ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ: It takes time to heal.... / I walk alone

Είναι μακρύς ο δρόμος ακόμα και τα τσιγάρα μετρημένα σε ένα κουτί που σκίζω νευρικά με τα νύχια μου. Μέρες και νύχτες βρέχει. Οδηγώ, διασχίζω βιαστικά του δρόμους, πηγαινοέρχομαι στη δουλειά με τη βροχή να απλώνεται μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι. Και κάπου εκεί, είναι στιγμές που μπερδεύεται το μυαλό και νομίζει πως βρέχει παντού, πως δεν περπατά μόνο, βιαστικά στη βροχή. Πως ακόμα και αν είναι σκυφτό…. Κάπου δίπλα του περπατάνε και άλλοι στη βροχή. Αλλά δεν βρέχει παντού, τουλάχιστον όχι ταυτόχρονα. Και είναι τόσο εύκολο να ξεχάσεις μόλις ντυθείς στα ζεστά και κρατάς μια κούπα με ένα ζεστό ρόφημα πώς είναι να τρέχεις μόνος στη βροχή.

Εδώ προσπερνάνε και ενίοτε κοντοστέκονται άτομα, που έξω δεν θα τους έλεγα ούτε καν καλημέρα. Άτομα, λαθεμένες επιλογές…. Που με κάνουν να προσπερνώ κάτι ,που μου πήρε χρόνο…. Χρόνια. Επιστρέφοντας εδώ απλά τους θυμάμαι και φεύγω πάλι μες στη σιωπή. Μήνες τώρα κλειδώνω, ξεκλειδώνω το blog, ανοίγω άλλα, σβήνω spam, και σωπαίνω. Τα κατάφερα. Ξέχασα γιατί έγινε αυτό το blog πριν χρόνια. Το πάλεψα τόσο σκληρά, που τα κατάφερα.
Κάποια στιγμή έγινε πιο σημαντικό να με συμπαθήσουν. Να βγω από την άκρη, να γίνω ένα μέρος της παρέας ακόμα και αν είναι για να ακούω απλά τα αστεία με 1 τσιγάρο και 1 καφέ στο χέρι. Είναι φορές που είναι τόσο δύσκολο να είσαι παρέα με κάποιον. Δεν είμαι καλή στις παρέες. Ποτέ δεν ήμουν.
Σε 1 σειρά που έβλεπα…. Καλεί κάποιος μια γυναίκα για χορό. Εκείνη αμήχανα πως δεν ξέρει να χορεύει γιατί την ώρα που τα παιδιά μάθαιναν να χορεύουν εκείνη έκοβε βατράχια για έξτρα βαθμούς στην ανατομία… Και γυρίζει εκείνος και της απαντά… Εκείνο το παιδάκι όμως στο νοσοκομείο απόψε θα χαίρεται για αυτό.

Όπως λέει και ένας φίλος μου… «το ναι… και τα όχι μου…. Που ορίζουν τους δρόμους που διάλεξα» ή κάτι τέτοιο. Ήταν ακόμα 1 δύσκολη χρονιά. Από τις χρονιές εκείνες που νομίζεις ότι είσαι με ένα πιστόλι στον κρόταφο και κάποιος ουρλιάζει «Προχώρα».. Οι άλλοι… εσύ στον εαυτό σου… μετά από κάποιο σημείο δεν έχει σημασία. Τόσοι άνθρωποι. Πού να χωρέσεις τόσους ανθρώπους; Από όλους αυτούς 1 εκκρεμότητα έχει μείνει μόνο, σε κάποια που νευρίασε επειδή της είπα «μην με πιέζεις, δεν αντέχω άλλη πίεση, δεν θα κάνω αυτό που λες, ούτε δέχομαι την κρίση σου γιατί είναι λάθος» και όλα τινάχτηκαν στον αέρα. Παράξενο να μιλάς καθημερινά επί μήνες με κάποιον και μετά απλά να προσπερνάς, να αγνοείς. Θα ήθελα να πω πως μετανιώνω, πως θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω, αλλά όχι. Δεν μετανιώνω… παρά μόνο που δεν πήρα τηλέφωνο αλλά είναι στιγμές που χρειάζεσαι χρόνο…. Και ας μην το καταλαβαίνει κανείς…. Και ας στέκεσαι μόνος, σε ένα δρόμο και βρέχει… χωρίς ομπρέλα… χωρίς σακάκι…

Θέλει χρόνο να γιατρέψεις τις πληγές σου. Θέλει χρόνο να πιστέψεις ξανά στους ανθρώπους… και το πιο βασικό… θέλει ανθρώπους.

Ένας άνθρωπος που είναι κοντά σου, ξέρει να διαλέξει τις λέξεις σωστά… πού να καρφώσει και πώς να γυρίσει το μαχαίρι. Ένας άνθρωπος που απλά το νομίζει… απλά τσαλαβουτά στα νερά…. Πρόσφατα έμαθα πώς κάποιος που δεν με συνάντησε ποτέ, προσπάθησε να με βλάψει εκτός δικτύου. Είναι εκπληκτικό πώς η πλέον συνηθισμένη αντίδραση είναι η επίθεση. Αλλά ξεχνάμε κάτι βασικό. Εδώ είναι ένα κομμάτι της εικόνας. Ποτέ ολόκληρη. Δεν μπορείς να βλάψεις ένα άδειο πουκάμισο…. Μια σκιά, γιατί ποτέ δεν γνωρίζεις ολόκληρη την αλήθεια….

Μια εικόνα, ένα συναίσθημα παίζει αυτές τις μέρες στο μυαλό μου. Κάποιος που στέκεται στην μέση της εθνικής και κάνει ζογκλερικά με κορίνες πολύχρωμες ενώ βρέχει ασταμάτητα. Λίγο πριν το τέλος. Γιατί πάντα έρχεται κάποιο αυτοκίνητο. Έρχεται ή φεύγει. Δεν είναι η εθνική μέρος να σταθεί.

Τρέχουμε…. Να προλάβουμε… Να δουλέψουμε, να φάμε, να κοιμηθούμε, να σουλουπωθούμε, να χαμογελάσουμε, να βγάλουμε λεφτά, να δώσουμε λεφτά. Ο χρόνος και ο χώρος τα πιο πολύτιμα αγαθά του 20ου αιώνα στις ανεπτυγμένες χώρες.
Και ανάμεσα σε όλους, τρέχω και εγώ. Να τρέχω με ρυθμό, αγόγγυστα, σφίγγοντας τα δόντια.

Και είναι μέρες τώρα που συνειδητοποίησα μέσα στη σιωπή, ότι δεν μου έχω δώσει το χρόνο που έπρεπε. Το χρόνο να κλείσουν οι πληγές, τον χρόνο να συγχωρήσω, τον χρόνο να προχωρήσω στα αλήθεια μπροστά. Προχωρώ γύρω από μένα γιατί δεν θέλησα ποτέ να πάω παρακάτω. Γιατί φοβάμαι τους ανθρώπους. Φοβάμαι αυτά που είναι ικανοί να κάνουν και να πουν. Και στέκω εδώ να δουλεύω κάθε μέρα με ανθρώπους, πανικόβλητους, εκνευρισμένους, νεκρούς…. Και είναι φορές που τα συναισθήματά τους ξεσπάνε σαν άγρια κύματα πάνω μου. Ακόμα μία τραγική ειρωνία…. Να είσαι θεραπευτής…. Να θεραπεύεις τους άλλους…. Και να μην ξέρεις πώς να θεραπεύσεις τον εαυτό σου, να νομίζεις ότι δεν χρειάζεται θεραπεία….

Ακόμα ένας χρόνος… ακόμα ένα τσιγάρο… άνθρωποι που περνάνε και χάνονται. «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» Και εγώ να ψάχνω για την ομορφιά σε στιγμές ασήμαντες, μέρη κοινόχρηστα. Ακούω καρδιές με τέρμα την ένταση και επαναλαμβάνω μηχανικά «τι ακούς; Η καρδιά. Χτυπάει. Ξεκινάμε καλά». Και είναι στιγμές που κοντοστέκομαι, που ψάχνω να στηριχτώ γιατί δεν μπορώ να σταθώ στο πόδι μου. Που θεωρώ δεδομένο ότι οι καρδιές χτυπούν. Που κρύβομαι από τον κόσμο που με ψάχνει. Που η ασχήμια θαμπώνει τα πάντα. Μέχρι τη στιγμή που οι καρδιές σταματούν να χτυπούν.

Και τότε για μια στιγμή σταματούν όλα.
Όλα.
Για να ξεκινήσουν ακόμα πιο γρήγορα αμέσως μετά.

Όσα περισσότερα μαθαίνεις… τόσο συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις τίποτα… για τον άνθρωπο, αυτό το μικρό θαύμα που προχωρά, που σπάει, που παλεύει να σώσει και να σωθεί. Είναι περίεργο. Να κρατάς ένα νυστέρι, ένα ψαλίδι και να κόβεις ένα ζωντανό άνθρωπο που ενίοτε έχει τις αισθήσεις του. Να είναι η δουλειά σου, μέσα του ενώ ακούς μουσική, συζητάς για την τρέχουσα πραγματικότητα, κουτσομπολεύεις, με ένα ρολόι να μετράει το χρόνο.

