Τρίτη, Μαρτίου 30, 2010

F. Gewrgele....c(l)opy/paste

Arthro tou F. Gewrgele


Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία.

Είναι αποκλεισμένο περιμετρικά, μπράβοι σε σχήμα Π, περαστικοί κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα.
Στη μέση αυτός, μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, όρθιος μιλάει στο κινητό.
Πίσω του άλλος μπράβος, κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο.
Γυρνάει, τραβάει μια ρουφηξιά, συνεχίζει, ο κολαούζος το κρατάει, περιμένει την επόμενη ρουφηξιά. Μπράβος πούρου, επαγγέλματα του μέλλοντος.
Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας. Είναι πλούσιος.. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο.
Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν.
Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος.
Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά.
Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς.
Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους.
Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου.
Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν.
Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους.
Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν εγκλήματος.
Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.
Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας.
Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι.
Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι.
ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη ογκώδης άγνοια.
Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες.
Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες.
Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες.
Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κλοπιμαία.
Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον..
Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί.
Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν.
Ποιος έχει το πιο μεγάλο, σπίτι, το πιο μεγάλο, κότερο.
Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις.
Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες,
υπέρλαμπρες, δίμετρες. Ξανθιές με μαύρη ρίζα.
Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων. Μια δυο γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα.
Στο ανελέητο κυνήγι στη σκληρή ζούγκλα της ζωής.
Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%.
Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε επισκέψεις κατ' οίκον.
Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης θα ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία.
Ένας γάμος, τώρα πριν να 'ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν.
Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife.
Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται..
Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν escort συναντάνε γιους πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητεςτης κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι.
Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας.
Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα.
Χρώματα πολύχρωμα, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια.
Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο; Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η ρόγα, πέφτει η τηλεθέαση.
5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί; Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας; Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν.
Όλα διορθώνονται όμως, άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα. Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ? το μπαλκόνι.
Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα.
Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει
45 λεπτά.
Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ.
Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις.
Συμπληρώνω:
Πού είναι η άλλη Έλλάδα; Η Ελλάδα του 5%. Η Ελλάδα της γνώσης, της επιστήμης και της έρευνας. Η Ελλάδα της τέχνης, του πολιτισμού και του πνεύματος. Η Ελλάδα του (αντοπάριστου (βλέπετε χρειαζόμαστε επεξηγήσεις γιατί κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε!!!)) αθλητισμού, της ευγενούς αμίλλης και του θαυμασμού του καλού καγαθού.. Η Ελλάδα της δουλειάς, της προκοπής και της εξέλιξης. Η Ελλάδα του μέτρου. της μετριοφροσύνης και της σύνεσης. Κι όμως υπάρχει η Ελλάδα αυτή, υπάρχει, αναπνέει και λειτουργεί.
Μόνο που είναι χαμένη στο υπόλοιπο 95% όπως περιγράφεται στο παραπάνω κείμενο. Αυτό το 95% χρεωκόπησε την Ελλάδα. Η διάσωσή της είναι το 5%..
Ανακαλύψτε το, αποκαλύψτε το, διαδόστε το, ενισχύστε το, συμπληρώστε το....
Ίσως τότε φανεί η αρχή της ελπίδας.............................

Αφιερωμένο στους φίλους μου

Σάββατο, Μαρτίου 20, 2010

Ι. Ρουμι: O Αγαπημένος ποιητής της αμερικής του 2007/ Ο Πέρσης Σούφι του 13ου αιώνα



"Αίμα κυλά αλλά η πληγή είναι αόρατη."


Νύχτα και οι σκέψεις δεν λένε να ημερέψουν... Ερχόμενη από της θείας η σκέψη μου γυρνάει αδέσποτα στα πιο ασύνδετα πράγματα. Περίεργες καταστάσεις. Όλο αυτό το μπέρδεμα, είναι ό,τι πιο ευχάριστο έχω ακούσει τελευταία. Ζορίσανε και άλλο τα πράγματα και ακριβαίνουνε και τα τσιγάρα....





