Η γενιά της σιωπής… η γενιά της οργής ΙΙ

Έμαθα να περιμένω τους άλλους να μιλάνε πρώτοι, στο σχολείο να κάθομαι στο πίσω θρανίο και να μην κάνω φασαρία, να μην με προσέχουν, να είμαι διακριτική και να έχω κάτι από την γοητεία του azax, να είμαι δηλαδή αόρατη. Δεν πήγα ποτέ σε διαδηλώσεις, σε πολιτικές συγκεντρώσεις, ήμουν «καλό» παιδί, και διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα. Το μόνο που έμαθα να κάνω καλύτερα και από τον πρώην μακαριστό και νυν μακαρίτη (και για διάστημα μεγαλύτερο της επταετίας).
Στη συνέχεια έμαθα να σωπαίνω, να έχω επιλεκτική κώφωση και μνήμη χρυσόψαρου. Τα πράγματα δεν έγιναν ευκολότερα με τα πτυχία αλλά τι στο καλό; Υπήρχαν και χειρότερα. Πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Και η δυστυχία του άλλου γινόταν η δική μου ευτυχία, το χάδι που κανάκευε τη σιωπή μου. Τα δελτία με τους ανθρώπους που πηγαίνουν στις λαϊκές μετά το τέρμα και σιωπηλοί μαζεύουν από τα σκουπίδια, τα φρούτα και τα λαχανικά που πετούν οι πωλητές, ή από τις διαμαρτυρίες εκείνα που πετούν οι διαμαρτυρόμενοι στο δρόμο για να χαθούν στη συνέχεια αστραπιαία, βουβά ανάμεσα στους περαστικούς, με σοκάρισαν.
Η ανάγκη πατά την αξιοπρέπεια στον λαιμό και προχωρά. Η ανάγκη για το καλύτερο, έγινε ξαφνικά ανάγκη για επιβίωση. Γιατί; Τι άλλαξε; Είχαμε πόλεμο; Σεισμό; Καταστροφές; Άνοιξε πουθενά μια μαύρη τρύπα και εξαφάνισε τα λεφτά του κόσμου και εκεί που έφταναν, τώρα δεν φτάνουν; Τι άλλαξε τόσο αθόρυβα και τόσο απειλητικά; Πόσα λεφτά κατάφεραν να αρπάξουν τελικά οι «ασυλο-ποιημένοι» για να εξαθλιώσουν τόσο μεγάλο τμήμα της κοινωνίας;
Είναι η μάνα μου, η μνήμη μου, το μέλλον μου, εκείνη η γυναίκα, που με γυρισμένη την πλάτη διαλέγει από τα σκουπίδια το φαγητό της. Εκείνη που έχει φορολογική συνείδηση (γιατί ως μισθωτή-συνταξιούχος δεν έχει άλλη επιλογή) αλλά το κράτος της φέρεται λες και είναι ο λεκές πάνω στο ρούχο που πρέπει να κρύψει, ίσως γιατί του θυμίζει την ασχήμια του.
Δεν πιστεύω στους ανθρώπους που συναντώ. Δεν είμαστε εμείς αλλά αυτό που μας επιτρέπουν οι συνθήκες να είμαστε. Δώσε εξουσία, χρήμα, ατιμωρησία σε κάποιον και τότε θα τον γνωρίσεις στα αλήθεια. Βαλ’ του το χέρι στο μέλι και δες, θα το γλύψει ή όχι; Και όλοι σχεδόν θα το γλύψουμε με την ίδια λύσσα, που γλύφουμε το αίμα απ’ τις πληγές μας. Γιατί όπου δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται. Και αν ενοχλεί η λέξη Θεός, ας βάλω τη λέξη παιδεία. Γιατί αν η πίστη είναι θέμα προσωπικό, η παιδεία ποτέ δεν ήταν. Μπορώ να ισχυριστώ πως δεν φέρω καμία ευθύνη αν το παιδί μου επιλέξει να γίνει άθεο, μπορώ, όμως, να ισχυριστώ το ίδιο αν το παιδί μου περιφέρεται αμόρφωτο;
Και πώς θα το πείσω εγώ να μορφωθεί, τη στιγμή που το σχολείο του επαναπαύτηκε στην παπαγαλία αναγνωσμάτων, που γίνονται ολοένα και πιο απλοϊκά, ολοένα και πιο ξεκομμένα από την έννοια της γνώσης, που έχει πλέον αντικατασταθεί από αρχειοθετημένες πληροφορίες, τη στιγμή που -όπως την ψυλλιάζομαι την δουλειά- και εγώ ημιμαθής κατέληξα; Τα πτυχία δεν παρέχουν καμία εγγύηση για την επαγγελματική αποκατάσταση. Όσο και να προσπαθήσεις, πάντα θα βρίσκεις κάποιον μπροστά σου που είχε το «μέσον», τις γνωριμίες, ή τον αριβισμό, που δεν διαθέτεις για να τον ξεπεράσεις.
Η παιδεία είναι αυτή που τελικά αποφασίζει τα «ναι» και τα «όχι» μας και χαράσσοντας τους δρόμους μας με τρόπο διαφορετικό από εκείνο που φανταζόμαστε. Παιδεία σήμερα δεν είναι αυτό που θα σε οδηγήσει σε 1 θέση αλλά αυτό που θα καθορίσει τη συμπεριφορά σου μόλις βολευτείς κάτω από τη νέα σου ταμπέλα. Παιδεία είναι αυτό που καθορίζει τη στάση σου ανάμεσα στις μολότωφ, ένα νεκρό παιδί από σφαίρα αστυνομικού, ένα τραυματισμένο παιδί από σφαίρα αγνώστου και την ανοικτή επιστολή φαντάρων στην οποία αρνούνται να σταθούν ένοπλα απέναντι στους πολίτες.
Παιδεία είναι αυτό που ξεπουλήσαμε στο ενεχυροδανειστήριο του βολέματος, αυτό που δεν καταλάβαμε ποτέ ότι μας λείπει, αυτό που κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη εν τη απουσία της, τη στιγμή που θα πρέπει να πάρουν άλλοι τις αποφάσεις μας. Για το καλό μας…..