Spark D' Ark. Σεχραζάτ

Τίτλοι Τέλους για Σωκράτη Γκιόλια / Troktiko

Η ακουστική μου μνήμη είναι χάλια. Το μόνο που με βοηθά – κάπως- είναι η οπτική μνήμη… Ώρες και ώρες ψάχνω, διαβάζω, αντιγράφω links. Κείμενα μικρά σαν post-it σε πίνακα ανακοινώσεων.

Εικόνες… βουβές

 

«Ποιος μαλάκας τον έκανε ήρωα;» By Ρικα Βαγιάννη

 

Και ως κάθε τι «επιτυχημένο» είχε και sequel

….Ηξερα από την αρχή ότι έθιγα ένστικτα ελληνικά, αρχέγονα και απείρως πιο

σημαντικά από τη χαμένη τιμή της ορθογραφίας. Ή της δημοσιογραφίας. Για την οποία, όπως ωμά έθιξε μια άλλη σχολιάστρια, «ποιος χέστηκε, όταν κείται στην άσφαλτο ένας σκοτωμένος»; Αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, ο ανεμοστρόβιλος είχε χτυπήσει το σπίτι-δεν ήμουν πια στο Κάνσας.

 

Και ανάμεσα στους ανώνυμους που έλεγαν ο καθένας τα δικά του…. Άρχισαν να εμφανίζονται και άλλοι

Όπως ο Άρης Δαβαράκης, γείτονας της κ. Βαγιάννης… λίγες γραμμές παρακάτω

…Σ΄ευχαριστώ που μου έδωσες την αφορμή να εκφράσω αυτές τίς σκέψεις σήμερα. Στην αρχή θύμωσα με το κείμενό σου, σιγά-σιγά όμως σε κατάλαβα. Και ένοιωσα την ανάγκη να σου στείλω ενα γράμμα ενδο-protagon-ικό, να εξηγηθώ και να σου εξηγήσω.

Καλό μας καλοκαίρι κι ελπίζω να βρεθούμε σύντομα.»

Ο κ. Τάσος Τέλλογλου…. Επίσης γείτονας και με προϊστορία με τον αποθανών.
Διάβασα την επιστολή που εστειλε ο Σ. Γκιόλιας στον Μ.Τριανταφυλλόπουλο για τους λόγους που τον εξώθησαν να παραιτηθεί απο την εκπομπή του μετά απο 17 χρόνια. Και σε ενα σχόλιο αναγνώστη του πρόσεξα οτι η εδρα του περίφημου σαιτ μπορεί να είναι ενας φορολογικός παράδεισος της δυτικής Αφρικής. Υπάρχει ένα τεράστιο θέμα λοιπόν που ισχύει για τα παραδοσιακά μέσα και πολύ περισσότερο για το διαδίκτυο: αφού δεν βγαίνουν, γιατί βγαίνουν; Ποιά είναι τα εταιρικά σχήματα που "τρέχουν" αυτές τις δραστηριότητες; Φορολογούνται; Πόθεν έσχες; Γράφονται οι χορηγίες των διαφόρων εταιρειών στα βιβλία τους;

Αλλά η δολοφονία του Γκόλια και οι πληροφορίες που αντλεί κανείς απο τα ίδια του τα γραπτά θέτουν και ορισμένα αλλα ζητήματα: με τι όρους εκμεταλλεύεται ο ιδιοκτήτης του μπλογκ το αποτέλεσμα της εργασίας του εργαζόμενου σε αυτό; Και γιατί δεν ισχύουν για τον "θαυμαστό καινούργιο κόσμο" οι αστικές και ποινικές ευθύνες που ισχύουν για τα "παλιά Mέσα";


Και πάλι διαβάζω… κείμενα αγνώστων… άλλα με μίσος, άλλα με λύπη… τα comments έχουν μετατραπεί σε 1 μεγάλο βιβλίο συλλυπητηρίων γεμάτο οργή, ενίοτε εμπάθεια (εκατέρωθεν) και φωνές… όλοι φωνάζουν… Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου γυρίζει στο κεφάλι μου. Τότε βγήκαν όλοι στους δρόμους, μες στη σιωπή οι μικροί, με μολότωφ στα χέρια οι τραμπούκοι. Τώρα δεν κουνιέται φύλο. Δεν το συζητά έξω κανείς. Συνένοχοι όλοι. Μόνο εδώ το σχολιάζουν όλοι.

Ακόμα και ο πιτσιρίκος που προϋπήρχε του troktikoυ
στάθηκε να σχολιάσει την ιστορία του Σωκράτη
.... και ιστορίες που σταματούν πριν φθάσουν σε τελεία

 
Ακόμα και ο μαύρος γάτος μου φάνηκε ότι σχολίασε… με τον δικό του τρόπο
 Τα ΠεριστέΡια 
Ήρθαν τελικά να διώξουνε  
..τα περιστέρια. Θορυβούσαν πολύ 
κουτσουλούσαν πολύ, ενοχλούσαν πολύ. 
Άρχισαν να τα πολυβολούν. Εκείνα 
σκόρπισαν τρομαγμένα, 
μυριάδες 
έπεφταν νεκρά, το αίμα τους  
κόκκινο ποτάμι, κυλούσε στην  
πλατεία,  
ως τη θάλασσα. Τα πιο 
πολλά 
τα σκότωσαν. Μα όσα απέμειναν 
ξαναγύρισαν.

