Πλησίασε μικρό μου. Έλα μην φοβάσαι. Όχι απόψε. Όχι τις νύχτες που θα ‘ρθουν. Στάσου για μια στιγμή και κοίτα που σκοτεινιάζει νωρίς, έξω, μέσα μας. Θολώνει ο καθρέφτης. Σωπαίνει τη νύχτα και οι σκιές του κουρνιάζουν στην αγκαλιά μου. Μεγαλώνω μα δεν έμαθα ακόμη να μου το συγχωρώ. Κουράστηκα μα δεν έμαθα να σταματώ. Και έτσι γυρίζω πίσω, όταν δεν μπορώ να προχωρήσω μπροστά, όταν δεν μπορώ απλά να σταθώ. Χάνω τα βήματα. Χορταριάζουν οι αναμνήσεις μου. Προσπαθώ να θυμηθώ τα χέρια σου. Μα δεν μπορώ. Έγραφες με το δεξί ή με το αριστερό; Πώς έπινες τον καφέ; Ποιο ήταν το αγαπημένο σου φαγητό;
Ξεθωριάζει το ξέφωτο. Χάνονται όλα και μένει μόνο ένα κομμάτι φως. Ό,τι θυμάμαι. Έναν ήλιο να καίει. Θάλασσα… και πολλές νύχτες. Ένα κομμάτι φως. Μια ιστορία που ίσως να συνέβη… ίσως και όχι. Παιχνίδια του μυαλού, του χρόνου.
Ένα φανάρι. Ένα πορτοκαλί που απλώνεται ποτάμι στα πόδια σου, στη ζωή σου. Μια ματιά φευγαλέα στον ουρανό. Φρένο ή γκάζι; Πες μου καθώς θα περνώ. Νοιώσε με που γερνώ όσο εσύ κρατάς σφιχτά έναν αναπτήρα στην τσέπη.
Μπορείς να μείνεις ακίνητος σ’ έναν κόσμο που δεν σταματά ποτέ; Ανοίγω το χέρι. Τώρα κρατώ και εγώ έναν αναπτήρα. Πορτοκαλί. Σαν τα τσιγάρα σου. Ανάβω ένα τσιγάρο και ξεφυσάω τον καπνό. Όχι, δεν θα ‘ναι καλύτερα στο επόμενο φανάρι. Όχι, δεν είμαι η ίδια που γνώρισες. Είναι στιγμές, που αναρωτιέμαι αν με γνώρισες στ’ αλήθεια ποτέ. Αν υπήρξες ή αν έντυσα με λέξεις φανταχτερές ένα ανδρείκελο και το κύλησα σε σκοτάδια και φως. Μια μικρή συνομωσία. Δεν είναι ψέματα, αν δεν ομολογήσει κάποιος. Έτσι δεν είναι;
Μα δεν είναι ομολογία. Ένα άσπρο χαρτί είναι.
Ή μήπως μια άσπρη σημαία;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου