Ταξίδι στον χρόνο...

Δεν τα πάω καλά με τους σεισμούς.

Ούτε μου αρέσει ο κανιβαλισμός των Μ.Μ.Ε. που χαρακτήριζαν «χαροκαμένη» τη μάνα του φοιτητή πριν ακόμα τα σωστικά συνεργεία τον ανασύρουν και τα καραγκιοζιλίκια τους προς άγραν τηλεθέασης. Να πιέζουν την μάνα, να σπάσει, να βγει εκτός ορίων να καταγγείλει την αδιαφορία του κράτους.

Ποιανού; Του Ελληνικού; Του Ιταλικού; Αλήθεια γιατί αυτός ο νεαρός -ο Θεός να τον αναπαύσει σε έναν καλύτερο κόσμο- «αξίζει» περισσότερο από τους υπόλοιπους 150 και πλέον νεκρούς ενώ η καταμέτρηση συνεχίζεται….

Αναρωτηθείτε ποιο είναι το μέγιστο, που έχετε δουλέψει συνεχόμενα και τις χειρότερες συνθήκες. Τα σωστικά συνεργεία εκεί δουλεύουν χωρίς ωράριο, ενάντια στο χρόνο, ενάντια στις ίδιες τους τις αντοχές, προσπαθώντας να απεγκλωβίσουν όσους γίνεται περισσότερους το συντομότερο δυνατόν χωρίς να προκαλέσουν καταστροφές ή θανάτους στην προσπάθεια τους.

«Πού είναι το κράτος;» λέμε λοιπόν… κατά πως λέμε «Πού είναι η Τζοβάνα Φραγκούλη;.. Αίσχος! Το καταγγέλλω!!!» Να σας πω μια παλιά ιστορία. Πριν κάποια χρόνια έπεσε το αεροπλάνο της Helios. Ίσως κάποιοι να θυμούνται πόσα ασθενοφόρα ήταν μαζεμένα στα συντρίμμια. Είχε τόσες βάρδιες εν ενεργεία το ΕΚΑΒ; Όχι. Ειδοποιήθηκαν και ενώ είχαν δικαίωμα να αρνηθούν ΟΛΟΙ έτρεξαν στα ασθενοφόρα. Κάποιοι μάλιστα για να μην καθυστερούν συνεννοούνταν και ο οδηγός έπαιρνε τον συνάδελφό του από το δρόμο.

Τα σωστικά συνεργεία ακόμα δουλεύουν στην Ιταλία. Όταν αντιμετωπίζεις μαζικές καταστροφές αναγκάζεσαι να διαλέξεις ποιους θα βοηθήσεις πρώτους. Αυτό λέγεται διαλογή. Ποιους διαλέγεις; Αυτούς που είναι πιο βαριά; Όχι. Αυτούς που χρειάζονται περίθαλψη και έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να ζήσουν. Άσπρο, πράσινο, κίτρινο, κόκκινο, μαύρο.

Στην δουλειά αυτή αναγκάζεσαι να διαλέξεις. Δεν είναι για κανέναν εύκολο να λέει «Αυτό το περιστατικό είναι χαμένο, πάμε παρακάτω. ΤΩΡΑ!». Όσα περιστατικά και να σώσεις δεν απαλύνουν τις τύψεις και τις ενοχές για εκείνα που «χάθηκαν». Σε κανέναν τους δεν αρέσει να το παίζει Θεός. Έχουν γονείς, παιδιά, αδέλφια και οι ίδιοι και γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα πως θα μπορούσαν να είναι οι δικοί τους εκεί. Κάποιες φορές έχουν βρεθεί κιόλας να «μαζεύουν» δικούς τους ανθρώπους με ευτυχή ή οδυνηρή κατάληξη.

Δεν ξέρω γιατί κάθομαι τώρα και τα γράφω όλα αυτά. Αν νοιάζεται κανείς, αν θα το σκεφτεί μια δεύτερη φορά, όταν θα τσακώνεται στο νοσοκομείο, στο δρόμο με τους διασώστες και θα ουρλιάζει υποδείξεις ή θα απειλεί με μηνύσεις.

Άνθρωποι, που παλεύουν με το χρόνο για να βοηθήσουν ανθρώπους. Άνθρωποι που όσο και να παλεύουν ξέρουν πως ο χρόνος στο τέλος πάντα νικά. Σε ποια άλλη δουλειά παλεύεις κάθε μέρα με τον πόνο γνωρίζοντας πως δεν γίνεται να κερδίζεις πάντα και συνεχίζεις…. Πώς αντέχεται; Δεν αντέχεται πάντα για αυτό οι εργαζόμενοι αυτοί «καίγονται» νωρίτερα από τους άλλους. Υπάρχει πάντα η λύση της από-προσωποποίησης. Δεν είναι ένα παιδί από τροχαίο, είναι ένα περιστατικό, ένα κάταγμα αυχένα, μια γλασκώβη τρία…. Τόσα που οι «ξένοι» δεν νοιάζονται, απλά προσπερνούν…. Όλοι νοιάζονται για το αποτέλεσμα, όχι για το πώς φτάνει κανείς εκεί.

«Πού είναι το κράτος; Εγώ σε πληρώνω. Εγώ είμαι έλληνας φορολογούμενος ρε. Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»

Αλήθεια, έμαθες ποτέ ποια είμαι εγώ; Είμαι εγώ που δουλεύω για 3 ευρώ την ώρα σε συνθήκες γαλέρας. Που μπορεί να μην έχω φάει, να μην έχω κοιμηθεί, σε ωράρια που δεν θα τα πίστευες ποτέ και με χρωστούμενα που κανένας άλλος δημόσιος υπάλληλος δεν θα ανεχόταν και είμαι εκεί και σε περιμένω για το πρόβλημα που έχεις τώρα, για το πρόβλημα που είχες χτες και το θυμήθηκες στις 4 ξημερώματα, για το δερματολογικό πρόβλημα που είχες πριν 6 μήνες και απαιτείς να στο λύσω εγώ που δεν είμαι προφανώς δερματολόγος απειλώντας με και φωνάζοντας.

Τώρα που ανασύρθηκε νεκρός ο φοιτητής το ενδιαφέρον μας θα ξεθωριάσει σιγά-σιγά. Θα μετράμε νεκρούς λες και ρίχνουμε τάπες στην κάβα του Jack Daniel’s. Τα συνεργεία θα συνεχίζουν και δουλεύουν, σιωπηλά, βγάζοντας από τα ερείπια ζωντανούς και πεθαμένους ακόμα και όταν οι κάμερες φύγουν, ακόμα και όταν οι συγγενείς εξαντλημένοι αφεθούν στον Μορφέα.

Η ζωή είναι ένας ορμητικός χείμαρρος. Δεν περιμένει. Απλά σε παρασέρνει μαζί της. Δεν έχεις χρόνο. Μόνο χρώματα.

Άσπρο.

Πράσινο.

Πορτοκαλί.

Κόκκινο.

Μαύρο.

Τίποτε δεν τελειώνει. Ποτέ. Οι ίδιοι που παλεύουν με τα χαλάσματα, μετά θα μαζεύουν νεκρούς από τους δρόμους ενώ κάποιος θα φωνάζει πάλι «Πού είναι το κράτος;». Τι να εξηγήσεις; Τι να πεις; Ποιος να καταλάβει; Δεν σε πληρώνουν για αυτό. Μετά από κάποιο διάστημα πείθεις τον εαυτό σου πως δεν σε νοιάζει αν δεν καταλάβουν. Μετά από κάποιο διάστημα σταματάς να κρατάς σκορ. Λίγο μετά συνειδητοποιείς ότι έχεις σταματήσει να μετράς προ πολλού.

Εικόνες. Εικόνες μικρές ξεκομμένες από τον ήχο και τις διαφημίσεις.

«Dono Abbracci» Ένας άντρας ντυμένος στα μαύρα, με ένα σακίδιο, ένα σκούφο και ένα μεγάλο χαμόγελο κρατά ένα μικρό κομμάτι χαρτόνι που γράφει «Δίνω αγκαλιά». Ο καθένας πάει με ό,τι μπορεί στον πόλεμο. Με ξύλινα σπαθιά, με σφεντόνες, με χέρια ανοιχτά….

Για να σώσεις την ψυχή σου, πρέπει πάντα να κρατάς κάτι για σένα. Κράτα το. Για όσο αξίζει ακόμα. Τώρα που κανένας δεν κρατεί το σκορ.

Όσο για τους υπόλοιπους. Όνειρα γλυκά.