Η στιγμή της ομίχλης

Λίγο πριν ανάψω τσιγάρο… Λίγο πριν βγω πάλι στους δρόμους… Όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη μια εικόνα γυρίζει εδώ και μέρες στο κεφάλι μου. Μια εικόνα βουβή γεμάτη μουσική… καρφωμένη μέσα στο χρόνο που δε σταματά ποτέ.

Περιμένεις οι ξεχωριστές στιγμές να έχουν μια προειδοποίηση, κάτι που να σε προετοιμάζει να σηκώσεις το βλέμμα, να σταθείς, να απολαύσεις… Μια βροντή πριν την βροχή, μια σπίθα πριν τον έρωτα…. Περιμένεις να ‘ρθουν με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο και την σπίθα στα βλέμμα.

Ακόμα ένα σαββατοκύριακο να φεύγω αργοπορημένη από τη δουλειά με δανεικά τσιγάρα, με μάτια μισόκλειστα, με ταχύτητα νυσταγμένη μέσα σε μισοάδειους δρόμους. Κόκκινα φανάρια, πράσινα φανάρια, προσπεράσεις μέσα στην ομίχλη και με μια υγρασία όμοια με ανεπαίσθητη βροχή. Τελευταίο φανάρι. Κόκκινο. Πράσινο. Αλλαγή ταχύτητας. Πάμε. Στροφή και σε λίγο θα είμαι σπίτι. Νυσταγμένα, νωχελικά σαν μια βαρκούλα μέσα σε ποτάμι.

Προσπερνώ ένα αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. Ένα κόκκινο, παλιό αυτοκίνητο. Κοιτάζω ξανά και ένα κεφάλι προβάλει στο παράθυρο του συνοδηγού. Γυρίζω το κεφάλι στον έρημο δρόμο. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί αυτό που αντικρίζω συνήθως είναι νοτισμένα τζάμια…

Ένας ηλικιωμένος κύριος φορώντας μια τραγιάσκα και ένα δοξάρι στο χέρι έπαιζε βιολί μόνος του στο αυτοκίνητο μέσα στην ομίχλη. Δεν τον ένοιαζε αν άκουγε κανείς, ποιος περνούσε… μέσα στο αυτοκίνητο, παρκαρισμένος λίγο πριν από ένα αδιέξοδο. Δεν μπορούσα να δω και πολλά, δεν προλάβαινα, μόνο το δοξάρι και ένα τεράστιο ζευγάρι γυαλιά. Δεν ήθελα να λερώσω τη στιγμή με την αδιακρισία μου… και συνέχισα να προχωρώ κοιτώντας στα κρυφά απ’ τον καθρέφτη, μέχρι που ο κύριος χάθηκε. Πρώτα αυτός, μετά το αυτοκίνητο μέσα σε μια στροφή…. Η εικόνα χάθηκε, η στιγμή απομακρύνθηκε…. Σιωπηλά… μέσα στην υγρασία και την ομίχλη… Όμως για κάποιον αδιόρατο λόγο… Αυτός ο ηλικιωμένος κύριος ακόμα γυρίζει με το δοξάρι και το βιολί του στη σκέψη μου…. Σε εκείνον τον έρημο δρόμο… Μόνος… Σε μια άκρη…. Ζώντας τη στιγμή μόνο για πάρτη του… Σώζοντας την ψυχή του.

Απλά... Χωρίς προειδοποιήσεις.

Κλέβοντας....

Αγαπημένη μου Άη Βασίλω…

Δεν σε γνωρίζω… και για να σου πω ένα μυστικό… δεν πιστεύω σε σένα και τελευταία την παλεύω για να μην σταματήσω να πιστεύω στους ανθρώπους.

Φυσικά και δεν το σκέφτηκα μόνη μου να σου γράψω. Με έπιασαν οι αδιακρισίες μου και διάβασα το γράμμα της Θείας Ντόννας, ζήλεψα και να ‘μαι και εγώ να φλυαρώ μιας και την πρωτοχρονιά έχω κλείσει να δουλεύω στο «Μέγαρο»… χωρίς τον παίδαρο φυσικά.

