Περιμένεις οι ξεχωριστές στιγμές να έχουν μια προειδοποίηση, κάτι που να σε προετοιμάζει να σηκώσεις το βλέμμα, να σταθείς, να απολαύσεις… Μια βροντή πριν την βροχή, μια σπίθα πριν τον έρωτα…. Περιμένεις να ‘ρθουν με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο και την σπίθα στα βλέμμα.
Ακόμα ένα σαββατοκύριακο να φεύγω αργοπορημένη από τη δουλειά με δανεικά τσιγάρα, με μάτια μισόκλειστα, με ταχύτητα νυσταγμένη μέσα σε μισοάδειους δρόμους. Κόκκινα φανάρια, πράσινα φανάρια, προσπεράσεις μέσα στην ομίχλη και με μια υγρασία όμοια με ανεπαίσθητη βροχή. Τελευταίο φανάρι. Κόκκινο. Πράσινο. Αλλαγή ταχύτητας. Πάμε. Στροφή και σε λίγο θα είμαι σπίτι. Νυσταγμένα, νωχελικά σαν μια βαρκούλα μέσα σε ποτάμι.
Προσπερνώ ένα αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. Ένα κόκκινο, παλιό αυτοκίνητο. Κοιτάζω ξανά και ένα κεφάλι προβάλει στο παράθυρο του συνοδηγού. Γυρίζω το κεφάλι στον έρημο δρόμο. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί αυτό που αντικρίζω συνήθως είναι νοτισμένα τζάμια…
Ένας ηλικιωμένος κύριος φορώντας μια τραγιάσκα και ένα δοξάρι στο χέρι έπαιζε βιολί μόνος του στο αυτοκίνητο μέσα στην ομίχλη. Δεν τον ένοιαζε αν άκουγε κανείς, ποιος περνούσε… μέσα στο αυτοκίνητο, παρκαρισμένος λίγο πριν από ένα αδιέξοδο. Δεν μπορούσα να δω και πολλά, δεν προλάβαινα, μόνο το δοξάρι και ένα τεράστιο ζευγάρι γυαλιά. Δεν ήθελα να λερώσω τη στιγμή με την αδιακρισία μου… και συνέχισα να προχωρώ κοιτώντας στα κρυφά απ’ τον καθρέφτη, μέχρι που ο κύριος χάθηκε. Πρώτα αυτός, μετά το αυτοκίνητο μέσα σε μια στροφή…. Η εικόνα χάθηκε, η στιγμή απομακρύνθηκε…. Σιωπηλά… μέσα στην υγρασία και την ομίχλη… Όμως για κάποιον αδιόρατο λόγο… Αυτός ο ηλικιωμένος κύριος ακόμα γυρίζει με το δοξάρι και το βιολί του στη σκέψη μου…. Σε εκείνον τον έρημο δρόμο… Μόνος… Σε μια άκρη…. Ζώντας τη στιγμή μόνο για πάρτη του… Σώζοντας την ψυχή του.
Απλά... Χωρίς προειδοποιήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου