPs, να πάω στις συναυλίες. Για εκείνη τη στιγμή, μέσα στο σκοτάδι… να ακούω τα τραγούδια… να ταξιδεύω…. Να πιστεύω στο όνειρο, στους πρίγκιπες της Δυτικής Όχθης, στους δικούς μου πρίγκιπες.

Αυτή ήταν η εποχή εκείνη. Η εποχή με τους πρίγκιπες. Με την Δήμητρα που ήταν και εκείνη φοιτήτρια στην Μουσική. Με τον Μπάμπη για τον οποίο ουρλιάζανε οι κοπέλες χειρότερα και από τις ρουβίτσες. Με τον Φίλιππο, που άραζε στις καρέκλες και μιλώντας χάζευε τη σκηνή και τον κόσμο που στριμωχνόταν στα παρασκήνια για ένα αυτόγραφο. Ένα μαγαζί που είχα πάει συναυλία, δεν υπάρχει πια. Αν πω «Μαντζάτο» ποιος θα το θυμηθεί; Ένα θέατρο, που τους είχα δει και είχα φύγει με το κεφάλι σκυφτό, τώρα πηγαίνω Κυριακές με τον γιό μου να δούμε Καραγκιόζη.

Τώρα πηγαίνω κομμωτήριο κάθε Δευτέρα απαραιτήτως. Βάφω τα άσπρα πλέον μαλλιά μου Έχω σφραγίδα, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, με φωνάζουν κυρία «Spark» και τους κοιτάζω καλά να δω αν με δουλεύουν. Δεν πιστεύω πια στους πρίγκιπες. Δεν βραχνιάζω στις συναυλίες. Μάζεψα το πικ-απ και πακετάρισα τους δίσκους μου. Δεν βολεύουν πια. Μεγάλωσα.

Δεν παίζω θέατρο. Δεν γράφω. Δεν σκηνοθετώ. Μιλάω για την κρίση, υπολογίζω λεφτά, πληγώνομαι όταν συνειδητοποιώ πως με χρησιμοποιούν για λεφτά, όπως στο σχολείο για να αντιγράψουν στο διαγώνισμα. Έγινα ό,τι φοβόμουν.

Δεν είμαι πια φοιτήτρια. Δεν ονειρεύομαι το μέλλον. Το ζω. Και μετρώ τις ανάσες μέχρι να γίνει παρελθόν. Τότε πίστευα σε έναν καλύτερο κόσμο, που τα πάντα μπορούσαν να αλλάξουν με την τέχνη. Τότε τραγουδούσα. Και διάβαζα. Για την πάρτη μου.. για την ψυχή μου… για τα όνειρά μου που κυμάτιζαν στις μουσικές μου.

Στιχάκια και εικόνες γυρίζουν στο μυαλό μου. Η μουσική του Μάνου και των υπολοίπων. Ο Μάνος εκτός των Πυξ Λαξ και με άλλα τραγούδια. Διάβαζα στα πεταχτά το όνομά του στα videoclips και χαμογελούσα συνωμοτικά.

Έκλεισα τις μουσικές σε μνήμες, κασσέτες, LPs, CDS και προχώρησα. Κάποτε είχε στείλει 1 κασσέτα με τραγούδια τον Πυξ Λαξ σε μία κοπέλα που είχα «γνωρίσει» μέσω νετ στην Αμερική. Την έβαζε στο καμπριολέ και ταξίδευε, χωρίς να γνωρίζει λέξη ελληνικά. Και γούσταρε.

Πάντα είχα την ψευδαίσθηση ότι αν θες κάτι πολύ, μπορείς πάντα να το πάρεις πίσω. Ακόμα και αν έχασα πολλά, ενδόμυχα πίστευα πως κάπου κάτι είχε σωθεί απ’ αυτά. Μέχρι τη στιγμή αυτή. Που τεντώνει, μικραίνει, χάνεται. Που με κοιτά κατάματα, πριν το βάλει στα πόδια.

Ο Μάνος Ξυδούς πέθανε. Το αστείο της «τελευταίας συναυλίας» των Πυξ Λαξ, δεν είναι πια αστείο. Σκορπίσανε. Και ο Μάνος πέθανε. Όπως οι εικόνες των φοιτητικών μου χρόνων. Των καλύτερων χρόνων της ζωής μου. Σκορπίσανε. Μην με ρωτάς ποιοι πεθάνανε.

Τίποτα δεν γυρίζει πίσω. Προπάντων η στιγμή. Ο Μάνος ξεκίνησε αυτοδίδακτος, από courier στην ΕΜΙ, έγινε παραγωγός, συνάντησε τους Πυξ Λαξ και έγινε ένα μαζί τους. «Φευγάτος». Τα πλήρωσε τα πάθη. Τα ταξίδια του. Έφυγε στα 57 του, έχοντας ζήσει τον έρωτα, παιδιά, εγγόνι, μουσική…. Ευτυχισμένος; ΄Ισως να μην το μάθουμε ποτέ. Αλλά κατάφερε να γράψει τα soundtracks της ζωής πολλών ανθρώπων που το πιο πιθανόν είναι πως δεν συναντήθηκαν ποτέ…

Το τέλος της αθωότητας; Μάλλον όχι…. Οι τίτλοι πρέπει να έπεσαν κάπου ανάμεσα στις «τελευταίες» συναυλίες…. Ούτε και αυτή τη βδομάδα θα κόψω το κάπνισμα. Μου ‘μείναν τα πάθη μου να μου θυμίζουν πως είμαι άνθρωπος.