Οδός Αριστοτέλους... Χάρις Αλεξίου

Δεν ξέρω τι με έπιασε. Το θυμήθηκα και το τραγουδώ. Πάνε 10 χρόνια τώρα που το τραγουδούσα πειράζοντας κάποιον, πετώντας του φλούδες μανταρίνι, που μάζευα και φύλαγα στις τσέπες για να του τις πετάω τις νύχτες καθώς τον ακολουθούσα.
Είναι κάποιες στιγμές, μικρές ασήμαντες, που μας χωράνε ολόκληρους, ποτέ μισούς...
Σ' αυτές τις στιγμές στα πλακόστρωτα λοιπόν, με τα φυλαγμένα φλούδια, για ένα πείραγμα, για μια αγκαλιά ακόμα...