Σε όλα συνηθίζει ο άνθρωπος. Ακόμα και σε πράγματα που νόμιζε κάποτε πως θα το έβαζε στα πόδια. Στις βρισιές, τις απειλές, το αίμα… Και σε πολλά ακόμα. Και για να συνηθίσει μία ώρα αρχύτερα κόβει κομμάτια από τον εαυτό του και τα πετάει στη σαρκοβόρα συνήθεια. Δεν τρώει μόνο ψυχές η συνήθεια. Σαν το σαράκι. Τρώει τα πάντα. Μέχρι να χαθεί το πρόσωπο. Να μείνει μόνο ένα όνομα. Ξένο και αυτό.

Μονολογώ. Ίσως κάποιες στιγμές να χρειάζεται και αυτό. Πέρα από το διάλογο και τη σιωπή. Άσπρο-Μαύρο. Δεξιά – Αριστερά. Κορώνα- Γράμματα. Αποτελεσματικότητα. Αυτό είναι που ζητούν συνήθως. Με στολή ή χωρίς.

Λέξεις που παίζουν στο μυαλό μου και σε γλώσσες ξένες. Effective… heal…. Λες και αν αλλάξεις το όνομα θα αλλάξει κάτι… «όπως και να ονομάσεις το ρόδο, το ίδιο όμορφα θα μυρίζει πάντα»

Κάπου ξέχασα γιατί και για πού ξεκίνησα. Κάποια στιγμή ξέμαθα να μεγαλώνω και κόλλησα. Άσπρισαν τα μαλλιά μου, το χαμόγελο γέμισε ρυτίδες και εγώ έμεινα κρυμμένη, παγωμένη στο χρόνο πίσω από στοίβες βιβλία. Στοίβες που βοηθούν άλλους αλλά όχι εμένα. Ξέχασα τόσα πολλά. Ξέχασα πώς είναι να έχεις φίλους, πώς είναι να διασκεδάζεις….

Μάζεψα χρήματα στην άκρη σαν τον τσιγκούνη και με ένα χτύπημα των δακτύλων τα σκόρπισα στον άνεμο. Χωρίς να αφήσουν ίχνη. Και να ‘μαι πάλι στο μηδέν. Χωρίς χρήματα… να δω τι μετράει στ’ αλήθεια. Βασική αρχή της θεραπευτικής είναι ότι πριν θεραπεύεις πρέπει να καταλάβεις ποια είναι η ασθένεια, τι μπορεί και τι χρειάζεται να πάρει ο ασθενής και τι όχι. Και αυτό που ξεχνάμε τις πιο πολλές φορές… Μην παραβιάσεις την φύση… γιατί η φύση εκδικείται.

Ακούς την καρδιά μου; Ξεκινάμε καλά;

Ονόματα…. Πρόσωπα γυρίζουν στο μυαλό μου…. «Μοιάζουν σαν δίδυμες η λησμονιά με τη συγγνώμη, ξεχνώντας αυτομάτως συγχωρείς» Δοκίμασα… δεν πιάνει πάντα… Αλλά ο χρόνος συνεχίζει να κυλά.

Αγριέψαμε κάτω από τη συνήθεια. Τόσα λάθη μαζεμένα. Τόσα που είπα «δεν πειράζει, προχώρα» Και όμως πείραζε…. Πολύ… βαθιά…. Τόσοι που προσπέρασαν χωρίς 1 συγγνώμη… Και μείναν εικόνες από ταξίδια… μουσικές…. 1998… πέρασαν 12 χρόνια λοιπόν; Όχι… δεν ήταν 12… ήταν πολύ παραπάνω

It takes time to heal… and some times it takes more than that…

I would rather have one breath of her hair
a kiss of her mouth
one touch of her hand
than have an eternity without it...

ONE.....

Ελευθερία επιλογής.... το κλειδί.... της εξόδου.... του παραδείσου

ps Το βρήκα τυχαία και δεν μπορώ να μην το βάλω εδώ
Μια εξαιρετική ταινία, που διαπραγματεύεται τη ζωή μεταθάνατο... τι είναι κόλαση, παράδεισος.... και ένα αγαπημένο τραγούδι που γράφτηκε για κάποιον που πέθανε λίγο πριν δει ολοκληρωμένο το έργο του...