Αθήνα… η πόλη που με σέρνουν να περπατώ.

Σε μία κρίση παραλογισμού, υποαερισμού και κρίσης ταυτότητας αφιερώνω την τελευταία ανάρτηση της περιόδου στις χρωστούμενες αναρτήσεις. Πρώτη και καλύτερη ουρλιάζει η περιγραφή της Αθήνας με τα μάτια και κυρίως τα πονεμένα πόδια μιας άβγαλτης επαρχιωτοπούλας.

Ως ενσάρκωση του αξεκούνητου αποφεύγω πάση θυσία τα ταξίδια, τι να κάνω όμως πού οι μισοί συγγενείς-γνωστοί-φίλοι-υποχρεώσεις είναι στην Αθήνα. «Θα σε πάρω εγώ να κάνεις διακοπές στην Αθήνα, να σου ψωνίσω και κατι τις!» Κάτσε ρε μεγάλε! Όλοι λυσσάνε να φύγουν από εκεί και εγώ θα πάω διακοπές; Τι να κάνω το ανήλικο (τότε.. προ αμνημονεύτων ετών) με τσουβάλιαζαν και με πηγαίναν σηκωτή στην Αθήνα, όπου έμενα κλεισμένη σε 4 τοίχους να βλέπω την βρώμα και να με πηγαίνουν σε μαγαζιά τρύπες για να πάρουμε τιμές χοντρικής ρούχα τα οποία ποτέ δεν μου άρεσαν αλλά «Παρ’ το είναι φτηνό!» και ακριβό να ήταν δεν θα το έπαιρνα και μου έμεινε απωθημένο να μην ψωνίζω ποτέ φτηνά (κακό… πολύ κακό) και κυρίως να αποφεύγω τα ψώνια πάση θυσία.
Μεγάλωσα και ήρθαν οι εξετάσεις σε κάποιον καναπέ στα Πετράλωνα να πέφτω πτώμα να κοιμηθώ για να πετάγομαι από το τραίνο που νόμιζα ότι περνούσε μέσα από το σπίτι. Τέτοιο σοκ έφυγα άρον – άρον την επομένη για να γυρίσω στα αγαπημένα μου προβατάκια και τους βουκόλους στην αυλή μου. Αλλά ότι κοροϊδεύεις θα το λουστείς.
Αγάπησα η αμαρτωλή και αγάπησα έποικο Αθηναίο. Και βρέθηκα να κάνω το επαρχία πρωτεύουσα πιο συχνά από ότι έκανα το πανεπιστήμιο – οικία. Μαρούσι. Προάστιο. Με είχαν ξαναπακετάρει στο παρελθόν για Μαρούσι. Δεν το είχα δει ποτέ. Πιτσιρίκι κλεισμένη σε 4 τοίχους βάρεσα μπιέλα να ακούω κλασσική μουσική να με μορφώσουν την αμόρφωτη, (ενώ ήδη έκανα χρόνια μουσική) και να προσπαθούν να με μάθουν σκάκι με όλα τα ανοίγματα και τις ονομασίες (από τότε σιχάθηκα και το σκάκι)
Να γυρίσουμε 10 χρόνια περίπου μετά όπου πλέον θέλουν να με γυρίσουν στην Αθήνα και δεν θέλω εγώ να κάνω βόλτες. (Καλό μου έρχομαι τόσα χιλιόμετρα μακριά να σε δω και θα με τρέχεις στα καυσαέρια;) Πάνε τα όνειρα για θέατρα και για πολιτιστικές εκδηλώσεις αλλά επειδή η μοίρα έχει ένα διεστραμμένο χιούμορ το ρίξαμε στην όπερα. Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς πρωτοχρονιά και Χριστούγεννα με την ορχήστρα της Βιέννης και την όπερα; (Οπότε με ξανάπιασε μια κρίση με την κλασσική μουσική και την όπερα… το ωδείο το είχα εγκαταλείψει πριν χρόνια εκείνο δεν το έπαιρνε απόφαση). Οπότε ξεκινήσαμε ποδαράτο (καθώς το τζιπ ήταν παρατημένο χρόνια στο πεζοδρόμιο και χωρίς πινακίδες) να γυρίζουμε το Μαρούσι. Και καθώς είμαι δρομέας κοντινών αποστάσεων (προσωπικό ρεκόρ τα 10 μέτρα) δεν έμαθα πολλά για το Μαρούσι εκτός από την ταράτσα που ανέβαινα (με τρόμο ψυχής καθώς η κόκκινη πολυκατοικία άλλαζε χρώματα και γινόταν πορτοκαλοπράσσινη) και έβλεπα σπίτια όσο μου επέτρεπε η αιθαλομίχλη και με έπιανε η καρδιά μου (οπότε έκοψα και τις ταράτσες στην Αθήνα)
Σταμάτησα να γκρινιάζω για τους ευχάριστους πλέον εγκλεισμούς και συνέχισα να κατεβαίνω Αθήνα με παρέα, που την έβρισκε με κλασσική μουσική και Μέγαρο Μουσικής. (Αυτό το θεματάκι με την κλασσική μουσική πρέπει να το προσέξω). Αρχίσαμε να τριγυρνάμε σε εστιατόρια και καφετέριες και εκεί παρέμειναν οι γνώσεις μου για την Αθήνα.
Κατά έναν περίεργο τρόπο έχω δει τα πιο ετερόκλητα μέρη στην Αθήνα και έχω τσακίσει όλα μου τα τακούνια σε πεζοδρόμια και τρύπες. Κάθε φορά που φεύγω λέω «δεν θα ξαναπατήσω ΠΟΤΕΕΕΕΕΕΕΕ» αλλά η μοίρα των πωλητών παππουτσιών επιμένει να τσακίζω τα τακούνια μου εκεί γκρινιάζοντας και βρίζοντας την μοίρα μου που ξέρω περισσότερους Αθηναίους παρά συντοπίτες.
Προσφάτως πήγα και Κολωνάκι. Οδικώς 5 λεπτά. Είδα το τσιμέντο και την κάναμε μέσα στη νύχτα. Κάπως έτσι πρέπει να βλέπεις την Αθήνα. Οδικώς, μέσα στην νύχτα και μετά να την κάνεις.
Δουλειά….

Ο κύκλος έκλεισε.