Μη μιλάς... Όχι, αν δεν αξίζει τον κόπο

            Είναι φορές που μου λείπω, φορές που θυμάμαι πως κάποια στιγμή μου άφησα το χέρι και με άφησα να χαθώ. Και κάποιες ακόμα φορές – λιγότερες πάντα-, που μου λείπω. Είναι σαν να σταματά ο χρόνος, για μένα μόνο. Στέκομαι και βλέπω τους ανθρώπους να προχωρούν, να φωνασκούν, να υψώνονται και να πέφτουν. Σπάνια…. Νομίζω πως είναι σαν όλα αυτά να γίνονται σε αργή κίνηση και ακούω φωνές παραμορφωμένες, βλέπω κινήσεις από ένα αδιόρατο χοροθέατρο… αλλά δεν έχει σημασία πια.

Όταν παγώνει ο χρόνος, σαν σφαίρα ανάμεσα στα μάτια, όταν κολλάς σε ένα χαλασμένο φανάρι, σε ένα μποτιλιάρισμα, σε μια διαφωνία και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε… τότε μόνο μπορείς να μετρηθείς με τον εαυτό σου. Εκεί. Στο ασήμαντο του χρόνου.

Δεν ξέρω γιατί τις τελευταίες μέρες έχει τόση υγρασία. Ούτε αν είναι σημαντικό ή άξιο αναφοράς. Μα όταν έχει τέτοιο καιρό, επιστρέφω στην λίμνη. Σε μια λίμνη σκοτεινή, βρώμικη, παγωμένη. Κάθομαι σε ένα παγκάκι, ανάμεσα στους ανθρώπους και περιμένω. Δεν τους κοιτάζω ποτέ. Στέκομαι με γυρισμένη την πλάτη και απλά με περιμένω να περάσω. Πίσω μου…. Μπροστά μου…. Ή απλά να σταθώ κάπου με ένα τσιγάρο στο χέρι.

Περιμένω. Εκεί στην ασημαντότητα του χρόνου. Ξέρεις. Στο ίδιο σημείο που με προσπερνάς πάντα καθώς χαμηλώνεις το βλέμμα μήπως γυρίσω και σε κοιτάξω. Δεν γυρίζω ποτέ. Απλά περιμένω…. Μήπως φανώ…. Μήπως με προσπεράσω χαμηλώνοντας το βλέμμα.

Και τότε η λίμνη σκοτεινιάζει, τα σύννεφα πυκνώνουν και τα παγκάκια κατά μήκος της λίμνης γεμίζουν με μαυροντυμένες γυναίκες. Ο αέρας που σηκώνεται ανακατεύει τα κόκκινα μαλλιά τους, θολώνει τα μάτια τους.

Ένα μικρό παιδί δρασκελίζει γελώντας το δρόμο. Μια γυναίκα τρέχει πίσω του. Ένα αυτοκίνητο φρενάρει απότομα. Ο χρόνος ξεκινά και πάλι…. Εκεί.. στα παγκάκια της λίμνης.