Όταν η θηλιά σφίγγει, αγριεύω. Δεν μπορώ να μιλήσω. Σαν να διαλέγω από μια μαύρη σκουπιδοσακούλα  τις λέξεις τυφλά, και μονίμως διαλέγω την χειρότερη λέξη στην πιο άκαιρη περίσταση. Και τότε ψάχνω να βρω κάτι όμορφο. Κάτι που δεν έχω δει μέχρι εκείνη τη στιγμή να αναπαυτεί η ψυχή. Ψάχνοντας λοιπόν ανακάλυψα τον Ρουμι. Ίσως θα ήταν όμως καλύτερο να δώσω τον λόγο σε εκείνον....





Rumi Whispers of the Beloved

Ψίθυροι του Αγαπημένου (Ως αγαπημένου συνήθιζε να υπονοεί το Θείο)

Δεν μπορώ να κοιμηθώ στην παρουσία σου.
Στην απουσία σου, τα δάκρυα με αποτρέπουν
Με παρακολουθείς αγαπημένε
Κάθε άυπνη νύχτα και
Μόνο εσύ βλέπεις την διαφορά

Κοιτώντας τη ζωή μου
Βλέπω ότι μόνο η Αγάπη
Έχει υπάρξει της ψυχής μου σύντροφος
Από τα τρίσβαθά της
Η ψυχή μου φωνάζει
Μην περιμένεις, παραδώσου
Για χάρη της Αγάπης

Αν δεν μπορείς να μυρίσεις το άρωμα
Μην εισέλθεις στον κήπο της Αγάπης
Αν είσαι απρόθυμος να γδυθείς
Μην μπεις στον ρεύμα της Αλήθειας
Μείνει εκεί που είσαι
Μην έλθεις στο δρόμο μας

Όλος ο χρόνος γύρω από τον εραστή είναι τρελός
Αχτένιστος, άρρωστος από αγάπη και μες στη ντροπή
Δίχως αγάπη δεν υπάρχει τίποτε παρά μόνο θλίψη
Στην αγάπη… τι άλλο μετρά;

Η Αγάπη είναι η Μητέρα και
Ο δρόμος του προφήτη μας
Εντούτοις είναι στην φύση μας
Να αντιμαχόμαστε την Αγάπη
Δεν μπορούμε να σε δούμε, μητέρα,
Κρυμμένη πίσω από σκοτεινά πέπλα
Υφασμένα από μας

Θες να εισέλθεις στον παράδεισο;
Να περπατήσεις το μονοπάτι της Αλήθειας;
Χρειάζεσαι την χάρη του Θεού
Όλοι αντιμετωπίζουμε τον θάνατο στο τέλος
Αλλά στον δρόμο, πρόσεχε
Να μην πληγώσεις ποτέ μια ανθρώπινη καρδιά

Γνωρίζεις τι λέει η μουσική;
«έλα, ακολούθα με και θα βρεις τον δρόμο,
Τα λάθη σου, μπορούν και αυτά να σε οδηγήσουν στην αλήθεια
Όταν ρωτάς, η απάντηση θα σου δωθεί»

Ο Άρχοντας που είναι γεμάτος γλυκύτητα
Είναι τόσο μεθυσμένος απ’ την αγάπη, που ξεχνά
«Θα μου δώσεις λίγη απ’ την γλυκύτητά σου;»
«Δεν έχω καθόλου» λέει
Αγνοώντας τα πλούτη του

Γνωρίζεις τι είναι η αγάπη
Είναι όλο ευγένεια, γενναιοδωρία
Η Δυσαρμονία επικρατεί όταν
Μπερδεύεις τον σαρκικό πόθο με την αγάπη
Την στιγμή που η απόσταση ανάμεσα στα δύο είναι ατέλειωτη.

Αυτή η αγάπη είναι ένας Βασιλιάς
Αλλά το έμβλημά του είναι κρυμμένο
Το κοράνι μιλά την Αλήθεια
Αλλά το θαύμα του συγκαλύπτεται
Η αγάπη είναι τρύπια από το Βέλος της
Η καρδιά κάθε εραστή

Αίμα κυλά αλλά η πληγή είναι αόρατη.



A Gift Of Love: Deepak & Friends Present Music Inspired By The Love Poems Of Rumi


.



Είμαστε ο Καθρέφτης καθώς και το πρόσωπο μέσα του
Γευόμαστε τη γεύση αυτής τη στιγμή της αιωνιότητας
Είμαστε ο πόνος και το αντίδοτό του συνάμα
Είμαστε το γλυκόπιοτο δροσερό νερό και η κανάτα που το χύνει
Θέλω να σε κρατήσω κοντά μου σαν λάφυρο
Να μπορέσουμε να κλάψουμε οι 2 μας μες στην αγάπη

Θα προτιμούσες να πετάς πέτρες σε έναν καθρέφτη

Είμαι τόσο μικρός που με δυσκολία με βλέπεις
Πώς μπορώ να περιγράψω τόση αγάπη μέσα μου;
Κοίτα τα μάτια σου, είναι μικρά
Αλλά έχουν δει πράγματα ανυπέρβλητα

Η αγάπη είναι μέσα μου
Η καρδιά μου είναι σε αρμονία με το κεφάλι μου

……………

Ο Εραστής έρχεται
Ο Εραστής έρχεται
Άνοιξε το δρόμο για εκείνον
Ψάχνει μια καρδιά
Ας του δείξουμε μία
Ούρλιαξα
«Αυτό που ήρθες να κυνηγήσεις, είναι… εγώ»
Μου λέει γελώντας
«Δεν είμαι εδώ για να σε κυνηγήσω
Αλλά για να σε σώσω»







Δεν έχεις ιδέα πόσο πολύ έψαξα να βρω ένα δώρο να σου φέρω
Τίποτε δεν έμοιαζε σωστό.

Ποιο το νόημα να φέρεις χρυσό στο χρυσορυχείο ή νερό στον ωκεανό;
Όλα όσα σκέφτηκα όταν σαν να παίρνεις μπαχαρικά στην Ανατολή

Δεν έχει νόημα να σου δώσω την καρτιά και την ψυχή μου γιατί τα έχεις ήδη.

Έτσι σου έφερα έναν καθρέφτη

....
Κοίταξε τον εαυτό σου. Θυμήσου με!

links



Σάββατο, Μαρτίου 13, 2010

It takes time to heal.... / I walk alone

Είναι μακρύς ο δρόμος ακόμα και τα τσιγάρα μετρημένα σε ένα κουτί που σκίζω νευρικά με τα νύχια μου. Μέρες και νύχτες βρέχει. Οδηγώ, διασχίζω βιαστικά του δρόμους, πηγαινοέρχομαι στη δουλειά με τη βροχή να απλώνεται μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι. Και κάπου εκεί, είναι στιγμές που μπερδεύεται το μυαλό και νομίζει πως βρέχει παντού, πως δεν περπατά μόνο, βιαστικά στη βροχή. Πως ακόμα και αν είναι σκυφτό…. Κάπου δίπλα του περπατάνε και άλλοι στη βροχή. Αλλά δεν βρέχει παντού, τουλάχιστον όχι ταυτόχρονα. Και είναι τόσο εύκολο να ξεχάσεις μόλις ντυθείς στα ζεστά και κρατάς μια κούπα με ένα ζεστό ρόφημα πώς είναι να τρέχεις μόνος στη βροχή.

Εδώ προσπερνάνε και ενίοτε κοντοστέκονται άτομα, που έξω δεν θα τους έλεγα ούτε καν καλημέρα. Άτομα, λαθεμένες επιλογές…. Που με κάνουν να προσπερνώ κάτι ,που μου πήρε χρόνο…. Χρόνια. Επιστρέφοντας εδώ απλά τους θυμάμαι και φεύγω πάλι μες στη σιωπή. Μήνες τώρα κλειδώνω, ξεκλειδώνω το blog, ανοίγω άλλα, σβήνω spam, και σωπαίνω. Τα κατάφερα. Ξέχασα γιατί έγινε αυτό το blog πριν χρόνια. Το πάλεψα τόσο σκληρά, που τα κατάφερα.
Κάποια στιγμή έγινε πιο σημαντικό να με συμπαθήσουν. Να βγω από την άκρη, να γίνω ένα μέρος της παρέας ακόμα και αν είναι για να ακούω απλά τα αστεία με 1 τσιγάρο και 1 καφέ στο χέρι. Είναι φορές που είναι τόσο δύσκολο να είσαι παρέα με κάποιον. Δεν είμαι καλή στις παρέες. Ποτέ δεν ήμουν.
Σε 1 σειρά που έβλεπα…. Καλεί κάποιος μια γυναίκα για χορό. Εκείνη αμήχανα πως δεν ξέρει να χορεύει γιατί την ώρα που τα παιδιά μάθαιναν να χορεύουν εκείνη έκοβε βατράχια για έξτρα βαθμούς στην ανατομία… Και γυρίζει εκείνος και της απαντά… Εκείνο το παιδάκι όμως στο νοσοκομείο απόψε θα χαίρεται για αυτό.

Όπως λέει και ένας φίλος μου… «το ναι… και τα όχι μου…. Που ορίζουν τους δρόμους που διάλεξα» ή κάτι τέτοιο. Ήταν ακόμα 1 δύσκολη χρονιά. Από τις χρονιές εκείνες που νομίζεις ότι είσαι με ένα πιστόλι στον κρόταφο και κάποιος ουρλιάζει «Προχώρα».. Οι άλλοι… εσύ στον εαυτό σου… μετά από κάποιο σημείο δεν έχει σημασία. Τόσοι άνθρωποι. Πού να χωρέσεις τόσους ανθρώπους; Από όλους αυτούς 1 εκκρεμότητα έχει μείνει μόνο, σε κάποια που νευρίασε επειδή της είπα «μην με πιέζεις, δεν αντέχω άλλη πίεση, δεν θα κάνω αυτό που λες, ούτε δέχομαι την κρίση σου γιατί είναι λάθος» και όλα τινάχτηκαν στον αέρα. Παράξενο να μιλάς καθημερινά επί μήνες με κάποιον και μετά απλά να προσπερνάς, να αγνοείς. Θα ήθελα να πω πως μετανιώνω, πως θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω, αλλά όχι. Δεν μετανιώνω… παρά μόνο που δεν πήρα τηλέφωνο αλλά είναι στιγμές που χρειάζεσαι χρόνο…. Και ας μην το καταλαβαίνει κανείς…. Και ας στέκεσαι μόνος, σε ένα δρόμο και βρέχει… χωρίς ομπρέλα… χωρίς σακάκι…


Θέλει χρόνο να γιατρέψεις τις πληγές σου. Θέλει χρόνο να πιστέψεις ξανά στους ανθρώπους… και το πιο βασικό… θέλει ανθρώπους.

Ένας άνθρωπος που είναι κοντά σου, ξέρει να διαλέξει τις λέξεις σωστά… πού να καρφώσει και πώς να γυρίσει το μαχαίρι. Ένας άνθρωπος που απλά το νομίζει… απλά τσαλαβουτά στα νερά…. Πρόσφατα έμαθα πώς κάποιος που δεν με συνάντησε ποτέ, προσπάθησε να με βλάψει εκτός δικτύου. Είναι εκπληκτικό πώς η πλέον συνηθισμένη αντίδραση είναι η επίθεση. Αλλά ξεχνάμε κάτι βασικό. Εδώ είναι ένα κομμάτι της εικόνας. Ποτέ ολόκληρη. Δεν μπορείς να βλάψεις ένα άδειο πουκάμισο…. Μια σκιά, γιατί ποτέ δεν γνωρίζεις ολόκληρη την αλήθεια….


Μια εικόνα, ένα συναίσθημα παίζει αυτές τις μέρες στο μυαλό μου. Κάποιος που στέκεται στην μέση της εθνικής και κάνει ζογκλερικά με κορίνες πολύχρωμες ενώ βρέχει ασταμάτητα. Λίγο πριν το τέλος. Γιατί πάντα έρχεται κάποιο αυτοκίνητο. Έρχεται ή φεύγει. Δεν είναι η εθνική μέρος να σταθεί.

Τρέχουμε…. Να προλάβουμε… Να δουλέψουμε, να φάμε, να κοιμηθούμε, να σουλουπωθούμε, να χαμογελάσουμε, να βγάλουμε λεφτά, να δώσουμε λεφτά. Ο χρόνος και ο χώρος τα πιο πολύτιμα αγαθά του 20ου αιώνα στις ανεπτυγμένες χώρες.
Και ανάμεσα σε όλους, τρέχω και εγώ. Να τρέχω με ρυθμό, αγόγγυστα, σφίγγοντας τα δόντια.

Και είναι μέρες τώρα που συνειδητοποίησα μέσα στη σιωπή, ότι δεν μου έχω δώσει το χρόνο που έπρεπε. Το χρόνο να κλείσουν οι πληγές, τον χρόνο να συγχωρήσω, τον χρόνο να προχωρήσω στα αλήθεια μπροστά. Προχωρώ γύρω από μένα γιατί δεν θέλησα ποτέ να πάω παρακάτω. Γιατί φοβάμαι τους ανθρώπους. Φοβάμαι αυτά που είναι ικανοί να κάνουν και να πουν. Και στέκω εδώ να δουλεύω κάθε μέρα με ανθρώπους, πανικόβλητους, εκνευρισμένους, νεκρούς…. Και είναι φορές που τα συναισθήματά τους ξεσπάνε σαν άγρια κύματα πάνω μου. Ακόμα μία τραγική ειρωνία…. Να είσαι θεραπευτής…. Να θεραπεύεις τους άλλους…. Και να μην ξέρεις πώς να θεραπεύσεις τον εαυτό σου, να νομίζεις ότι δεν χρειάζεται θεραπεία….

Ακόμα ένας χρόνος… ακόμα ένα τσιγάρο… άνθρωποι που περνάνε και χάνονται. «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» Και εγώ να ψάχνω για την ομορφιά σε στιγμές ασήμαντες, μέρη κοινόχρηστα. Ακούω καρδιές με τέρμα την ένταση και επαναλαμβάνω μηχανικά «τι ακούς; Η καρδιά. Χτυπάει. Ξεκινάμε καλά». Και είναι στιγμές που κοντοστέκομαι, που ψάχνω να στηριχτώ γιατί δεν μπορώ να σταθώ στο πόδι μου. Που θεωρώ δεδομένο ότι οι καρδιές χτυπούν. Που κρύβομαι από τον κόσμο που με ψάχνει. Που η ασχήμια θαμπώνει τα πάντα. Μέχρι τη στιγμή που οι καρδιές σταματούν να χτυπούν.

Και τότε για μια στιγμή σταματούν όλα.
Όλα.
Για να ξεκινήσουν ακόμα πιο γρήγορα αμέσως μετά.


Όσα περισσότερα μαθαίνεις… τόσο συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις τίποτα… για τον άνθρωπο, αυτό το μικρό θαύμα που προχωρά, που σπάει, που παλεύει να σώσει και να σωθεί. Είναι περίεργο. Να κρατάς ένα νυστέρι, ένα ψαλίδι και να κόβεις ένα ζωντανό άνθρωπο που ενίοτε έχει τις αισθήσεις του. Να είναι η δουλειά σου, μέσα του ενώ ακούς μουσική, συζητάς για την τρέχουσα πραγματικότητα, κουτσομπολεύεις, με ένα ρολόι να μετράει το χρόνο.

