Είμαι η Spark, είμαι η AMANDA, είμαι ένα δώρο Θεού καθισμένο σ’ ένα παγκάκι με τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν. Γυρίζω πίσω στο χρόνο. Τότε που τα δέντρα ήταν στολισμένα με φουσκωτούς μικρούς αγιοβασίληδες και αναμμένες λάμπες πολύχρωμες από εκείνες που έβαζαν και στα πανηγύρια. Τότε που τα παιδιά γυρνούσαν ακόμα στους δρόμους. Τότε που η αθωότητα δεν είχε προλάβει να ξεψυχήσει στα χέρια μου, όχι ακόμη.
Θες να σου πω μια ιστορία; Μέρες τώρα τριγυρίζει στο κεφάλι μου ανάμεσα σε φωνές, σε κλάματα και τηλέφωνα που χτυπούν ασταμάτητα. Αυτήν την φορά δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Πάντα είχαν πρόβλημα με τη χρονολογική σειρά, τα παραμύθια μου. Μια κιμωλία σκέφτομαι. Μα αυτή τη φορά δεν είναι κύκλος. Μια γραμμή είναι. Εγώ από εδώ. Εσείς από εκεί. Δεν σας καταλαβαίνω. Δεν σας γνώρισα ποτέ.
Χαράσσω γραμμές, άσπρα κάγκελα, που υψώνω και κρύβομαι απ’ τα θηρία.
Ακούω προτάσεις, σκέψεις, λογικές που με εξαγριώνουν. Ανθρώπους με χέρι υψωμένο να καταδικάζουν πριν τους ζητηθεί. Ιερά εξέταση στήνει φωτιές και βάφει ανθρώπους, σημαδεύοντας αμνούς και ερίφια.
Εγώ από εδώ και εσύ από εκεί. Δεν ήθελα να γίνει έτσι. Δεν θα μου λείψεις με αυτή τη λογική, δεν θα σε ψάξω, θα σταματήσω σιγά- σιγά να συζητώ, μαζί σου τουλάχιστον. Ξέρω πως δεν είμαι μόνη και ας μην κρατώ μολότωφ στο χέρι. Δεν είμαι η μολότωφ και ας θες να με εξομοιώνεις τόσο εύκολα με αυτό. Κρατώ ένα στυλό, ένα computer, έναν λόγο σωστά δομημένο που σε εξαγριώνει. Και περιμένω. Μέρες και νύχτες να βγουν και να μιλήσουν εκείνοι που πρέπει.
Περιμένω να αρθρωθεί λόγος πολιτικός και όχι κομματικός, περιμένω ανθρώπους τους πνεύματος να κάνουν ένα βήμα μπροστά και να μιλήσουν για τα παιδιά που ξεχύνονται στους δρόμους, για την απελπισία τη δική μας που κάνει πλιάτσικο στο δίκιο μας. Και αυτή η σιωπή με εξαγριώνει ακόμα περισσότερο από τα όπλα που στρέφονται ενάντια στα παιδιά μας. Γιατί σημαίνει είτε ότι οι πνευματικοί άνθρωποι δεν υπάρχουν πια… είτε ότι δεν το θεωρούν σημαντικό (γιατί δεν πιστεύω με τίποτα ότι δε βρίσκουν μέσο να εκφραστούν).
Βλέπω εικόνες, άναρχες, βίαιες, οργισμένες εικόνες, και καυγάδες γεμάτους χρώματα, άναρθρες κραυγές αντί για λόγο μεστό. Αυτό γίναμε πια, Μια εικόνα, χωρίς ήχο. Μπορείς κάλλιστα να παρακολουθήσεις ειδήσεις χωρίς ήχο. Το χαμηλώνεις και παρακολουθείς τους τίτλους. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα πέρα από αυτό.
