Σκέψη-κολάζ... σαν την συνενοχή μας....

(το παρόν αποτελεί ένα μικρό ανθολόγιο από κάποια τα οποία διάβασα και στάθηκα λίγο παραπάνω... μέσα στη μέρα θα αλλάξει και άλλες φορές καθώς θα συνεχίζω το ψάξιμο)

Κυριακή, 14 Δεκέμβριος 2008

Μαθητής: "Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Μόνο χρέη έχουμε"

"Βλέπουμε τους γονείς μας , αποτυχημένους επαναστάτες.

τους είπαν πως έρηξαν την χούντα του Παπαδόπουλου και

αυτό φτάνει.. να ησυχάσουν και να κοιτάξουν την τσέπη τους.

Εμείς δεν είμαστε έτσι.. δεν έχουμε άρματα και χουντικούς

απέναντι μας , μα κάτι χειρότερο . Μια κοινωνία που κοιμάται

και φοβάται μην χάσει τα ψίχουλα που έχει.

Μπαμπά, μαμά ήρθε η ώρα να πάρουμε το πρόβλημα σας πάνω μας

όσα κάνατε για...

μας δεν πήγαν χαμένα.

"κυριοι" πολιτικοί να φοβάστε πάντα αυτούς που δεν έχουν

να χάσουν τίποτα.. και εμείς δεν έχουμε τίποτα μονο χρέη.

Εσείς έχετε αυτα που μας αρπάζεται τόσα χρόνια.. είναι δικά

μας, όσους αστυνομικούς και να βάλετε να τα προστατεύουν

δεν θα κερδίσετε τίποτα , γιατι στόχος μας είναι το σύστημα σας.

Μαθητής, επαρχία.
http://troktiko.blogspot.com/2008/12/blog-post_7777.html

...............
1 κεράκι μες στη σιωπή







...........
"Τι σου συμβαίνει Ελλάδα;

Αγαπητοί αναγνώστες τις τελευταίες μέρες ακούγονται και γίνονται πολλά, όμως τι απ’όλα αυτά τελικά είναι αλήθεια; Και ποιος είναι τελικά αυτός που ευθύνεται για όλα αυτά που συμβαίνουν;
Στεναχωριέμαι που χάθηκε ένας συμμαθητής μου τόσο άδικα…και οργίζομαι όταν σκέφτομαι τον τρόπο που χάθηκε, γιατί ο τρόπος είναι που με κάνει να μισώ την σημερινή μορφή εξουσίας.
Αναρωτιέμαι αν ο κόσμος συνειδητοποίησε αυτό που συνέβη και αναφέρομαι συγκεκριμένα στους ΜΕΓΑΛΟΥΣ, διότι εκτός από τους γονείς και...

τους συγγενείς αυτού του παιδιού κανένας άλλος δεν νοιάστηκε πραγματικά, αφού το μόνο που τους απασχολούσε ήταν οι φωτιές που έβαλαν στις περιουσίες τους και τις ζημιές που προκάλεσαν τα λεγόμενα ¨κολόπαιδα¨. Εμείς όμως οι ΝΕΟΙ νοιαστήκαμε, διότι HELLO…..!!! Τι είναι ποιο σημαντικό; Ένα παιδί που πέθανε και δε θα ξαναγυρίσει; ή οι ζημιές που μπορούν να ξαναφτιαχτούν;
Καθένας από μας θα μπορούσε να ήταν στη θέση αυτού του παιδιού, έτσι συνεδριάσαμε, κλείσαμε τα σχολεία και οργανώσαμε μαθητική πορεία. Είναι πολύ άδικο αυτό που συνέβη, μα φαίνεται πως μερικοί άνθρωποι δε γνωρίζουν τη φράση ¨ανθρώπινα δικαιώματα¨ και νομίζουν πως μπορούν να μεταχειρίζονται τους ανθρώπους σαν πιονάκια και όλο αυτό, μόνο και μόνο γιατί κάποιος τους ανέθεσε την προστασία και το καλό του πολίτη με ασφάλεια. Δεν ξέρω για σας, μα εγώ αυτό δεν το ονομάζω προστασία και ασφάλεια παρά εξουσία και εκμετάλλευση.
Ξέρω ότι ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει, όμως μπορεί να βελτιωθεί και να λειτουργήσει ΣΩΣΤΑ και ΕΙΡΗΝΙΚΑ. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να τον βελτιώσουμε παιδιά, κλειδώνοντας όλες τις άσχημες και λυπητερές στιγμές της χώρας μας με τελευταία τον θάνατο του 15χρονου συμμαθητή μας σ’ένα αεροπλάνο δίχως προορισμό, να κάνουμε μια νέα αρχή σ’αυτή τη ζωή και να μάθουμε σ’όλους αυτούς που θα’πρεπε να μας δίνουν το καλό παράδειγμα, ΕΜΕΙΣ τώρα ΤΡΟΠΟΥΣ".

Mαθήτρια Γ’Λυκείου

.............

“Αποτροπιασμός”

του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Ως δάσκαλος αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω τον αποτροπιασμό μου για όσα ξέρασε ο δολοφόνος του αθώου παιδιού. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως θα υπήρχε υπερασπιστική γραμμή ενός στυγνού δολοφόνου που να εδράζεται στην οποιαδήποτε σχολική ή εξωσχολική επίδοση ενός ανήλικου εφήβου. Και όταν σκέπτομαι πως ο δολοφόνος είναι πατέρας τριών παιδιών αντιλαμβάνομαι πως το κοινωνικό κενό, το χάος που διαπιστώνει κανείς στο σώμα της ελληνικής επικράτειας είναι τρομακτικό. Αλλά όταν σκέπτομαι πάλι πως αναγκαστήκαμε να τιμήσουμε τη μνήμη του εφήβου ενάντια στις βρώμικες αιτιάσεις, χρειάστηκε να δείξουμε τους βαθμούς του και τα ενδεικτικά του για τη διαγωγή του, θα είχα τον πειρασμό να ζητήσω να είχαμε στη διάθεσή μας και τους βαθμούς των ενδεικτικών του δολοφόνου για να δούμε αν αξίζει πλέον να ζει ανάμεσά μας ή να τον αναθέσουμε σε κάποιο συνάδελφό του «ράμπο» για εκτέλεση.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”, 12.12.2008

Αλέξης Γρηγορόπουλος: «Θα το δεις, εγώ θα γίνω διάσημος μια μέρα»

Της Μαριλης Μαργωμενου

Hμερομηνία δημοσίευσης: 14-12-08

Αν έχεις μεγαλώσει στα βόρεια προάστια, η ζωή του Αλέξη Γρηγορόπουλου σού μοιάζει με στερεότυπο αναγνωρίσιμο. Μητέρα κοσμηματοπώλης, πατέρας πολιτικός μηχανικός, ένα διαμέρισμα στο Ψυχικό με πισίνα, το σχολικό να σε γυρίζει σπίτι κι ο καθηγητής για τα ιδιαίτερα μαθήματα να σε περιμένει εκεί. Είναι κάπου στα 14 που το στερεότυπο αρχίζει να σε στενεύει. «Δεν ήταν καθόλου φλωράκι Ψυχικού», είναι το πρώτο που λέει η Αννα, η συμμαθήτριά του. Που θα πει, δεν ήθελε πια να είναι. Οι κολλητοί του τον φώναζαν Gregory, φορούσε φόρμες και αθλητικά, είχε μαλλιά ανάκατα με λαστιχάκι στον καρπό για να τα πιάνει όταν έπαιζε στο γκρουπάκι του κιθάρα.

Ο φίλος του που μου μιλάει προσπαθεί να θυμηθεί. «Αν ήσουν μαζί του σε συναυλία», λέει, «θα σε ρώταγε αν εκείνος θα το έπαιζε καλύτερα το κομμάτι. Αν ήσουν σε Ιντερνετ καφέ, θα σε ρώταγε πώς να κερδίσει στο παιχνίδι». Ο μικρός κάνει παύση. «Μόνο αν ήταν τώρα εδώ, δεν ξέρω τι θα ρώταγε…». Απ’ τον τρόπο που τονίζει το «τώρα», δεν γίνεται να μην καταλάβεις τι σκέφτεται. Ρωτάω κάτι, ίσα για να τον επαναφέρω.

«Ποιο ήταν το αγαπημένο του τραγούδι;». Το παιδί κομπιάζει. Μες στο παράλογο σύμπαν που ξημέρωσε απ’ το Σάββατο το πρωί, φοβάται πως αν ονομάσει μια απ’ τις ροκ μπαλάντες που τραγουδούσε με την κιθάρα ο Αλέξης, θα είναι σαν να τον λέει «αναρχικό» ή «ταραξία» ή ποιος ξέρει τι άλλο. Ξαφνικά το να ζεις την εφηβεία έγινε ύποπτο.

«Ηταν ήσυχος»

«Αλεξάκο, γεια...» – ένα χαρτάκι στο πεζοδρόμιο της Μεσολογγίου. Το «Α» του ονόματος σε κύκλο, κι ένα κερί κρατάει το χαρτί, να μην το πάρει ο αέρας. «Κάψτε – σπάστε – διασκεδάστε», στον τοίχο από πάνω, με μαύρο σπρέι. Ο Αλέξης δεν είχε σπάσει, ούτε κάψει ποτέ τίποτα. Γιατί δεν διασκέδαζε έτσι. «Ο Αλέξης», λέει ο φίλος του, «ήταν ήσυχος. Αν τον κούραζε το μάθημα, αν βαριόταν, θα μπορούσε να τον πάρει ο ύπνος μες στην τάξη, σαν μικρό παιδί. Δεν φοβόταν τους καθηγητές, αλλά δεν τον έδιωξαν απ’ του Μωραΐτη λόγω κακής διαγωγής. Δεν του άρεσε να διαβάζει, αυτό ήταν όλο». Τον ρωτάω για το μοιραίο βράδυ. Ο μικρός μετράει μία - μία τις λέξεις του: «Ολα τα άλλα παιδιά εκείνο το βράδυ ήταν πιο υποψιασμένα», λέει. «Δεν ήταν κακά παιδιά. Απλά, ήξεραν πού βρίσκονται. Ισως αυτό να έφταιγε – πως ο Αλέξης ήταν έτσι αθώος». Σαν να ακούω τη μάνα του Μιχάλη Καλτεζά: «Ο Μιχάλης» λέει –23 χρόνια μετά– «ήταν ζωηρό παιδί αλλά ήταν ανυποψίαστο. Δεν είχε σκεφτεί ποτέ πως κάποιος μπορεί να θέλει να του κάνει κακό».

«Ελάτε αν σας βαστάει τσογλάνια». Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που είπε ο Επαμεινώνδας Κορκονέας πριν ευθυγραμμίσει την κάννη του με την καρδιά του παιδιού απέναντι. Στο «γιατί;» των συναδέλφων την επομένη, τραύλισε πως είδε σαν σε όραμα τον εαυτό του νεκρό σ’ ένα κρεβάτι, και τη γυναίκα με τα παιδιά του να κλαίνε που τον σκότωσαν στα Εξάρχεια. Και χωρίς να του επιτεθεί κανείς, πυροβόλησε. Γιατί είδε να του συμβαίνει αυτό, που ανάγκασε τη μάνα ενός παιδιού να ζήσει μία ώρα μετά.

«Δεν έχει σφυγμό!»

«Του σήκωσα την μπλούζα. Αιμορραγούσε». Μιλάει το παιδί που ήταν δίπλα στον Αλέξη. Αυτό που νομίζοντας πως ζει ακόμα, πάλευε να τον σύρει στο πεζοδρόμιο, να τον σώσει. «Βλέπω στο μυαλό μου συνέχεια την ίδια εικόνα», λέει ο Φώντας Παπαδημητρίου, που καθόταν δέκα μέτρα παραπέρα, σ’ ένα καφέ. «Μια φιγούρα ανθρώπου να κείτεται στο έδαφος, και μια άλλη φιγούρα να προσπαθεί να τον σύρει, να τον σηκώσει ξανά». Αν δεν έχεις δει άνθρωπο να πεθαίνει, είναι δύσκολο να το καταλάβεις: «Νόμιζα πως γλίστρησε το παιδί. Πως ήταν βρεγμένο το έδαφος και γλίστρησε».

«Δεν έχει σφυγμό!» – το αγόρι δίπλα στον Αλέξη ουρλιάζει. Σκυμμένο πάνω του, παίρνει τον πρώτο άνθρωπο που σκέφτεται στο τηλέφωνο. Τη μάνα μιας φίλης του, που είναι δικηγόρος. Οι αστυνομικοί στο βάθος, δύο σκιές που φεύγουν. Η δικηγόρος είναι η κυρία Χρύσα Πετσιμέρη. Τον Αλέξη τον ξέρει από παιδί. Μπαίνει στον Ευαγγελισμό σε κατάσταση αλλοφροσύνης. «Φέραν ένα παιδί σκοτωμένο εδώ. Πού είναι;». Σχεδόν αδιάφορα κάποιος της δείχνει στο βάθος. Στα κρεβάτια των ασθενών ο Αλέξης μόνος του, κάτωχρος. Ούτε γιατρός ούτε κανείς. Η μπλούζα σηκωμένη. Μια γάζα στην καρδιά. Νοσοκόμες περνούν και ούτε κοιτούν. «Είναι ζωντανό το παιδί;» – η κυρία Πετσιμέρη σταματάει μία. «Δεν ξέρω!». «Τι θα πει δεν ξέρετε;». «Οχι κυρία μου, δεν είναι ζωντανό. Νεκρό είναι». Η νοσοκόμα σχεδόν ενοχλημένη. Η κυρία Χρύσα κάνει παύση. «Του χάιδεψα τα μαλλιά. Σαν να χάιδευα του παιδιού μου τα μαλλιά».

Στον Ευαγγελισμό, τον Αλέξη τον παρέλαβαν οι νοσηλεύτριες σαν «άγνωστο». «Με το τραύμα που είχε, δεν μπορούσε να είχε σωθεί» λέει μια νοσηλεύτρια. Η κοινωνική υπηρεσία άδειασε τις τσέπες του παιδιού. Μια ταυτότητα με ημερομηνία γέννησης 25 Ιουνίου 1993, κι ένα κινητό. Η πρώτη καταχώριση έγραφε «μαμά». Η κοινωνική λειτουργός πάτησε το πλήκτρο κλήσης. Στο Ψυχικό, η μητέρα του Αλέξη άκουγε το κινητό της να χτυπά από το κινητό του γιου της, και μετά μια ξένη φωνή: «Ο γιος σας χτύπησε. Πάρτε μια φίλη σας κι ελάτε».