Ο –επίσης- γείτονας Χρ. Χωμενίδης με το κείμενό του Αν δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι 

Δεν ξέρω… Περίμενα να δω… να ακούσω… και να ‘μια με μια μπύρα, δίχως τσιγάρα… να χαζεύω έναν εικονικό τοίχο…

Όλοι βάλθηκαν να μιλούν για τα blogs   

Πόσοι αλήθεια ξέρουν τι είναι Blog; Και πόσοι βολεύονται να τα κατηγορούν… είτε με την δέουσα σοβαροφάνεια… είτε όχι

Όποιος έχει λόγο να γράφει, θα γράφει. Όποιος και αν είναι αυτός. Όποιος δεν έχει, θα σταματήσει όταν το hobby  κλείσει τον κύκλο του, ή όταν η διαδικτυακή ταυτότητα δεν είναι πλέον «λειτουργική»/

 Όπλα 

Η εταιρεία δημοσκοπήσεων –και όχι μόνο- FOCUS δια της ιδιοκτήτριας σε δηλώσεις προ της ανακλήσεως της άδειάς της

Λόγια του κ. Γκιόλια για την ένδικη διαμάχη με τον Τριανταφυλλόπουλο….Υ.Γ2: Θα παρακαλούσα όλους τους επώνυμους δημοσιογράφους να μην επικοινωνήσουν ξανά μαζί μου για οποιαδήποτε μεσολάβηση μου σε θέματα που τους αφορούν. Η σιωπή τους σε αυτό το μείζον θέμα δείχνει την κουλτούρα και την ποιότητα τους.

Το indymedia που στοχοποίησε τον αείμνηστο. Να κλείσουμε αυτό πρώτα, τώρα που το αίμα δεν στέγνωσε ακόμα και στην συνέχεια θα κλείσουμε και άλλα. Το πρώτο είναι δύσκολο…

Νεκροί στην ίδια πόλη

Λίνας Παπαδάκη

Σωκράτης Γκιόλιας, 37 δολοφονήθηκε στην Ηλιούπολη - 19 Ιουλίου. Γιώργος Βασιλάκης, 52 διαμελίστηκε από βόμβα στην Κατεχάκη - 24 Ιουνίου. Παρασκευή Ζούλια 35 πνίγηκε από καπνούς στη Σταδίου - 5 Μαΐου. Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 πνίγηκε στη Σταδίου - 5 Μαΐου. Επαμεινώνδας Τσακάλης, 36 πνίγηκε στη Σταδίου - 5 Μαΐου. Χαμί Νατζάφι, 15 διαμελίστηκε από βόμβα στα Κάτω Πατήσια - 28 Μαρτίου.   Έξη νεκροί στην ίδια πόλη. Ένας κάθε μήνα. Ή ένας κάθε 33 μέρες, για να είμαι ακριβής. Τους μετράω, τους ξαναμετράω αλλά ο αριθμός τους δεν αλλάζει. Όπως δεν αλλάζει η πόλη. Η ίδια πόλη από τον Χαμί μέχρι τον Σωκράτη. Μια πόλη - κράτος σε αδιέξοδο. Χωρίς ηγέτες, χωρίς πολίτες, χωρίς ελπίδα. Μια πόλη κράτος γεμάτη στρατόπεδα και θύματα. Με πρώτο θύμα τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Aπό εκεί ξεκίνησαν όλα. Ένας μπάτσος – μια σφαίρα – μια φωτιά. Κάνω προσπάθεια μήπως αφαιρέσω κανέναν, μήπως τον βάλω σε άλλη κατηγορία, σε άλλο πίνακα αλλά δεν μπορώ. Έξη ψυχές στο χώμα από τα άκρα. Κάποιοι θα πουν αριστερά άκρα. Κάνουν λάθος. Ο γκρεμνός είναι γκρεμνός. Δεν είναι ούτε αριστερά, ούτε δεξιά.

Το σχόλιο του Τριανταφυλλόπουλου Κανένας από όσους σήμερα ολοφύρονται δεν θα θυμούνται μετά από λίγες ημέρες την εικόνα του. Γιατί, εκτός από την οικογένειά του, εκείνοι που πραγματικά τον αγάπησαν και θα συνεχίσουν να υποφέρουν είναι λίγοι. Σήμερα κάποιοι μας στέρησαν το δικαίωμα να ξαναβρεθούμε, να γελάσουμε ή να πικραθούμε, να διαφωνήσουμε και να εξηγηθούμε. Καλό ταξίδι, δικέ μου.

  «Πρώτα ήρθαν και συλλάβανε τους κομμουνιστές. Δε μίλησα, επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής. Έπειτα, ήρθαν για τους Εβραίους. Δε μίλησα, επειδή δεν ήμουν Εβραίος. Μετά συλλάβανε του εργάτες, μέλη συνδικάτων. Δε μίλησα, επειδή δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Ύστερα, ήρθαν για τους καθολικούς. Πάλι δε μίλησα, επειδή ήμουν προτεστάντης. Αλλά στο τέλος, όταν ήρθαν να πιάσουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς, για να μιλήσει».
Είναι η γνωστή φράση του προτεστάντη ιερέα Μάρτιν Νιμάιλερ που είχε φυλακιστεί από τους ναζί. Σοφία Αδαμίδου

Η Σεμίνα Διγενή.... το Διαδίκτυο που τόσο αγάπησες, απέκτησε τον γαζωμένο από 13 σφαίρες, μάρτυρά του. Και ο Περής στις παρυφές  Το troktiko που κατά τα φαινόμενα ανέστειλε τη λειτουργία του

«….ξέρω όμως ότι θέλουνε να μας φιμώσουν όλους τους Bloggers Που θέλουμε να μοιραζόμαστε με άλλους ανθρώπους τις ιδέες μας, τις στεναχώριες μας και τις χαρές μας, και πιστεύουμε στην ελευθερία του λόγου, στην ελευθερία της βούλησης, και στη δύναμη της ενότητας.
Σήμερα αυτός ο άγνωστος αλλά blogger άρα “φίλος”
αύριο ποιος?
Άγνωστε φίλε Σωκράτη καλό ταξίδι. Μπορεί να μην σε γνώρισα ποτέ αλλά το μπλογκοχώρι είναι ένα μεγάλο σπίτι, και όποιος φεύγει -πόσο μάλλον δολοφονημένος- είναι απώλεια.» Θεία Donna

Το κείμενο των δικών του ανθρώπων… που λέει σε λίγες σειρές όσα δεν κατάφεραν να πουν όλοι οι προηγούμενοι. Οι τίτλοι τέλους έπεσαν για τον κ. Γκόλια και από ότι φαίνεται και για το troktiko… Γιατί εγώ στέκω ακόμα σε έναν τοίχο με κενά post-it?

 Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ Σωκράτη μας, πριν οκτώ χρόνια που σε παντρέψαμε είχες γεμίσει μια μεγάλη εκκλησία με φίλους και γνωστούς για να σου ευχηθούν να ζήσεις. Χθες, γέμισες πάλι εκτός από την εκκλησία και όλη την πλατεία για το τελευταίο αντίο. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε από την ψυχή μας όλους, γνωστούς και άγνωστους, που συμμετέχουν στον πόνο μας για τον άδικο χαμό σου. Τα στοιχεία της ψυχής σου, η βαθειά σου πίστη, η καθαρότητα της ζωής σου και η φιλάνθρωπη καρδιά σου μας βεβαιώνουν ότι είσαι στην αγκαλιά του Θεού και αυτό είναι η μόνη μας παρηγοριά. Ευχόμαστε η θυσία σου να λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Η γυναίκα σου, οι γονείς σου και τα αδέρφια σου σαν το καλύτερο μνημόσυνο ζητούν από το Θεό να συγχωρέσει τους φονιάδες σου όπως και συ θα ήθελες. 

 Το σώμα έμεινε πίσω και η ψυχή προχώρησε. Λίγες μέρες αργότερα το blog έμεινε πίσω και ο χρόνος συνεχίζει να προχωρά. Με εμάς... ή χωρίς.....

Όταν η Spark δεν είναι εδώ...

Καλημέρα…. Σε εσένα, σε μένα, σε εκείνους που δεν μιλώ πια, σε εκείνους από τους οποίους κρύβομαι άλλοτε από επιλογή και άλλοτε από ανάγκη.

Είμαι και εγώ μία blogger. Διάλεξα μόνη μου ένα ψευδώνυμο, μια άλλη «αλήθεια», την φορτώθηκα και προχωράω. Μεγάλωσα με τα 15 λεπτά της δημοσιότητας του Andy Warhol.  Όλοι και όλα στο ξεπούλημα για αυτά τα 15 λεπτά. Αλλά υπάρχει και ένας άλλος κόσμος που δεν πουλιέται μα χαρίζεται, ο κόσμος των bloggers.

Αν νοιώσω ότι έχω κάτι να πω, να μοιραστώ τότε γράφω. Ημερολόγιο, ιστορίες, μουσικές… σαν το δικό μου εισιτήριο που αφήνω στο μηχάνημα σιωπηλά, ανώνυμα, να το πάρει ο επόμενος και να συνεχίσει. Το blog μου ακόμα και χωρίς το όνομα που αναγράφει η ταυτότητά μου, έχει κάτι από μένα, το αληθινό μου και το ψεύτικο, αυτά που είμαι και αυτά που παλεύω να κρύψω. Μα δεν με νοιάζει να με βρεις έξω από την οθόνη. Είναι μια μικρή συνομωσία. Δεν ρωτάω. Δεν ρωτάς. Είμαστε η γενιά της μοναξιάς. Γνωριζόμαστε, ερωτευόμαστε, χωρίζουμε, δημιουργούμε μέσα στο διαδίκτυο.

Θες να μου επιβάλεις το όνομά  μου και εγώ αρνούμαι πεισματικά. Επιμένεις να με στήνεις στον τοίχο γιατί θεωρείς πως είμαι ο μεταφορέας του καινούριου μα κάνεις λάθος. Είμαι ο φορέας του καινούριου. Δεν αλλάζω συνεχώς ονόματα, δεν με απασχολεί ιδιαίτερα πόσοι διαβάζουν ή σχολιάζουν αυτά που γράφω. Είναι το δικό μου ξόδεμα, για την ψυχή μου, για όσα πιστεύω, για τα παιδικά μου όνειρα που δεν χωράνε έξω. Μη με λυπάσαι και μη με οικτίρεις για τα ορθογραφικά μου λάθη, την ανωνυμία, το ελλιπές ρεπορτάζ. Εικόνες της ζωής μου και των ονείρων μου αφήνω πίσω μου, σημάδια να βρίσκω την ψυχή μου να μην χάνομαι… και αν σταθώ τυχερή να βρω τυχαία και κάποιους σαν και εμένα.

Δεν έχω ανάγκη την αναγνώριση, τα ταξίδια στο εξωτερικό με έξοδα του δημοσίου και την κονκάρδα «blogger», τις επι πληρωμή δημοσιεύσεις ιστοριών μου σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίες με την υπογραφή μου… εγώ γράφω σιωπηλά, με μερικές δεκάδες αναγνώστες την ημέρα, εκ των οποίων οι περισσότεροι προτιμούν να σχολιάζουν ποτέ. Δεν χρειάζεται. Έχουμε μάθει να καταλαβαινόμαστε στις σιωπές μας. Το ωραιότερο σχόλιο στο blog μου το έγραψε κάποιος που δεν εμφανίστηκε ποτέ δεύτερη φορά «Βγαίνω τώρα για να πω στον δικό μου άνθρωπο πόσο τον αγαπώ». Συνειδητά έχουμε επιλέξει έναν άλλο δρόμο, συνοδοιπόροι σε έναν κόσμο που ξέμαθε να αγαπά και να σέβεται.

Δεν απολογούμαι για τα blogs. Δεν απολογείσαι για κάτι που είσαι αλλά στέκεσαι στο πλάι του γείτονά σου. Δεν έχει σημασία η χιλιομετρική απόσταση. «Όσο πιο κοντά βρίσκονται οι στέγες των σπιτιών, τόσο πιο μακριά βρίσκονται οι καρδιές των ανθρώπων» είχε πει κάποτε ο Αντώνης Σαμαράκης. Όσο μακριά και αν βρίσκονται οι υπολογιστές τόσο κοντά βρίσκονται οι ψυχές των ανθρώπων που δημιουργούν, ονειρεύονται, κάνουν την δική τους αντίσταση σε έναν ψηφιακό κόσμο που κάποιοι παλεύουν να υποτάξουν.

Μεγάλωσα ως ένα υπερπροστατευμένο παιδί που έτρεχε να προλάβει το ένα φροντιστήριο μετά το άλλο. Να μάθω όσα μπορώ περισσότερα, να έχω εφόδια, να σπουδάσω, να δικαιώσω τα όνειρα κάποιων. Σπούδασα… και μετά σπούδασα και άλλο και μετά έπιασα δουλειά. Και συνέχισα να σπουδάζω να γίνω κάτι ακόμα, να γίνω κάτι καλύτερο από τον γείτονα στην τελική…. Και όσα χρόνια και αν διαβάζω, όσες ώρες και αν δουλεύω για σένα, που φωνάζεις για την ανωνυμία μου… συνεχίζω να είμαι ανώνυμη. Δεν ρωτάς το όνομά μου παρά μόνο αν είναι να με καταγγείλεις γιατί το μάτι σου έχει αγριέψει και δαγκώνεις το χέρι, που δεν σε νοιάζει να γλύψεις. Λίγο υποκριτικό λοιπόν να νοιάζεσαι για το όνομά μου εδώ ε; Αφού έτσι και αλλιώς τα συμφωνήσαμε. Δεν σε αποκαλώ με το όνομά σου, δεν προσπαθείς καν να μάθεις το δικό μου.

Και έχω δει και έχω ζήσει πολλά, πολύ περισσότερα από όσα χωράνε σε μία ταυτότητα ή μία ημερομηνία γέννησης. Και έμαθα να σφίγγω τα δόντια και να σωπαίνω για να μπορώ να προχωρώ. Να σωπαίνω εκεί έξω και να μιλώ εδώ μέσα. Δεν παίρνω spray να γράψω στους τοίχους, δεν υποχρεώνω κανέναν να με διαβάσει. Δεν γεμίζω φειγ βολάν την καθημερινότητά σου, δεν με πληρώνεις για να φλυαρώ. Επιλέγεις να έρθεις και να διαβάσεις και αν το θες να προσθέσεις το δικό σου σχόλιο.

Αν δεν είμαι τίποτα για σένα, απλά δεν έρχεσαι…. και αν κάτι μέσα μου είναι αληθινό, εγώ συνεχίζω να γράφω σε ένα άδειο από αναγνώστες blog. 

Είμαι μία blogger και πιθανώς να είσαι και εσύ και εγώ να μην το ξέρω αλλά να διαβάζω τα κείμενά σου. Γιατί δεν με νοιάζει η επίφαση, με νοιάζει η ουσία. Σε μια κοινωνία που λοβοτομείται συστηματικά εγώ πρόλαβα να διαβάσω, να μιλήσω, να ακούσω, να μάθω. Σε μία χώρα που η υγεία και η παιδεία δια στόματος πολιτείας από δικαιώματα και αγαθά μετατρέπονται σε εμπορεύσιμα μεγέθη και διαχειρίζονται ως τέτοια, εγώ επιλέγω την δική μου αντίσταση. Δεν δέχομαι ότι «η χώρα πλέον χρειάζεται ανειδίκευτους εργάτες μόνο και ανάλογη θα είναι και η παιδεία». Αρνούμαι μια υγεία που όποιος έχει να πληρώσει επιβιώνει και απολαμβάνει…

Δεν πιστεύω σε κόμματα χωρίς να είμαι ζώον α-πολιτικόν. Ο θείος Αριστοτέλης αν ζούσε, ίσως να με έλεγε ζώον @-πολιτικόν… ίσως πάλι σκέτο ζώον.

