Χρόνια πολλά... μουσίτσα... μούσα.... μουσείο!

- Σταμάτα. Για ένα λεπτό. Για μια νύχτα. Για όσο καίγεται ακόμα για μένα το τσιγάρο που κρατώ στο χέρι. Για όσο σου κρύβομαι ακόμα στο ημίφως πίσω από τον καπνό.

Σου ‘χα υποσχεθεί πως θα ‘ρχομαι τις νύχτες με τις ιστορίες μου. Μα δεν ήρθα. Δεν κράτησα την υπόσχεση. Δεν κράτησα εσένα. Απόψε όμως το ξέρω πως δεν με περίμενες. Και έτσι εγώ ήρθα. Με ένα πακέτο camel να σου πω μια ιστορία για τα παιδικά μου όνειρα.

Όταν ήμουνα μικρή, ονειρευόμουνα πίσω από ένα βιβλίο κρυμμένη πίσω από τα τεράστια γυαλιά μου ότι θα γνώριζα διαφορετικού ανθρώπους. Ανθρώπους που να ‘χαν ζήσει αυτά που διάβαζα στα βιβλία μου από όλο τον κόσμο. Που θα εμφανίζονταν ξαφνικά στη ζωή μου θα έλεγαν την ιστορία τους και θα εξαφανίζονταν πάλι. Ήξερα από μικρή τι θα γινόμουν. Όπως ήξερα και τι ήμουν.

Ένας άνθρωπος που έλεγε ιστορίες. Που είχε έρθει για να ακούει… και όταν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή να τις ταιριάξει αλλιώς και να τις πει παρακάτω.

Με ένα περίεργο τρόπο το παιδικό εκείνο όνειρο έγινε αλήθεια. Με πληρώνουν για να ακούω τις ιστορίες των ανθρώπων. Δεν ψάχνω τους ανθρώπους. Κρυμμένη ακόμα πίσω από ένα βιβλίο έρχονται και με βρίσκουν εκείνοι. Να μου πουν την ιστορία τους και να χαθούν πάλι.

Ένα απόγευμα γνώρισα την Ανιέσκα. Η Ανιέσκα ήταν από την Πολωνία, έγκυος, δεν μιλούσε λέξη σχεδόν ελληνικά και ήταν εξαιρετικά συνεσταλμένη. Ψηλή, γεροδεμένη, φυσική ξανθιά, γαλανομάτα, με ένα κατάλευκο δέρμα, κατακόκκινο στα ζυγωματικά από τον ήλιο. Είχα γνωρίσει και στο παρελθόν κορίτσια από την Πολωνία και μου άρεσε αυτή τους η ευγένεια, που δεν είχε σχέση με το επίπεδο της μόρφωσης αλλά σαν να έρεε αβίαστα στο αίμα τους σαν κομμάτι της κουλτούρας τους.

Πίσω της ακολουθούσε ο σύντροφός της. Δεν θυμάμαι το όνομά του. Συγχώρα με για αυτό. Αλλά ήταν πιο μικροκαμωμένος, αδύνατος, μελαχρινός, με καστανά μάτια, σκούρο δέρμα και ίσια μακριά μαλλιά που έπεφταν στους ώμους του. Μιλούσε ελάχιστες λέξεις αγγλικά και εξέφραζε μια ευγένεια μοναδική. Ήταν πολιτικός πρόσφυγας από το Αφγανιστάν. Για ελάχιστα δευτερόλεπτα αφαιρέθηκα. Πέρασαν αστραπιαία οι εικόνες του πολέμου, των Ταλιμπάν, όλων αυτών που προσπαθούσαν τόσο επίμονα να μου μάθουν. Ότι είναι απολίτιστοι, ότι καταπιέζουν τις γυναίκες, ότι τις θεωρούν κατώτερες…. Εγώ είχα απέναντί μου έναν νέο άντρα που κοιτούσε με λατρεία την σύντροφό του στα μάτια, που έτρεμε να προλάβει και κυρίως να καταλάβει κάθε της επιθυμία.

Μια τρίτη φωνή με συνέφερε. Ο μέλλων πατέρας ήταν μηχανικός αλλά δυστυχώς δεν μιλούσε με άνεση τα αγγλικά. Είχε γνωριστεί με την Ανιέσκα σε κάποια μεροκάματα κοινά. Το οξύμωρο της υπόθεσης ήταν ότι η Ανιέσκα δεν μιλούσε ούτε Αγγλικά, ούτε ελληνικά και εκείνος δεν μιλούσε λέξη σχεδόν ελληνικά και φυσικά λέξη Πολωνικά. Πώς συνεννοηθήκατε τους ρώτησα με νοήματα; Χαμογέλασαν, έσφιξε ο ένας το χέρι του άλλου και με κοίταξαν με το πιο αθώο απορημένο χαμόγελο που είχε δει ποτέ ο χώρος.

«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον»

Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πόσο κολλημένο ήταν το μυαλό μου στα στερεότυπα. Θυμήθηκα τα άρθρα για την καταστροφή ενός σπουδαίου πολιτισμού και την λεηλασία των μουσείων κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο άνθρωπος εκείνος με δίδασκε με την συμπεριφορά του. Με πήγαινε ταξίδι στον κόσμο του χωρίς να αφήσω στιγμή το βιβλίο μου από το χέρι.

Η Ανιέσκα είχε σταματήσει να δουλεύει. Ήταν κοινή απόφαση για να μην κουράζεται με το μωρό. Τους έβλεπα ενώ την μάλωνε τρυφερά που δε έτρωγε κρέας που της αγόραζε για να είναι δυνατή και να μην ζαλίζεται. Σε έναν ιδανικό κόσμο τα πάντα θα ήταν όμορφα και προπάντων… εύκολα. Σε έναν ιδανικό κόσμο ίσως να μην είχαν συναντηθεί ποτέ.

Η μέλλουσα μαμά ήταν νόμιμημεν, ανασφάλιστη δε (πιο οικονομική επιλογή για τον εργοδότη). Ο σύντροφός της ως πολιτικός πρόσφυγας ακόμα και αν έβρισκε εργοδότη με διάθεση να τον ασφαλίσει δεν είχε δικαίωμα να ασφαλιστεί, να βγάλει βιβλιάριο υγείας για τον ίδιο και την οικογένειά του, να ελπίζει σε ασφαλιστική κάλυψη σε περίπτωση που ήταν ανίκανος να εργαστεί για κάποιο διάστημα, σε κάποια σύνταξη αν τα κατάφερνε να συμπληρώσει τα ένσημα ποτέ….

Το να ζεις σε ένα σύστημα, που σε χρησιμοποιεί καθημερινά, αποφεύγοντας να δίνεις στόχο, παρουσιάζει ένα και μοναδικό πλεονέκτημα. Κάποιες φορές σου επιτρέπει να το χρησιμοποιείς και εσύ. Έτσι για να κρατιούνται οι ισορροπίες.

Η Ανιέσκα λίγους μήνες μετά γέννησε ένα υγιέστατο μωρό, χωρίς ποτέ να ζητήσουν ή να παραπονεθούν για κάτι, προσπαθώντας με την ευγένεια, που διέκρινε την ύπαρξή τους να σταθούν απέναντι σε ένα σύστημα εχθρικό. Πρέπει να έχει περάσει πάνω από χρόνος από την τελευταία φορά που τους είδα.

Μπορεί να μην πρόσφερα τίποτα. Μπορεί να τους έκλεψα πολύ περισσότερα από όσα παραδέχομαι. Αλλά αυτό το ζευγάρι που δεν μπορούσε να πει με λέξεις όσα ένοιωθε ο ένας για τον άλλον... εκείνον τον άντρα που κρατούσε πάντα τρυφερά το χέρι της γυναίκας που κυοφορούσε το πρώτο του παιδί, θα τους θυμάμαι πάντα.

Και μαζί με αυτό πως...

όσα και αν σου κλέψουν...

όσα και αν χάσεις,

αυτό που σε ανέθρεψαν να είσαι, δεν το χάνεις ποτέ....

Ίσως να κατάλαβες τώρα γιατί δεν ταξιδεύω εύκολα. Τα ταξίδια μου όλα είναι εδώ. Το ίδιο και όλα εκείνα που έχω να μάθω. Αρκεί να είμαι εκεί.

Βάλε μου τώρα ένα ποτό.

Γιορτάζουμε αύριο.

Μουσική;