Στιγμές....

Έλα και απόψε. Έχω τσιγάρο. Έχω και φωτιά μα θα τα κρύψω πίσω από την πλάτη μου για να σου δείξω πως σ’ έχω ανάγκη. Μικρά κατά συνθήκη ψεύδη που συμφωνήσαμε για να ‘ναι η ζωή πιο εύκολη, πιο μικρή να χωρά σ’ ένα κρεβάτι, σε μια αγκαλιά, σ’ ένα όνειρο δίπλα από ένα ρολόι που χτυπά.

Κάποτε γνώρισα μια κοπέλα. Δεν είμαι πια σίγουρη αν την έλεγαν Σεβαστή ή ήταν αλλιώτικο το όνομά της. Ήταν γεροδεμένη, ψηλή, κοπέλα με κοντό μαλλί. Δεν μιλούσε πολύ. Ερχόταν στο θέατρο. Δεν κόλλαγε πουθενά. Ούτε και την ένοιαζε να κολλήσει. Δεν είχε ταλέντο μα δεν περίμενε κανέναν να της το πει. Η τράπουλα ήταν ήδη μοιρασμένη μα δεν την ένοιαζε, που για αυτήν δεν περίσσεψε χαρτί.
Ένα βράδυ μετά τους αυτοσχεδιασμούς, βρήκαμε μια κιθάρα κάπου. Άλλοι μάζευαν την σκηνή, άλλοι κάπνιζαν και έπιναν μπύρες στις κερκίδες. Είχαμε χαμηλώσει τα φώτα και όπως οι φιγούρες χάνονταν ανάμεσα στο μαύρο και στο φως, πήρε την κιθάρα της και κάθισε στην άκρη της σκηνής και άρχισε να τραγουδά το «διθέσιο».
Σιγά – σιγά οι φωνές σώπασαν, οι φιγούρες σταμάτησαν να κινούνται και όλοι μείναμε σιωπηλοί. Αφεθήκαμε και μας έπαιρνε μαζί της στο ταξίδι της.
Από το ανοιχτά παράθυρα ακούγαμε τη φασαρία που ξεθώριαζε και αυτή σιγά-σιγά.

Φιγούρες έρχονταν σιωπηλές και στεκόταν στην είσοδο η μία πίσω από την άλλη.
Φοιτητές, που επέλεγαν να χάσουν το λεωφορείο, να σταματήσουν για λίγο το χρόνο και να αφεθούν σε ένα άγνωστο ταξίδι.
Όταν τέλειωσε συνειδητοποιήσαμε ότι δεν κουνιόταν, δεν μιλούσε κανείς. Περιμέναμε όλοι με κομμένη την ανάσα μήπως πει ακόμα 1 τραγούδι. Μα δεν τολμούσε να το ζητήσει κανείς. Εκείνη επέλεξε να μην συνεχίσει. Οι φοιτητές έφυγαν σιωπηλοί. Η φασαρία άρχισε σιγά –σιγά να δυναμώνει ξανά. Άφησε την κιθάρα της. Κανείς δεν ήθελε να μιλήσει. Η Σέβη σηκώθηκε να φύγει. Τότε κάποια φωνή την ρώτησε.

- Γιατί δεν ασχολείσαι με το τραγούδι;
- Η μάνα μου το θεωρεί ντροπή και είμαι η μόνη που της έχει απομείνει. Ο πατέρας μου πέθανε.

Η Σεβαστή μετά από χάθηκε. Δεν την ξαναείδαμε ποτέ. Ούτε την ακούσαμε εκεί ή κάπου αλλού.

Έτσι και αλλιώς δεν ξέρω αν άντεχε εκείνη να τραγουδήσει ξανά μ’ αυτό τον τρόπο ή αν εμείς θα ήμασταν εκεί.

Η ζωή… στιγμές που μας χαρίζονται…

.......αρκεί να είμαστε εκεί.