Είμαι μία γυναίκα που έχει βιαστεί και όταν μίλησε δεν την πίστεψε κανείς, της είπαν εσύ φταις. Τα ήθελε ο κώλος σου. Και με την δολοφονία οι μνήμες αυτές ξαναξύπνησαν. Και ας μην μιλάμε για εγκλήματα του ποινικού κώδικα αλλά για πολιτικά εγκλήματα. Κούνεβα, Γρηγορόπουλος, Marfin, Γκιόλιας….  Η Δημοκρατία βιάζεται ξανά και ξανά και εμείς χωριζόμαστε… οι από εδώ, οι από εκεί… εμείς… οι άλλοι.

Βρέθηκα σε μέρος που δεν έχουν τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο. Και μου μιλήσαν εκεί για τον κ. Γκιόλια. Και επέστρεψα και είδα τις διηγήσεις των συνεργατών. Ο κόσμος μιλάει για αυτό και έξω από το νετ και ας μην είναι στις ειδήσεις, και ας μην υπάρχει «προκήρυξη». Διάβασα ασχήμιες που με πόνεσαν και ας μην τον ήξερα. Δώσε εξουσία και χρήμα στον άνθρωπο και θα δεις ποιος είναι….

Είμαι μία blogger και νοιώθω πως οι σφαίρες αυτές σημάδευαν και σημαδεύουν και εμένα. Για να μάθω να σωπαίνω και εδώ, να υποταχθώ σε έναν κόσμο που το «νόμιμο» είναι και «ηθικό», σε έναν κόσμο χωρίς Θεό, που όλα επιτρέπονται….

Είμαστε σε καιρό ειρήνης, σε μία ευνομούμενη πολιτεία, με αιρετούς –δημοκρατικά- εκπροσώπους… Τότε γιατί τόσα πολιτικά εγκλήματα; Γιατί νοιώθω σαν να ζω σε στρατοκρατούμενη κοινωνία της Νότιας Αμερικής;

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Θέλω να πιστεύω ότι είναι κάπου καλύτερα τώρα και οι δικοί του άνθρωποι θα βρουν την παρηγοριά και την δύναμη που χρειάζεται να προχωρήσουν. Πριν κάποια χρόνια ήταν η Αμαλία… τώρα είναι ο κ. Γκιόλιας… Τα blogs δεν έχουν απλά δύναμη αλλά και ιστορία… και είναι γραμμένη σε πρώτο ενικό… χωρίς παρεμβάσεις… παρά μόνο για την τελευταία τελευταία. Είτε στέκεται μόνη… Είτε με 16 άλλες στην σειρά.

Ένα τελευταίο τραγούδι για το δρόμο…

Περιμένοντας τα φώτα να σβήσουν…

Θα με πάρεις μια βόλτα να μου δείξεις την πόλη;
Όταν θα κοιμούνται όλοι… και θα ξενυχτάμε μόνοι…
2 φρουροί στην Αλεξάνδρας… 1 γυναίκα και 1 άντρας….

Θες να σου μιλήσω για θέατρο; Θες να κάνουμε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο; Τότε που ο μώλος δεν είχε κάγκελα παρά μόνο χαλίκι και μεταλλικές καρέκλες με πολύχρωμο πλαστικό κορδόνι. Τότε γινόταν παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης…. Καζάκος και Καρέζη… και όλο το τότε Εθνικό Θέατρο σε παραστάσεις που δεν αναβίωσαν καθώς το θέατρο χρόνια τώρα σωπαίνει ανάμεσα σε έργα αναστήλωσης και διαμάχες με τους κατοίκους που απαιτούν την απελευθέρωση των όρων δόμησης στην περιοχή.

