Η χώρα με τα τσιμεντένια lego

Είναι μια χώρα μακριά από εδώ. Δεν είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου αλλά έχει κάτι παράξενο. Αν σταθείς κάπου μόνος νοιώθεις μια παράξενη ηρεμία, μια γλύκα μες στην ψυχή χωρίς να καταλαβαίνεις γιατί.
Προχωράς μέσα στη χώρα και βλέπεις στους λόφους σπίτια. Πάντα στην κορυφή, ποτέ στις πλαγιές. Διώροφο, πέτρινα, πανομοιότυπα σπίτια, χωρίς μπαλκόνια, με άριστη ρυμοτομία. Κάθε ένα από αυτά έχει το δικό του κήπο. Εκεί που τελειώνουν τα σπίτια, πιο χαμηλά, βρίσκονται τα σχολεία, και ακόμα πιο χαμηλά βρίσκονται οι δημόσιες υπηρεσίες. Από τα σπίτια εκεί ψηλά μπορείς να βλέπεις όλη την περιοχή. Ολόκληρες πολιτείες κτίζονται έτσι. Άδειες, έρημες. Ώσπου μια μέρα, όταν είναι όλα έτοιμα, έρχεται ένα πλήθος από οικογένειες από μακριά και μπαίνουν στο καινούριο τους σπίτι, πάνε στο καινούριο τους σχολείο, βρίσκουν δουλειά στην δημόσια υπηρεσία.
Είναι όλα κανονισμένα. Ακόμα και οι υπηρέτες.
Αυτοί μένουν πιο χαμηλά. Πίσω από το τείχος με τα τσιμεντένια lego. Εκεί τα σπίτια είναι φτωχικά. Δεν έχουν δουλειές και τα λιγοστά χωράφια δεν αποδίδουν με το τσαπί. Περνάνε λοιπόν με την κάρτα και κάνουν τα θελήματα της άλλης μεριάς, που έχει από όλα, όμορφους κήπους, άφθονο νερό αφαλατωμένο να ποτίζει τις προσεκτικά σχεδιασμένες καλλιέργειες.
Αν σταθείς όμως ώρα αρκετή, χαζεύοντας αυτά τα τεράστια lego, θα δεις από κάποιες μεριές να περνάνε υπηρέτες δίχως κάρτα ενώ οι φρουροί κάνουν πως δεν τους βλέπουν. Έχουν κάνει συμφωνία βλέπεις. Δίνουν πληροφορίες και παίρνουν πίσω…. ό,τι μπορούν αφού δεν τους άφησαν αξιοπρέπεια.
Είναι παράξενη αυτή η χώρα. Έχει μια τρομαχτική ησυχία. Κάπου, κάποιες στιγμές ακούγεται φασαρία και αμέσως μετά ξανά ησυχία. Πάντα αυτή η σιωπή σ' αυτή τη χώρα καταφέρει και πνίγει το θόρυβο πριν ακόμη τον καταλάβεις, πριν καν ρωτήσεις να μάθεις για αυτό.
Πουθενά αλλού ο πλούτος και η εξαθλίωση δεν ήταν τόσο κοντά, με πολλά τσιμεντένια lego 1μ. x 2μ. ενωμένα σε σειρά μεταξύ τους, χωρίζοντας τους αμνούς από τα ερίφια. Είναι μέρες και νύχτες τώρα, που όλοι μιλάνε για αυτή τη χώρα μα εγώ δεν θέλω να σου μιλήσω. Όχι ακόμα. Όχι όσο μπορείς και επικαλείσαι το δικαίωμα σου στην άγνοια.