Η κινηματογράφηση της άγριας γερμανικής αντιλόπης (avant premiere)

Μετά από απαίτηση του αναγνωστικού κοινού (το οποίο προσμετράται στα δάχτυλα του 1 χεριού μετά από σοβαρό εργατικό ατύχημα… και πάλι μου περισσεύουν δάχτυλα) σας παρουσιάζω σε αποκλειστικές περιγραφές την κινηματογράφηση της άγριας γερμανικής αντιλόπης σε ένα 48ωρο σαφάρι.

Μουσική παρακαλώ.


Οκ το έχουμε

Για να μπορέσεις λοιπόν να αντιμετωπίσεις ένα τέτοιο γεγονός πρέπει να δείξεις θάρρος, θράσος να ξεπεράσεις τα όρια και τις αντοχές σου. Αφού οπλίστηκα λοιπόν με τα απαραίτητα ξώφτερνα 15ποντα και αψηφώντας τον καταιγισμό των ειδήσεων που θέλαν την σαβάνα να τελεί σε περίοδο μουσώνων έκλεισα το καλύτερο τραμπάν με ένα συνονθύλευμα ντόπιων και εισαγόμενων ιθαγενών και ξεκινήσαμε. (Σημείωση Μετάφραση: Τραμπάν εστί το βουλγάρικο κτελι ελευθέρων ηθών…. Τους παίρνει όλους αλλά μόνο όταν το πάρεις καταλαβαίνεις γιατί ήταν τόσο φθηνό).
Επανέρχομαι όμως ο ελεύθερος σκοπευτής. Τα τραμπάνια συναγελάζονται σε τόπους δύσβατους και έτσι βρέθηκα υπερνικώντας τις πύρινες φλόγες που προσπαθούσαν να καθυστερήσουν την προέλασή μου και έτερους ιθαγενείς που ανέκοπταν συνεχώς την καμικάζι διαδρομές μου να φτάσω την ώρα που το τραμπάν μου αναχωρούσε. Με 2 αλβανούς μπροστά μου να πέφτουν στις ρόδες του «ΣΤΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΤΑ ΕΚΩ ΑΝΑΓΚΗ ΠΑΩΩΩΩΩΩΩ ΑΤΗΝΑ» βρέθηκα να χαίρομαι πιο πίσω τους τρέχοντας καθώς σκεφτόμουν ότι πατώντας αυτούς σίγουρα θα σταματήσει ενώ πίσω μου έτρεχαν ακόμα πιο χαρωπά ακόμα 2 αλβανοί μειδιώντας στην σκέψη ότι 3 θύματα θα ήταν αρκετά για να σταματήσει το λεωφορείο να τους πάρει.
Αφού πήρα τον κωδικό για την προνομιούχα θέση 00 ξεκίνησα όλο χαρά ενώ λίγο πριν ξεκινήσουμε το λεωφορείο σταματά και 1 φωνή ακούγεται μέσα στο λεωφορείο… «ΤΟ ΠΡΟΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΒΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΣ?» Η αγαπημένη μου μανούλα με είχε κάνει ρόμπα για ακόμα 1 φορά εντός και εκτός συνόρων. (Ευτυχώς το φαγητό είχα προλάβει να το χώσω και δεν μου το πέταξε στα μούτρα). Όμως είπαμε… το σαφάρι θέλει θάρρος. Έτσι χαμογελώντας δοκίμασα να βυθιστώ στις σκέψεις μου. Όπου ξαφνικά ακούω ένα «ΣΚΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΣ!!!»
Ώπα λέω πιάσαμε πάτο τόσο νωρίς? Είμαι και εγώ λοιπόν τόση ρηχή!
Κατεβαίνει ο οδηγός και λέω τώρα θα κατεβάσουν και εμένα… Ο τριτοξάδελφος του σώγαμπρου του Σουμάχερ όμως είχε πάρει σβάρνα στα 200 μέτρα την πόρτα ενός ταλαίπωρου Ι10. Ήδη πριν συμπληρώσω το πρώτο 5λεπτο στο σαφάρι είχαμε ήδη την πρώτη μισάωρη καθυστέρηση. Αλλά τι είπαμε; Θέλει αρετή και τόλμη! Από αυτές και άλλες βαθυστόχαστες σκέψεις του τύπου «λες να με φτάσει η κάρτα με το sms-spam-party μέχρι να φτάσω?» μπήκε ο οδηγός και ξεκίνησε τα γαλλικά.

(3 ώρες μετά και 1 ακόμη χειρουργείο για σήμερα όπου μόλις με είδαν έντρομοι αναφώνησαν… «Αυτό το μαυρόγατο τι το πήρατε?» )

Πού είχαμε μείνει… α ναι στο σαφάρι… το σαφάρι απαιτεί πολλέεες στάσεις καθώς είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας και κυρίως αυτοπραγμάτωσης. Σε 1 στάση καταφέραμε και σταματήσαμε 2 φορές κιόλας γιατί το συμπαθέστατο Πακιστανοειδές ντεν κατάλαβε ότι είναι η στάση του οπότε βγήκαμε εθνική και το πήραμε όπισθεν. Τριτοξάδελφος του σώγαμπρου του Σουμάχερ είπαμε. Όπου γυρίζει σε άπταιστα Πακιστανικά και του λέει
«Αποσκευές έχεις?» και καθώς ο άλλος τον κοίταζε χαρωπός πλην όμως αμέριμνος… του λέει «Ρε Μουαμαρ Καντάφι… Μπαγκατζι?» και συνεχίζει να τον κοιτάζει ο άλλος σε κατάσταση Νιρβάνα. Κατεβαίνει εξασκώντας την γλωσσομάθεια του και ανοιγει τις αποσκευές για να διαπιστώσει ότι ο συμπαθέστατος κύριος ντεν έκει μπαγκατζι! Με ένα τραμπαν να σείεται από νευρικά γέλια γιατί κοντεύαμε να διπλασιάσουμε τον προσδοκώμενο χρόνο ταξιδίου. (Αμ πώς με τα ίδια λεφτά να πας Κολιάτσου – Πατίσια.. με τα ίδια να πας Νέα Υόρκη?... Μια απόλαυση την έχεις!)

Και εκεί που λέω θα στρέψω τα τακούνια εναντίον μου, η προγιαγιά του Ικτίνου πιάνει κουβέντα με την διπλανή που έχει τσακίσει τις παπαδίτσες (pop corn) του μικρού, τα μπισκότα του, την πορτοκαλάδα του και εκεί που ετοιμάζεται να δαγκώσει και τον ίδιο τον μικρό που τεντώνεται αμέριμνος στα πόδια τους της πετά… «Τι τα θες; Όλα είναι του μυαλού και η παντρειά της τύχης» και αρχίζει να λέει την ιστορία της ζωής της όπου την ζητούσαν πόσοι.. και παντρεύτηκε έναν που ήταν βέβαια τίμιος και εργατικός αλλά δεν είχε σπίτια και οικόπεδα και πέθανε πριν της αφήσει σύνταξη! Αλλά τι να το κάνεις αυτός είναι στο χώμα και εγώ ακόμα έξω από την φυλακή ανάμεσα σε κινητά που παίζουν κλαρίνα, τα ηχεία που παίζουν το μαρτύριο της σταγόνας με Νταλάρα και ότι άλλο ανοσιούργημα στο όνομα της τέχνης δεν έχει πλανηθεί στον αέρα για δεκαετίες γιατί ο τριτοξάδελφος μας είχε βγει και ψαγμένος… ή έστω αυτά του δώσανε δώρο με το τραμπάν.
Αφού έμαθα πράγματα που δεν ήθελα να μάθω ποτέ και τα ξέχασα αμέσως βυθίστηκα ξανά στις σκέψεις μου και σε έναν πανικό sms.
- Θα ‘ρθω να σε πάρω
- Μηηηηηηηη… Μη το κάνεις αυτό…. Είμαι απλά μια ψευδαίσθηση που σε κάθε sms απλά απομακρύνομαι!

Αφού λοιπόν έχω αποφασίσει ότι σαφάρι δεν έχει και μας αφήνουν όλους ανά 100 μέτρα στο κλουβί του έκαστος… Κάποια στιγμή φρενάρει αποφασισμένος, παρατάει το τιμόνι και εξαφανίζεται. Αναγνώρισα αμέσως το σκοτεινό και βρωμερό μέρος… Είχαμε φτάσει. Το κυνήγι τις άγριας γερμανικής αντιλόπης μπορούσε να ξεκινήσει. Ισορρόπησα με όση αξιοπρέπεια και θάρρος είχα και στάθηκα να αντικρύσω την σαβάνα αφ’ υψηλού… (15 πόντους.. είπαμε) Άρχισα να φέρνω βόλτες ανάμεσα στις 12 πληγές.. ε φυλές ήθελα να πω του Ισραήλ, να μην σας πω και των Τσακωμένων Εθνών. Τελικά βρέθηκε 1 φιλάνθρωπη κυρία και με μάζεψε με ένα αυτοκίνητο που έριχνε στα αυτιά τους 15 πόντους των παπουτσιών μου και συνέχισα και πάλι την αφ’ υψηλού περιήγησή μου και κυρίως το παραμιλητό μου. Άγρια θηρία πετάγονταν από παντού πίσω από παραπετάσματα καπνού. Με μάτι να γυαλίζει απαριθμούσα στόχους. Η επίθεση θα ήταν συνεχής και ανηλεής. Η καλή κυρία είχε ιερά υποχρέωση να με προσέχει. Αμ δε!
Της το ‘σκασα μέσα από 1 καλοστημένη δολοπλοκία και χτύπησα ακαριαία την φώκια Μαλάκους – Μαλάκους, το μόνο πρόβλημα στο ιδιοφυές κατά τα’ άλλα σχέδιο μου είναι ότι βρέθηκα και εγώ και τα τακούνια μου να τρεκλίζουμε νυχτιάτικα σε ξένα μέρη με την υπόλοιπη χλωρίδα και πανίδα να παραμερίζει έντρομη από τον φόβο μήπως πέφτοντας εξαφανίσω κάθε είδος ζωής σε απόσταση χιλιομέτρων. Με ένα τσιγάρο στο χέρι και φλυαρώντας ακατάπαυστα (ο μόνος τρόπος να μην σκέφτομαι.. που ποτέ δεν βγαίνει σε καλό) προσπεράσαμε το ασανσέρ (απόδειξη ότι με τα τακούνια πρίζονται οι κάλοι και στον εγκέφαλο) και αρχίσαμε την αναρρίχηση. Και βρεθήκαμε με μια θέα τζιτζί. Εκεί που θα έπρεπε να θυσιαστούν 12 παρθένοι στο φως της πανσελήνου συνάντησα εκ νέου την φιλάνθρωπο κυρία όπου εκτός από εμένα θα μπούκωνε και άλλους 2 που κουβάλησα την τελευταία στιγμή καθώς βαρήκοη με πιστοποιητικό άκουσα ότι θα βρισκόμασταν στο ισπανικό «όπου beho, τρέχω»

