Αντιγράφοντας από το πρόγραμμα της παράστασης....
Θεατρική Ομάδα Ιατρικής Αθηνών
Ρωμαίος και Ιουλιέτα
William Shakespeare
Συντελεστές
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
(Αποσπάσματα χρησιμοποιήθηκαν από την μετάφραση του Αλέξανδρου Κοσματόπουλου)
Σκηνοθεσία: Γιάννης Δούμος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ηρώ Σουλαντίκα
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Σκηνικά / Κουστούμια: Νατάσσα Παπαστεργίου, Νίκος Μαγουλιώτης
Φωτογραφίες: Delia Wohlert
Αφίσα/ Πρόγραμμα: Αχιλλέας Δημητρόπουλος
Παίζουν
Ηρώ Σουλαντίκα: Αφηγητής
Χριστίνα Νάκου: Αφηγητής, Υπηρέτης
Ριχάρδος Αβραμίδης Σαμψών, Βαλτάσαρ, Φαρμακοποιός
Μάνος Βαβαδάκης: Γκρέγκορυ, Καπουλέτος, π. Ιωάννης
Νίκος Μπράβος: Αβραάμ, Πάρης
Πέτρος – Ιουλιανός Πιτσούνης: Μπενβόλιο
Θάνος Τασσόπουλος: Τυπάλδος
Νίκος Μαγουλιώτης: Η φωνή του Πρίγκηπα
Βασίλης Μαγουλιώτης: Ρωμαίος
Εύα-Χάιντι Δημητρίου & Ναταλία Σύλλα: κα Καπουλέτου
Φωτεινή Μαυροματάκη & Άννα δημητροπούλου: Παραμάνα
Βικτωρία Κουρκάκη: Ιουλιέτα
Αστέριος Χασάπης: Μερκούτιος
Αχιλλέας Δημητρόπουλος: Πατήρ Λαυρέντιος
Γιατί το «Ρωμαίος & Ιουλιέτα»;
Αυτή είναι η ερώτηση που μου έκαναν πολλοί φίλοι και γνωστοί όταν τους ανακοίνωνα την πρόθεσή μου για το ποιο έργο σκεφτόμουν να προτείνω στα παιδιά όταν μου ζήτησαν να το σκηνοθετήσω. Συνήθως την ακολουθούσε και η φράση «το σκέφτηκες καλά;» Η απάντηση που έδινα τότε και δίνω ακόμα είναι ότι εδώ και χρόνια πιστεύω πως το θέατρο πρέπει να γίνεται μόνο από ερασιτέχνες. Το ξέρω πως είναι λίγο προβοκατόρικη σαν απάντηση αλλα ομολογώ πως το πιστεύω αληθινά. Σίγουρα οι ερασιτέχνες δεν έχουν την τεχνική και την ετοιμότητα των επαγγελματιών, όμως τελικά ποιος πραγματικά την χρειάζεται; Αλήθεια, είναι ο επαγγελματισμός αυτό που ψάχνουμε όταν πηγαίνουμε στο θέατρο; Ή μήπως κάτι άλλο; Και σε αυτό το άλλο οι ερασιτέχνες είναι ασυναγώνιστοι. Όταν καταφέρουν να εμπνευστούν και να συγκινηθούν μπορούν να παίξουν πραγματικά. Αληθινά. Καλά ή κακά, αλλά αληθινά. Μόνο αυτοί καταφέρνουν να ξεχάσουν τον ρόλο και να δημιουργήσουν –άθελά τους συχνά0 κάτω ζωντανό πάνω στη σκηνή, κάτι που σφύζει από πάθος και συγκινεί, κάτι που μέσα από την αθωότητά του μπορεί να μας ταξιδέψει στο πραγματικό δράμα της ζωής και του θανάτου, του έρωτα και της μοναξιάς, της φιλίας και της απώλειας.
Αυτός ήταν και εξαρχής ο στόχος που θέσαμε. Να παλέψουμε με έναν λόγο ποιητικό και πολλές φορές δύστροπο – ιδιαίτερα για άπειρους ηθοποιούς- με ένα έργο που φέρει μαζί του μια πολύ μεγάλη φήμη και μυθολογία, με τις δικιές μας προκαταλήψεις για τον κόσμο και την τέχνη και όλα αυτά τα δύσκολα που πάντα στέκονται εμπόδιο στο να ανακαλύψεις την πραγματική ομορφιά πίσω από τον Σαιξπηρ. Δεν υπήρξε καθόλου εύκολο φυσικά και σε πολλά ηττηθήκαμε. Άλλοτε ζοριστήκαμε λιγότερο από όσο έπρεπε, άλλοτε περισσότερο. Άλλοτε υποκύψαμε στην ανάγκη και άλλοτε αντισταθήκαμε σθεναρά. Αλλού τα καταφέραμε εν τέλει και αλλού όχι. Αλλά πια αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μένουμε ερασιτέχνες. Και αυτό σημαίνει ότι δεν ντρεπόμαστε για αυτό που είμαστε. Ότι έχουμε το θάρρος να δοκιμάσουμε, να ερωτευτούμε, να πονέσουμε, να πεθάνουμε και φυσικά να ζήσουμε πάνω στη σκηνή. Ότι τελικά, κοιτώντας αυτήν την ομάδα να ετοιμάζεται να ανεβάσει την παράστασή της, ξέρω πως χωρίς τελικά (ευτυχώς) να οφείλεται σε μένα αυτό θα είναι το καλύτερο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που θα έχω δει. Και αν δεν είναι δεν πειράζει γιατί
«ότι από την παράστασή μας λείπει
Θα διορθώσουμε δουλεύοντας σκληρά»
Καλή διασκέδαση
Γιάννης Δούμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου