Βρέχει. Μουσική και βροχή και χρόνος… Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Τι άλλο να του δοθεί όταν δεν μας δίνουμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό;
Τελευταία σκέφτομαι τις ταμπέλες που βάζω στους πάντες και τα πάντα. Στη δουλειά δεν θυμάμαι ποτέ ονόματα, μόνο ταμπέλες. Κάποτε με ενοχλούσε. Όχι πια. Έγινε η ευκολία μου. Και έτσι συνέχισε συστηματικά και εκτός δουλειάς.
Θα έπρεπε να γίνομαι καλύτερη όσο γερνάω. Ούτε και αυτό είναι απαραίτητο όμως.
Οι μέρες περνούν και βλέπω πόσες ταμπέλες κουβαλάω. Άλλες που τις διάλεξα και άλλες που κάποια στιγμή τις δέχτηκα. Τις υπερασπίζομαι όλες με το ίδιο σθένος καθημερινά και έτσι έμαθαν και οι άλλοι να διαλέγουν τις δικές μου ταμπέλες. Το καλό με τις ταμπέλες είναι ότι πολύ εύκολα μπορεί να τις αντικαταστήσεις με άλλες, ακόμα και με εκείνες που έχουν αντίθετη σημασία. Το δύσκολο είναι να μην φοβάσαι τη γύμνια σου, αυτό που μπορεί να δει ο άλλος και όλα εκείνα που θα προσπεράσει.
Υπάρχουν άνθρωποι που μας κάνουν καλύτερους και υπάρχουν άλλοι που απλά μας βάζουν δύσκολα. Τι γίνεται όταν σε σπρώχνουν λέγοντάς σου απλά «ΤΩΡΑ»;
Σκέφτομαι μια ακτή έρημη το ηλιοβασίλεμα, να περπατώ με τα παπούτσια στο χέρι.
Υπάρχουν στιγμές που δεν θα ήθελα να σκέφτομαι. Απλά να με σκέφτονται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου