2009 : Η χρονιά των μικρών ονείρων....

Ένα τσιγάρο. Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Μπορεί μαζί. Μπορεί και χωριστά. Βρέχει. Έχει σημασία;
Χρόνος. Μόνο αυτό χρειαζόμαστε και μια αγκαλιά χώρο να σταθούμε για λίγο.

Πάει καιρός που έχω στοιβάξει τις λέξεις μου σε μια άκρη. Υπάκουες, σιωπηλές, σκυφτές. Μα είναι στιγμές που μ’ ένα τσιγάρο, μ’ ένα ποτήρι κρασί όμοια με την μουσική ξεχύνονται ελεύθερες από ορισμούς δεσμώτες.

To 2009 ήταν η χρονιά των ονείρων. Η Susan Boyle τόλμησε και βγήκε να τραγουδήσει σε ένα θέατρο έτοιμο να την γιουχάρει. Στάθηκε απέναντι από το όνειρό της και το διεκδίκησε. Το πήρε μαζί με την ανάσα μας και έφυγε.

O μικρός Alexander Rybak στάθηκε απέναντι σε μεγαθήρια όπως η Patricia Kaas και πλατσαρίσματα όπως ο δικός μας Σάκης, μας έκλεισε πονηρά το μάτι και μας στροβίλισε στο παραμύθι του.

Ο δικός μου μικρός κατάφερε να με σηκώσει από τον καναπέ και να με σέρνει στα θέατρα, να κάνει τον ηθοποιό, να στέκεται και να απαγγέλει τις δικές του ιστορίες, να ψάχνει τις μουσικές του, να επιλέγει λέξεις τόσο αυθόρμητα και σοφά που με αφήνει άφωνη. Επιλέγοντας τις μουσικές του, υπερβαίνοντας τον χρόνο, δίνοντας στο σαλόνι τις δικές του παραστάσεις στο κατάδικό του αθέατο κοινό.

Χιλιάδες μικρότητες, κακοτυχίες, προβλήματα…. Πέρασαν μα δεν τους άξιζε μέρος να σταθούν. Απόψε είναι νύχτα γιορτής… της γιορτής του ονείρου, που διαπερνά την πραγματικότητα, μας χαϊδεύει, κλείνοντάς μας συνωμοτικά το μάτι.
Σταμάτα για λίγο, για μια στιγμή. Άκου τη μουσική και θυμήσου το δικό σου όνειρο, που σε περιμένει, να σταθείς απέναντί του και να το διεκδικήσεις. Κλείσε τα μάτια και απλά άκου ένα όνειρο να τραγουδά… ίσως το επόμενο να είναι το δικό σου.

Ο Αλέξανδρος της σιωπής.... 25/6/1993-6/12/2008

Παρασκευή απόγευμα, ακόμα ένα απόγευμα ακηδίας, παραταγμένο στη σειρά μαζί με τα προηγούμενα. Προγραμματισμένη και αυτή η αμαρτία όπως όλα.

Να βάλω καφέ;

Μέρες τώρα σκέφτομαι τι θα γίνει στην επέτειο της δολοφονίας του παιδιού. Δεν με απασχολεί το αν θα κάψουν δέντρα, καταστήματα κ.τ.λ. αλλά το τι απέμεινε από εκείνα τα γεγονότα, τα γεγονότα των κραυγών και της σιωπής. Στέκεσαι απέναντι στον χρόνο, απέναντι στην «αδέσποτη» σφαίρα κρατώντας τι; Σιωπή;

«Παρακολουθούσα τα γεγονότα από το ρετιρέ» ανέφερε η κ. Σώτη Τριαντάφυλλου. Κάπως έτσι τα παρακολούθησα και εγώ με ένα τσιγάρο στα σκοτεινά και τη σιωπή.

Σιωπηλές ομάδες παιδιών έγιναν ένα και στάθηκαν απέναντι στους ένστολους στη ΓΑΔΑ. Σιωπηλά.
Και τότε ήρθε το πρώτο μήνυμα από χορευτές….
Στήθηκαν γυμνοί στις σκάλες με τους ένστολους να παρακολουθούν. 

Και τι καταλάβαμε; Τι σχολιάσαμε; Το φούξια βρακί.

Μέχρι εκεί έφτασε το μυαλό

ή η ευαισθησία μας….

Δεν έχει σημασία.

Περίμενα τους ανθρώπους του πνεύματος να μιλήσουν, να πάρουν θέση. Σώπασαν. Κρύφτηκαν στα ρετιρέ και στα σκοτάδια. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Σαν να μην καιγόταν η πόλη μέσα στη σιωπή τους.

Και εκεί τους σιχάθηκα. Και σταμάτησα να διαβάζω τα βιβλία που αγόραζα. Απλά τα ξεφύλλιζα και τα στρίμωχνα σε μια άκρη. Μέχρι που σταμάτησα να αγοράζω βιβλία, «πνεύμα», «ανθρώπους»…

Και περίμενα πιο πίσω να ακούσω τα σιωπηλά παιδιά να παίρνουν το λόγο. Να ξεχωρίζουν ανάμεσά τους αυτοί που θα τους οδηγήσουν λόγω πνεύματος και όχι λόγω κληρονομικού δικαιώματος. Μα το ποτάμι  όσο σιωπηλά μαζεύονταν τόσο σιωπηλά διαλύονταν.

Νέα παιδιά στριμώχτηκαν ξανά και ξανά στα γραφεία της ασφάλειας, στερούμενα των νόμιμων δικαιωμάτων τους. Ιστορίες που έφταναν σποραδικά σε μας μόνο αν κατά λάθος κάποιος ξένος ή δημοσιογράφος συλλαμβάνονταν. Απαγορεύτηκε και η κουκούλα. Και έτσι έχω έναν παράνομο πλέον κουκουλοφόρο με ύψος 1 μέτρο και κάτι να με συνοδεύει στο σχολείο.

Η εποχή μας φτιάχνει; Ή εμείς εκείνη; Έρμαια της… παρακολουθήσαμε πρώην μοντελοπνίχτη να συκοφαντεί και οι καρεκλάτοι να σωπαίνουν. Πληρώνονται για να σωπαίνουν εξάλλου…. Και στις παρυφές οι επικίνδυνα γραφικοί να βαυκαλίζονται ότι τα τανκς θα βγουν και πρέπει να βγουν στους δρόμους.

Εμείς είμαστε τα τανκς και η συνενοχή μας οι δρόμοι.

Μέχρι προσφάτως ομφαλοσκοπούσα ότι εγώ δεν είμαι το κατεστημένο, ότι είμαι κάτι άλλο, εκτός… καλύτερο. Αν έχετε παντόφλα πετάχτε την τώρα… ειδάλλως παρακαλείσθε όπως παρευρεθείτε στην απονομή του πλατινένιου μεταλλίου της ανοιχτής παλάμης με τιμώμενο πρόσωπο την αφεντομουτσουνάρα μου…. Διεύθυνση…  ρετιρέ, ενταύθα.

 Στα σκοτεινά. Να αναρωτιέμαι πού πήγαν… Το παρελθόν και το μέλλον μας. Πώς η γενιά, που έρχεται, έμαθε να τα κάνει όλα μέσα στη σιωπή…. Γνωριμίες, sex, επανάσταση…

Πίσω από 1 θρανίο, 1 οθόνη, 1 τηλεόραση, παντού και πάντα πίσω από κάποιον / κάτι… το μέλλον μας είναι εδώ και αντιστέκεται μέσα στη σιωπή όσο εμείς είμαστε παρατηρητές.

Ανήκω στους «προνομιούχους», αυτούς που ατενίζουν την ζωή από τα ρετιρέ και κανένας από αυτούς δεν άλλαξε ποτέ την ιστορία.

Ποιος θυμάται τη Γένοβα;

Ποιος θυμάται;

Και ποιος πιστεύει στη δικαιοσύνη;

Αντιγράφοντας από το blog της Tanila

Ο Μιχάλης Καλτεζάς (1970 - 17 Νοεμβρίου 1985) ήταν μαθητής που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στην επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1985. Ο 27 χρόνος τότε αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας πυροβόλησε τον Μιχάλη Καλτεζά στο πίσω μέρος του κεφαλιού από απόσταση είκοσι μέτρων] καθώς ο νεαρός έτρεχε μαζί με άλλους διαδηλωτές προς την πλατεία Εξαρχείων.

