Αν μπορούσες, θα άφηνες.....;

Αν μπορούσες, θα άφηνες την καρδιά σου στα χέρια μου; Αν επέλεγες εσύ, θα άφηνες την ανάσα εκείνων που αγαπάς στα χέρια μου; Αν θυμόσουν το όνομά μου, αν εγώ συγκρατούσα το δικό σου, πες μου, θα άλλαζε κάτι;

Είναι μέρες τώρα, που δεν προλαβαίνω ούτε ένα καφέ να πιώ στη δουλειά. Ξεκινάω με 1 ποτήρι καφέ από το σπίτι και το πίνω, καπνίζοντας και ακούγοντας μουσική στο δρόμο για τη δουλειά. Έχω ένα παράξενο συναίσθημα. Σαν να ακολουθώ σιωπηλές polaroid που τραβιούνται κάθε μέρα που περνάω. Τις ίδιες στιγμές κάθε μέρα… και εγώ αρχίζω να μοιάζω σ’ αυτές. Τόσο διαφορετική και τόσο ίδια μες στη σιωπή, την ομίχλη και τη βροχή που διαπερνώ.

Φτάνοντας συνειδητοποιώ ότι πάλι δεν πρόλαβα να πιω τον καφέ. Πίνω μια γουλιά βιαστικά, ρίχνω στις τσέπες τα πράγματα και ευελπιστώ να προλάβω 1 τσιγάρο ακόμα. Δεν το προλαβαίνω ποτέ. Κουβέντες, κουβέντες, κουβέντες… χαρτιά. Τα τακούνια μου ακούγονται δυνατά, καθαρά, ενοχλητικά σ’ αυτόν τον χώρο των ψιθύρων.

Αλλάζω ρούχα. Κρύβομαι τελετουργικά πίσω από ρούχα που μετράν αντίστροφα. Προχωρώ χαμογελώ. Ακούω την φωνή μου να αστειεύεται. Δεν έχω πάντα όρεξη για αστεία αλλά νοιώθω την ανάγκη τους να βρουν μια πρόφαση, να κρύψουν την ανάγκη τους να είναι κάπου αλλού. Ετοιμάζομαι. Ξανά τελετουργικά. Με ντύνουν και αρχίζω να πλένω και εγώ κάποιον άλλον.

Υπάρχει ένας σιωπηρός, αποστειρωμένος, απόμακρος ερωτισμός που περιβάλει την προετοιμασία. Την κάθαρση, την ετοιμασία από τους άλλους εκ περιτροπής. Ένα τελευταίο χαμόγελο και μετά 1 τελευταία ματιά στο χρόνο που στέκει σαν ανάσα καυτή στην πλάτη.

Σιωπή. Μέχρι να ακουστεί το σημάδι της εκκίνησης.

Κοιτάζω τα χέρια μου. Μου θυμίζουν κάτι μέρες τώρα μα χάνεται μέσα στην ομίχλη που προσπερνώ. Βήμα, βήμα προχωρώ ενώ ένα άλλο ζευγάρι χέρια με ακολουθούν. Έρχεται η στιγμή που συντονίζονται και τότε συνειδητοποιώ, τι είναι αυτό που μέρες τώρα γυρνά στο κεφάλι μου. A quatre mains. Allors…. Αυτό είναι που κυνηγώ να πιάσω τόσον καιρό τώρα μέσα στο ρυθμό, χρωματίζοντας staccato, legato, forte, pianissimo. Δεν χρειάζομαι την παρτιτούρα και συνειδητοποιώ ότι ο απέναντι γνωρίζει μουσική και παίζει μόνο το δικό του κομμάτι. Προχωρώ, δίχως να τον κοιτάζω. Έτσι και αλλιώς δεν έχεις χρόνο, ούτε και το χρειάζεσαι. Αφήνεσαι στο ρυθμό και στην μελωδία.

Παύση. Προσέχω. Τρυφερά. Δεν φαντάζεσαι μικρή μου πόσο τρυφερός μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος με ένα νυστέρι στο χέρι. Γυρίζω να σε κοιτάξω. Τελευταία στιγμή και σε λίγο το μωρό σου κλαίει στα χέρια μου. Σου το λέω πάντα, δεν βγαίνουν τα μωρά αν οι μαμάδες δεν χαμογελάσουν και πάντα μου χαμογελάς πριν κοιμηθείς.

Προχωράω. Συνειδητοποιώ ότι τα χέρια που τρέχαν πάνω σε κλίμακες και αρπέζ, παρόλο που σκουριάσανε μπορούν κι παίζουν ακόμα μουσική. Την μουσική της ζωής και μου χαμογελώ κάτω από την μάσκα μες στη σιωπή. Πάντα μένω μέχρι το τέλος. Είμαι λερωμένη. Οι άλλοι απορούν που δεν σιχαίνομαι. Και νοιώθω ξανά ξένη….

Polaroids που σκορπίζονται στα βήματά μου, που ακούγονται δυνατά, καθαρά, εκνευριστικά στους διαδρόμους. Polaroids που γλυστράνε σαν την ζωή ανάμεσα στα δάχτυλά μου καθώς την παραδίδω αλλού.