Πεταλούδες και Κουδούνια

Βρε, βρε, καλώς το μου. Φαίνεται πως μ’ αυτή τη ζέστη ξεμείναμε τα δυο μας. Δεν ξέρω πώς ξέπεσες εδώ αλλά σήμερα το πρόγραμμα έχει ελαφρολαικό πρόγραμμα, εξου και οι πεταλούδες και τα κουδούνια… Οι πεταλούδες για μένα… και τα κουδούνια… πάλι για μένα!
Για ένα μεγάλο διάστημα ένοιωθα ότι παραγνωριστήκαμε, μέσα και έξω από εδώ. Άρχισα να σκέφτομαι ποιος με διαβάζει και τι θα έγραφα ανάλογα με το ποιος θα έμπαινε εδώ μέσα. Με κούρασε, με χάλασε…. Αυτό είναι για την πάρτη μου, με ένα όνομα που δεν είναι καν όνομα. Και έτσι χάθηκα…. Να χαθούν όλα, να μετρήσουμε τι αξίζει και να αρχίσουμε από την αρχή.
«Γιατί;» η αγαπημένη μου ερώτηση…. «Γιατί έτσι μ’αρέσει» η αγαπημένη απάντηση που προφέρεται συχνά σαν «γιατί μπορώ». Μου’ χουν λείψει πράγματα… όλο αυτό τον καιρό που δεν έγραφα σκεφτόμουν, σκεφτόμουν σαν μηχανή τρελαμένη. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω. Είμαι αποδεκτή αλλά δεν είμαι εγώ. Δεν τα θέλω ξανθά τα μαλλιά μου, ούτε να μπαινοβγαίνω στα κομμωτήρια…. Υποφέρω αλλά το κάνω για να γίνω αποδεκτή από έναν χώρο που δεν με ενδιαφέρει. Δεν μπορώ να φορέσω τα ρούχα που θέλω (όσο ακόμα χωράω σε αυτά) γιατί δεν μου το επιτρέπουν και έτσι δεν τα αγοράζω. Έχω μια ντουλάπα γεμάτη ρούχα, που δεν θα αγόραζα ποτέ αλλά μου τα αγοράζουν γιατί ταιριάζουν καλύτερα στη ζωή μου. Τα ρούχα μου ταιριάζουν καλύτερα από μένα.
Πολλά έγιναν όλο αυτό το διάστημα. Καλά και κακά, όπως πάντα. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι έχω πολύ θυμό μέσα μου. Θυμό χρόνων που καταπιεζόταν για σημαντικούς ή ασήμαντους λόγους. Δύσκολα θα εξωτερικεύσω τον θυμό στην ένταση που τον βιώνω και έτσι μαζεύεται.. και μαζεύεται σαν να κλείνεις τυφώνα σε μπουκάλι και λες θα φτιάξουν, τα δούμε… αργότερα….
Θυμό με τους άλλους μα περισσότερο με μένα και τους συμβιβασμούς μου. Για τις σιωπές που μου εξασφαλίζουν ευκολίες. Σςςς… μη μιλάς, σώπαινε και θα φύγεις νωρίτερα από τη δουλειά, θα σου κάνουμε αυτήν την εξύπηρετηση… είναι τόσο απλό… απλά να μην μιλάς… σσσςςς… και έτσι μπήκα στο unplugged.
Κάποτε είχα διαβάσει ότι όταν πραγματικά πιάσεις πάτο δεν έχεις άλλη επιλογή από το να αρχίσεις να ανεβαίνεις. Χρόνια τώρα αυτό που μάθαινα, είναι να μην έχω τίποτε δεδομένο και να είμαι ανά πάσα στιγμή έτοιμη να χάσω…. Οτιδήποτε νόμιζα ότι είχα… ακόμη και εμένα…. Χάνοντας ακόμα και εμένα, τις αυταπάτες μου, τις φλυαρίες μου, μέσα στη σιωπή, σε μια άκρη ήρθε εκείνο που δεν περίμενα.
Ήρθαν οι πεταλούδες όπως ποτέ άλλοτε. Και έτσι μια Spark που το φυσικό της χρώμα είναι το εκρού του νεκρού απέκτησε χρώμα καθώς τα 4 αιμοσφαίρια της κατανεμήθηκαν ανά ζεύγη στα ζυγωματικά. Τώρα λογικά θα έπρεπε να πω ότι η ζωή μου έφτιαξε ξαφνικά και με ένα μαγικό όλα τα προβλήματα βρήκαν την λύση τους. Nope! Δεν πέφτουν τίτλοι τέλους ακόμα… έχει πολύ ακόμα μπαμπα Στρουμφ.
Αλλά όσο madame και να με δείχνουν τα ξένα ρούχα, η Spark είναι κάπου από κάτω, να κοκκινίζει όπως στο γυμνάσιο που έπεφταν οι χυλόπιτες η μία πίσω από την άλλη. Πέρασαν πολλά χρόνια μέσα στο θυμό, δεν θέλω άλλα. Θέλω να «παίξω» πάλι. Θέλω να συνωμοτήσω, να ψαρέψω, να παρακολουθώ και να με παρακολουθούν. Να κάνω την απελπισμένη που δεν με προσέχει, να τους εκβιάζω να μου πουν πως το παιχνίδι το’ χω στα μέτρα μου. Εκεί που τους στεναχωρώ με τα δύσκολα να τους πετάω τα ρεζιλίκια που παθαίνω κάθε που έρχονται οι πεταλούδες και να το καννιβαλίζουμε. Η ζωή είναι και χορός και μου ‘χε λείψει καιρό… Έμαθα να χορεύω μόνη, έμαθα πολλά και περνώντας τα χρόνια πάω στοίχημα θα μάθω και άλλα. Αλλά δικαιούμαι το δικό μου ψέμα, το δικό μου παραμύθι για ακόμα μία φορά που ήρθε με τον δικό του σαρκαστικό τρόπο να με βρει. Με βρήκες… λοιπόν;
Μη μου πεις άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά… γελώντας! Όταν τρως στα όρθια και βρεθείς σε ένα περίτεχνο τραπέζι, πρέπει να εκτιμήσεις την τέχνη με την οποία το έστρωσαν, τα χρώματα, τα αρώματα, πριν φτάσεις στην απαγορευμένη αίσθηση… τη γεύση…. ‘θα έχετε τα πάντα, αρκεί να μη γευτείτε τον καρπό της γνώσης του καλού και του κακού»
Πάντως είναι απίστευτο τι μπορεί να καταφέρει 1 γυναίκα άχρηστη στο να ψαρεύει πληροφορίες αλλά με τις κατάλληλες γνωριμίες. Πας Αθήνα – Πειραιά μέσω Σιγκαπούρης… αλλά απολαμβάνεις κάθε δευτερόλεπτο της διαδρομής.
Τις πεταλούδες προφανώς τις κατάλαβες…. Τα κουδούνια θα τα ακούσεις προσεχώς γιατί ο χρόνος ξεκίνησε και μετρά ανάποδα μέχρι να μου τα κρεμάσουνε!
Άντε και στα δικά σας και προπάντως στην θεία! Μη στεναχωριέσαι θεία τα όμορφα έρχονται!