ευχαριστώ...

Αλητεύοντας από εδώ και από εκεί στο διαδίκτυο -παράλληλα με ό,τι παρακολουθώ για ενημέρωση-, πάντα έχω 2-3 παράθυρα ανοιχτά, που παρακολουθώ συζητήσεις. Συνήθως προσπερνώ και επιστρέφω σε ό,τι κρίνω χρήσιμο. Σπάνια μου τραβά κάτι την προσοχή. Πριν κάποιες μέρες, σκάλωσα σε μία πρόταση. "Δεν ακούω την μουσική, δεν μπορώ, την νιώθω, με τα χέρια, με το σώμα." Κρατς, κρατς, σκάλωσα.
Πιάσαμε την κουβέντα. Ένας νέος άντρας, κούκλος, τετραπληγικός μετά από τροχαίο στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου. Ο σύντροφός του δακτυλογραφούσε αντί για αυτόν. Κρατς. Κρατς. Άνοιξα τις φωτογραφίες. Σπάνια το κάνω. Σήμερα με αποχαιρέτησε. Αποφάσισε πως δεν είχε δικαίωμα να επιβάλει στον σύντροφό του, να ζήσει τον θάνατό του δεύτερη φορά και αποχαιρέτησε όλους τους ανθρώπους, που συνομιλούσε.
Η κρίση αυτή μας κάνει κτηνάκια, διαφόρων μεγεθών και αποχρώσεων. Είναι μαγκιά η επιβίωση. Το ακούω συχνά από διάφορα στόματα. Ε, λοιπόν για μένα δεν είναι μαγκιά. Και έχω επιβιώσει από αρκετά. Αναγνωριζόμαστε οι επιζήσαντες. Πάντα για να ξεφύγεις, ακρωτηριάζεις κάτι ή κάποιον. Θέλει κάτι τις παραπάνω, να νοιάζεσαι για τον άλλον ακόμα και όταν δεν θα είσαι εκεί. και το λέω αυτό, έχοντας σταθεί απέναντι από ταφόπλακες ανθρώπων, που με διάλεξαν να με αγαπήσουν πραγματικά... όσο ανόητη και αν ήμουν. Δεν με έβλεπαν καλύτερη ή χειρότερη από ό,τι ήμουν.
Κάποτε ρώτησα έναν από αυτούς: - Γιατί συνεχίζεις; Γιατί ενδιαφέρεσαι; Γιατί ρωτάς; Γιατί μου κάνεις δώρα; Δεν χρειάζεται. Μου απάντησε. - Υποσχέθηκα... και χαμογέλασε. Πώς αλλιώς; Λίγο καιρό αργότερα μέσα στην παλαβομάρα της επιπολαιότητάς μου, τον επισκέφτηκα ξαφνικά. Ήτανε σαν να 'τανε γιορτή. - Έχω καρκίνο στο συκώτι. Η μαλακία όταν είσαι γιατρός είναι πως ξέρεις. Δεν ρωτάς. Με είδε που συννέφιασα και άρχισε να λέει ιστορίες, που άλλες δεν τις ήξερα, άλλες δεν τις θυμόμουν. Λίγες μέρες μετά μου τηλεφώνησαν να πάω στην κηδεία. Δεν πήγα.
Συζητώντας ένα βράδυ με έναν αγαπημένο του είπα με παράπονο. - Γιατί δεν με βοηθάς; Εσύ λες πως μ' αγαπάς... - Αυτός είναι ο δικός σου αγώνας, απάντησε. Ούτε μπορώ, ούτε και είναι σωστό να τον δώσω εγώ για σένα. Εγώ στέκομαι πίσω σου και σου λέω "προχώρα".
Δεν πιστεύω πως αυτή η ζωή είναι ένα διαγώνισμα και ανάλογα με την βαθμολογία, θα πάμε σουίτα παράδεισο ή τρίτο καζάνι κολάσεως γωνία. Πιστεύω όμως ακράδαντα πως ό,τι αγαπήσαμε και ό,τι μας αγάπησε θα το ανταμώσουμε ξανά. Ό,τι ελπίζω είναι... τότε να έχουμε την ίδια σπίθα μέσα μας και όσο το δυνατόν λιγότερο αίμα στα χέρια μας.