Και περίμενα και άλλο. Περίμενα τους bloggers να βγουν και να μιλήσουν. Να ψάξουν βαθιά γιατί αυτή η κοινωνία, όχι απλά ανέχεται, αλλά επιπλέον οπλίζει τα χέρια, που μπορούν να στραφούν ενάντια σε ένα παιδί, το λόγο για τον οποίο η κοινωνία τους χρειάζεται να μπορούν να στραφούν ανά πάσα ώρα και στιγμή ενάντια στον οποιονδήποτε. Και είδα ό,τι και έξω….
Ούτε και πάλι με πείραξε, όχι περισσότερο από ότι έξω. Αλλά και πάλι περίμενα. Περίμενα και έψαχνα να δω ποιος από τους «πρωτοπόρους» της σκέψης θα μιλούσε. Όχι μόνο για το παιδί που σκοτώθηκε αλλά και για όλα εκείνα που θα πεθάνουν τις μέρες που θα ‘ρθουν αν δεν σκεφτούμε τα «γιατί» και τα «πώς». Αλλά και πάλι δεν άκουσα κανέναν. Μετά σκέφτηκα τους ανθρώπους που από επιλογή ή από ανάγκη θέλησαν να εκφραστούν στα blogs. Σαν να μην συνέβη τίποτα. Μια συγκινητική βλακεία (με πρώτη και καλύτερη τη δική μου) και μετά πάμε παρακάτω.
Και οδηγώ και καπνίζω, το σκέφτομαι και τρελαίνομαι, μόνη μου. Πόσοι από εμάς κάθισαν να σκεφτούν γιατί γίνονται όλα αυτά; Και όχι μονολεκτικά, όχι άλλες λέξεις-ταμπέλες. Έχω καλύτερες σπουδές από τους γονείς μου, δεν γνώρισα πόλεμο και πείνα, ξεκίνησα με τους καλύτερους οιωνούς και το φάντασμα της ανεργίας στέκεται απειλητικά από πάνω μου. Δουλεύω στο δημόσιο με σύμβαση και μου χρωστά δεδουλευμένα από έτους σχεδόν ενώ ακούω καθημερινά πόσο τυχερή είμαι ενώ δουλεύω σχιζοφρενικά ωράρια για 3 ευρώ την ώρα τα οποία δεν ξέρω πότε θα πληρωθώ.
Είμαστε η χώρα που εξάγει πτυχιούχους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης για να εισάγει ανειδίκευτους εργάτες. Ζω στη χώρα του παραλόγου, όπου ο κάθε γονιός ξεπουλιέται για να προικίσει με πτυχία το παιδί του, το οποίο τελικά αν διαθέτει τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό θα φύγει στο εξωτερικό για να αξιοποιήσει τις σπουδές του ή θα τις αποποιηθεί για να συμβιβαστεί στην απαξίωση του συστήματος.
«ΣΣΣ… μη μιλάς.. κλείσου στο σπίτι σου… εκεί είναι ασφαλές… εκεί που δεν ακούς τίποτα.. εκεί που δεν σ’ ακούει κανείς». Δεν θέλω να κλείνομαι στο σπίτι μου, δεν θέλω να φοβάμαι να κυκλοφορήσω στους δρόμους, δεν θέλω να γίνομαι μια εικόνα, δεν θέλω κάποιος να κλείνει τη φωνή μου.
Ποιος θα μιλήσει ουσιαστικά για την παιδεία μας; Όχι για την παρα-παιδεία μας, ούτε για την παπαγαλία μας ή για τις πανελλήνιες; Τι πρεσβεύει το σύστημα με την συνεχή κακοποίηση της ορθογραφίας μας και τις αλλαγές προς το χειρότερο του εκπαιδευτικού συστήματος. (Χάλασέ μου την γλώσσα και μου κατέστρεψες την μνήμη και την ταυτότητα.) Βλέπω ότι τα παιδιά, όσο περνάνε τα χρόνια, έχουν ολοένα και πιο υποβαθμισμένη παιδεία. Κανείς δεν νοιάζεται για οτιδήποτε βρίσκεται εκτός «διδακτέας ύλης», κανείς δεν ενδιαφέρεται να μάθουν να εκφράζονται σωστά, η «έκφραση-έκθεση» υποβαθμίζεται συνεχώς, ενώ οι περισσότεροι νομίζουν ότι η παιδεία έχει ωράριο 8:00-14:00 και αντίτιμο, εκείνο του φροντιστηρίου. Και έτσι φτάνουμε σε παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους και δεν μπορούν να αρθρώσουν λόγο. Στέκονται σιωπηλά με ένα λουλούδι στο χέρι, γιατί δεν μπορούν να μιλήσουν, γιατί δεν τα μάθαμε να μιλούν.
Και δεν ακούω κανέναν να αναρωτιέται για αυτά, ή τουλάχιστον να έχει διάθεση να μιλήσει και μου φαίνεται τόσο ανόητο να γράφω ιστορίες, να ξεχαστώ και εγώ, να ξεχαστείτε και εσείς ενόψει εορτών. Πριν κάτι μήνες είχα την ψευδαίσθηση ότι οι άνθρωποι στο net θα μπορούσαν να εκφραστούν ελεύθερα. Αν βρισκόταν ανάγκη θα ενωνόταν να εκφραστούν σε μία μορφή άμεσης δημοκρατίας. Και να που η ανάγκη αυτή ήλθε, με τον πιο βίαιο και άδικο τρόπο, και οι περισσότεροι αδιαφορήσαν, και κάποιοι ενδιαφέρθηκαν για λίγο μα η πλειοψηφία τους δεν μπόρεσε να ενωθεί, να εκφραστεί, να κάνει διάλογο, να ψάξει αιτίες, να προτείνει λύσεις.
Δεν διάβασα ούτε μία ανάλυση για τη γενιά των 15 ετών, από πού προέρχονται, τι τα αναγκάζουμε να βιώσουν, πού τα κατευθύνουμε, τι πραγματικά έχουν ανάγκη. Μας ενδιαφέρει; Λέμε απλά θέλουν να κλείσουν τα σχολεία τους, να κάνουν κοπάνα, απαξιώνουν την παιδεία, που τους δίνουμε… Μα τους προσφέρουμε παιδεία;
Σ’ ένα παγκάκι κάθομαι και εγώ με τα χέρια στις τσέπες και νοιώθω να με σημαδεύουν με το πιστόλι αλλά αρνούμαι να κλειστώ στο σπίτι, να κλείσω το στόμα μου. Μεγάλωσα για να πιστεύω ότι θα αλλάξω τον κόσμο αλλά όχι αρκετά ακόμα για να θεωρώ ότι όταν σκοτώνεται ένα παιδί, υπάρχει πάντα μια καλή δικαιολογία για τον δολοφόνο.
Ανάμεσα στις εικόνες, που εναλλάσσονται ανελέητα, συνειδητοποιώ ότι έχουν χαθεί αυτονόητα δικαιώματα στην δημοκρατία του «μείνε σπίτι, αν είσαι καλός». Δεν υπάρχει δικαίωμα στην παιδεία, καθώς δεν υπάρχει παιδεία, δεν υπάρχει δικαίωμα στην εργασία, γιατί δεν υπάρχει εργασία, δεν υπάρχει δικαίωμα στον πολιτικό λόγο, καθώς δεν υπάρχει πολιτική πια, παρά μόνο κόμματα, που γεμίζουν την ιστορία αποσιωπητικά.
Πνευματική ένδεια, αυτό είναι που νοιώθω εγώ μέσα σε αυτήν την κρίση όπου η εικόνα αντικατέστησε τη σκέψη… και περίμενα κάποιους από αυτούς που γράφουν, να γράψουν για κάτι πέρα από τα επεισόδια, κάτι για τις αιτίες, να προταθεί κάτι… αλλά τίποτα... μόνο σιωπή.
Και εγώ είμαι στο παγκάκι και περιμένω… Ακόμη… Κάποιον να μιλήσει και να ‘χει κάτι να πει….
3 σχόλια:
http://www.ngo.gr/petition.asp
Το παίζει ή είναι τρελός;
17 Δεκεμβρίου 2008, 15:52
Μάνος Νιφλής
Τα επεισόδια στις φυλακές Δομοκού με τον ειδικό φρουρό που έκρυψε η κυβέρνηση. Γιατί χτύπησε τον συνάδελφό του και τους φρουρούς. Το ερώτημα που καίει: αν είναι ψυχωσικός ποιός του έδωσε όπλο;
Τα έκανε γης μαδιάμ μέσα στο κελί του
Ξεσηκώθηκαν οι φυλακές του Δομοκού, όπου βρίσκεται προφυλακισμένος ο ειδικός φρουρός και κατηγορούμενος για το φόνο του 15χρονου Αλέξανδρου. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, κρατούμενοι και φύλακες άκουσαν φωνές και χτυπήματα από το κελί του Επαμεινώνδα Κορκονέα και του συναδέλφου του, επίσης κατηγορούμενου, Βασίλη Σαραλιώτη.
Όταν οι φύλακες άνοιξαν την πόρτα του κελιού, είδαν τον Κορκονέα να χτυπά το Σαραλιώτη και να του φωνάζει «Είσαι δαίμονας, θα σε ξορκίσω». Ζητούσε μάλιστα από όποιον τον πλησίαζε να γονατίσει και να πει το «Πάτερ ημών...».
Οι φύλακες έβλεπαν μπροστά τους ένα "θηρίο ανήμερο", κανείς δεν ήξερε πώς να αντιδράσει, όλοι τους είχαν σαστίσει. Τον έβλεπαν να χτυπά και να κλωτσάει ό,τι έβρισκε μπροστά τους. Ένας από τους φύλακες κάνει την πρώτη προσπάθεια να τον ακινητοποιήσει, ο Κορκονέας του επιτίθεται, χτυπώντας τον και δαγκώνοντάς τον. Αμέσως στο κελί τρέχουν και οι υπόλοιποι φύλακες, προσπαθώντας επί πολύ ώρα να τραβήξουν από κοντά του το Σαραλιώτη. Ο Κορκονέας δε σταματά να βρίζει και να φωνάζει ούτε λεπτό. Ζητά συνεχώς να μιλήσει με τη γυναίκα του, λέει άνθρωπος που άκουγε τι συνέβαινε, «το κελί είναι γεμάτο δαίμονες, δεν είμαι δολοφόνος», ούρλιαζε.
Στο φαρμακείο των φυλακών βρέθηκαν ισχυρά ηρεμιστικά σε ενέσιμη μορφή, αλλά κανείς δεν ήξερε τη δοσολογία που έπρεπε να του χορηγηθεί. Ένας σωφρονιστικός υπάλληλος επικοινώνησε με ψυχίατρο, ο οποίος του υπέδειξε τη δοσολογία, αλλά του έδωσε και οδηγίες για το πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τον Κορκονέα. Πέρασαν ώρες έως τις 3 τα ξημερώματα, που ηρέμησε και κοιμήθηκε.
Ο Σαραλιώτης, που δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε γίνει, καθόταν αμήχανος, παρακολουθώντας το αμόκ του συναδέλφου και συγκρατούμενού του. Νωρίτερα, οι φύλακες είχαν μεταφέρει το Σαραλιώτη στο πειθαρχείο. Ήταν ο μόνος τρόπος, για να γλιτώσει από το μένος του Κορκονέα.
Σε συνομιλίες που είχε με τους υπόλοιπους κρατούμενους, ο Σαραλιώτης περιέγραψε το περιστατικό, λέγοντάς τους ότι ο Κορκονέας του επιτέθηκε την ώρα που εκείνος κοιμόταν, τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε, ο Κορκονέας ήταν ήρεμος, μίλησαν, καληνύχτισαν ο ένας τον άλλο και έπεσαν για ύπνο. Ξαφνικά, όπως λέει ο Σαραλιώτης, ξύπνησε από τη φωνή του συγκρατούμενού του, που του έλεγε: «Είσαι δαίμονας» και πριν προλάβει να αντιδράσει, άρχισε να δέχεται απανωτά χτυπήματα σε όλο του το σώμα.
Από τις φυλακές Δομοκού εστάλη σήμα προς το νοσοκομείο της Λαμίας, προκειμένου ο ειδικός φρουρός να εξεταστεί από ψυχίατρο. Λίγα λεπτά αργότερα, το σήμα ανακλήθηκε, για να αποφευχθεί η δημοσιοποίηση του γεγονότος. Ακολούθησε μια σειρά τηλεφωνημάτων, με τα οποία όλοι οι υπεύθυνοι ενημερώθηκαν με απόλυτη μυστικότητα.
Σήμερα, ο ειδικός φρουρός δέχθηκε το επισκεπτήριο της οικογένειάς του και σύμφωνα με επιβεβαιωμένες πληροφορίες ζήτησε από τη διοίκηση των φυλακών να εξομολογηθεί σε ιερέα, όπως και έγινε. Την ίδια ώρα, τόσο ο φύλακας που δέχθηκε την επίθεση του Κορκονέα, όσο και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του, που αντιμετώπισαν το περιστατικό έκαναν αναφορά.
Στην επικοινωνία που είχαμε με τις φυλακές Δομοκού, το περιστατικό επιβεβαιώθηκε σε όλες του τις διαστάσεις.
Ήξεραν και του έδωσαν όπλο;
Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που «τσουρουφλίζει» όλους εκείνους, οι οποίοι έκριναν ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί εκτελέσει κανονικά την υπηρεσία του ως ειδικός φρουρός και να κρατά όπλο. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν αυτό που συνέβη χθες στις φυλακές του Δομοκού ήταν αποτέλεσμα της τακτικής που ακολουθεί ο ειδικός φρουρός ή αν όντως πρόκειται για άνθρωπο με βαριά ψυχολογικά προβλήματα. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει γιατί κανείς δεν τον εξέτασε παρότι το οικογενειακό του ιστορικό είναι γνωστό στην Ελλάδα. Από το απολογητικό υπόμνημα του ειδικού φρουρού μαθαίνουμε ότι και οι δύο αδελφές του, η μια δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή, αντιμετώπιζαν ψυχολογικά προβλήματα. Με αυτό ως δεδομένο, το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν αυτός ο άνθρωπος εξετάστηκε ποτέ ή αν, ακόμα και μετά τη σύλληψή του, έπρεπε να ληφθούν μέτρα.
Στην άλλη πλευρά του νομίσματος βρίσκεται η χάραξη στρατηγικής από την πλευρά του να προκαλέσει σοβαρό επεισόδιο και να οδηγήσει σε συμπεράσματα που θα τον δείξουν ψυχοπαθή ή προβληματικό.
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δύσκολα θα δοθούν μια και από χθες το βράδυ οι πάντες φοβήθηκαν τη δημοσιοποίηση του επεισοδίου με το σκεπτικό ότι αν όντως πρόκειται για έναν άνθρωπο με τόσο σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα όλοι θα οδηγηθούν στο αυτονόητο, στην αποκάλυψη ότι για ακόμη μια φορά αποδείχθηκε ότι το "γυμνό" κράτος έντυσε έναν προβληματικό άνθρωπο με τη στολή του ειδικού φρουρού και όπλισε το χέρι του.
http://www.zougla.gr/news.php?id=17116
Ο φωτογράφος του Ελεύθερου Τύπου Κώστας Τσιρώνης που τράβηξε τις φωτογραφίες των αστυνομικών να σημαδεύουν διαδηλωτές απολύθηκε από την εφημερίδα.
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν την Κυριακή το απόγευμα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ο Κ. Τσιρώνης τις παρέδωσε λιγο αργότερα στον διευθυντή της εφημερίδας Σεραφείμ Κοτρώτσο. Σύμφωνα με όσα είπε ο φωτογράφος στο Tvxs, o κ. Κοτρώτσος του δήλωσε στην αρχή ότι πρόκειται για μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία. Στη συνέχεια, όμως, του είπε ότι ήθελε να βεβαιωθεί ότι επρόκειτο πραγματικά για πυροβόλο όπλο και όχι για πιστόλι εκτόξευσης φωτοβολίδων. Ο φωτογράφος τον βεβαίωσε ότι πράγματι επρόκειτο για όπλο μάρκας Κλογκ 9 χιλ., από αυτά που δεν έχουν ασφάλεια. Προς επιβεβαίωση, του έδειξε μια ακόμη φωτογραφία στην οποία φαίνεται το κλείστρο του όπλου. Σε επικοινωνία που είχε το Tvxs μαζί του, ο κ. Κοτρώτσος δήλωσε ότι δεν μπορούσε να τις δημοσιεύσει πριν βεβαιωθεί από ειδικούς, καθώς επρόκειτο για εκρηκτικό πολιτικό θέμα.
Την Δευτέρα ρωτήθηκαν ειδικοί οι οποίοι βεβαίωσαν ότι επρόκειτο περί όπλου. Την ίδια μέρα το απόγευμα, ο Κ. Τσιρώνης ενημέρωθηκε από τους γραφίστες που σχεδιάζουν την εφημερίδα ότι οι φωτογραφίες είχαν αποσυρθεί από την πρώτη σελίδα του φύλλου που ετοίμαζαν για τη Τρίτη. Διαμαρτυρήθηκε στον προϊστάμενό του στο τμήμα των φωτορεπόρτερ, ο οποίος του είπε ότι οι φωτογραφίες «ίσως δημοσιεύονταν στις μέσα σελίδες». Η συζήτηση έγινε παρουσία πολλών δημοσιογράφων που επιβεβαίωσαν στο Tvxs τη στιχομυθία. Στην ίδια συζήτηση, ο φωτογράφος είπε ότι η είδηση πως υπάρχουν αυτές οι φωτογραφίες είχε ήδη διαρρεύσει και ότι, αν δεν δημοσιεύονταν στη πρώτη σελίδα, η εφημερίδα θα έχανε μια μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία.
Τελικώς, οι φωτογραφίες δημοσιεύθηκαν την Τρίτη στις μέσα σελίδες της εφημερίδας, ενώ ήδη είχαν διαρρεύσει σε διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία και κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο. Ο φωτογράφος ειδοποιήθηκε να μην καλύψει τη κηδεία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και λιγο αργότερα τού ανακοινώθηκε η απόλυσή του. Ο Σ. Κοτρώτσος δήλωσε στο Tvxs ότι είχε πρόθεση να δημοσιεύσει τις φωτογραφίες και ότι ο φωτορεπόρτερ απολύθηκε γιατί παραβίασε το αποκλειστικό του συμβόλαιο με τον «Ελεύθερο Τύπο» διαρρέοντας τις φωτογραφίες. Ομως ο φωτογράφος υποστηρίζει οτι πρόκειται για απόπειρα πολιτικής λογοκρισίας. Λέει ότι ο ίδιος δεν ειναι υπεύθυνος για τη διαρροή, καθώς πολλοί εργαζόμενοι στην εφημερίδα είχαν πρόσβαση στις φωτογραφίες μετά τη παράδοση τους. Πρόσθεσε ότι, αν δεν είχαν διαρρεύσει, «δεν θα δημοσιεύονταν ποτέ».
Μετά τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών, η αστυνομία ανακοίνωσε ότι διεξάγει έρευνα για το περιστατικό. Κανείς δεν έχει έρθει σε επαφή με τον φωτογράφο.
http://www.tvxs.gr/v1407
Δημοσίευση σχολίου