Εκεί θα τολμούσα να πω ότι γνώρισα ενδιαφέροντα δείγματα ζωής της εν λόγου περιοχής, αλλά δυστυχώς δεν τα γνώρισα… καθώς δεν άφησα κανέναν να σταυρώσει λέξη ή έστω μπουκιά. Ο συμπαθής «Ουγκ» και η γοητευτική μικρή Ποκαχόντας αποδείχτηκαν αδύναμοι να αναχαιτίσουν τα spam μου ενώ η Μεγάλη Μητέρα αποδείχτηκε σοφότερη εστιαζόμενη σε θέματα, που δεν κατάλαβα καθώς μπούκωνα για να έχω θερμίδες ικανές να επιβιώσω στους μεγάλους παγετώνες! Η θέα μου θύμιζε όμως διαρκώς το κυνήγι της άγρια γερμανικής αντιλόπης. Έτσι πήραμε πάλι τους δρόμους σ’ αυτόν τον τσιμεντί πλανήτη που ακόμα δεν κατάλαβα γιατί εποικίστηκε. Η φλυαρία μου προφανώς συνέχισε και αφού τα μάτια μου είχαν κλείσει. Το επόμενο πρωί απευθυνθήκαμε σε καθηγητή πανεπιστημίου για ψυχολογικό coaching καθώς είχα αρχίσει να απελπίζομαι σε εκείνο το αδυσώπητο σαφάρι. Τα τακούνια μου αγέρωχα συνέχισαν να λερώνουν αυτό το υπέροχο τσιμεντί της βρώμας με τα πόδια μου να έχουν μεγαλώσει κατά 3 νούμερα το προηγούμενο βράδυ.

Το σαφάρι δυστυχώς ανεκόπη απότομα καθώς παρουσίασα κρίση φυγής με αποτέλεσμα να στηθώ 4 ώρες νωρίτερα για να κλείσω πρώτη θέση στο τραμπάν της επιστροφής. Αλλά ούτε εκεί έχω παράπονο. Ο πινέζας γιουγκοσλαβος πεμπτοξάδελφος του Φραγκάκη μου έκανε καμάκι σε άπταιστα Ελληνικά ενώ ρωτούσε για τα παιδιά του τηλεφωνικώς τη γυναίκα του. Φυσικά και το ταξίδι της επιστροφής ήταν εξίσου μακρύ και απολαυστικό ιδαίτερα για τον πεμπτοξάδελφο που είχε καθίσει λοξά πίσω μου ενώ εγώ όσο μαζευόταν το μίνι μου και τεντώνονταν τα πόδια μου αναρωτιόμουν… πού στο διάολο ήταν αυτή η περίφημη γερμανική αντιλόπη. Φτάνοντας αρκετά μπλόκα μετά (οι ασφαλίτες έχουν ψηλώσει, έχουν κατέβει μέσο όρο 20 χρόνια και έχουν γίνει και γαμώ τα τεκνά οφείλω να ομολογήσω) χωρίς ούτε 1 σωματικό έλεγχο αλλά με τα παπούτσια να μην μου χωράνε ούτε σαν παντόφλες έφτασα στο σπίτι μου με λαχτάρα περισσή να φιλήσω τα άγια κουφώματά του.
Όπου και έπεσα σε νάρκη με μικρά απαραίτητα διαλείμματα για γκασμά στο κάτεργο. (κάπως πρέπει να πληρώσω και ‘γω τα τακούνια μου!)

Και οι μέρες περνούσαν… και οι νύχτες το ίδιο… Ανάμεσα σε χαρτιά και ατέλειωτο ύπνο. Μέχρι που σήμερα κάποια με έσπρωξε και έπεσα από τα τακούνια μου. Και όταν η πτώση δεν είναι εξ’ ιδίου αλλά εκ πλασματικού ύψους είναι κομματάκι πιο οδυνηρή. Και συνειδητοποίησα ότι η άγρια γερμανική αντιλόπη ήμουν εγώ. Και το σαφάρι είχε ξεκινήσει καιρό πριν… Το ίδιο και η κινηματογράφηση.