Σε όλα συνηθίζει ο άνθρωπος. Ακόμα και σε πράγματα που νόμιζε κάποτε πως θα το έβαζε στα πόδια. Στις βρισιές, τις απειλές, το αίμα… Και σε πολλά ακόμα. Και για να συνηθίσει μία ώρα αρχύτερα κόβει κομμάτια από τον εαυτό του και τα πετάει στη σαρκοβόρα συνήθεια. Δεν τρώει μόνο ψυχές η συνήθεια. Σαν το σαράκι. Τρώει τα πάντα. Μέχρι να χαθεί το πρόσωπο. Να μείνει μόνο ένα όνομα. Ξένο και αυτό.

Μονολογώ. Ίσως κάποιες στιγμές να χρειάζεται και αυτό. Πέρα από το διάλογο και τη σιωπή. Άσπρο-Μαύρο. Δεξιά – Αριστερά. Κορώνα- Γράμματα. Αποτελεσματικότητα. Αυτό είναι που ζητούν συνήθως. Με στολή ή χωρίς.

Λέξεις που παίζουν στο μυαλό μου και σε γλώσσες ξένες. Effective… heal…. Λες και αν αλλάξεις το όνομα θα αλλάξει κάτι… «όπως και να ονομάσεις το ρόδο, το ίδιο όμορφα θα μυρίζει πάντα»

Κάπου ξέχασα γιατί και για πού ξεκίνησα. Κάποια στιγμή ξέμαθα να μεγαλώνω και κόλλησα. Άσπρισαν τα μαλλιά μου, το χαμόγελο γέμισε ρυτίδες και εγώ έμεινα κρυμμένη, παγωμένη στο χρόνο πίσω από στοίβες βιβλία. Στοίβες που βοηθούν άλλους αλλά όχι εμένα. Ξέχασα τόσα πολλά. Ξέχασα πώς είναι να έχεις φίλους, πώς είναι να διασκεδάζεις….

Μάζεψα χρήματα στην άκρη σαν τον τσιγκούνη και με ένα χτύπημα των δακτύλων τα σκόρπισα στον άνεμο. Χωρίς να αφήσουν ίχνη. Και να ‘μαι πάλι στο μηδέν. Χωρίς χρήματα… να δω τι μετράει στ’ αλήθεια. Βασική αρχή της θεραπευτικής είναι ότι πριν θεραπεύεις πρέπει να καταλάβεις ποια είναι η ασθένεια, τι μπορεί και τι χρειάζεται να πάρει ο ασθενής και τι όχι. Και αυτό που ξεχνάμε τις πιο πολλές φορές… Μην παραβιάσεις την φύση… γιατί η φύση εκδικείται.

Ακούς την καρδιά μου; Ξεκινάμε καλά;

Ονόματα…. Πρόσωπα γυρίζουν στο μυαλό μου…. «Μοιάζουν σαν δίδυμες η λησμονιά με τη συγγνώμη, ξεχνώντας αυτομάτως συγχωρείς» Δοκίμασα… δεν πιάνει πάντα… Αλλά ο χρόνος συνεχίζει να κυλά.

Αγριέψαμε κάτω από τη συνήθεια. Τόσα λάθη μαζεμένα. Τόσα που είπα «δεν πειράζει, προχώρα» Και όμως πείραζε…. Πολύ… βαθιά…. Τόσοι που προσπέρασαν χωρίς 1 συγγνώμη… Και μείναν εικόνες από ταξίδια… μουσικές…. 1998… πέρασαν 12 χρόνια λοιπόν; Όχι… δεν ήταν 12… ήταν πολύ παραπάνω

It takes time to heal… and some times it takes more than that…



 

I would rather have one breath of her hair
a kiss of her mouth
one touch of her hand
than have an eternity without it...

ONE.....

Ελευθερία επιλογής.... το κλειδί.... της εξόδου.... του παραδείσου

ps Το βρήκα τυχαία και δεν μπορώ να μην το βάλω εδώ
Μια εξαιρετική ταινία, που διαπραγματεύεται τη ζωή μεταθάνατο... τι είναι κόλαση, παράδεισος.... και ένα αγαπημένο τραγούδι που γράφτηκε για κάποιον που πέθανε λίγο πριν δει ολοκληρωμένο το έργο του...



η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα....