Η Ρώμη φλέγεται.

Ένα βράδυ μου σύστησαν έναν γνωστό κύριο χάρη στην γραφή του σε μία παρέα. Ως ακόμα μία groopie έκανα τα ειλικρινή μου κοπλιμέντα για τα δείγματα γραφής του υπογραμμίζοντας -οριακά φορτικά- πως ανυπομονούσα να διαβάσω κάτι μεγαλύτερο από τα διηγήματά του.
Λίγο το περασμένο της ώρας, λίγο το αλκοόλ, κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε ανάμεσα στις συνεχείς διακοπές της ροής της συζήτησής μας:
- Τους βλέπεις όλους αυτούς; Πόσο χαίρονται; Πόσο διασκεδάζουν; Και έρχονται και ζητούν και άλλο... και άλλο... Ξέρεις τι είναι για μένα; Μια οδυνηρή γέννα. Υποφέρω κάθε φορά, που γράφω.
Δεν είπα τίποτα. Άναψα τσιγάρο και άλλαξα κουβέντα. Ήθελα να πω "Να φλέγεσαι. Να φλέγεσαι, δίχως να καίγεσαι γιατί αυτή η φωτιά δεν θα σβήσει ποτέ. Και από αυτήν την φωτιά θα ζεσταίνονται και θα ξεδιψούν"
Η Ρώμη φλέγεται. Ο Νέρωνας παίζει την άρπα του...