Κάποτε υπήρχε και το θέατρο στο Παλλάδιο. Ένα θέατρο μου φαινόταν τεράστιο χρόνια πριν. Με τις κόκκινες καρέκλες που ξέφτιζαν μέσα στα χρόνια αλλά με τις παραστάσεις που ερχόταν σαν μέρες γιορτινές στην μικρή μας πόλη. Θυμάμαι τις ετοιμασίες. Τα όμορφα φορέματα με τους δαντελένιους γιακάδες, τις κάλτσες μέχρι το γόνατο και τα ανατομικά παπούτσια, ίδια καθώς μεγαλώναμε. «Μάνα, μητέρα, μαμά» Η Ντίνα Κώνστα, η Βουγιουκλακη σαν βασίλισσα Αμαλία…. Έργα που περνούσαν και χάνονταν καθώς τα φώτα άναβαν και πάλι, το χειροκρότημα σταματούσε και ο κόσμος έτρεχε για ένα αυτόγραφο ή έβγαινε σιωπηλός στους δρόμους… Η «χαρτοπαίχτρα» και άλλα πολλά-πολλά έργα. Περισσότερα από όσα μπορώ να θυμηθώ δεκαετίες μετά… Και τα χρόνια προχωρούσαν αμείλικτα. Οι ξύλινες καρέκλες πάλιωναν, η λάμψη ξεθώριαζε, το τεράστιο θέατρο παραχωρούνταν για εκδηλώσεις και συναυλίες. Εκεί που στεκόμουν με τις κοτσίδες χωρίς να φτάνουν τα πόδια μου στο πάτωμα, αντίκρισα φοιτητές να στέκονται όρθιοι χοροπηδώντας στα καθίσματα. Σαν να μου κάρφωσε κάποιος μαχαίρι κατάστηθα. Λίγο αργότερα μετά τις τελευταίες επιθεωρήσεις με τις κακόγουστες αφίσες, το θέατρο έκλεισε και κινέζικα ρούχα του κιλού και τα κόκκινα φαναράκια παρατάχθηκαν στην είσοδο.
Από τότε αποφεύγω να περνώ από αυτόν τον δρόμο και αν αναγκαστώ δεν κοιτάω ποτέ προς τη μεριά του ξεπεσμένου θεάτρου. Δεν έχω τίποτα με τους μετανάστες αλλά με την ευκολία, τις εκπτώσεις που κάνουμε… στην αισθητική, στην ηθική, στην ζωή μας γενικότερα… Και αυτό το θέατρο μου το θυμίζει… κραυγάζοντας μέσα στη σιωπή, ξεπεσμένο σε μια φτήνια που δεν είναι δική του.
«Καλά έκανα και σε πήγαινα σε τόσες παραστάσεις; Από τόσο μικρή; Πόσα θυμάσαι άραγε τώρα; Αυτό το θυμάσαι; Την Βουγιουκλάκη; Την Καρέζη; Την Κώνστα;…» Άλλα τα θυμάμαι, άλλα όχι… Άλλα με τους δικούς μου, άλλα με άλλα παιδιά καθώς δεν υπήρχαν χρήματα για εισιτήρια για όλους, άλλα με το σχολείο, άλλα μόνη μεγαλώνοντας.

Το Δημοτικό Θέατρο… «καληνύχτα Μαργαρίτα» Ακόμα θυμάμαι τις καληνύχτες στο τέλος… «Το φιόρο του Λεβάντε» με γεμάτες τις θέσεις σε κάθε παράσταση… «Ο Ματωμένος γάμος» με εξαιρετικά σκηνικά και μουσική… Και η παράσταση «δεσποινίς ετών 39» που παρακολούθησα στις 14 Φλεβάρη κάποιου σωτήριου έτους σε ένα θέατρο κατάμεστο από γυναίκες και παιδιά.
Το Δημοτικό Θέατρο μετακόμισε και αυτό από το Καμπέρειο στο μώλο και το παλιό θέατρο έμεινε μόνο του να φιλοξενεί περιστασιακά παραστάσεις…

