Once in a Blood Moon I

Blogger, blogger behind the screen

Tell me, did you hear them when they screamed?

Τι θα έδινες για να αλλάξεις τη ζωή σου; Τον χρόνο σου; Την ψυχή σου; Κάποιον άλλον άνθρωπο;

Τι είσαι πρόθυμος να θυσιάσεις για μια ψευδαίσθηση; Πόσους θα προσέφερες αντάλλαγμα για να την κρατήσεις ζωντανή; Πες μου, αλήθεια, τις διαλέγεις τις ψευδαισθήσεις σου ή σε διαλέγουν; Για να δω τα χέρια σου, τι κρατάς για πληρωμή;

Κρύψου πίσω από την οθόνη, -εκεί σε βλέπω καλύτερα- και άσε με να σου πω ακόμα μία ιστορία, όσο οι άλλοι ακολουθούν τα ίχνη που αφήνεις πίσω σου. Ξεκινούν από μια μικρή τελεία, ένα ασήμαντο, αδιάφορο σημείο και τραβώντας μια ημιευθεία σε ψάχνουν, να σε βρουν, να σ’ αρπάξουν. Δεν υπάρχει πια διαφυγή. Μην παλεύεις. Δεν έχει νόημα. Στα ακροδάκτυλά τους δεν είσαι ο θεατής, το θέαμα είσαι. Δεν είσαι στις θέσεις των θεατών, στην σκηνή είσαι και μετράς σε νούμερα την επιτυχία ή την ευτυχία, ανάλογα την ανάγκη σου. Άζυμος άρτος και τα λιοντάρια να σε βολιδοσκοπούν. Είσαι έτοιμος να γίνεις Θεός; Έμαθες να είσαι άνθρωπος; Χόρτασες; Αντέχεις; Μπορείς; Θες; Νομίζεις, αλήθεια, ότι μας ένοιαξε ποτέ;

Ανάμεσα σε πληκτρολόγια, που κωδικοποιούν παράλληλους κόσμους και εικονικά προσωπεία, σταμάτησε για λίγο την φασαρία και αφέσου, μέχρι να γίνεις μια ψευδαίσθηση και εσύ. Άκου. Έρχονται για σένα. Κοίτα. Αυτό που ήθελες, έχει ήδη βγει στο ταξίδι. Ό,τι ευχήθηκες, ό,τι ζήτησες, ό,τι ψιθύρισες ανάμεσα στα όνειρά σου… αλλά πες μου, χρησιμοποίησες τις σωστές λέξεις για να το περιγράψεις; Όλες; Δεν ξέχασες καμία; Θα το ρισκάρεις;

Έχεις νοιώσει ποτέ εκεί που κάθεσαι ότι τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται; Πως τίποτα δεν είναι τυχαίο; Πως κάποια στιγμή εκεί που κάθεσαι στον υπολογιστή και έκανες ότι και κάθε άλλη μέρα, κάποιος σου φυτεύει στον κρόταφο ένα μικρό αθέατο ρολόι, που αρχίζει να μετρά αντίστροφα; Το νοιώθεις, ακόμα και αν δεν το βλέπεις. Ξέρεις πως η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε ακριβώς μηδενίζει.

Ο Τάκης άνοιξε τον υπολογιστή, συνδέθηκε στο internet και έβαλε μουσική. Η ζωή ήταν απλή και θα έκανε τα πάντα για να την κρατήσει έτσι. Σε ένα σύντομο παρελθόν είχε καταφέρει να στριμώξει πολλά και περισσότερο από όλους τον ίδιο του τον εαυτό. Δυστυχώς μια ζωή σαν μυθιστόρημα είναι γοητευτική σε τρίτο πρόσωπο, σαρκοβόρα σε δεύτερο και σε πρώτο πάντα μοναχική. Άρχισε να ανοίγει ένα-ένα τα παράθυρα. Απορροφημένος καθώς ήταν, δεν άκουσε το πιστόλι που όπλιζε.

Νέα γνωριμία. Φωτογραφίες. Τηλέφωνο. Όπως τόσες άλλες φορές. Αλλά αυτή η φορά θα ήταν διαφορετική. Στον κρόταφό του το χρονόμετρο είχε αρχίσει να μετρά ήδη αντίστροφα. Ήταν θέμα χρόνου να βρεθούν από κοντά και συμβεί ό,τι συνέβη.

Οι περισσότεροι κάνουν το λάθος να συγχέουν τον έρωτα με τον πόλεμο. Μα ο έρωτας δεν τρέφει αιχμαλώτους, δεν συνθηκολογεί, δεν υψώνει άσπρες σημαίες, δεν έχει έλεος. Δεν μένει κανένας να μετρήσει απώλειες το ξημέρωμα. Αν μείνει, δεν ήταν έρωτας, ούτε για μια στιγμή. Ένα πιστόλι μόνο παγωμένο ανάμεσα στα μάτια και ποτέ δεν μπορείς να δεις καθαρά ποιος το κρατά. Παρακαλάς, ικετεύεις να εκπυρσοκροτήσει μα δεν είναι το δικό σου χέρι στην σκανδάλη, παρά μόνο το αίμα που ζωγραφίζει το ασπρόμαυρο, που διαλέγουν να σου φορέσουν. Την ίδια στιγμή, κάπου αλλού, κάποιος γυρίζει το κεφάλι νομίζοντας πως άκουσε κάτι. Τίποτα. Εκεί. Αλλού, κόκκινο να τρέχει, πορφυρά ποτάμια να ξεπλένουν το λίγο, που δεν ήταν ποτέ αρκετό για να σε σώσει.

Όλοι θέλουν να γείρουν κάπου και να ξεκουραστούν για λίγο, για μια ζωή, ή μέχρι να βρουν την θέληση ή το κουράγιο να σηκωθούν και να αρχίσουν να περπατούν μόνοι ξανά. Όμοια και ο Τάκης, έγειρε και αυτός πάνω σε κρεβάτια, σε κωδικούς δυαδικούς και κόσμος πέρναγε από το γυάλινο κλουβί του. Μια παράξενη πεταλούδα. Μα κανένας δεν θέλει να χαζεύει τις πεταλούδες πάνω από έναν κύβο ζάχαρη.

Καρφίτσες, να ανοίξουν τα φτερά τους, να σταματήσουν να κινούνται, να σταματήσουν να αναπνέουν, να μην είναι παρά μόνο αυτό που διαλέγουν οι άλλοι. Υπάρχεις μόνο αν υπάρχω εγώ. Υπάρχεις για μένα, για τη στιγμή που θα σε διαλέξω να γίνεις η πεταλούδα μου, πριν σε σκορπίσω φυσώντας φτωχή μου χρυσόσκονη την στιγμή που θα φεύγω. Δεν έχεις άλλη επιλογή παρά μόνο να πέφτεις, λάμποντας, τουλάχιστον όσο κρατάνε τον προβολέα σου αναμμένο. Ποτέ δεν είχες. Και ας μην το παραδέχεσαι.

Απόσταση. Σιωπή. Ψέμα. Απελπισία. Στιγμές δανεικές. Αναπάντητες κλήσεις. Φωνές. Αλκοόλ. Σιωπή. Ο χρόνος μετρά αντίστροφα στον κρόταφο σου. Πού βρέθηκε τόσος κόσμος στο σβέρκο σου να παρακολουθεί την ζωή σου; Την νοιώθεις την ανάσα του; Την ένοιωσες καθώς ανακάλυπτες πόσο ασφυκτικά μικρός είναι ο χώρος δίχως την ύλη;

Όλα εκεί, ανάμεσα στα απρόσωπα ονόματα, ανάμεσα στο χρόνο που βιάζεται να μηδενίσει, όλα, ακόμα και η σκιά του… όλα, εκτός από εκείνον και την καρδιά που κρατούσε στα χέρια του.

«- Θα σε βρω

- Όχι αν σε βρω εγώ πρώτος»

Και τον βρήκε. Και στήθηκε και εκείνος στη σειρά με τους περαστικούς.