Είναι αλλιώτικές οι Κυριακές. Πιο νωχελικές. Πιο σιωπηλές. Προχωρώ με το αυτοκίνητο ανάμεσα από τις πολυκατοικίες. Σηκώνω το κεφάλι. Παντού μπαλκόνια με πλαστικά πλέγματα.
Τα παιδιά των μπαλκονιών.
Ο τρόπος που σκεφτόμαστε…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
εμ γίνεται κι αλλιώς Σπαρκάκι μου;
κι εμενα το μπαλκόνι μου, πράσινο πλέγμα έχει γυρω γύρω.
το καλοκαίρι, βάζω ένα υφαντο κατω και βγαινει το Ραφακι και παιζει με τις μπάρμπες της και με τα νερά.
μονο στην Αιγινα, εχει το παιδί αυλή και άπλα..
Μου έρχονται κρίμα αυτά τα παιδιά...
.... για το πλέγμα εννοώ...
Aν υπαρχει και ζωη εξω απ τα μπαλκονια δεν πειραζει τοσο πολυ. Το προβλημα ειναι οταν τα παιδια δεν πανε πουθενα και κολλανε μπροστα σε μια οθονη, ειτε τηλεορασης ειτε υπολογιστη, που εχει αντικαταστησει την αλανα, το παιγνιδι,το σινεμα,την βολτα,τη παρεα.
Φιλουνες
Δημοσίευση σχολίου