Η πορεία ξεκίνησε και τελείωσε ομαλά χωρίς κανένα επεισόδιο αφού η περιφρούρησή της από τους διοργανωτές ήταν επιτυχής. Μετά το τέλος της πορείας και ενώ οι διαδηλωτές διαλύονταν σε κάποια ψησταριά των Εξαρχείων σταματά για φαγητό μια ομάδα ΜΑΤ. Από το σημείο περνά μια παρέα αναρχικών που ειρωνεύονται τους αστυνομικούς, ενώ την ίδια στιγμή καταφθάνουν συνάδελφοι των τελευταίων οι οποίοι περίμεναν σε σταθμευμένη κλούβα των ΜΑΤ. Εν τω μεταξύ πολλαπλασιάζονται και οι αναρχικοί που αρχίζουν να καταδιώκουν τους αστυνομικούς, με τα επεισόδια να εξαπλώνονται στο κέντρο της Αθήνας. Σε κάποιο σημείο των επεισοδίων, και συγκεκριμένα στη διασταύρωση των οδών Στουρνάρη και Μπότσαρη, ο αστυνομικός Μελίστας πυροβολεί και σκοτώνει από πίσω τον Καλτεζά ο οποίος έτρεχε. Ασθενοφόρο τον μεταφέρει στον Ευαγγελισμό όπου διαπιστώνεται ο θάνατός του.

Αμέσως μετά τον θάνατο του Καλτεζά καταλαμβάνεται από αναρχικούς σε ένδειξη διαμαρτυρίας το παλιό Χημείο στη Σόλωνος και το Πολυτεχνείο. Το πρωί της 18ης Νοεμβρίου δίνεται η άδεια από την Επιτροπή Πανεπιστημιακού Ασύλου, με πρόεδρο τον πρύτανη Μιχάλη Σταθόπουλο, να μπει η Αστυνομία στο Χημείο. Η εισβολή γίνεται με χρήση δακρυγόνων, για πρώτη φορά μετά το 1976, και οι αστυνομικοί συλλαμβάνουν 37 άτομα τα οποία ξυλοκοπούν, ενώ λίγοι καταφέρνουν να φτάσουν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου από τους υπονόμους. Αυτή ήταν και η πρώτη άρση ασύλου από την επίσημη θεσμοποίησή του το 1982. Τα επεισόδια στην Αθήνα συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες.

Ύστερα από τα γεγονότα ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μένιος Κουτσόγιωργας υπέβαλλε την παραίτησή του, την οποία ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου δεν έκανε δεκτή. Στις 26 Νοεμβρίου του 1985 η 17 Νοέμβρη, σε αντίποινα για τη δολοφονία του Καλτεζά, επιτέθηκε με βόμβα σε κλούβα των ΜΑΤ κοντά στο Ξενοδοχείο Κάραβελ, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένας αστυνομικός και να τραυματιστούν δεκατέσσερις.

O Μελίστας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε στις 25/1/1990 από το Εφετείο, με δικηγόρο τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο καθώς του αναγνωρίστηκε ως ελαφρυντικό το ότι ήταν «εν βρασμώ ψυχής». Η αθώωσή του προκάλεσε νέα σοβαρά επεισόδια με κατάληψη του Πολυτεχνείου από δυνάμεις της Αριστεράς και αναρχικούς.

Πηγή el.wikipedia.org

Το τέλος της ιστορίας δεν γράφτηκε ακόμα. Η δίκη εξοστρακίστηκε, να μην ενοχλεί, να μη θυμηθεί κανείς και να μην ενοχληθεί... για όσα έκανε και κυρίως για όσα ΔΕΝ έκανε.

Και είμαι στο ρετιρέ και περιμένω.... να αρθρωθεί λόγος... πολιτικός, όχι δικανικός....

Σε μια ιστορία, που καταχωρήθηκε με εικόνες μόνο....