Όταν η Spark δεν είναι εδώ...

Καλημέρα…. Σε εσένα, σε μένα, σε εκείνους που δεν μιλώ πια, σε εκείνους από τους οποίους κρύβομαι άλλοτε από επιλογή και άλλοτε από ανάγκη.

Είμαι και εγώ μία blogger. Διάλεξα μόνη μου ένα ψευδώνυμο, μια άλλη «αλήθεια», την φορτώθηκα και προχωράω. Μεγάλωσα με τα 15 λεπτά της δημοσιότητας του Andy Warhol.  Όλοι και όλα στο ξεπούλημα για αυτά τα 15 λεπτά. Αλλά υπάρχει και ένας άλλος κόσμος που δεν πουλιέται μα χαρίζεται, ο κόσμος των bloggers.

Αν νοιώσω ότι έχω κάτι να πω, να μοιραστώ τότε γράφω. Ημερολόγιο, ιστορίες, μουσικές… σαν το δικό μου εισιτήριο που αφήνω στο μηχάνημα σιωπηλά, ανώνυμα, να το πάρει ο επόμενος και να συνεχίσει. Το blog μου ακόμα και χωρίς το όνομα που αναγράφει η ταυτότητά μου, έχει κάτι από μένα, το αληθινό μου και το ψεύτικο, αυτά που είμαι και αυτά που παλεύω να κρύψω. Μα δεν με νοιάζει να με βρεις έξω από την οθόνη. Είναι μια μικρή συνομωσία. Δεν ρωτάω. Δεν ρωτάς. Είμαστε η γενιά της μοναξιάς. Γνωριζόμαστε, ερωτευόμαστε, χωρίζουμε, δημιουργούμε μέσα στο διαδίκτυο.

Θες να μου επιβάλεις το όνομά  μου και εγώ αρνούμαι πεισματικά. Επιμένεις να με στήνεις στον τοίχο γιατί θεωρείς πως είμαι ο μεταφορέας του καινούριου μα κάνεις λάθος. Είμαι ο φορέας του καινούριου. Δεν αλλάζω συνεχώς ονόματα, δεν με απασχολεί ιδιαίτερα πόσοι διαβάζουν ή σχολιάζουν αυτά που γράφω. Είναι το δικό μου ξόδεμα, για την ψυχή μου, για όσα πιστεύω, για τα παιδικά μου όνειρα που δεν χωράνε έξω. Μη με λυπάσαι και μη με οικτίρεις για τα ορθογραφικά μου λάθη, την ανωνυμία, το ελλιπές ρεπορτάζ. Εικόνες της ζωής μου και των ονείρων μου αφήνω πίσω μου, σημάδια να βρίσκω την ψυχή μου να μην χάνομαι… και αν σταθώ τυχερή να βρω τυχαία και κάποιους σαν και εμένα.

Δεν έχω ανάγκη την αναγνώριση, τα ταξίδια στο εξωτερικό με έξοδα του δημοσίου και την κονκάρδα «blogger», τις επι πληρωμή δημοσιεύσεις ιστοριών μου σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίες με την υπογραφή μου… εγώ γράφω σιωπηλά, με μερικές δεκάδες αναγνώστες την ημέρα, εκ των οποίων οι περισσότεροι προτιμούν να σχολιάζουν ποτέ. Δεν χρειάζεται. Έχουμε μάθει να καταλαβαινόμαστε στις σιωπές μας. Το ωραιότερο σχόλιο στο blog μου το έγραψε κάποιος που δεν εμφανίστηκε ποτέ δεύτερη φορά «Βγαίνω τώρα για να πω στον δικό μου άνθρωπο πόσο τον αγαπώ». Συνειδητά έχουμε επιλέξει έναν άλλο δρόμο, συνοδοιπόροι σε έναν κόσμο που ξέμαθε να αγαπά και να σέβεται.

Δεν απολογούμαι για τα blogs. Δεν απολογείσαι για κάτι που είσαι αλλά στέκεσαι στο πλάι του γείτονά σου. Δεν έχει σημασία η χιλιομετρική απόσταση. «Όσο πιο κοντά βρίσκονται οι στέγες των σπιτιών, τόσο πιο μακριά βρίσκονται οι καρδιές των ανθρώπων» είχε πει κάποτε ο Αντώνης Σαμαράκης. Όσο μακριά και αν βρίσκονται οι υπολογιστές τόσο κοντά βρίσκονται οι ψυχές των ανθρώπων που δημιουργούν, ονειρεύονται, κάνουν την δική τους αντίσταση σε έναν ψηφιακό κόσμο που κάποιοι παλεύουν να υποτάξουν.

Μεγάλωσα ως ένα υπερπροστατευμένο παιδί που έτρεχε να προλάβει το ένα φροντιστήριο μετά το άλλο. Να μάθω όσα μπορώ περισσότερα, να έχω εφόδια, να σπουδάσω, να δικαιώσω τα όνειρα κάποιων. Σπούδασα… και μετά σπούδασα και άλλο και μετά έπιασα δουλειά. Και συνέχισα να σπουδάζω να γίνω κάτι ακόμα, να γίνω κάτι καλύτερο από τον γείτονα στην τελική…. Και όσα χρόνια και αν διαβάζω, όσες ώρες και αν δουλεύω για σένα, που φωνάζεις για την ανωνυμία μου… συνεχίζω να είμαι ανώνυμη. Δεν ρωτάς το όνομά μου παρά μόνο αν είναι να με καταγγείλεις γιατί το μάτι σου έχει αγριέψει και δαγκώνεις το χέρι, που δεν σε νοιάζει να γλύψεις. Λίγο υποκριτικό λοιπόν να νοιάζεσαι για το όνομά μου εδώ ε; Αφού έτσι και αλλιώς τα συμφωνήσαμε. Δεν σε αποκαλώ με το όνομά σου, δεν προσπαθείς καν να μάθεις το δικό μου.

Και έχω δει και έχω ζήσει πολλά, πολύ περισσότερα από όσα χωράνε σε μία ταυτότητα ή μία ημερομηνία γέννησης. Και έμαθα να σφίγγω τα δόντια και να σωπαίνω για να μπορώ να προχωρώ. Να σωπαίνω εκεί έξω και να μιλώ εδώ μέσα. Δεν παίρνω spray να γράψω στους τοίχους, δεν υποχρεώνω κανέναν να με διαβάσει. Δεν γεμίζω φειγ βολάν την καθημερινότητά σου, δεν με πληρώνεις για να φλυαρώ. Επιλέγεις να έρθεις και να διαβάσεις και αν το θες να προσθέσεις το δικό σου σχόλιο.

Αν δεν είμαι τίποτα για σένα, απλά δεν έρχεσαι…. και αν κάτι μέσα μου είναι αληθινό, εγώ συνεχίζω να γράφω σε ένα άδειο από αναγνώστες blog. 

Είμαι μία blogger και πιθανώς να είσαι και εσύ και εγώ να μην το ξέρω αλλά να διαβάζω τα κείμενά σου. Γιατί δεν με νοιάζει η επίφαση, με νοιάζει η ουσία. Σε μια κοινωνία που λοβοτομείται συστηματικά εγώ πρόλαβα να διαβάσω, να μιλήσω, να ακούσω, να μάθω. Σε μία χώρα που η υγεία και η παιδεία δια στόματος πολιτείας από δικαιώματα και αγαθά μετατρέπονται σε εμπορεύσιμα μεγέθη και διαχειρίζονται ως τέτοια, εγώ επιλέγω την δική μου αντίσταση. Δεν δέχομαι ότι «η χώρα πλέον χρειάζεται ανειδίκευτους εργάτες μόνο και ανάλογη θα είναι και η παιδεία». Αρνούμαι μια υγεία που όποιος έχει να πληρώσει επιβιώνει και απολαμβάνει…

Δεν πιστεύω σε κόμματα χωρίς να είμαι ζώον α-πολιτικόν. Ο θείος Αριστοτέλης αν ζούσε, ίσως να με έλεγε ζώον @-πολιτικόν… ίσως πάλι σκέτο ζώον.

Είμαι μία γυναίκα που έχει βιαστεί και όταν μίλησε δεν την πίστεψε κανείς, της είπαν εσύ φταις. Τα ήθελε ο κώλος σου. Και με την δολοφονία οι μνήμες αυτές ξαναξύπνησαν. Και ας μην μιλάμε για εγκλήματα του ποινικού κώδικα αλλά για πολιτικά εγκλήματα. Κούνεβα, Γρηγορόπουλος, Marfin, Γκιόλιας….  Η Δημοκρατία βιάζεται ξανά και ξανά και εμείς χωριζόμαστε… οι από εδώ, οι από εκεί… εμείς… οι άλλοι.

Βρέθηκα σε μέρος που δεν έχουν τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο. Και μου μιλήσαν εκεί για τον κ. Γκιόλια. Και επέστρεψα και είδα τις διηγήσεις των συνεργατών. Ο κόσμος μιλάει για αυτό και έξω από το νετ και ας μην είναι στις ειδήσεις, και ας μην υπάρχει «προκήρυξη». Διάβασα ασχήμιες που με πόνεσαν και ας μην τον ήξερα. Δώσε εξουσία και χρήμα στον άνθρωπο και θα δεις ποιος είναι….

Είμαι μία blogger και νοιώθω πως οι σφαίρες αυτές σημάδευαν και σημαδεύουν και εμένα. Για να μάθω να σωπαίνω και εδώ, να υποταχθώ σε έναν κόσμο που το «νόμιμο» είναι και «ηθικό», σε έναν κόσμο χωρίς Θεό, που όλα επιτρέπονται….

Είμαστε σε καιρό ειρήνης, σε μία ευνομούμενη πολιτεία, με αιρετούς –δημοκρατικά- εκπροσώπους… Τότε γιατί τόσα πολιτικά εγκλήματα; Γιατί νοιώθω σαν να ζω σε στρατοκρατούμενη κοινωνία της Νότιας Αμερικής;

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Θέλω να πιστεύω ότι είναι κάπου καλύτερα τώρα και οι δικοί του άνθρωποι θα βρουν την παρηγοριά και την δύναμη που χρειάζεται να προχωρήσουν. Πριν κάποια χρόνια ήταν η Αμαλία… τώρα είναι ο κ. Γκιόλιας… Τα blogs δεν έχουν απλά δύναμη αλλά και ιστορία… και είναι γραμμένη σε πρώτο ενικό… χωρίς παρεμβάσεις… παρά μόνο για την τελευταία τελευταία. Είτε στέκεται μόνη… Είτε με 16 άλλες στην σειρά.

Ένα τελευταίο τραγούδι για το δρόμο…