Κατά συνθήκην ψεύδη...

Και αν σου έκαναν ένα δώρο τι θα έλεγες; Να το δω πρώτα και αν δεν μ΄ αρέσει παρ΄ το πίσω; Ή φέρε μου ένα άλλο; Με φιόγκους και κορδέλες φαντεζί;

Χώρο και χρόνο θέλω…. Πώς να στο δώσει ο άνθρωπος αυτό; Πώς να ζητήσεις; Με τι χέρια να κρατήσεις που όλα φεύγουν και χάνονται μέσα στο χρόνο…

Ιστορίες… καθημερινά καταγράφω ιστορίες ανθρώπων. Παίρνω συνεντεύξεις και ρωτάω αδιάκοπα. Σημειώνω απαντήσεις, τις καταχωρώ, σημειώνω αύξοντα αριθμό και τις παρατάσσω ετοιμοπόλεμες. Φτιάχνω προγράμματα δικά μου, άλλων.


… Ι ‘m broken… fix me….
So I fix them…and what about me?

Υψώνω τείχη ξανά… απέναντι στους ανθρώπους, απέναντι στον χρόνο. Μου λένε να είμαι ρεαλίστρια. Δεν θέλω. Όχι τώρα. Όχι ξανά. Όχι για εκείνους που αγαπώ. Όχι όσο δίνω ακόμα ευκαιρίες. Σε έναν τοίχο χτυπώ ξανά και ξανά ζητώντας χρόνο. Δώσε μας χρόνο. Δεν μπορώ. Δεν θέλω να καταλάβω. Στατιστικά παίζουν μπιριμπίτσα μπροστά μου σαρκάζοντας. Μα δεν μιλάμε για αριθμούς, μιλάμε για ανθρώπους. Ανθρώπους που γνωρίζω και αγαπώ. Δεν μπορώ να τους παρατάξω με τους υπόλοιπους, δεν μπορώ να τους καταχωρήσω, να βάλω αριθμούς…. Μην μου το ζητάτε. Δεν θέλω να διαλέγω τα ίδια ονόματα σε άλλα πρόσωπα ξανά, δεν θέλω να εξηγώ. Δεν θέλω άλλα ονόματα. Τα δικά μου θέλω. Μην μου τα σβήνετε. Μου πήρε χρόνια να τα βρω. Δεν θέλω να τα παρατήσω. Δεν θέλω να μου λέτε πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Δεν θέλω να γίνω σοφότερη. Με έκαναν τα βιβλία. Μου φτάνει. Φτάνει… γενικώς… και ειδικώς.
Με τα χρόνια υποτίθεται θα ήταν πιο εύκολο. Ξεγελάμε τους εαυτούς μας λέγοντας πως γίνεται… και ανάβουμε τσιγάρο. Μα ποτέ δεν γίνεται. Κατά συνθήκην ψεύδη στοιβαγμένα χρονολογικά. Και η ζωή να μας διαλέγει μέσα στον χρόνο. Εικόνες, λέξεις σε ένα κολλάζ σκουληκότρυπα.

Μ¨ αγαπά… δεν μ¨ αγαπά…. Μ¨ αγαπά… Μ¨ αγαπά και περισσεύει και ένα! Ποιος αποφασίζει ποιος περισσεύει και ποιος όχι; Πριν λίγο καιρό μου κλήρωσε ένας αριθμός… Μου είπαν 2… Κοίταξα το χαρτί και είδα 3… Άσχημος αριθμός το 3… Και τράβηξε και κάποιος γνωστός μου και μου είπε … κοίτα, δεν το διαβάζω καλά… και είδα μείον… σκέτο… και μου λέει συμπλήρωσέ το… τι να βάλω στο μείον; Αρνούμαι… θέλω το μείον να γίνει συν… μα δεν μπορώ να το κάνω… παρά τα βιβλία μου… και είμαι με το μείον στο χέρι να βάζω αριθμούς και δεν μου αρέσει κανείς. Και τότε το βάζω στα πόδια.

Ξένοι προσπαθούν να βοηθήσουν. Μα δεν μπορούν. Σαν να μην είμαι εδώ. Με ένα διαγώνισμα στο χέρι… με μια κόλλα λευκή. Αρνούμαι να συμπληρώσω τις σωστές απαντήσεις. Τις ξέρω. Αλλά δεν θέλω. Μηδενίστε με. Αρνούμαι να παίξω αυτό το παιχνίδι. Το ξέρω πού θα τελειώσει. Με δίδαξαν καλά. Και έρχονται άλλοι να με βοηθήσουν και συμπληρώνουν την κόλλα μου γιατί σε λίγο τελειώνει ο χρόνος. Αφήστε την κάτω! Δεν θέλω να βλέπω νούμερα. Δεν θέλω τα σωστά και τα δέοντα. Τα άπρεπα θέλω. Να κλέψω τον χρόνο θέλω και μαζί μου να κλέψουν και άλλοι. Με σημαδεμένη τράπουλα παίζουμε πάντα. Η μπάνκα πάντα κερδίζει μέχρι να μας σηκώσουν από το τραπέζι, μέχρι να μην μας μείνει τίποτε άλλο να ποντάρουμε.

Δεν θέλω να είμαι εδώ. Δεν θέλω να μιλώ… να περιμένω… Δεν θέλω και όμως στέκομαι… απέναντι σε ότι θα έπρεπε να με δυναμώσει, να με κάνει καλύτερο άνθρωπο…. Μα με μικραίνει, με εκμηδενίζει καθώς ο χώρος και ο χρόνος μικραίνουν, γίνονται 1 κουκίδα στάχτης που πετώ με το γεμάτο τασάκι μου. Και μαζί μ¨αυτό πετώ και εμένα… αλλά ανάβω ξανά στο επόμενο τσιγάρο ερήμην μου. Και περπατώ με τα χέρια στις τσέπες… το μαθα πια… να κρύβω τα χέρια μου… να μην τα βλέπουν.