Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα... κύμβαλον αλαλάζον
Σε νιώθω που ξαγρυπνάς δίπλα μου απόψε. Ήρθες να μοιραστείς μαζί μου το πικρό ψωμί της νύχτας μου.
Νιώθω την ανάσα σου κομμένη, τα μάτια σου αλαφιασμένα,, την καρδιά σου να σπαράζει απ την αγωνία, γιατί, στη σιωπή της νύχτας που σκεπάζει τώρα τον κόσμο μας, ακούγονται από μακριά αλαλάζοντα κύμβαλα...
«Δεν κάνουµε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουµε θέατρο για να ζήσουµε. Κάνουµε θέατρο για να πλουτίσουµε τους εαυτούς µας, το κοινό που µας παρακολουθεί κι όλοι µαζί να βοηθήσουµε να δηµιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισµός στον τόπο µας». Κ. Κουν
4 σχόλια:
Οχι δεν πιάνει ποτέ.. ας το καλό!
Θυμάμαι τότε που κοιτούσαμε εκστασιασμένοι με την Πελαγία τα αστέρια και κάναμε συνέχεια ευχές να τελειώσει ο πόλεμος.
Nαι, απ΄τη πολλή έκσταση με την ασχημομούρα τελείωσε ο πόλεμος!
Όλες οι ευχές πραγματοποιήθηκαν Αδαμαντία, δεν φταίω ούτε εγώ ούτε η Πελαγία που δεν χάνεις κιλό.
Δημοσίευση σχολίου