Chat Theatre Ή ο Αυτοσχεδιασμός στο διαδίκτυο

Ανάμεσα στους πειραματισμούς, που έλαβαν χώρα κατά καιρούς στο διαδίκτυο ήταν και το chat theatre. Ένας χώρος συζητήσεων (chat room) όπου μέσα σε ένα προκαθορισμένο χρονικό περιθέωριο, οι παρευρισκόμενοι αυτοσχεδίαζαν διαδραστικά σε πραγματικό χρόνο. Το κείμενο που ακολουθεί είναι ο αυτοσχεδιασμός 2 χρηστών του anarxia και της Αν ενώ προς το τέλος του αυτοσχεδιασμού στον χώρο εισήλθε και ο Α. Για χάρην συντομίας από το πρωτότυπο κείμενο αφαιρέθηκαν οι χρονικοί προσδιορισμοί της απάντησης των συνομιλητών καθώς και ένα κομμάτι του διαλόγου που αφορούσε τις τεχνικές δυσκολίες του εγχειρήματος (ήταν μία από τις πρώτες απόπειρες).
Ζητώ εκ των προτέρων την κατανόηση των δημιουργών για την αντιγραφή του έργου και σας το παρουσιάζω εκ νέου μετά από πολύ καιρό ξανά, περισσότερο σαν αφορμή για να σκεφτεί ο καθένας μας με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορεί να επιτευχθεί ένας αυτοσχεδιασμός ή η συγγραφή ενός θεατρικού κειμένου από μία ομάδα και τον ρόλο της τεχνολογίας και του διαδικτύου σε αυτό.
Υς. ARIS και anarxia ευχαριστώ για ό,τι ξεκινήσατε κάποτε και εύχομαι όπου και αν βρίσκεστε σήμερα, ό,τι και να κάνετε να συνεχίζετε να ασχολείστε με το ίδιο πάθος και πρωτοπόρα σκέψη για την τέχνη στο διαδίκτυο. Μου έχετε λείψει...



Αναρχία: Καλημέρα. Ποιος είσαι; Έχω ξεχάσει.
Αν: Καληνύχτα. Είμαι εσύ και βάζω πρόσωπα στις άδειες σου κορνίζες.
Αναρχία: Όσο περνούν τα χρόνια ο κόσμος γίνεται πιο οικείος και οι κοντινοί σου απομακρύνονται. Πώς γίνεται δεν ξέρω.
Αν: Έφερα τη σκόνη μαζί μου, να υποκριθούμε πως κάποτε ζούσαμε μαζί. Κοίτα θα την φυσήξω και θα απλωθεί παντού σαν τις σκιές σου που απομακρύνονται.
Αναρχία: Παντού έχει καθίσει σκόνη, στα μαλλιά μου, στα χέρια σου. Σκόνη της φωνής.
Αν: Έλα κοντά να την ακούσω
Αναρχία: Δεν μπορώ. Κανείς μας δεν μπορεί να συναντηθεί. Να έλθει στον άλλο, να σκύψει, να αποκριθεί και να μιλήσει. Δεν υπάρχει ο άλλος. Όλα τα πρόσωπα είναι ίδια.
Αν: Εγώ είμαι εσύ; Έχεις τις αναμνήσεις μου; Τους έρωτές μου;
Αναρχία: Εσύ είμαι Εσύ. Εγώ είσαι Εγώ.
Αν: Δωσ’ τα μου πίσω σε παρακαλώ. Δώσε μου το κορμί που έκανε έρωτα. Ωραίο είναι το δικό σου. Το θέλω!
Αναρχία: Όλα αυτά υπάρχουν ήδη αλλά αγνώριστα από τη σκόνη. Όλα υπάρχουν ήδη αλλά δίχως χέρια. Σαν αχινοί, κάθε χέρι και ένα αγκάθι. Σαν ήλιοι, κάθε αχτίδα και ένα αγκάθι.
Αν: Τι να κάναμε; Ζητούσες και έδινα, ζητούσες και έπαιρνες και όταν δεν είχα τίποτα να δώσω πια πήρες τα χέρια μου και έφυγες.
Αναρχία: Δεν ξέρω πώς έγινε, δεν το κατάλαβα. Λυπάμαι. Μα δεν έχει και πολύ σημασία.
Αν: Θέλω φως! Γιατί είσαι κακός; Γιατί δεν αφήνεις λίγο φως να μπει; Πνίγομαι…
Αναρχία: Το φως υπάρχει μα είναι βρώμικο
Αν: … μα δεν έχει και πολύ σημασία. Φοβάμαι το σκοτάδι…
Αναρχία: Ποια είσαι;
Αν: … Μήπως χαθώ ξανά. Είδες. Οίδες!
Αναρχία: Ποιοι είμαστε. Γιατί με τόσο φως δεν βλέπουμε ο ένας τον άλλο. Γιατί δεν υπάρχουν πρόσωπα;
Αν: Γιατί δεν δίνεις ονόματα. Δώσε μου ένα όνομα και τότε θα δεις το πρόσωπο.
Αναρχία: Στοργή.
Αν: Όνομα θέλω. Μη με γελάς
Αναρχία: Στοργή.
Αν: Δώσε μου το όνομά μου. Το όνομα που σβήνεις στις άδειες κορνίζες.
Αναρχία: Φιλία
Αν: Μην πας να ξεφύγεις διάολε.
Ο Αναρχία φεύγει από το δωμάτιο.
Αν: Δώσε μου το όνομα που φοβάσαι να διαβάσεις στο φως και κρύβεσαι στο σκοτάδι. Θα κλείσω τα μάτια μου… (είναι πολύ σκοτεινά εδώ) για να σε δω καθαρά.
Ο Αναρχία επιστρέφει στο δωμάτιο
Αν: Έλα. Βρήκα καρφιά να σε καρφώσω.
Αναρχία: Δεν ξέρω ποια είσαι, δεν θυμάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι….
Αν: Θα σε πενθήσω τρεις μέρες, όπως πάντα και μετά θα μ’
Αναρχία: Προσπαθώ, προσπάθησα
Αν: …αρνηθείς. Δώσε μου το όνομα μου. Μην λυπάσαι.
Αναρχία: Ποιο είναι το όνομά σου;
Αν: Μου το πήρες και αυτό. Το έσβησες. Όπως εμένα.
Αναρχία: Παντού υπάρχει σκόνη, έχουμε γίνει τέρατα της φωνής.
Αν: … και θέλω το όνομά μου για να γυρίσω πίσω. Μπορείς να μου δώσεις και σώμα αν θες μα δίχως όνομα, σίγουρα θα μου διαλέξεις λάθος.
Αναρχία: Μη με αφήσεις στο τίποτα μονάχο..
Αν: Κάνε με κάτι για να πάψω να είμαι τίποτα, να πάψεις να είσαι μόνος. Δώσε μου όνομα, πρόσωπο, κορμί, χέρια.
Αναρχία: Όχι, το σώμα σου το ξέρω, όμως δεν ξέρω όνομα. Με την αφή συνεννοούμαι καλύτερα. Πέρα από λέξεις.
Αν: Στόμα να σε φιλήσω όπως πρώτα. Πώς είναι το σώμα μου;
Αναρχία: Σκόνη, σκόνη και πένθος. Είναι αιχμηρό σαν ήλιος. Είναι γεμάτο φωνή και πρόσωπα.
Αν: Νοιώσε την ανάσα μου στο σβέρκο σου. Και απάντησέ μου πάλι. Πώς είναι το σώμα μου; Περιγράφεις το πρώτο μου σώμα, που ‘μεινε φυλακισμένο στον καθρέφτη. Και μετά είχα ένα άλλο που πλάγιαζε στο κρεβάτι σου και σου διάλεγε το μέλλον, να ταιριάζει με τις περίεργες γραβάτες σου.
Αναρχία: Το νοιώθω. Μα δεν ξέρω πώς να το πω, δεν ξέρω αν θα πρέπει να μιλάμε με λέξεις, με ονόματα.
Αν: Αυτό μας έμεινε. Πού έκρυψες τη ζωή μας; Τόση ώρα ψάχνω στα συρτάρια. Δεν βρίσκω τίποτα.
Αναρχία: Μιλάμε τόση ώρα όμως. Κάτι ξεφεύγει πάντα από τη συνάντηση της φωνής μας, σαν να μιλάμε μόνοι.
Αν: Μέχρι και τα σκουπίδια πέταξες.
Αναρχία: Κάτι ξεφεύγει πάντα.
Αν: Κάτι ξεφεύγει πάντα… κάτι ξεφεύγει πάντα… δεν μπορεί κάτι θα σου ξέφυγε. Κάπου, κάτι θα παράπεσε από μένα, κάπου, κάτι θα παράπεσε από σένα….
Αναρχία: Σκόνη.
Αν: Δεν μπορεί να ‘μαστε ξένοι εδώ πέρα.
Αναρχία: Φωνή από σκόνη.
Αν: Την ξέρω την σκόνη. Εγώ την έφερα.
Αναρχία: Ήλιος ακάνθινος.
Αν: Στεφάνι. Φόρα τον αν θες μα δώσε μου το όνομα μου. Εμείς κάποτε ζήσαμε μαζί. Έτσι δεν είναι; Κάποτε ονειρευτήκαμε, να μείνουμε αγκαλιά κάτω από τη σκόνη, έτσι δεν είναι;
Αναρχία: Μαζί τη φέραμε, μαζί. Η σκόνη κάθισε πάνω στα ονόματα χωρίς να το προσέξουμε. Όχι. Όμως δεν έχει σημασία τι είναι αληθινό.
Αν: Θυμάσαι πού με είδες τελευταία φορά;
Αναρχία. Όχι. Όχι. Όχι.
Αν: Να ξεθάψω το όνομά μου. Σε παρακαλώ. Πες μου. Δεν μπορώ να φύγω αν δεν μου δώσεις το όνομά μου.
Αναρχία: Όχι. Κουράστηκα. Όχι.
Αν: Αν δεν μου δώσεις το πρόσωπό μου…
Αναρχία: Όχι.
Αν: Μπήκα εδώ χωρίς όνομα αλλά μ’ αφήνουν να βγω μόνο αν τους πω ένα για συνθηματικό. ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ.
Αναρχία: Όλη η φωνή γέμισε άρνηση. Εγκαταλείπω.
Αν: ΤΩΡΑ. Εγώ θυμάμαι. Θυμάμαι πού έθαψα το δικό σου.
Αναρχία…
Αν: Πίσω από το φωτιστικό, που κλείναμε όταν πλαγιάζαμε το βράδυ.
Συγγνώμη αλλά χρειάζομαι ένα όνομα. Θα πάρω το δικό σου. Θα πάρω το πρόσωπό σου.
Αναρχία: Θάνατος;
Αν: Και θα φύγω.
Αναρχία: Σιωπή;
Αν: Όχι. Μόνο σκόνη. Για σένα. Αντίο.
Αναρχία: Σου πήρα το όνομα.
Αν: Θέλω το αληθινό σου. Είναι το πρώτο που κρύβουν όλοι και αυτό για το οποίο ξαναγυρίζουν.
Α: Δεν υπάρχει αληθινό όνομα,
Αν: Το ξέρω πως θα με θυμάσαι, τις ώρες που ούτε με σένα δεν θα μπορείς να συνεννοηθείς.
Α: Γι’ αυτό θα σε αγαπώ πάντα
Αν: Υπάρχει αληθινό… Θα μ’ αγαπάς μέχρι να μου διαλέξεις ένα άλλο όνομα και να μου συστηθείς με ένα καινούριο. Το πάντα είναι πολύς καιρός. Και μην ξεχάσεις όταν θα ξαναβρεθούμε με τα νέα μας ονόματα… δεν βρεθήκαμε ποτέ.

....

Μια ανάλογη προσπάθεια παρουσιάστηκε πιο οργανωμένα στο παρελθόν με την μορφή web - multimedia performance από το Χρήστο Προσύλη υπό τον τίτλο Stichomythia European Patent Office, Munich Germany (June 22, 2004)