Τώρα υποθέτω ότι θα έπρεπε να σου πω ότι ήμουν καλός άνθρωπος την προηγούμενη χρονιά.  Δεν ήμουν…. Μαλάκας ήμουν, με εξαιρετική επιτυχία. Η χρονιά που θα χαθεί σε λίγο πέρασε σαν ένα ατέλειωτο roller coaster. Σαν τηλεοπτική σειρά χωρίς διαλείμματα για διαφημίσεις. Δυστυχώς….

Είχε κοσμικές εμφανίσεις με κορυφαία την grante εμφάνισή μου σε γάμο με ροζουλί αμφίεση όπου ήμουν σαν φαλαινο-φλαμίνγκο. Όταν είδα τις φωτογραφίες λαχτάρησα.  Αλλά χρειάστηκε να αποκτήσω ακόμα 1 νέο φίλο, τον κύριο Helicobacter Pylori για να αποφασίσω ότι πρέπει να κάνω δίαιτα. Τι έχασα μέχρι στιγμής; Την ψυχραιμία μου!

Γενικά αυτός ο Κρόνος ήταν ένα αδιάκοπο σκωτσέζικο ντουζ. Να σε κάψω Γιάννη μ’, να σ’  αλείψω λάδι. Άνθρωποι που μπαινόβγαιναν από τη ζωή μου. Άνθρωποι που μοιραστήκαμε γέλια και κλάματα, άνθρωποι που με μαχαίρωσαν πισώπλατα για να χαθούμε ξανά. Και κάπως έτσι ξεθωριάζουν μέσα μου οι άνθρωποι, φεύγω, το βάζω στα πόδια αθόρυβα… Αλλά από την άλλη γνώρισα και ανθρώπους, που άξιζαν πραγματικά, που ζέσταναν τις στιγμές και την ψυχή μου. Ανθρώπους που με προχώρησαν παρακάτω… που γνώρισα μέσα από τα μάτια τους άλλους ανθρώπους, μέρη και καταστάσεις, που αλλιώς δεν θα τα γνώριζα ποτέ. Ανθρώπους που θέλω να μείνουν στη ζωή μου και να μετράμε χρόνια και χρόνια γνωριμίες.

Ακόμα μία χρονιά μίσησα το τηλέφωνο και το ξεχνάω συστηματικά πλέον στα πιο απίθανα μέρη. Όλο προβλήματα υγείας… Δάκος έπεσε, περονόσπορος έπεσε… δεν μπορώ να πω… αλλά οι γνωστοί μοιάζουν με την παροιμία… με τον ήλιο τα βάζω με τον ήλιο τα βγάζω τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Όχι ότι εγώ ήμουν καλύτερα. Ένα χρόνιο πρόβλημα στο πόδι με οδήγησε σε κατάχρηση αναλγητικών και αυτό ένα βράδυ σε άπνοια. Ήταν σαν ένα τεράστιο φορτηγό με πλάκωσε ξαφνικά. Έχοντας παραλυμένο κάθε μυ μου, βλέποντας τα πάντα να μαυρίζουν και απλά να πέφτεις. Να έχεις συναίσθηση και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα…. Ευτυχώς ο Θεός με προστάτευσε από την βλακεία μου και κάποια λεπτά αργότερα συνήλθα. Τότε τα έκοψα μαχαίρι όλα και συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει τον έλεγχο. Και τότε μου ήρθε το χαστούκι. Ένας δικός μου άνθρωπος… νέος… είχε καρκίνο για 2^η φορά σε 6 μήνες. Γνωρίζω αρκετά για την περίπτωση…. Αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ τίποτα και συνεργάτες για να με «βοηθήσουν» μου έκαναν ανακεφαλαιώσεις καθημερινά εκ περιτροπής. Σχεδόν τους μίσησα. Δεν θέλω να ξέρω. Μην μου βάζετε την ταμπέλα που φορώ στους αγνώστους. Δεν μιλάμε για κάποιον που θα ξεχάσω μόλις φύγει. Μιλάμε για δικό μου άνθρωπο. Έχω δικαίωμα να μην είμαι επιστήμων, να μην είμαι αντικειμενική, ψύχραιμη… να μην είμαι ιατρός… αλλά άνθρωπος. Αλλά δεν στο συγχωρεί κανείς αυτό… και κυρίως ο χρόνος….

Αλλά η χρονιά αυτή… αν και σκύλα έφερε και τρομερές στιγμές. Μου έφερε έναν έρωτα απρόσμενο και την ευτυχή συγκυρία να μπορώ να το μοιραστώ με αρκετούς εκτός από τον άμεσα ενδιαφερόμενο. Το καλοκαίρι λοιπόν ζήσαμε μεγάλες στιγμές που θα έκαναν 15χρονα να κοκκινίσουν από τη ζήλια τους. Γιατί όταν την πατάς κάνεις μονίμως τα ίδια πράγματα, απλά μεγαλώνοντας έχεις τους γνωστούς και τις ευκαιρίες να τα κάνεις ακόμα καλύτερα! Από το όλο σκηνικό μόνο ο μακαρίτης ο Μπονάτσος έλειπε να φωνάξει… «Ρωτήσαμε 100 ανθρώπους και ψάχνουμε τις 5 δημοφιλέστερες απαντήσεις….» Με άλλους φίλους να λένε «προχώρα»… με άλλους να λένε «ΜΑΖΕΨΟΥ!!!» οι μέρες περνούσαν γεμάτες γέλια, τσιγάρα και μικρές συνομωσίες.

 Όταν τον έρωτα τον μοιράζεσαι…. Τον ζεις… Όταν είναι μονόπλευρος τότε το ρίχνεις στην φιλοσοφία. Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του…. Και άλλα τέτοια συγκλονιστικά, που μπορεί να μην αλλάζουν στο ελάχιστο τη ζωή σου αλλά γλυκαίνουν την χυλόπιτα… όσο το πικραμύγδαλο. Ευτυχώς είχα ανθρώπους να τον μοιραστώ αλλιώς εδώ θα είχε γεμίσει ιστορίες.

Ιστορίες; Για αυτά θα σου πω αργότερα…. Έχω να ρίξω κάτι μπετά στον οδοντίατρο και έρχομαι.

Σκέφτομαι…..

Σκέφτομαι να βγάλω για καφέ το κινητό μου…. Και αν θέλω και άλλους να πάρω και το laptop. Κανείς δεν είναι εδώ. Μόνο αυτά έχω να με συνδέουν μαζί τους. Όταν υπάρχει χρόνος, όταν υπάρχει ανάγκη…. Όταν υπάρχει λόγος.

Σκέφτομαι και τα μάτια μου κλείνουν από την κούραση και τα κεφάλι μου πονά. Δεν θέλω να υπάρχει λόγος… Συναίσθημα θέλω… και ψιθυριστά… χρόνο…

Κατά συνθήκην ψεύδη...

Και αν σου έκαναν ένα δώρο τι θα έλεγες; Να το δω πρώτα και αν δεν μ΄ αρέσει παρ΄ το πίσω; Ή φέρε μου ένα άλλο; Με φιόγκους και κορδέλες φαντεζί;

Χώρο και χρόνο θέλω…. Πώς να στο δώσει ο άνθρωπος αυτό; Πώς να ζητήσεις; Με τι χέρια να κρατήσεις που όλα φεύγουν και χάνονται μέσα στο χρόνο…

Ιστορίες… καθημερινά καταγράφω ιστορίες ανθρώπων. Παίρνω συνεντεύξεις και ρωτάω αδιάκοπα. Σημειώνω απαντήσεις, τις καταχωρώ, σημειώνω αύξοντα αριθμό και τις παρατάσσω ετοιμοπόλεμες. Φτιάχνω προγράμματα δικά μου, άλλων.


… Ι ‘m broken… fix me….
So I fix them…and what about me?

Υψώνω τείχη ξανά… απέναντι στους ανθρώπους, απέναντι στον χρόνο. Μου λένε να είμαι ρεαλίστρια. Δεν θέλω. Όχι τώρα. Όχι ξανά. Όχι για εκείνους που αγαπώ. Όχι όσο δίνω ακόμα ευκαιρίες. Σε έναν τοίχο χτυπώ ξανά και ξανά ζητώντας χρόνο. Δώσε μας χρόνο. Δεν μπορώ. Δεν θέλω να καταλάβω. Στατιστικά παίζουν μπιριμπίτσα μπροστά μου σαρκάζοντας. Μα δεν μιλάμε για αριθμούς, μιλάμε για ανθρώπους. Ανθρώπους που γνωρίζω και αγαπώ. Δεν μπορώ να τους παρατάξω με τους υπόλοιπους, δεν μπορώ να τους καταχωρήσω, να βάλω αριθμούς…. Μην μου το ζητάτε. Δεν θέλω να διαλέγω τα ίδια ονόματα σε άλλα πρόσωπα ξανά, δεν θέλω να εξηγώ. Δεν θέλω άλλα ονόματα. Τα δικά μου θέλω. Μην μου τα σβήνετε. Μου πήρε χρόνια να τα βρω. Δεν θέλω να τα παρατήσω. Δεν θέλω να μου λέτε πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Δεν θέλω να γίνω σοφότερη. Με έκαναν τα βιβλία. Μου φτάνει. Φτάνει… γενικώς… και ειδικώς.
Με τα χρόνια υποτίθεται θα ήταν πιο εύκολο. Ξεγελάμε τους εαυτούς μας λέγοντας πως γίνεται… και ανάβουμε τσιγάρο. Μα ποτέ δεν γίνεται. Κατά συνθήκην ψεύδη στοιβαγμένα χρονολογικά. Και η ζωή να μας διαλέγει μέσα στον χρόνο. Εικόνες, λέξεις σε ένα κολλάζ σκουληκότρυπα.

Μ¨ αγαπά… δεν μ¨ αγαπά…. Μ¨ αγαπά… Μ¨ αγαπά και περισσεύει και ένα! Ποιος αποφασίζει ποιος περισσεύει και ποιος όχι; Πριν λίγο καιρό μου κλήρωσε ένας αριθμός… Μου είπαν 2… Κοίταξα το χαρτί και είδα 3… Άσχημος αριθμός το 3… Και τράβηξε και κάποιος γνωστός μου και μου είπε … κοίτα, δεν το διαβάζω καλά… και είδα μείον… σκέτο… και μου λέει συμπλήρωσέ το… τι να βάλω στο μείον; Αρνούμαι… θέλω το μείον να γίνει συν… μα δεν μπορώ να το κάνω… παρά τα βιβλία μου… και είμαι με το μείον στο χέρι να βάζω αριθμούς και δεν μου αρέσει κανείς. Και τότε το βάζω στα πόδια.

Ξένοι προσπαθούν να βοηθήσουν. Μα δεν μπορούν. Σαν να μην είμαι εδώ. Με ένα διαγώνισμα στο χέρι… με μια κόλλα λευκή. Αρνούμαι να συμπληρώσω τις σωστές απαντήσεις. Τις ξέρω. Αλλά δεν θέλω. Μηδενίστε με. Αρνούμαι να παίξω αυτό το παιχνίδι. Το ξέρω πού θα τελειώσει. Με δίδαξαν καλά. Και έρχονται άλλοι να με βοηθήσουν και συμπληρώνουν την κόλλα μου γιατί σε λίγο τελειώνει ο χρόνος. Αφήστε την κάτω! Δεν θέλω να βλέπω νούμερα. Δεν θέλω τα σωστά και τα δέοντα. Τα άπρεπα θέλω. Να κλέψω τον χρόνο θέλω και μαζί μου να κλέψουν και άλλοι. Με σημαδεμένη τράπουλα παίζουμε πάντα. Η μπάνκα πάντα κερδίζει μέχρι να μας σηκώσουν από το τραπέζι, μέχρι να μην μας μείνει τίποτε άλλο να ποντάρουμε.

