.

Μικραίνουν οι αποστάσεις; Στερεύει ο χρόνος; Κοιτάζω την θάλασσα και μετρώ τον χρόνο που στοιβάζω ανάμεσά μας. Δεν είναι αρκετός. Ποτέ δεν ήταν. Το ξέρουμε και οι δυο. Άλλοτε το παραδεχόμαστε και άλλοτε όχι.

Μετρώ με ξένο βλέμμα τη γέφυρα. « ένα… δυο… τρεις… τέσσερις γέφυρες». Ίσως για αυτό συνεχίζω να γυρίζω για σένα. Γιατί εδώ έμαθα να γλιστρώ, να πέφτω, να χάνομαι. Το πρόσωπό σου ξεθωριάζει. Σου αλλάζω ονόματα αλλά δεν σε πειράζει. Έτσι δεν είναι;

Παράξενο πράγμα ο χρόνος. Ξεβράζει το περιττό κατά κύματα στο πόδια μου. Παράξενα όντα και εμείς. Η σιωπή γουργουρίζει στα πόδι μου και το τσιγάρο περιχαρακώνει το τώρα. Δεν πιστεύω στη σύμπτωση, το τυχαίο, το λάθος. Ίσως να μην πιστεύω σε τίποτα παρά μόνο στην ομορφιά. Εκείνη την ομορφιά που σώζει την ψυχή, που σώζει τον κόσμο.

Ήμουν καλή μαθήτρια. Έμαθα. Ποιο το όφελος; Το να ζεις είναι τέχνη, μουσική , χορός, υπέρβαση. Και αυτό δε διδάσκεται μικρέ μου. Είναι η ύβρις και ο σαρκασμός στο φευγαλέο της ύπαρξης. Είναι γιορτή σαν την θάλασσα που απλώνεται πιο πέρα από τα χέρια μας. Είναι το ταξίδι που γεννιέται πάνω από τη θάλασσα, πέρα από τις γέφυρες.