Ανάμεσα σε όλα αυτά ερασιτεχνικές ομάδες παρουσίαζαν και παρουσιάζουν τις παραστάσεις τους είτε στο πολυθέαμα είτε στο υπόγειο θεατράκι που στέγαζε παλιά τη Θ.Ε.Η. Ομάδες που κάνουν θέατρο με την αυθεντικότητα του ερασιτέχνη που κάνει κάτι απλά γιατί το θέλει πολύ. Πηγαίνοντας ξανά και ξανά στις παραστάσεις των «Αθεράπευτων» βρέθηκα αρκετές φορές να περιμένω στο τέλος μήπως δεν έρθει κάποιος και να πάρω την θέση του (Αρνούμαι πεισματικά να κάνω κρατήσεις… προς το παρόν). Πάντα βρίσκω στο τέλος αλλά τις περισσότερες φορές η θέση είναι 1 και έτσι κρατώ τον πιτσιρίκο αγκαλιά. Παρά το γεγονός ότι έχω επιμείνει να πληρώσω το συμβολικό αντίτιμο του εισιτηρίου εις διπλούν, ουδέποτε το έχουν δεχτεί παρά το γεγονός ότι με τα εισιτήρια προσπαθούν να καλύψουν τα έξοδα των παραστάσεων. Ομάδα που έχει ανεβάσει εξαιρετικές παραστάσεις και όχι μόνο αγκαλιάζει τους μικρούς θεατές αλλά επιπλέον έχει βοηθήσει στο ανέβασμα σχολικών θεατρικών παραστάσεων όπως πχ ο «Οδυσσεβαχ» που φιλοξενήθηκε στο θέατρό τους.
Και ο μικρός εξοστρακισμένος του θεάτρου η «ΘΕ.Σ.Π.Ι.» Όταν το Πανεπιστήμιο βρισκόταν στην Δόμπολη (εκεί που φιλοξενείται η εφορία σήμερα) η ΘΕ.Σ.Π.Ι. παρέμενε άστεγη για πολλά χρόνια. Με την μεταφορά του πανεπιστημίου στην Δουρούτη και χάρη σε ένα πρόγραμμα της Ευρωπαικής Ένωσης η ΘΕ.Σ.Π.Ι. απέκτησε το δικό της θέατρο.
Εσωστρεφής για πολλά χρόνια, έδωσε χώρο και χρόνο για πειραματισμούς, άλλοτε επιτυχείς και άλλοτε ανεπιτυχείς. Απολάμβανε τις επιτυχίες της και πλήρωνε τα λάθη της με τις άδειες κερκίδες στις παραστάσεις. Κάποια από τα μέλη της ασχολήθηκαν επαγγελματικά με το θέατρο, κάποια άλλα όχι. Κάθε γενιά προσπαθούσε να αφήσει μια παρακαταθήκη πίσω της και η επόμενη γενιά κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για να απαλλαγεί από αυτή. Με τον τρόπο αυτόν η ΘΕ.Σ.Π.Ι. έμοιαζε να αναγεννιέται τακτικά από τις στάχτες της και να επαναλαμβάνει με μαθηματική ακρίβεια τα σφάλματα των προηγούμενων γενεών.
Και τα χρόνια περνούν και η ΘΕ.Σ.Π.Ι. προχωρά και αυτή σε μια πόλη που αν και δεν φαίνεται με τεράστιες αφίσες και λαμπερά θέατρα, αγαπά και στηρίζει το θέατρο. Στάθηκα πριν χρόνια τόσο σε άδειες όσο και σε γεμάτες ξύλινες κερκίδες, με ελάχιστους θεατές εκτός πανεπιστημιακής κοινότητας. Χρόνια μετά είδα στις παραστάσεις του φεστιβάλ άτομα των άλλων ομάδων, να έρχονται και να παρακολουθούν συστηματικά τις παραστάσεις, να σχολιάζουν, να συγκρίνουν, να επιχειρηματολογούν, να συζητούν στα φουαγιέ για το θέατρο.
Τα Γιάννενα είναι μία μικρή σχετικά πόλη. Δεν έχει βιομηχανίες κοντά, ούτε αγροτικές εκτάσεις. (Θα έλεγα τώρα κάτι για την κτηνοτροφία αλλά το αφήνω στην Δωδώνη και την κακοδιαχείρισή της). Ο τουρισμός της – ειδικά τώρα με την οικονομική κρίση- τείνει στο μηδέν ( ας είναι καλά οι πενθήμερες εκδρομές και οι εκδρομές των ΚΑΠΗ με τις οποίες προσπαθούν να καλύψουν τα λειτουργικά τους έξοδα) κάνοντας τους φοιτητές αλλά και γενικότερα την παιδεία το κυριότερο οικονομικό πόρο της περιοχής. Χιλιάδες φοιτητές γεμίζουν τα σπίτια, τα bars, τα εστιατόρια ενώ τα ιδιωτικά σχολεία αυξάνουν χρόνο με τον χρόνο παράλληλα με τα φροντιστήρια της παραπαιδείας.
Εδώ δεν έχει τα πλούτη άλλων περιοχών (τουλάχιστον όχι φανερά). Μέσα στην ιστορία ετών υπάρχει μια ιδιότυπη αισθητική καθώς δεν έχουμε καταφέρει να τσιμεντώσουμε τα πάντα… τουλάχιστον όχι ακόμα. Η ίδια η πόλη φαίνεται να το παλεύει…. Με τον ίδιο τρόπο που καταφέρνει να επιβιώνει το θέατρο μέσα στις δεκαετίες που περνούν.
Μπορεί να μην υπάρχει πια το φεστιβάλ θεάτρου στο θέατρο της Δωδώνης, να μην έρχονται τα μεγάλα ονόματα –ίσως και να μην υπάρχουν πια «μεγάλα» ονόματα-, να μην ακούγεται Χατζηδάκης στην μουσική επιμέλεια των παραστάσεων αλλά τα φεστιβάλ συνεχίζονται (όπως πχ το πανελλήνιο φεστιβάλ φοιτητικού θεάτρου που φιλοξενήθηκε στην πόλη πρόσφατα) στο θέατρο της ΘΕ.Σ.Π.Ι. και το εγκαταλελειμμένο πλέον Καμπέρειο.
Πριν από χρόνια μία γνωστή -εκ τηλεοράσεως- ηθοποιός, που είχε κατορθώσει να κάνει επιτυχημένες –οικονομικά- παραγωγές παιδικού θεάτρου, έφερε την παράσταση και στην πόλη μας. Το τσιμπημένο εισιτήριο (βασικό θέμα για 1 οικογένεια, που τα έξοδα πολλαπλασιάζονται) απέτρεψε τον κόσμο από το να γεμίσει το θέατρο. Την επομένη η εν λόγω κυρία εξοργισμένη έδινε συνέντευξη στα τοπικά κανάλια εξαπολύοντας τα μύρια όσα ενάντια των «αμόρφωτων» κατοίκων, που λόγω τσιφουτιάς είναι καταδικασμένοι στην αμάθειά τους και τον πολιτιστικό αποκλεισμό. Η κυρία δεν ξανακούστηκε έκτοτε στα μέρη μας και δεν νομίζω να έλειψε και σε κανέναν…. Παρόμοιες συμπεριφορές –σε ερασιτεχνικό ή επαγγελματικό επίπεδο- ξαναπαρουσιάστηκαν και ξεχάστηκαν το ίδιο γρήγορα με τις παραστάσεις τους….
Φλυαρώ με αφορμή το θέατρο… πριν ακόμα μία παράσταση… Στο υπαίθριο θέατρο της Ε.Η.Μ. για όσο ακόμα φιλοξενεί παραστάσεις…. Το θέατρο προχωρά πάντα… με εμάς ή χωρίς… Με γεμάτες κερκίδες και δυνατά χειροκροτήματα ή χωρίς θεατές με ανύπαρκτα σκηνικά και ρούχα δανεικά.
Δεν ξέρω τι θα πει «καλό» ή «κακό» θέατρο. Διαφωνούσα συχνά πάνω σε αυτό. Έχω δει ερασιτεχνικές παραστάσεις όπου έχω υποκλιθεί στο αποτέλεσμα και επαγγελματικές που έβριζα μέσα μου βουλιάζοντας στην θέση μου για τα λεφτά που «πέταξα». Και όσο και αν φανεί αντιθεατρικό πιστεύω ότι το θέατρο το χρειάζεται το κοινό του για να αναπνέει. Δεν πίστευα ποτέ σε «κλειστές παραστάσεις», σε θέατρο που γίνεται μόνο και μόνο για τον πειραματισμό. Το θέατρο είναι το μήνυμα που αποστέλλεται σε κάποιον. Είναι μια ερωτική πράξη… που θα ’πρεπε να αφορά και κάποιον άλλον εκτός του πρωταγωνιστή…

