Τίτλοι Τέλους για Σωκράτη Γκιόλια / Troktiko

Η ακουστική μου μνήμη είναι χάλια. Το μόνο που με βοηθά – κάπως- είναι η οπτική μνήμη… Ώρες και ώρες ψάχνω, διαβάζω, αντιγράφω links. Κείμενα μικρά σαν post-it σε πίνακα ανακοινώσεων.

Εικόνες… βουβές

 

«Ποιος μαλάκας τον έκανε ήρωα;» By Ρικα Βαγιάννη

 

Και ως κάθε τι «επιτυχημένο» είχε και sequel

….Ηξερα από την αρχή ότι έθιγα ένστικτα ελληνικά, αρχέγονα και απείρως πιο

σημαντικά από τη χαμένη τιμή της ορθογραφίας. Ή της δημοσιογραφίας. Για την οποία, όπως ωμά έθιξε μια άλλη σχολιάστρια, «ποιος χέστηκε, όταν κείται στην άσφαλτο ένας σκοτωμένος»; Αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, ο ανεμοστρόβιλος είχε χτυπήσει το σπίτι-δεν ήμουν πια στο Κάνσας.

 

Και ανάμεσα στους ανώνυμους που έλεγαν ο καθένας τα δικά του…. Άρχισαν να εμφανίζονται και άλλοι

Όπως ο Άρης Δαβαράκης, γείτονας της κ. Βαγιάννης… λίγες γραμμές παρακάτω

…Σ΄ευχαριστώ που μου έδωσες την αφορμή να εκφράσω αυτές τίς σκέψεις σήμερα. Στην αρχή θύμωσα με το κείμενό σου, σιγά-σιγά όμως σε κατάλαβα. Και ένοιωσα την ανάγκη να σου στείλω ενα γράμμα ενδο-protagon-ικό, να εξηγηθώ και να σου εξηγήσω.

Καλό μας καλοκαίρι κι ελπίζω να βρεθούμε σύντομα.»

Ο κ. Τάσος Τέλλογλου…. Επίσης γείτονας και με προϊστορία με τον αποθανών.
Διάβασα την επιστολή που εστειλε ο Σ. Γκιόλιας στον Μ.Τριανταφυλλόπουλο για τους λόγους που τον εξώθησαν να παραιτηθεί απο την εκπομπή του μετά απο 17 χρόνια. Και σε ενα σχόλιο αναγνώστη του πρόσεξα οτι η εδρα του περίφημου σαιτ μπορεί να είναι ενας φορολογικός παράδεισος της δυτικής Αφρικής. Υπάρχει ένα τεράστιο θέμα λοιπόν που ισχύει για τα παραδοσιακά μέσα και πολύ περισσότερο για το διαδίκτυο: αφού δεν βγαίνουν, γιατί βγαίνουν; Ποιά είναι τα εταιρικά σχήματα που "τρέχουν" αυτές τις δραστηριότητες; Φορολογούνται; Πόθεν έσχες; Γράφονται οι χορηγίες των διαφόρων εταιρειών στα βιβλία τους;

Αλλά η δολοφονία του Γκόλια και οι πληροφορίες που αντλεί κανείς απο τα ίδια του τα γραπτά θέτουν και ορισμένα αλλα ζητήματα: με τι όρους εκμεταλλεύεται ο ιδιοκτήτης του μπλογκ το αποτέλεσμα της εργασίας του εργαζόμενου σε αυτό; Και γιατί δεν ισχύουν για τον "θαυμαστό καινούργιο κόσμο" οι αστικές και ποινικές ευθύνες που ισχύουν για τα "παλιά Mέσα";


Και πάλι διαβάζω… κείμενα αγνώστων… άλλα με μίσος, άλλα με λύπη… τα comments έχουν μετατραπεί σε 1 μεγάλο βιβλίο συλλυπητηρίων γεμάτο οργή, ενίοτε εμπάθεια (εκατέρωθεν) και φωνές… όλοι φωνάζουν… Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου γυρίζει στο κεφάλι μου. Τότε βγήκαν όλοι στους δρόμους, μες στη σιωπή οι μικροί, με μολότωφ στα χέρια οι τραμπούκοι. Τώρα δεν κουνιέται φύλο. Δεν το συζητά έξω κανείς. Συνένοχοι όλοι. Μόνο εδώ το σχολιάζουν όλοι.

Ακόμα και ο πιτσιρίκος που προϋπήρχε του troktikoυ
στάθηκε να σχολιάσει την ιστορία του Σωκράτη
.... και ιστορίες που σταματούν πριν φθάσουν σε τελεία

 
Ακόμα και ο μαύρος γάτος μου φάνηκε ότι σχολίασε… με τον δικό του τρόπο
 Τα ΠεριστέΡια 
Ήρθαν τελικά να διώξουνε  
..τα περιστέρια. Θορυβούσαν πολύ 
κουτσουλούσαν πολύ, ενοχλούσαν πολύ. 
Άρχισαν να τα πολυβολούν. Εκείνα 
σκόρπισαν τρομαγμένα, 
μυριάδες 
έπεφταν νεκρά, το αίμα τους  
κόκκινο ποτάμι, κυλούσε στην  
πλατεία,  
ως τη θάλασσα. Τα πιο 
πολλά 
τα σκότωσαν. Μα όσα απέμειναν 
ξαναγύρισαν.

Ο –επίσης- γείτονας Χρ. Χωμενίδης με το κείμενό του Αν δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι 

Δεν ξέρω… Περίμενα να δω… να ακούσω… και να ‘μια με μια μπύρα, δίχως τσιγάρα… να χαζεύω έναν εικονικό τοίχο…

Όλοι βάλθηκαν να μιλούν για τα blogs   

Πόσοι αλήθεια ξέρουν τι είναι Blog; Και πόσοι βολεύονται να τα κατηγορούν… είτε με την δέουσα σοβαροφάνεια… είτε όχι

Όποιος έχει λόγο να γράφει, θα γράφει. Όποιος και αν είναι αυτός. Όποιος δεν έχει, θα σταματήσει όταν το hobby  κλείσει τον κύκλο του, ή όταν η διαδικτυακή ταυτότητα δεν είναι πλέον «λειτουργική»/

 Όπλα 

Η εταιρεία δημοσκοπήσεων –και όχι μόνο- FOCUS δια της ιδιοκτήτριας σε δηλώσεις προ της ανακλήσεως της άδειάς της

Λόγια του κ. Γκιόλια για την ένδικη διαμάχη με τον Τριανταφυλλόπουλο….Υ.Γ2: Θα παρακαλούσα όλους τους επώνυμους δημοσιογράφους να μην επικοινωνήσουν ξανά μαζί μου για οποιαδήποτε μεσολάβηση μου σε θέματα που τους αφορούν. Η σιωπή τους σε αυτό το μείζον θέμα δείχνει την κουλτούρα και την ποιότητα τους.

Το indymedia που στοχοποίησε τον αείμνηστο. Να κλείσουμε αυτό πρώτα, τώρα που το αίμα δεν στέγνωσε ακόμα και στην συνέχεια θα κλείσουμε και άλλα. Το πρώτο είναι δύσκολο…

Νεκροί στην ίδια πόλη

Λίνας Παπαδάκη

Σωκράτης Γκιόλιας, 37 δολοφονήθηκε στην Ηλιούπολη - 19 Ιουλίου. Γιώργος Βασιλάκης, 52 διαμελίστηκε από βόμβα στην Κατεχάκη - 24 Ιουνίου. Παρασκευή Ζούλια 35 πνίγηκε από καπνούς στη Σταδίου - 5 Μαΐου. Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 πνίγηκε στη Σταδίου - 5 Μαΐου. Επαμεινώνδας Τσακάλης, 36 πνίγηκε στη Σταδίου - 5 Μαΐου. Χαμί Νατζάφι, 15 διαμελίστηκε από βόμβα στα Κάτω Πατήσια - 28 Μαρτίου.   Έξη νεκροί στην ίδια πόλη. Ένας κάθε μήνα. Ή ένας κάθε 33 μέρες, για να είμαι ακριβής. Τους μετράω, τους ξαναμετράω αλλά ο αριθμός τους δεν αλλάζει. Όπως δεν αλλάζει η πόλη. Η ίδια πόλη από τον Χαμί μέχρι τον Σωκράτη. Μια πόλη - κράτος σε αδιέξοδο. Χωρίς ηγέτες, χωρίς πολίτες, χωρίς ελπίδα. Μια πόλη κράτος γεμάτη στρατόπεδα και θύματα. Με πρώτο θύμα τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Aπό εκεί ξεκίνησαν όλα. Ένας μπάτσος – μια σφαίρα – μια φωτιά. Κάνω προσπάθεια μήπως αφαιρέσω κανέναν, μήπως τον βάλω σε άλλη κατηγορία, σε άλλο πίνακα αλλά δεν μπορώ. Έξη ψυχές στο χώμα από τα άκρα. Κάποιοι θα πουν αριστερά άκρα. Κάνουν λάθος. Ο γκρεμνός είναι γκρεμνός. Δεν είναι ούτε αριστερά, ούτε δεξιά.

