.

Βρέχει και μ’ αρέσει αλλά δυστυχώς αυτό μου τσακίζει το αρκούντως προβληματικό μου ερειστικό σύστημα. Ο πόνος σταθερός εδώ και 20 χρόνια, (απλώς αλλάζει δικαιολογίες) είχε ως αποτέλεσμα μία συστηματική κατάχρηση των παυσίπονων, που σύντομα οδήγησε σε αδιέξοδο. Όσα φάρμακα, πρωτότυπα και φασόν να βγάλουν οι εταιρείες, έρχεται κάποια στιγμή που συνειδητοποιείς ότι τα καταπίνεις με τις χούφτες, τρυπιέσαι σαν το πρεζόνι και ο πόνος είναι ακόμα εκεί.

Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει, κανένας δεν μπορεί να νοιώσει, στη δουλειά έχω αντιμετωπίσει ακόμα και την ειρωνεία «Πονάνε και οι γιατροί;». Εκείνη την ώρα μου ‘ρχεται να τους χτυπήσω με την άγρια ευχαρίστηση που με παρατηρούν να υποφέρω την ώρα που δουλεύω. Ο πόνος ξεκλειδώνει τον χειρότερο εαυτό μου. Γίνομαι επιθετική, θέλω να είμαι μόνη μου. Αφού δεν φεύγει ο πόνος ας φύγουν οι άλλοι. Δεν τους αντέχω. Δεν τους θέλω.

Και έρχεται η στιγμή, που ο πόνος σε διαλύει και είσαι σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων. Έχεις την εκπαίδευση για τους άλλους αλλά τι γίνεται όταν μιλάμε για σένα; Έχεις ελεύθερη πρόσβαση σε μια πλειάδα ναρκωτικών και τον πόνο να παραμορφώνει τα πάντα. Πονάνε οι γιατροί; Και τι κάνουν όταν πονάνε;

Δύσκολα θα πιστέψει γιατρός, τον γιατρό ότι πονά. Και ακόμα πιο δύσκολα θα τον απαλλάξει από τα τρελά ωράρια ειδικά αν είναι στις κατώτερες βαθμίδες. Και έτσι είμαι εδώ. Να κάνω κύκλους και να επιστρέφω στο ίδιο σημείο, που κανένας δεν μπορεί να καταλάβει, που δεν με νοιάζει πια να καταλάβει, παρά μόνο να φύγει και να μ’ αφήσει μόνη μου με τον πόνο. Οι δύο μας να μετρηθούμε να δούμε ποιος θα αντέξει περισσότερο. Ποιος… Ποτέ δεν ξέρω ποιος θα βγει νικητής. Μα δεν θέλω να με βλέπουν όταν είμαι έτσι. Ελάχιστοι το καταλαβαίνουν, ιδιαίτερα από τις κόρες των ματιών.

Είμαι ένα αγρίμι, έτοιμο για επίθεση. Κουτσαίνω περπατώντας και χωρίς να το καταλάβω παραπατάω. Το επόμενο στάδιο του πόνου είναι η απώλεια του ελέγχου της κινητικότητας. Ναι, περιμένω τα γενέθλια μου και ετοιμάζομαι να βάλω σε γυψονάρθηκα πάλι το πόδι μου, παραπατώντας. Χρόνια μου πολλά λοιπόν. Ήδη πισώπλατα με σχολιάζουν με οίκτο για την «προσωπική ατυχία» μου… φαντάσου να με δουν και με το μπαστουνάκι μου. Δεν γουστάρω τον οίκτο κανενός. Και νευριάζω με μένα. Ανάπηρη χειρουργός. Σε ένα περιβάλλον που το να είσαι γυναίκα θεωρείται εξ’ ορισμού μειονέκτημα, το να κυκλοφορείς με μπαστούνι και να τρυπιέσαι σημαίνει ότι είσαι ψάρι που προσπαθεί να πετάξει. Απλά ματαιοπονείς.

Και όλα θα ήταν ωραία αν τα ναρκωτικά σε πιάνουν και λύνουν το πρόβλημα. Τι γίνεται όμως όταν δεν εξαφανίζουν τον πόνο; Τι γίνεται όταν μένεις εκεί… Ανήμπορος να κάνεις οτιδήποτε άλλο εκτός από το να περιμένεις… τον χρόνο να περάσει… τίποτε άλλο. Ακόμα μια δοκιμασία, σίγουρα όχι η τελευταία. Και όλα αυτά δεν με κάνουν καλύτερο άνθρωπο, απλά βγάζουν τις αδυναμίες μου και τις ακονίζουν. Δεν με κάνουν καλύτερο άνθρωπο, απλά πιο μοναχικό, πιο μόνο. Δεν με καταλαβαίνουν και δεν θέλω να με καταλάβουν. Δεν θέλω πια να το συζητώ. Απλά ζητώ τα φάρμακα και εξαφανίζομαι. Έχω πάρει ποσότητες φαρμάκων που σε άλλη ηλικία θα με είχαν οδηγήσει στην αιμοκάθαρση.

Δεν υπάρχει αντικειμενική μέτρηση του πόνου με αποτέλεσμα να υπάρχει και υποκειμενική αντιμετώπιση. Ο πόνος είναι από εκείνα που εξετάζουν την ουσία αυτών που είσαι. Πόσο πιστεύεις στο λάθος και το σωστό. Αν για σένα ισχύουν οι ίδιοι κανόνες που ισχύουν για τους άλλους. Πόσο πραγματικά μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου και τη συμπεριφορά σου απέναντι στους άλλους όταν δεν μπορείς να ελέγξεις τον ίδιο σου τον πόνος. Γίνεσαι 1 μίζερος, επιθετικός, φωνακλάς, γκρινιάρης άνθρωπος που δεν αγαπά κανέναν και τίποτα, που δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο ο πόνος και ονόματα από φάρμακα.

Δεν με πειράζουν οι πατερίτσες, που περπατάω τοίχο – τοίχο, ή που σκοντάφτω χωρίς να το καταλαβαίνω αλλά το ότι γίνομαι ένα μίζερο γουρούνι περιοδικά κάθε που με πιάνει…. Και που δεν με νοιάζει… Δεν με νοιάζει τίποτα, αρκεί να σταματήσει ο πόνος. Αλλά είναι σαν να κάνεις συμφωνία με τον διάβολο. Πάντα υπάρχει μια παγίδα ακόμα και αν πάρεις αυτό που ζήτησες. Θες ελευθερία από τον πόνο; Υποτάξου στις ναρκωτικές ουσίες, ένας νόμιμος εθισμός που θα σε κρατήσει λειτουργικό και το υπόλοιπο μυαλό σου στη θέση του. Come on Alice you are in Wonderland! Για όσο σου αρκούν αυτά τα ταξίδια. Μετά θα δούμε. Κάτι καινούριο θα ‘χει βγει.

Και αυτή η κατάσταση σε αποξενώνει. Δεν νοιάζεσαι να κρατήσεις φιλίες ή να δημιουργήσεις νέες, ή άλλες σχέσεις. Ξέρεις ότι ο πόνος θα ‘ρθει πάλι και θα ’σαι μόνος, δεν μπορούν να σε βοηθήσουν (κάποιες φορές ούτε να πιστέψουν μπορούν) και απλώς θα είσαι κακός απέναντί τους. Χάνεις τον αυτοέλεγχο, χάνεις τον εαυτό σου, χάνεις τους ανθρώπους, το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής σου. Και όλα αυτά γιατί; Για μια βλακεία, για ένα τίποτα. Για ένα τίποτα που σε αλλάζει για πάντα….