Ακούω την ανάσα σου και δεν ακούω τη σκέψη μου. Ένα άγγιγμα με τον άνεμο ταξιδεύει τον χρόνο μου, τον σκορπίζει στο ασήμαντο της στιγμής. Κάτι μικρό, τόσο μικρό, χωρίς χέρια, να γλιστρά και να πέφτει γελώντας.
Είμαι εδώ και δεν είμαι πουθενά. Ταξιδεύω σε χρώματα πρωτόγνωρα και ήχους κλεμμένους στο τέλος της βροχής, το τέλος της νύχτας, στην άκρη της λίμνης, με μια φλόγα στα χείλη, κρυμμένη πίσω από καπνούς.
Ένας χρόνος ο αλήτης μου κλείνει πονηρά το μάτι. «Πάρε αυτό που σου δίνω και τρέχα… μα πρόσεχε έχω στήσει ξοβέργες παντού να πιαστείς, να πέσεις. Μη πετάς. Μόνο τρέχα. Σε σημαδεύω… κατάστηθα.»
*Μπαμ*
Ο χρόνος είναι ψευδαίσθηση. Ο χρόνος είναι το «εγώ». Ο τόπος είναι το «εσύ». Μυστικιστικά ανθηστήρια παγανιστικών αισθήσεων.
Κομματιασμένες λέξεις, μουγκές παίζουν κάτω από τα φώτα.
«Τρέχεις μικρή μου; Νομίζεις… Από μια σου φτέρνα κρέμεται κόκκινη κλωστή. Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δωσ’ της κλότσο να γυρίσει γιατ’ ειδάλλως θα βρωμίσει.»
Μια ανάσα καυτή πίσω από ένα λαιμό σκυφτό. Πόση απόσταση χωρίζει; Ποια απόσταση ενώνει; Γιατί όταν δεν κάνουμε κάτι πάντα βρίσκουμε κάτι να φλυαρούμε;
Ακούω την ανάσα σου και δεν ακούω την σκέψη μου.
«Σςςςς…. Τρέχα μωρό μου… Τρέχα»
Μη φεύγεις. Άσε εμένα να το βάζω στα πόδια. Μείνε.
Μείνε μέχρι κάτι να έχει σημασία. Μείνε μέχρι τη νύχτα. Και όταν νυχτώσει θα φύγω πρώτη. Υπόσχομαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου