... εκεί που τελειώνουν οι δρόμοι, εκεί που δεν πηγαίνουν οι λέξεις.

Είναι μία γειτονιά… εκεί που τελειώνουν οι δρόμοι, εκεί που δεν πηγαίνουν οι λέξεις. Είναι ο τόπος των ανθρώπων που κατόρθωσαν να επιβιώσουν, των εκλεκτών της «φυσικής επιλογής».

Δεν σε κοιτούν στα μάτια, ποτέ. Πηγαίνουν στην δουλειά για όσες μέρες και ώρες τους ζητηθεί, παίρνουν ό,τι τους δίνουν (αν και όποτε τους το δώσουν) και αμέσως γυρίζουν στο σπίτι.

Στέκονται για ώρες απέναντι από δισδιάστατες παράλληλες πραγματικότητες και τρώνε, βουβά, ασταμάτητα. Μετά πέφτουν και κοιμούνται με έναν ύπνο δίχως όνειρα, μέχρι να ξημερώσει. Εκεί αλλά και σε όλες τις δισδιάστατες πραγματικότητες με τις διαφημίσεις.

Φοράνε τότε τα πανομοιότυπα κουστούμι, τα πανομοιότυπα πρόσωπά τους, τα αστέρια στο πέτο και ξεκινούν. Όλοι πηγαίνουν και όλοι επιστρέφουν. Αθόρυβα, με το κεφάλι σκυφτό.

Μια μέρα μόνο δεν γύρισε κάποιος. Βρήκαν το αστέρι του πεταμένο στο δρόμο. Τον ίδιο 2 βήματα πιο εκεί. Το πρώτο από επιλογή, το δεύτερο από ανάγκη… άλλων.

Είναι μια γειτονιά… εκεί που τελειώνουν οι δρόμοι, εκεί που δεν πηγαίνουν οι λέξεις.

Η γειτονιά μου. Και εγώ κρατώ ένα αστέρι στο χέρι καθώς ένα όπλο με σημαδεύει. Δεν το φοράω στο πέτο, ούτε κοιτώ κάτω. Αν μιλήσω θα εκπυρσοκροτήσει. Για ακόμα μια φορά... εκεί που τελειώνουν οι δρόμοι, εκεί που δεν πηγαίνουν οι λέξεις καθώς ο άνεμος θα παίρνει το αστέρι μου και εγώ θα χάνομαι στο πρώτο μου όνειρο.

Κεμάλ
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορέι να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...