«Μια αξιοπρεπέστατη κυρία, δεν μπορείτε να φανταστείτε». Ετσι λέει η νοσοκόμα που οδήγησε τη μάνα στην αίθουσα των γιατρών. Ενας αστυνομικός από το Ανθρωποκτονιών με πολιτικά καθισμένος σ’ ένα τραπέζι. Δίπλα η μάνα, και μια φίλη της να την κρατάει. Η κυρία Χρύσα, η δικηγόρος, μπαίνει στην αίθουσα, πάει να της μιλήσει. Η μάνα την κοιτάει. «Πες μου. Τι έκανε το παιδί μου και το σκοτώσανε;». «Τι να της απαντήσω; Η κόρη μου ήταν κι αυτή καλεσμένη στη γιορτή στα Εξάρχεια, έτυχε και δεν πήγε. Ο Αλέξης είχε βγει να τον κεράσει ο φίλος του ο Νίκος που γιόρταζε. Τι να της απαντήσω;».

Ο φίλος του ο Νίκος

Ο Νίκος ζούσε στα Εξάρχεια κι ήταν πολύ φίλος με τον Αλέξη. Ο πιτσιρίκος που μου μιλάει γι’ αυτόν, δεν ήταν τόσο φίλος του. «Εγώ ήμουν “το παιδί του διπλανού θρανίου”», λέει. Μου εξηγεί πως εκείνο το βράδυ ο Νίκος είχε καλέσει την παρέα σ’ ένα Ιντερνετ καφέ. Ο Αλέξης δεν γινόταν να μην πάει. «Τέσσερα χρόνια πριν, ήταν ήδη μαζί με τον Νίκο απ’ την πρώτη μέρα που τους θυμάμαι στου Μωραΐτη. Την τελευταία μέρα, ήταν ακόμη με τον Νίκο». Ο Νίκος ήταν ο καλύτερος φίλος του Αλέξη. Ή μάλλον, είναι.

Ο Νίκος αγριεύει και φωνάζει στους δημοσιογράφους όταν τον παίρνουν τηλέφωνο. Δεκαπέντε χρονών, κοντούλης κι αδύνατος. Ενας απ’ τους δημοσιογράφους λέει πως τον τρομάζει αυτό το παιδί – δεν έχει ξαναδεί μάτια εφήβου έτσι θολά απ’ την οργή. Ο Νίκος δεν μιλάει σε κανέναν. Τα κανάλια τον έπιασαν μόνο στα πλάνα της κηδείας: ένα παιδί που κρατάει το φέρετρο. Που κρατιέται απ’ το φέρετρο. Κοιτάζω τη γυναίκα που οδηγεί στην πομπή. «Γιατί, αγόρι μου;». Η εικόνα είναι μακρινή, δεν έχει ήχο. Αλλά η γυναίκα το φωνάζει τόσες φορές, που διαβάζω τα χείλη της. «Γιατί, αγόρι μου;».

Ηρωας στα πανό

«Μία μέρα πριν, λέγαμε τι θα κάνουμε όταν τελειώσουμε το σχολείο». Η συμμαθήτρια του Αλέξη σε κοιτάζει σαν να μη σε βλέπει. «Ο Αλέξης μου είπε “εγώ δεν είμαι σίγουρος τι θα γίνω. Αλλά θα μάθουν όλοι το όνομά μου. Θα το δεις. Εγώ θα γίνω διάσημος μια μέρα». Μια μέρα μετά.

Το περασμένο Σάββατο, ο Αλέξης έγινε ο «ήρωας» στα πανό των αναρχικών. Την Κυριακή, έγινε ο «γνωστός - άγνωστος» στην ιστοσελίδα του CNN. Την Τρίτη, ο «δεκαπεντάχρονος Αλέξανδρος» στους μελό επικήδειους των καναλιών. Από σήμερα και μέχρι να «εξοστρακιστεί» η επόμενη σφαίρα στο στήθος κάποιου παιδιού, θα είναι ο «Ανδρέας – Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ετών 15» πάνω στη μαρμάρινη πλάκα.

...................
Η γερμανική, εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit αναλύει σε εκτενές σχόλιό της με τίτλο «Η εξέγερση των καλομαθημένων» τα πρωτοφανή γεγονότα στην Ελλάδα:
«Η αθηναϊκή εξέγερση προέρχεται από τα μεσαία στρώματα, είναι ελληνική, αλλά στρέφεται εναντίον Ελλήνων, εναντίον ενός σάπιου κράτους, εναντίον ενός πελατειακού συστήματος και εναντίον των βεβιασμένων μεταρρυθμίσεων.»
«Από πού πηγάζει όμως η ανεκτικότητα έναντι των παραβάσεων της έννομης τάξης;
Χωρίς την τραυματική ιστορία της Ελλάδας στον 20ου αιώνα δεν είναι ερμηνεύσιμη. Οι παππούδες, αυτών που βρίσκονται στο δρόμο, υπέφεραν στην ναζιστική κατοχή, μετά την κατοχή ακολούθησε ο εμφύλιος και το μακελειό των ακροδεξιών τραμπούκων που κυνηγούσαν και δολοφονούσαν ακόμη και όποιον έμοιαζε με κομμουνιστή.
Οι πληγές του παρελθόντος είναι λοιπόν που τροφοδοτούν την παρούσα ανεκτικότητα.»
«Η παρούσα κατάσταση είναι απαράδεκτη, αλλά οι αλλαγές είναι ακόμη πιο απαράδεκτες»
«Η Ελλάδα δεν βιώνει την επανάσταση των καταραμένων, αλλά την εξέγερση των καλομαθημένων, που σήμερα στέκονται μπροστά στο τίποτα.
Πρόκειται για ένα ευρωπαϊκό πολύ σύγχρονο φαινόμενο.
Πολλοί από τους Έλληνες που βρίσκονται τώρα στους δρόμους απέκτησαν το πολυπόθητο πτυχίο τους με φροντιστήρια που πληρώθηκαν ακριβά από τους γονείς τους. Απέκτησαν ελληνικό πτυχίο, μάστερ στην Αγγλία, ξέρουν δύο με τρεις ξένες γλώσσες και πέντε διαφορετικά προγράμματα στο κομπιούτερ.
Έφτασαν στα 35 τους, ζουν ακόμη στο πατρικό τους σπίτι, δεν βρίσκουν δουλειά, και αν έχουν, δεν μπορεί να ζήσουν απ’ αυτή.
Τους καλούς βαθμούς ακολούθησαν κακοπληρωμένες δουλειές.
Όμως κάθε Έλληνας ξέρει τουλάχιστον κάποιον που έκανε καριέρα με κακούς βαθμούς, αλλά με κάποιο θείο σε κυβερνητικό κόμμα.»
«Στους δρόμους της Αθήνας μαίνονται "οι δήθεν επαναστάτες", που θέλουν να ξαναζωντανέψουν το μύθο του χθες.
Το ελληνικό δίλημμα: Η παρούσα κατάσταση είναι απαράδεκτη, αλλά οι αλλαγές είναι ακόμη πιο απαράδεκτες.
Στο θέμα αυτό ο Λένιν και ο Στάλιν είχαν σαφώς μεγαλύτερη έμπνευση...»

................

από email που προωθείται μέσω facebook (το έλαβα από τον κύριο Φοίβο Μπότση)

"Συγγνώμη για τη σιωπή.

Aλλά δεν έχω τί να πω. Tώρα που έχουν όλα καεί. Κτήρια, δέντρα, πλατείες, βιβλιοθήκες, μυαλά, νόμοι, Σύνταγμα, αρχές, θεσμοί, όλα. Και προπαντός: η αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού.

Για μένα, φίλε, μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Aλέξη το Σάββατο, οι διαχωριστικές γραμμές έχουν τραβηχτεί. Έχει τελειώσει το αστείο. Υπάρχουν οι άνθρωποι που σκέφτονται δημοκρατικά. Και υπάρχουν και οι Άλλοι. Που φορούν πηλίκιο, κουκούλα, ή παρωπίδες. Οι τελευταίοι είναι οι πιο επικίνδυνοι. Oι φιλήσυχοι φασίστες της διπλανής πόρτας. Δολοφονούνται άνθρωποι δίπλα τους κι αυτοί διαμαρτύρονται που σφυρίζουν οι σφαίρες.

Εμένα ο Aλέξης είναι μέλος της οικογένειάς μου, φίλε. Είναι ο αδερφός μου και ο φίλος μου. Kι αυτή η καμμένη πόλη, είναι η πόλη μου. Πότε δεν έχω ξανανιώσει τόσο βαρύ προσωπικό πένθος.

Nιώθω σαν να μου έχουν βιάσει τη μάνα μου. Ειλικρινά σου μιλάω.

'Εχω βαρεθεί να διαβάζω μαλακίες από παιδιά της γενιάς μας αυτές τις μέρες. Oι μάσκες πλέον έπεσαν. Υπάρχουν άτομα που υποστηρίζουν ανενδοίαστα ότι θα έπρεπε να έχει επέμβει ο στρατός στο κέντρο της Aθήνας. Nα βγουν τα τανκς. Kαλά του έκαναν, γράφουν. Nα σκοτώσουν κι άλλους για παραδειγματισμό, να ξεβρωμίσει ο τόπος.

'Aνθρωποι με τους οποίους καθήσαμε στα ίδια θρανία. Άνθρωποι που μένουν δίπλα μας. 'Aνθρωποι που κάποτε κάθησαν στο τραπέζι μας και ήπιαν καφέ μαζί μας. Ή έγιναν "facebook friends" μας. Το καταλαβαίνεις; Πάω να τρελαθώ.

Aυτό το θηρίο, που όλοι μαζί εκθρέψαμε, πρέπει όλοι μαζί να το σκοτώσουμε. Όχι με πέτρες και ξύλα. Με τα μέσα και τα ταλέντα που καθένας διαθέτει. Δεν πάει άλλο. 'Εχουμε όλοι ευθύνη γι' αυτή την κατάντια.

Aυτά τα λίγα. Θέλω πολύ να σε δω.

Tην αγάπη μου."

υγ: Ανδρέα Ζ., σ' ευχαριστώ που με παρότρυνες να το προωθήσω αυτό. Έχεις δίκιο. "Καθένας με τα μέσα και τα ταλέντα που διαθέτει".

...........

Σε ένδειξη πένθους στο facebook ολοένα και περισσότεροι χρήστες αντικαθιστούν σιωπηρά την εικόνα του profile τους με μία μαύρη

Ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός τους ίσως να είναι πολύ πιο κατανοητός από τα λόγια κάποιων άλλων.
Στο facebook επίσης στο group που έχει δημιουργηθεί στη μνήμη του αδικοχαμένου παιδιού ALEXANDROS GRIGOROPOULOS (R.I.P.
υπάρχει σκαναρισμένο το απολογητικού υπομνήματος του αστυνομικού που κατηγορείται για τη δολοφονία και με το οποίο ζητάει την άμεση αποφυλάκισή του και την απαλλαγή του με βούλευμα
.........

Κατάθεση

Η κατάθεση του φίλου του Αλέξανδρου Νίκου Ρ. :

«Πηγαίνω στη Α' Λυκείου στο Δημόσιο Λύκειο του Ψυχικού. Τον Αλέξανδρο ή Gregory, όπως τον φωνάζαμε χαϊδευτικά, από το επίθετό του, τον γνώριζα από την Τετάρτη Δημοτικού. Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο. Μέχρι την Πρώτη Γυμνασίου δεν κάναμε κολλητή παρέα. Από την Α' Γυμνασίου, όμως, μέχρι και χθες που τον σκότωσαν, είμαστε κολλητοί».

* Χθες 6-12-2008 βρεθήκατε με τον Αλέξανδρο;

- ... Εγώ χθες γύρω στις 17.50 πήγα σε ένα φίλο μου δίπλα στον σταθμό Λαρίσης. Πριν πάω εκεί, όμως, είχα μιλήσει με τον Αλέξανδρο. Μου είπε ότι θα πήγαινε στον αγώνα πόλο... Του είπα να με πάρει τηλέφωνο όταν θα τελείωνε ο αγώνας για να βρεθούμε στην οδό Μεσολογγίου, στα Εξάρχεια. Θα πήγαινε στον αγώνα με τον φίλο του Νίκο Φ. και τον Π. Χ. Ανά τακτά διαστήματα δίναμε εκεί ραντεβού. Είχαμε σκοπό, στη συνέχεια, να ανεβούμε στον Φάρο Ψυχικού, να βρούμε τους φίλους μας από τα παλιά μας σχολεία για να διασκεδάσουμε μαζί γιατί χθες γιόρταζα.

* Τελικά, ο Αλέξανδρος σου τηλεφώνησε όταν έληξε ο αγώνας. Πού θα πήγαινε;

- Ναι, μου τηλεφώνησε και μου είπε να ξεκινήσω και θα ξεκινούσε και αυτός από το γήπεδο... Απ' ό,τι βλέπω στο κινητό μου η κλήση του Αλέξανδρου έγινε στις 19.10.

* Πότε συναντηθήκατε με τον Αλέξανδρο στην οδό Μεσολογγίου στα Εξάρχεια;

- Δεν θυμάμαι ακριβώς. Γύρω στα 45 λεπτά πριν από το περιστατικό. Από το σπίτι του φίλου μου πήγα με τα πόδια. Ανέβηκα την Ηπείρου (αν δεν κάνω λάθος), στο Μουσείο πήγα δεξιά, αριστερά επάνω στη Στουρνάρη μέχρι την πλατεία δεξιά και δέκα μέτρα μετά είναι η Μεσολογγίου... Τον περίμενα 3-4 λεπτά.

* Οταν ήρθε τι κάνατε;

- Με το που ήρθε πήγαμε σε ένα ψιλικατζίδικο δέκα μέτρα πιο πάνω και αγοράσαμε κάτι να φάμε και δύο αναψυκτικά... Γυρίσαμε πάλι στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου για να φάμε και να συζητήσουμε.

* Πού ακριβώς καθήσατε;

- Καθήσαμε εκεί στην είσοδο μιας πολυκατοικίας στη συμβολή Μεσολογγίου και Τζαβέλλα, στην αριστερή πλευρά που κοιτάμε την οδό Ζωοδόχου Πηγής. Εκεί έχει τρία κάγκελα στον πεζόδρομο όπου μπορείς να καθήσεις. Εκεί καθήσαμε. (Στο σημείο αυτό δείχνουν στον μάρτυρα εκτυπωμένο χάρτη της περιοχής). Φάγαμε αυτά που είχαμε αγοράσει και ξαφνικά, όπως συζητούσαμε, ακούσαμε ένα μπαμ δυνατούτσικο. Αρκετά κοντά σε μας, για να ακούσουμε και αρκετά μακριά για να μην καταλάβουμε τι είχε γίνει. Δεν δώσαμε σημασία...

* Είδατε λάμψη να συνοδεύει το μπαμ που μου περιγράφεις;

- Οχι, γιατί από την κατεύθυνση που ακούστηκε το μπαμ εμείς δεν είχαμε οπτική επαφή, διότι μπροστά μας ήταν τοίχος... Για να δεις τι συμβαίνει στην οδό Ναυαρίνου πρέπει να φύγεις στη μέση του πεζόδρομου της Τζαβέλλα.

Μετά από ενάμισι λεπτό ακούστηκε από 4-5 περαστικούς «κατεβαίνουνε οι μπάτσοι, κάτι έγινε...». Από περιέργεια, λοιπόν, και εγώ με τον Αλέξανδρο, πήγαμε στη μέση της οδού Τζαβέλλα να δούμε τι είχε συμβεί. Απόσταση 2-3 μέτρα μακριά... Οταν βγήκαμε στη μέση του πεζόδρομου είδαμε από απόσταση 15-20 μέτρων δύο αστυνομικούς. Αυτοί βρίσκονταν ακριβώς στη συμβολή των οδών Ζωοδόχου Πηγής και Τζαβέλλα. Ο ένας ήταν πιο ψηλός από τον άλλον. Στη συνέχεια σταμάτησαν στη συμβολή των δύο δρόμων... Μπροστά μας δεν υπήρχαν άλλοι. Ο Αλέξανδρος ήταν μπροστά μου και πίσω δεξιά τους ήμουν εγώ. Οταν οι αστυνομικοί στάθηκαν στη Ζωοδόχου Πηγής και Τζαβέλλα είχαν τα χέρια τους, αριστερό ή δεξί δεν θυμάμαι, πάνω στα όπλα που ήταν μέσα στη θήκη τους που κρέμεται από τη ζώνη. Κάποιος από πίσω μου πέταξε ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι και φυσικά δεν έφτασε στους αστυνομικούς. Ξέχασα να σας πω ότι με το που είδα τους αστυνομικούς, αυτοί άρχισαν να βρίζουν εμένα και τον Αλέξανδρο και έλεγαν «θα σας γ... την Παναγία, ελάτε να σας δείξω ποιος είναι ο μάγκας» και άλλα τέτοια. Τα παιδιά πίσω μάς φώναζαν «κάντε πίσω» και «άντε στο διάολο...» στους αστυνομικούς...

Με το που έριξε κάποιος το πλαστικό μπουκάλι οι αστυνομικοί, και οι δύο αν δεν κάνω λάθος, έβγαλαν τα όπλα από τις θήκες, σημάδεψαν προς τα εμπρός, δηλαδή προς το μέρος που βρισκόμουν εγώ, ο Αλέξανδρος και ο άλλος και ακούστηκαν τρεις συνεχόμενοι πυροβολισμοί. Ξέχασα να σας πω ότι είμαι σίγουρος ότι ο ένας από τους δύο αστυνομικούς κρατούσε το όπλο με τα δυο του χέρια. Τους είδα -και είμαι απόλυτα σίγουρος- ότι οι αστυνομικοί δεν πυροβολούσαν ούτε προς τα επάνω, ούτε προς τα κάτω. Σημάδεψαν προς το μέρος μας και πυροβόλησαν!

Ο Αλέξανδρος έπεσε κάτω, αν δεν κάνω λάθος στον πρώτο ή στον δεύτερο πυροβολισμό, σίγουρα πάντως πριν από τον τρίτο... Μετά δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα. Ο κόσμος φώναζε και κάποιοι σήκωσαν την μπλούζα του Αλέξανδρου. Είδα ότι είχε μια τρύπα στη μέση του θώρακα και λίγο προς την καρδιά. Είχε βγάλει και αίμα...

Να σας πω ακόμα ότι οι αστυνομικοί που πυροβόλησαν με το που είδαν τον Αλέξανδρο να πέφτει, έφυγαν. Δεν θυμάμαι προς ποια κατεύθυνση... Στη συνέχεια ήρθε το ΕΚΑΒ και πήρε τον Αλέξανδρο νεκρό. Το λέω γιατί δεν είχε σφυγμό και έβγαλε αίμα από το στόμα...

* Τι φωτισμό είχε εκεί που μας περιέγραψες το περιστατικό;

- Παρ' όλο που είχε πέσει η νύχτα είχε φως από τις λάμπες στους στύλους που φωτίζουν αλλά και από τα μαγαζιά... Μόνο μία λάμπα δεν λειτουργούσε, αριστερά του Αλέξανδρου...

* Θέλεις να μας πεις κάτι άλλο για όλα όσα ξέρεις εσύ;

- Το μόνο που θέλω να σας πω είναι ότι τον Αλέξανδρο δεν τον σκότωσαν. Τον δολοφόνησαν εν ψυχρώ...

...........

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας! Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε, περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ - ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;

ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.
Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα

ΕΜΕΙΣ
κλαίμε κι από μόνοι μας
...........





"Sopa, mi milas" (Silence, don't talk)
Poetry: Aziz Nesin
Interpretation: Lakis Lazopoulos

Σώπα, μη μιλάς! (Αζίζ Νεσίν)

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή,
κόψ' τη φωνή σου,
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός,
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί,
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν:
«σώπα!».

Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου,
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
και τα 'μαθα να σωπαίνουν,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».

«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω,
«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας...
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!».
Και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη,
μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,
μόνο με το «Σώπα!».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς!

Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!

..........

kαι κάτι που είχε γράψει ο Μανος Χατσιδάκης το 1986 για κάποια ανάλογα γεγονότα.

"Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ»."
................

Εγώ σκότωσα τον Αλέξη.
Εγώ σκότωσα το Καλτεζά, τον Τεμπονέρα, τον αυστραλό πιτσιρικά στο μπαρ της Μυκόνου, τον Άλεξ στη Βέροια, τα παιδιά στα Τέμπη, τον τσιγγάνο στο Ζεφύρι, τον πακιστανό στην Ασφάλεια που δε θα μάθω ποτέ το όνομά του.
Εγώ έφτιαξα τους Κούγιες, τους Πρετεντέρηδες και τις Τατιάνες.
Εγώ δημιούργησα τους μπάτσους, τους κουκουλοφόρους, την ελληνική δικαιοσύνη.
Εγώ ανέχομαι τα Βατοπέδια, τα χρηματιστήρια, τα παραδικαστικά, την ανεργία και την ακρίβεια.
Εγώ έβαλα τις φωτιές στη Πελοπόννησο.
Εγώ εκλέγω τους βουλευτάδες και τους υπουργούς που μου αξίζουν.
Εγώ συγκρίνω τζαμαρίες και αυτοκίνητα με ανθρώπινες ζωές.
Εγώ ζω τα γεγονότα που τρέχουν μέσα από την T.V. καθισμένος στον καναπέ μου.
Ήμουν και γω κάποτε 16 χρονών. Σε λίγα χρόνια θα είναι και ο γιος μου.

…από κάποιο σχόλιο που άφησαν στο blog μας

.............

"Θα πω λίγα λόγια για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο... Μπορεί να μην είμασταν συμμαθητές αλλά το παιδί αυτό το σέβομαι και το εκτιμώ διότι ήταν ένα άτομο στην ηλικεία μου. Είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, όπως το μπάσκετ αλλά και την διάθεση για ζωή. Έκανε δραστηριότητες όπως όλοι οι έφηβοι και τα παιδιά στην ηλικεία του. Ένα μικρό παιδί που αθελά του χωρίς να το θέλει έγινε ήρωας. Κι όμως τώρα μία σφαίρα σε πήρε μακριά από τους φίλους και τους συγγενείς σου. Ένα ...
θρανίο άδειο και μία καλή και ευχάριστη ψυχή λείπει από εκείνο το μοιραίο βράδυ....
Νιώθω και εγώ ένα χτύπημα στην καρδιά, αλλά σε μένα δεν είναι σφαίρα όπως στον Αλέξανδρο.... είναι ο φόβος το ότι όλα πια είναι επικίνδυνα και δεν μπορείς να έχεις ασφάλεια. Σκέφτομαι τώρα την οικογενεία του, πόσο θα πονάνε, πραγματικά λύπαμαι και κλαίω για αυτό. Φαντάζομαι τον εαυτό του καθενός μας σε αυτή την σκηνή που δεν λέει να ''σβήσει'' από το μυαλό μου και έχει δημιουργήσει ένα χάος και πολλά ερωτηματικά.
Γιατί Αλεξανδρέ μου τούτη την στιγμή να λείπεις; Ήσουν ένα άτομο σαν και εμάς, εφοπλισμένο με όνειρα σε μια κοινωνία που δεν προσφέρει πολλά... Καλό ταξίδι να έχεις, μα όταν φτάσεις εκεί πάνω, μην τους πεις για την ντροπή μας εδώ κάτω, στο ζητάω σαν ένας ακόμη μαθητής... Θα ζεις για πάντα στις καρδιές, να προσέχεις στον κόσμο των αγγέλων, τα δάκρυα και οι σκέψεις μου αφιερωμένες μόνο σε εσένα..
Δεν θα πω άλλα λόγια Αλέξανδρε για σένα, θα σε αφήσω να ηρεμήσεις. Τώρα το μόνο που περιμένω είναι η δικαιωσή σου. Δεν σε ξεχνώ, θα σε σκέφτομαι.... Είμαι 15 χρονών και εγώ και έχω όνειρα για την ζωή και δεν θέλω κανείς να μου τα στερήσει..."

Mαθητής Α' Λυκείου,
Πειραιάς, 15 ετών

http://spyros-tagas.blogspot.com