Δεν θέλω να είμαι εδώ. Δεν θέλω να μιλώ… να περιμένω… Δεν θέλω και όμως στέκομαι… απέναντι σε ότι θα έπρεπε να με δυναμώσει, να με κάνει καλύτερο άνθρωπο…. Μα με μικραίνει, με εκμηδενίζει καθώς ο χώρος και ο χρόνος μικραίνουν, γίνονται 1 κουκίδα στάχτης που πετώ με το γεμάτο τασάκι μου. Και μαζί μ¨αυτό πετώ και εμένα… αλλά ανάβω ξανά στο επόμενο τσιγάρο ερήμην μου. Και περπατώ με τα χέρια στις τσέπες… το μαθα πια… να κρύβω τα χέρια μου… να μην τα βλέπουν.

Spark in the dark

            Μέρες και νύχτες γυρνώ… και όμως τελευταία σαν κάτι να έχει αλλάξει. Σαν να μην μπορώ να κάνω βήμα. Σαν να μην έκανα ποτέ. Καλά νέα. Άσχημα νέα. Όλα ένας ανεμοστρόβιλος στο κεφάλι μου με ένα τηλέφωνο στο χέρι, πίσω από 1 οθόνη, με σφραγίδες και χαρτιά. Τις τελευταίες μέρες τυχαίνει και εκτελώ και χρέη τηλεφωνήτριας. Δεν αναγνωρίζουν την φωνή μου στο τηλέφωνο…. Δεν την αναγνωρίζω ούτε και εγώ.

            Κατά έναν περίεργο τρόπο νοιώθω να φεύγουν όλα, μέχρι να μείνει μόνο ό,τι έχει σημασία, ό,τι είναι αληθινό. Μήνες τώρα ταλανίζομαι ανάμεσα στο «θέλω» και στο «πρέπει». Είναι τελείως διαφορετικό το να διαβάζεις βιβλία φιλοσοφίας από το να εφαρμόζεις τα πιστεύω σου. Έχω υψώσει τα πιστεύω όμοια με σημαίες, τα έχω υποστείλει, τα έχω κάψει, τα έχω υψώσει ξανά. Μη με ρωτήσεις δεν ξέρω τι είναι το πιο δύσκολο. Να τα τιμάς ή να τα υπερβαίνεις και να το πληρώνεις. Γιατί όλα και όλοι έχουμε την τιμή μας. Και όλα εξοφλούνται…. Τοις μετρητοίς… ή της ψυχής.

            Μεγαλώνω. Δεν με πειράζει που ασχημαίνω, που παχαίνω, που χρειάζομαι κομμωτήριο για να είμαι υποφερτή… προσπαθώ να συνηθίσω την ιδέα ότι έχω πρόβλημα κινητικότητας. Με πειράζει που δεν ησυχάζω, που τα πάθη μου μεγαλώνουν και αυτά, που όπως πριονίζουν τα τακούνια μου, πριονίζω και εγώ το είναι μου. Να δείξω λίγο πιο κάτω από αυτό που είμαι, από αυτά που ξέρω, από αυτά που έχω ανάγκη… Έχει τύχει στη δουλειά και υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Έτυχε και έδωσα τη λύση εκεί που δεν ήξερε κανείς… ξανά και ξανά… ενώ τους έχω πει.. αν το ξαναδείτε φωνάξτε με, να ‘ρθω να βοηθήσω… και δεν φωνάζουν όσοι ξέρουν… και όσοι δεν ξέρουν με κοιτάν έκπληκτοι και λενε «Α το ξέρεις!... και βέβαια το ξέρω» Πίσω από φακέλους, τηλέφωνα, σφραγίδες και χαρτιά, κρύβονται πολύ περισσότερα σκεπάζει ο καπνός μου.

            Λίγο καιρό πριν πίστευα ότι αξίζει να παλεύεις, να αγωνίζεσαι, να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Τώρα δεν ξέρω. Χάνω την πίστη μου. Σε μένα. Και σε αυτά που περιμένω και ελπίζω. Υπάρχουν αρχές χωρίς πίστη; Ηθική χωρίς αγάπη; Παίρνω αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή μου και δεν ξέρω αν είναι οι σωστές. Ψέμμα… Αν είναι αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένη, γιατί είναι το πιο εύκολο… Και η ζωή είναι τόσο λίγη….

            Έχω δουλέψει με πολύ άθλιες συνθήκες… Από μία περίεργη σύμπτωση όλα τα μέρη που έχω δουλέψει είχαν εκπληκτική θέα. Έτσι και τώρα έχω 1 υπέροχη θέα στη δουλειά που σου ‘ρχεται να πετάξεις, να φύγεις μακριά και να ονειρευτείς. Παίρνω ένα πλαστικό ποτήρι με νερό και κρεμιέμαι έξω από το παράθυρο. Ένα τσιγάρο και τα φώτα της νύχτας, τα φώτα της πόλης να απλώνονται όμοια με τη ζωή μου, όμοια με τις λέξεις μου… παράταιρες, αλλιώτικες, φαντεζί, φλύαρες  και κομματάκι κιτς… σαν εμένα. Είμαι οι λέξεις μου με 1 «ρ» που τρεκλίζει… που χάνεται όταν χάνομαι και εγώ…

            Δεν έχω απαντήσεις… δεν έχω ερωτήσεις… Μόνο το θυμό θηλάζω στην αγκαλιά μου και προχωρώ. Δεν θέλω την κατανόησή τους, την συμπαράστασή τους, δεν θέλω την επαγγελματική τους άποψη, δεν θέλω τις μαλακίες που λέμε όταν βγαίνουμε την πόρτα αλλά κατά πως φαίνεται την πόρτα την κουβαλάμε μέσα μας και την στήνουμε κατά το δοκούν ή κατά βούληση, διάλεξε και πάρε… διάλεξε και τρέχα… φύγε η ζωή τρέχει και εμείς είμαστε εδώ ακόμα. Γιατί; Είδες που σε γέλασα. Να που ρωτάω. Ρητορική Ερώτηση σε μια τραγική ειρωνεία…. Οι λέξεις που αλλάζουν νόημα και χρώμα μέσα στα χρόνια.

            Αγρίεψα τελευταία. Ακούω συντακτικά λάθη και πετάγομαι, λεξιπενία που υποθάλπει ένδεια κάθε μορφής. Πάσχα από λεξιλαγνεία. Εκεί κρύβομαι όταν όλα αγριεύουν, όταν όλοι είναι ενάντια, όταν δεν καταλαβαίνω και κυρίως όταν δεν με νοιάζει να καταλάβω. Όταν παραιτούμαι, όταν γονατίζω, όταν λέω δεν με νοιάζει πια, να πάτε να…. (και το πλούσιο λεξιλόγιο και η αστείρευτη φαντασία μου αποδεικνύονται ιδιαίτερα δημιουργικά σε αυτόν τον τομέα. )

            Να είμαι ειλικρινής δεν με νοιάζει πόσοι άνθρωποι νοιώθουν το ίδιο, πόσοι καλύτερα και πόσοι χειρότερα. Κλείνω τα μάτια και απλά βουλιάζω. Δεν με νοιάζει. Δεν μπορώ να κάνω κάτι. Πρέπει να μάθω να με αγαπώ και όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι γιατί τότε είναι που το έχω πιο πολύ ανάγκη…

            Το αστείο είναι ότι υπάρχουν στιγμές που θέλω να μιλήσω και δεν έχω κανέναν. Όλοι οι φίλοι μου έφυγαν, με κάποιους δεν μιλιέμαι πια από αδιαφορία ή από παρεξήγηση. Και μιλάω σε γνωστούς. Και εκείνοι τρομάζουν και το βάζουν στα πόδια. Δεν ξέρω ποιος λυπάται περισσότερο τον άλλον. Εκείνοι εμένα; Ή εγώ εκείνους;

            Καπνίζω σαν εξάτμιση βουλγάρικου «τραμπάν» Νομίζω ότι όλοι μου οι πόροι θα ξεφυσάνε νικοτίνη σε λίγο. Αλλά δεν το κάνει πιο  εύκολο. Και ο θυμός σαν σκυλί μαύρο χαϊδεύεται στα πόδια μου. Δεν ξέρω… επαναλαμβάνω συνέχεια στον εαυτό μου, λες και αυτό το «δεν ξέρω» γίνει συχωροχάρτι και σταματήσει όλη αυτή η παράνοια. Αλλά μεγάλωσα αρκετά για να γνωρίζω ότι δεν θα σταματήσει… και μεγάλωσα και ακόμα λίγο για να το κάνουν πιο εύκολο οι ξεπετοκουβένετες των γνωστών.

            Η αλήθεια ελευθερώνει. Αλήθεια τι έχει άραγε σημασία στη ζωή; Οι στιγμές; Εμείς; Οι άλλοι; Πιστεύω αυτά που πιστεύω γιατί έτσι με έμαθαν;     Γιατί έτυχε να γεννηθώ εδώ, τότε και όχι κάπου αλλού; Αν κάτι είχε γίνει αλλιώς όταν έπεφταν τα ζάρια θα αποφάσιζα διαφορετικά; Οι αποφάσεις είναι δικές μου και αυτές θα πάρω μαζί μου… ούτε ανθρώπους… ούτε στιγμές. Γιατί όσο και αν νοιώθω κολλημένη στη γη, ταξιδεύω μέσα στον χρόνο μέχρι να γίνω κομμάτι του, μέχρι να γίνω αέρας και φως… ή τουλάχιστον αυτό προτιμώ να σκέφτομαι ανάμεσα σε γκρίζα σύννεφα καπνού.

            Αν με ρώταγες τι θα ήθελα τώρα… έναν φίλο…. Μια αγκαλιά… λίγη αγάπη… τύχη θα απαντούσα… καλή τύχη και την χρειάζομαι άμεσα.

            Καληνύχτα

πολυχώρος τέχνης ΚΙΤΣ ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΤΕΧΝΗΣ

Ο πολυχώρος τέχνης ΚΙΤΣ φιλοδοξώντας να γίνει τόπος συνάντησης και ανταλλαγής απόψεων ανάμεσα σε ανθρώπους που μοιράζονται την ίδια αγωνία για τη συλλογική δημιουργία νέων εκφραστικών μέσων ανοίγει και επίσημα τις πόρτες των θεματικών του εργαστηρίων.
-Παιδικό εργαστηριο ζωγραφικής Σάββατο 12...-2υπεύθυνος εργαστηρίου Romain Chauvetμηνιαίο κόστος συμμετοχής 45 € το άτομο και αρχική συνδρομή για την κάλυψη των υλικών που προσφέρει το εργαστήρι κατα τη διαρκεια του χρόνου 20 €.
-Εργαστήριο ζωγραφικής για ενήλικεςΣάββατο 15.00-18.00υπέυθυνη εργαστηρίου Στέλλα Ματάλαμηνιαίο κόστος συμμετοχής 45 € το άτομο και αρχική συνδρομή για την κάλυψη των υλικών που προσφέρει το εργαστήρι κατα τη διαρκεια του χρόνου 20 €.
-Εργαστήριο αξεσουάρ Σάββατο 16.00-18.00υπέυθυνη εργαστηρίου Soraia Gomes Anastacioμηνιαίο κόστος συμμετοχής 40 € το άτομο και αρχική συνδρομή για την κάλυψη των υλικών που προσφέρει το εργαστήρι κατα τη διαρκεια του χρόνου 10 €.
-Πειραματικό εργαστήριο πλαστικών τεχνώνΣάββατο 18.00-21.00υπέυθυνος εργαστηρίου Βασίλης Θαλασσινόςμηνιαίο κόστος συμμετοχής 40 € το άτομο και αρχική συνδρομή για την κάλυψη των υλικών που προσφέρει το εργαστήρι κατα τη διαρκεια του χρόνου 10 €.
-Εργαστήριο λόγου και τέχνηςΠαρασκευή 21.00-23.00υπεύθυνος εργαστηρίου Λουκάς Μητσάκηςμηνιαίο κόστος συμμετοχής 20 € το άτομο
-Δυναμικές τεχνικές σκοτεινού θαλάμουΤετάρτη 18.00-20.00Υπεύθυνος εργαστηρίου Γιάννης Λαζάρου μηνιαίο κόστος συμμετοχής 45 € το άτομο και αρχική συνδρομή για την κάλυψη των υλικών που προσφέρει το εργαστήρι κατα τη διαρκεια του χρόνου 20 €. Με τη συμμετοχή σε κάποιο από τα θεματικά εργαστήρια προσφέρεται και η ελευθερη χρήση των χώρων εργασίας και εκτός του χρόνου παρακολούθησης της κάθε συνεδρίας. 

