Χρόνος. Μόνο αυτό χρειαζόμαστε και μια αγκαλιά χώρο να σταθούμε για λίγο.
Πάει καιρός που έχω στοιβάξει τις λέξεις μου σε μια άκρη. Υπάκουες, σιωπηλές, σκυφτές. Μα είναι στιγμές που μ’ ένα τσιγάρο, μ’ ένα ποτήρι κρασί όμοια με την μουσική ξεχύνονται ελεύθερες από ορισμούς δεσμώτες.
To 2009 ήταν η χρονιά των ονείρων. Η Susan Boyle τόλμησε και βγήκε να τραγουδήσει σε ένα θέατρο έτοιμο να την γιουχάρει. Στάθηκε απέναντι από το όνειρό της και το διεκδίκησε. Το πήρε μαζί με την ανάσα μας και έφυγε.
O μικρός Alexander Rybak στάθηκε απέναντι σε μεγαθήρια όπως η Patricia Kaas και πλατσαρίσματα όπως ο δικός μας Σάκης, μας έκλεισε πονηρά το μάτι και μας στροβίλισε στο παραμύθι του.
Ο δικός μου μικρός κατάφερε να με σηκώσει από τον καναπέ και να με σέρνει στα θέατρα, να κάνει τον ηθοποιό, να στέκεται και να απαγγέλει τις δικές του ιστορίες, να ψάχνει τις μουσικές του, να επιλέγει λέξεις τόσο αυθόρμητα και σοφά που με αφήνει άφωνη. Επιλέγοντας τις μουσικές του, υπερβαίνοντας τον χρόνο, δίνοντας στο σαλόνι τις δικές του παραστάσεις στο κατάδικό του αθέατο κοινό.
Χιλιάδες μικρότητες, κακοτυχίες, προβλήματα…. Πέρασαν μα δεν τους άξιζε μέρος να σταθούν. Απόψε είναι νύχτα γιορτής… της γιορτής του ονείρου, που διαπερνά την πραγματικότητα, μας χαϊδεύει, κλείνοντάς μας συνωμοτικά το μάτι.
Σταμάτα για λίγο, για μια στιγμή. Άκου τη μουσική και θυμήσου το δικό σου όνειρο, που σε περιμένει, να σταθείς απέναντί του και να το διεκδικήσεις. Κλείσε τα μάτια και απλά άκου ένα όνειρο να τραγουδά… ίσως το επόμενο να είναι το δικό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου