Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ 1 ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΤΡΕΛΛΟΚΟΜΕΙΟ ΑΛΛΑ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ

Μεσημέρι. Ρεπό. Μια ανάσα. Άσε με να πάρω αυτήν την ανάσα πριν ξαναβουτήξω πάλι. Γράφω, σβήνω.. Ξανά και ξανά. Δεν με νοιάζει να διαβάσει κανείς. Δεν με νοιάζει να πω ιστορίες. Όχι τώρα.
Ένα μήνα τώρα γυρίζω κουτσαίνοντας και σκέφτομαι το ποιος μπαίνει εδώ πέρα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα θελα να το διαβάζουν. Πέρασα φάσεις που το κλείδωσα, άνοιξα άλλα… χρησιμοποίησα άλλα ψευδώνυμα να πω τις ιστορίες αλλά πάλι επέστρεψα εδώ. Είναι πολλά τα χρόνια που γυρίζω εδώ. Αυτό το μέρος μες στη σιωπή του και στα κυκλοθυμικά μου άντεξε πολύ περισσότερο από τις περισσότερες σχέσεις μου. Είναι ώρες – ώρες που το νοιώθω σαν βιβλίο ανοιχτό στην είσοδο εστιατορίου. Που μένει ανοιχτό ενώ ο κόσμος προσπερνά ή απλά χαζεύει και γράφει σχεδιάκια και βλακείες συνωμοτικά… Είναι στιγμές που νομίζω πως βλέπω τους ανθρώπους να περνούν, χωρίς να με βλέπουν και εγώ ουρλιάζω να κλείσει το βιβλίο… μα δεν κλείνει… γιατί το βιβλίο είμαι εγώ.
«Σκέψου» πριν γράψεις, πριν πεις, πριν μιλήσεις, πριν ανεβάσεις στο internet. Μια νοοτροπία που χτίζεται σιγά-σιγά και μας μαθαίνει τη σιωπή. Μη μιλάς… Σςςς.. Όσα λιγότερα πεις τόσο το καλύτερο. «Αγόραζε και μην πουλάς». Άλλες φορές σωπαίνω. Άλλες όχι…. Και είναι οι δεύτερες αυτές που μετανιώνω.

Έχω 1 αδυναμία. Όταν δεν είμαι καλά, κάποιος να μου κάνει 1 ελληνικό καφέ και να τον πίνουμε παρέα. Ανασαίνει η ψυχή μου όταν μου προσφέρουν αυτόν τον καφέ με ενδιαφέρον, με αγάπη, να μοιραστούμε λίγο χρόνο πριν χαθούμε ξανά. Πάει καιρός που έχω να πω 1 τέτοιο καφέ.

Ανάμεσα σε φασαρίες, απειλές, αρρώστιες, τσακωμούς και άλλα ευχάριστα πράγματα της καθημερινότητας… Είναι στιγμές που χρειάζομαι το παραμύθι, τη ζεστασιά για να ‘χω τη δύναμη να συνεχίζω. Χθες δούλευα και ακόμα και ο κόσμος που ερχόταν… έκλαιγε… προσπαθούσα να κάνω τη δουλειά και η μία να κλαίει μετά την άλλη με τα προβλήματά της… και εγώ να προσπαθώ να βρω τις σωστές λέξεις… στο σωστό χρόνο γιατί έπρεπε να προλάβω… Δεν ξέρω τι γίνεται τελευταία και κανένας δεν είναι καλά…. Κανένας δεν την παλεύει… Με ένα τσιγάρο στο στόμα οδηγάω και ψάχνω σταθμούς. Σωπαίνω μα μουσικές παίζουν συνεχώς στο μυαλό μου.

Μία που με έκανε να σταθώ και ίσως να μην την ακούσετε εδώ τόσο εύκολα….


Γιατί αυτό που χρειαζόμαστε όλοι είναι τόσο απλό... και τόσο δύσκολο... που ξεγλυστρά ανάμεσα στα λόγια... στη σιωπή και χάνεται

C'est chaque seconde que je t'aime

Chaque minute que je retarde

Où que tes rèves t'emmènent, tu es bien là, je te regarde

C'est chaque instant que je savoure

Chaque image que je grave au mieux

Avant qu'il ne fasse jour

Je ne te quitte pas des yeux



Si je manquais de ta peau

Contre la mienne

Contre la mienne

Si je manquais de ta peau

Sûr que perdrais goût à la vie

Sûr je mettrais fin à mes nuits



C'est chaque soupir que je respire

Chaque contour que j'apprends par coeur

Je n'ai que toi à retenir, il n'y a que demain qui me fait peur

De ces rencontres mêmes brêves

Ces avantures qui ne comptent pas

Avant que le journe se lève

Moi je te garde encore pour moi



Si je manquais de ta peau

Contre la mienne

Contre la mienne

Si je manquais de ta peau

Sûr je perdrais goût à la vie

Sûr je mettrais fin à mes nuits



C'est chaque seconde que je t'aime

Chaque projet que je fais pour deux

Avant quela nuit ne s'achève

Je ne te quitte pas des yeux...

Je ne te quitte pas des yeux...

Το τραγούδι σε ελεύθερη απόδοση (λόγω αιθιοπικού λεξιλογίου) αφηγείται τα εξής....
(Ίσως η μετάφραση βοηθήσει κάπως το ταξίδι)

Είναι κάθε δευτερόλεπτο που σ’ αγαπώ

Κάθε δευτερόλεπτο που καθυστερώ

Όπου τα όνειρα σου σε οδηγούν, ναι, είσαι εκεί, σε παρακολουθώ

Είναι κάθε στιγμή που μου αρέσει

Κάθε εικόνα που χαράσσω καλύτερα

Πριν να έλθει η μέρα

Δεν θα εγκαταλείψω τα μάτια σου

Αν έχανα το δέρμα σου

Κόντρα στο δικό μου

Κόντρα στο δικό μου

Αν έχανα το δέρμα σου

Αναμφίβολα θα έχανα τη γεύση της ζωής

Αναμφίβολα θα έβαζα το τέλος στις νύχτες μου

Είναι κάθε ανάσα που αναπνέω

Κάθε εγκεφαλικό που μαθαίνω απ’ την καρδιά

Δεν έχω παρά μόνο εσένα να θυμάμαι

Δεν είναι παρά μόνο το αύριο που με φοβίζει

Με τις σύντομες συναντήσεις του

Τις περιπέτειές του δεν τελειώνουν πριν η μέρα σηκωθεί

Εγώ, σε φυλάω ακόμα για μένα

Αν έχανα το δέρμα σου

Κόντρα στο δικό μου

Κόντρα στο δικό μου

Αν έχανα το δέρμα σου

Αναμφίβολα θα έχανα τη γεύση της ζωής

Είναι κάθε δευτερόλεπτο που σ’ αγαπώ

Κάθε σχέδιο που κάνω για δυο

Πριν την νύχτα που δεν τελειώνει ποτέ

Δεν θα αφήσω τα μάτια σου

Δεν θα αφήσω τα μάτια σου

.... Και είναι φορές που ενώ νομίζω ότι προχωρώ... πάλι στα ίδια μένω 

Γέφυρες.... που άλλοτε συνδέουν

και άλλοτε φυλακίζουν

και 1 ακόμα για το δρόμο