http://kitschartstore.blogspot.com/

Τα μπούτια σου Μαρία.. εεε.. συγγνώμη.... Professor ήθελα να πω!

                Αγγλος λέκτορας με... βερμούδα σε εξέταση

«Οι βερμούδες είναι για τις διακοπές, αλλά όχι για τα πανεπιστήμια. Και μάλιστα από έναν 52χρονο άνθρωπο!» Αυτό ανέφερε χθες στην «Κ» ο πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Παν. Θράκης κ. Γεώργιος Παπάζογλου, ο οποίος ήταν... πυρ και μανία με τις ενδυματολογικές επιλογές του 52χρονου Αγγλου λέκτορα του τμήματός του κ. Αντριου Φάριγκτον. Η επιστολή που έστειλε ο κ. Παπάζογλου στον Αγγλο είναι αποκαλυπτική... «Επειδή έγινα δέκτης πολλών παραπόνων, διότι κατά τις εξετάσεις σας του Σεπτεμβρίου, εμφανιστήκατε στο πανεπιστήμιο με κοντό παντελονάκι και γυμνόπους, κάτι που διαπίστωσα και ο ίδιος όταν σας συνάντησα στο διάδρομο, επιτρέψτε μου να σημειώσω ότι προσωπικώς...» λέει και συνεχίζει. «Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα τολμούσε διδάσκων σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο της Αγγλίας να εμφανιστεί με κοντό παντελονάκι και γυμνόπους σαν να πήγε εκδρομή στο αλσύλλιο της γειτονιάς του, για να κάνει εξετάσεις. Παρόμοια ενδυμασία σε δημόσιο χώρο εργασίας φέρνει στο νου μου Αγγλους αποικιοκράτες της ερήμου». Και ο κ. Παπάζογλου καταλήγει: «Ακόμη, επειδή ούτε οι φοιτητές ούτε οι φοιτήτριες ούτε προφανώς ο υπογραφόμενος και οι γυναίκες υπάλληλοι είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε τριχωτούς ή μη μηρούς διδασκόντων στο τμήμα, σας παρακαλώ θερμά, όπως σας σέβεται ο χώρος που λέγεται Δημοκρίτειο, έτσι οφείλετε να τον σέβεστε και εσείς».

Αντιγραφή από την εφημερίδα Καθημερινή για να θυμηθούμε τους κολημένους εγκεφάλους που αφήσαμε πίσω μας :)
Τι το κάναμε εδώ πέρα? UK COLLEGE????
εδώ είναι πανεπιστήμιο! κουστουμάτο:)