Το σχόλιο του Τριανταφυλλόπουλου Κανένας από όσους σήμερα ολοφύρονται δεν θα θυμούνται μετά από λίγες ημέρες την εικόνα του. Γιατί, εκτός από την οικογένειά του, εκείνοι που πραγματικά τον αγάπησαν και θα συνεχίσουν να υποφέρουν είναι λίγοι. Σήμερα κάποιοι μας στέρησαν το δικαίωμα να ξαναβρεθούμε, να γελάσουμε ή να πικραθούμε, να διαφωνήσουμε και να εξηγηθούμε. Καλό ταξίδι, δικέ μου.

  «Πρώτα ήρθαν και συλλάβανε τους κομμουνιστές. Δε μίλησα, επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής. Έπειτα, ήρθαν για τους Εβραίους. Δε μίλησα, επειδή δεν ήμουν Εβραίος. Μετά συλλάβανε του εργάτες, μέλη συνδικάτων. Δε μίλησα, επειδή δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Ύστερα, ήρθαν για τους καθολικούς. Πάλι δε μίλησα, επειδή ήμουν προτεστάντης. Αλλά στο τέλος, όταν ήρθαν να πιάσουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς, για να μιλήσει».
Είναι η γνωστή φράση του προτεστάντη ιερέα Μάρτιν Νιμάιλερ που είχε φυλακιστεί από τους ναζί. Σοφία Αδαμίδου

Η Σεμίνα Διγενή.... το Διαδίκτυο που τόσο αγάπησες, απέκτησε τον γαζωμένο από 13 σφαίρες, μάρτυρά του. Και ο Περής στις παρυφές  Το troktiko που κατά τα φαινόμενα ανέστειλε τη λειτουργία του

«….ξέρω όμως ότι θέλουνε να μας φιμώσουν όλους τους Bloggers Που θέλουμε να μοιραζόμαστε με άλλους ανθρώπους τις ιδέες μας, τις στεναχώριες μας και τις χαρές μας, και πιστεύουμε στην ελευθερία του λόγου, στην ελευθερία της βούλησης, και στη δύναμη της ενότητας.
Σήμερα αυτός ο άγνωστος αλλά blogger άρα “φίλος”
αύριο ποιος?
Άγνωστε φίλε Σωκράτη καλό ταξίδι. Μπορεί να μην σε γνώρισα ποτέ αλλά το μπλογκοχώρι είναι ένα μεγάλο σπίτι, και όποιος φεύγει -πόσο μάλλον δολοφονημένος- είναι απώλεια.» Θεία Donna

Το κείμενο των δικών του ανθρώπων… που λέει σε λίγες σειρές όσα δεν κατάφεραν να πουν όλοι οι προηγούμενοι. Οι τίτλοι τέλους έπεσαν για τον κ. Γκόλια και από ότι φαίνεται και για το troktiko… Γιατί εγώ στέκω ακόμα σε έναν τοίχο με κενά post-it?

 Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ Σωκράτη μας, πριν οκτώ χρόνια που σε παντρέψαμε είχες γεμίσει μια μεγάλη εκκλησία με φίλους και γνωστούς για να σου ευχηθούν να ζήσεις. Χθες, γέμισες πάλι εκτός από την εκκλησία και όλη την πλατεία για το τελευταίο αντίο. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε από την ψυχή μας όλους, γνωστούς και άγνωστους, που συμμετέχουν στον πόνο μας για τον άδικο χαμό σου. Τα στοιχεία της ψυχής σου, η βαθειά σου πίστη, η καθαρότητα της ζωής σου και η φιλάνθρωπη καρδιά σου μας βεβαιώνουν ότι είσαι στην αγκαλιά του Θεού και αυτό είναι η μόνη μας παρηγοριά. Ευχόμαστε η θυσία σου να λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Η γυναίκα σου, οι γονείς σου και τα αδέρφια σου σαν το καλύτερο μνημόσυνο ζητούν από το Θεό να συγχωρέσει τους φονιάδες σου όπως και συ θα ήθελες. 

 Το σώμα έμεινε πίσω και η ψυχή προχώρησε. Λίγες μέρες αργότερα το blog έμεινε πίσω και ο χρόνος συνεχίζει να προχωρά. Με εμάς... ή χωρίς.....