Spark in the dark

            Μέρες και νύχτες γυρνώ… και όμως τελευταία σαν κάτι να έχει αλλάξει. Σαν να μην μπορώ να κάνω βήμα. Σαν να μην έκανα ποτέ. Καλά νέα. Άσχημα νέα. Όλα ένας ανεμοστρόβιλος στο κεφάλι μου με ένα τηλέφωνο στο χέρι, πίσω από 1 οθόνη, με σφραγίδες και χαρτιά. Τις τελευταίες μέρες τυχαίνει και εκτελώ και χρέη τηλεφωνήτριας. Δεν αναγνωρίζουν την φωνή μου στο τηλέφωνο…. Δεν την αναγνωρίζω ούτε και εγώ.

            Κατά έναν περίεργο τρόπο νοιώθω να φεύγουν όλα, μέχρι να μείνει μόνο ό,τι έχει σημασία, ό,τι είναι αληθινό. Μήνες τώρα ταλανίζομαι ανάμεσα στο «θέλω» και στο «πρέπει». Είναι τελείως διαφορετικό το να διαβάζεις βιβλία φιλοσοφίας από το να εφαρμόζεις τα πιστεύω σου. Έχω υψώσει τα πιστεύω όμοια με σημαίες, τα έχω υποστείλει, τα έχω κάψει, τα έχω υψώσει ξανά. Μη με ρωτήσεις δεν ξέρω τι είναι το πιο δύσκολο. Να τα τιμάς ή να τα υπερβαίνεις και να το πληρώνεις. Γιατί όλα και όλοι έχουμε την τιμή μας. Και όλα εξοφλούνται…. Τοις μετρητοίς… ή της ψυχής.

            Μεγαλώνω. Δεν με πειράζει που ασχημαίνω, που παχαίνω, που χρειάζομαι κομμωτήριο για να είμαι υποφερτή… προσπαθώ να συνηθίσω την ιδέα ότι έχω πρόβλημα κινητικότητας. Με πειράζει που δεν ησυχάζω, που τα πάθη μου μεγαλώνουν και αυτά, που όπως πριονίζουν τα τακούνια μου, πριονίζω και εγώ το είναι μου. Να δείξω λίγο πιο κάτω από αυτό που είμαι, από αυτά που ξέρω, από αυτά που έχω ανάγκη… Έχει τύχει στη δουλειά και υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Έτυχε και έδωσα τη λύση εκεί που δεν ήξερε κανείς… ξανά και ξανά… ενώ τους έχω πει.. αν το ξαναδείτε φωνάξτε με, να ‘ρθω να βοηθήσω… και δεν φωνάζουν όσοι ξέρουν… και όσοι δεν ξέρουν με κοιτάν έκπληκτοι και λενε «Α το ξέρεις!... και βέβαια το ξέρω» Πίσω από φακέλους, τηλέφωνα, σφραγίδες και χαρτιά, κρύβονται πολύ περισσότερα σκεπάζει ο καπνός μου.

            Λίγο καιρό πριν πίστευα ότι αξίζει να παλεύεις, να αγωνίζεσαι, να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Τώρα δεν ξέρω. Χάνω την πίστη μου. Σε μένα. Και σε αυτά που περιμένω και ελπίζω. Υπάρχουν αρχές χωρίς πίστη; Ηθική χωρίς αγάπη; Παίρνω αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή μου και δεν ξέρω αν είναι οι σωστές. Ψέμμα… Αν είναι αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένη, γιατί είναι το πιο εύκολο… Και η ζωή είναι τόσο λίγη….

            Έχω δουλέψει με πολύ άθλιες συνθήκες… Από μία περίεργη σύμπτωση όλα τα μέρη που έχω δουλέψει είχαν εκπληκτική θέα. Έτσι και τώρα έχω 1 υπέροχη θέα στη δουλειά που σου ‘ρχεται να πετάξεις, να φύγεις μακριά και να ονειρευτείς. Παίρνω ένα πλαστικό ποτήρι με νερό και κρεμιέμαι έξω από το παράθυρο. Ένα τσιγάρο και τα φώτα της νύχτας, τα φώτα της πόλης να απλώνονται όμοια με τη ζωή μου, όμοια με τις λέξεις μου… παράταιρες, αλλιώτικες, φαντεζί, φλύαρες  και κομματάκι κιτς… σαν εμένα. Είμαι οι λέξεις μου με 1 «ρ» που τρεκλίζει… που χάνεται όταν χάνομαι και εγώ…

            Δεν έχω απαντήσεις… δεν έχω ερωτήσεις… Μόνο το θυμό θηλάζω στην αγκαλιά μου και προχωρώ. Δεν θέλω την κατανόησή τους, την συμπαράστασή τους, δεν θέλω την επαγγελματική τους άποψη, δεν θέλω τις μαλακίες που λέμε όταν βγαίνουμε την πόρτα αλλά κατά πως φαίνεται την πόρτα την κουβαλάμε μέσα μας και την στήνουμε κατά το δοκούν ή κατά βούληση, διάλεξε και πάρε… διάλεξε και τρέχα… φύγε η ζωή τρέχει και εμείς είμαστε εδώ ακόμα. Γιατί; Είδες που σε γέλασα. Να που ρωτάω. Ρητορική Ερώτηση σε μια τραγική ειρωνεία…. Οι λέξεις που αλλάζουν νόημα και χρώμα μέσα στα χρόνια.

            Αγρίεψα τελευταία. Ακούω συντακτικά λάθη και πετάγομαι, λεξιπενία που υποθάλπει ένδεια κάθε μορφής. Πάσχα από λεξιλαγνεία. Εκεί κρύβομαι όταν όλα αγριεύουν, όταν όλοι είναι ενάντια, όταν δεν καταλαβαίνω και κυρίως όταν δεν με νοιάζει να καταλάβω. Όταν παραιτούμαι, όταν γονατίζω, όταν λέω δεν με νοιάζει πια, να πάτε να…. (και το πλούσιο λεξιλόγιο και η αστείρευτη φαντασία μου αποδεικνύονται ιδιαίτερα δημιουργικά σε αυτόν τον τομέα. )

            Να είμαι ειλικρινής δεν με νοιάζει πόσοι άνθρωποι νοιώθουν το ίδιο, πόσοι καλύτερα και πόσοι χειρότερα. Κλείνω τα μάτια και απλά βουλιάζω. Δεν με νοιάζει. Δεν μπορώ να κάνω κάτι. Πρέπει να μάθω να με αγαπώ και όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι γιατί τότε είναι που το έχω πιο πολύ ανάγκη…

            Το αστείο είναι ότι υπάρχουν στιγμές που θέλω να μιλήσω και δεν έχω κανέναν. Όλοι οι φίλοι μου έφυγαν, με κάποιους δεν μιλιέμαι πια από αδιαφορία ή από παρεξήγηση. Και μιλάω σε γνωστούς. Και εκείνοι τρομάζουν και το βάζουν στα πόδια. Δεν ξέρω ποιος λυπάται περισσότερο τον άλλον. Εκείνοι εμένα; Ή εγώ εκείνους;

            Καπνίζω σαν εξάτμιση βουλγάρικου «τραμπάν» Νομίζω ότι όλοι μου οι πόροι θα ξεφυσάνε νικοτίνη σε λίγο. Αλλά δεν το κάνει πιο  εύκολο. Και ο θυμός σαν σκυλί μαύρο χαϊδεύεται στα πόδια μου. Δεν ξέρω… επαναλαμβάνω συνέχεια στον εαυτό μου, λες και αυτό το «δεν ξέρω» γίνει συχωροχάρτι και σταματήσει όλη αυτή η παράνοια. Αλλά μεγάλωσα αρκετά για να γνωρίζω ότι δεν θα σταματήσει… και μεγάλωσα και ακόμα λίγο για να το κάνουν πιο εύκολο οι ξεπετοκουβένετες των γνωστών.

            Η αλήθεια ελευθερώνει. Αλήθεια τι έχει άραγε σημασία στη ζωή; Οι στιγμές; Εμείς; Οι άλλοι; Πιστεύω αυτά που πιστεύω γιατί έτσι με έμαθαν;     Γιατί έτυχε να γεννηθώ εδώ, τότε και όχι κάπου αλλού; Αν κάτι είχε γίνει αλλιώς όταν έπεφταν τα ζάρια θα αποφάσιζα διαφορετικά; Οι αποφάσεις είναι δικές μου και αυτές θα πάρω μαζί μου… ούτε ανθρώπους… ούτε στιγμές. Γιατί όσο και αν νοιώθω κολλημένη στη γη, ταξιδεύω μέσα στον χρόνο μέχρι να γίνω κομμάτι του, μέχρι να γίνω αέρας και φως… ή τουλάχιστον αυτό προτιμώ να σκέφτομαι ανάμεσα σε γκρίζα σύννεφα καπνού.

            Αν με ρώταγες τι θα ήθελα τώρα… έναν φίλο…. Μια αγκαλιά… λίγη αγάπη… τύχη θα απαντούσα… καλή τύχη και την χρειάζομαι άμεσα.

            Καληνύχτα