Σκόρπιες σκέψεις, σκόρπιες εικόνες….

Βλέποντας, διαβάζοντας, παρατηρώντας μαθαίνεις να παρατηρείς τις ατέλειες στους ρόλους που πλάθουν οι ηθοποιοί. Τις μικρές αταίριαστες λεπτομέρειες που προδίδουν το ψέμα… Και είναι αυτή η παρατήρηση, που στη δουλειά με έχει βοηθήσει εκεί που ούτε η μελέτη, ούτε οι τεχνικές δεξιότητες κατάφεραν να βοηθήσουν…
Γιατί όλοι μας λέμε ψέματα… και όλοι μας ξεχνάμε ότι αυτό φαίνεται…


Αλλά είναι καλοκαίρι εδώ…. Και πάντα το καλοκαίρι βγάζουμε τα ψέματά μας έξω… περιοδεία… Καληνύχτα σας

Μη μιλάς.... Πάμε μόνο 1 βόλτα...

Εσύ εκεί.... Και εγώ εδώ *Πυξ-Λαξ* Καλοτάξιδος.....

            Έχεις νοιώσει ποτέ μουδιασμένος; Παγωμένος; Σαν ο χρόνος να παγώνει για λίγο… για πολύ… δεν έχει σημασία και μετά να ξεκινάνε πάλι και εσύ να μένεις παγωμένος, ακίνητος μέσα στον χρόνο…

            Πάνε μέρες (και άλλες τόσες νύχτες αντιστοίχως) που προσπαθώ να βρω το χαμένο μου χιούμορ. Να το ρίξω στον Κρόνο;… (στα ναρκωτικά δεν γίνεται γιατί τα μετράμε… και οικονομικά δεν βγαίνω τελευταία με τίποτα).. δεν ξέρω. Βρισίδια, πολλά βρισίδια τελευταία. Με την μούρη στον τοίχο και ένα πιστόλι στον κρόταφο δουλεύω. Καταθέσεις στην αστυνομία, ο άγιος Πέτρος να στήνει μπιριμπίτσες με θέση δική μου V.I.P. Δεν είναι η ζωή όπως στην τηλεόραση, δεν είναι γαμώτο…. Δεν έχει διαφημίσεις, στο τέλος το αγόρι δεν εξαφανίζεται με το κορίτσι… πολύ απλά δεν υπάρχει τέλος, δεν υπάρχει αγόρι, δεν υπάρχει κορίτσι….

            Πήρα καραμέλες. Έσφιξα τα δόντια. Είπα θα το κόψω το τσιγάρο. Έσκυψα το κεφάλι, έσφιξα τα δόντια και συνέχισα να τρέχω. Δεν θα καπνίσω, δεν θα μιλήσω. «-Γιατί καπνίζεις; - Για να ‘χω απασχολημένο το στόμα μου, να μην μιλάω» Έκοψα το τσιγάρο…. Και μίλησα να διεκδικήσω αυτό που μου δίνει ο νόμος. Και μπήκα black list. Σαν τις συμβασιούχες καθαρίστριες.

            Όσο και αν τρέχει ο χρόνος, όσο και αν τρέχεις και εσύ… παγώνει ο χρόνος… παγώνεις και εσύ.  Πάνε απογεύματα τώρα που γράφω και σβήνω, αφήνω μισά… κείμενα που δεν έχουν σημασία. Ανόητες «ειδήσεις» του τίποτα…. Για την δίκη Γρηγορόπουλου κουβέντα, για τα χρήματα που «χάθηκαν» κουβέντα… Siemens? Siemens Who? Me or You?

            Γυρνώ στο σπίτι απογοητευμένη ακόμα μία μέρα. Δίχως 1 φίλο να πω, «δεν μπορώ, πάμε για καφέ να ξεφρικάρω» Πετάω τα κλειδιά δίπλα σε ένα πιάτο λαπά. Το μόνο που ανέχεται το γδαρμένο μου στομάχι πια. Ανοίγω την τηλεόραση μηχανικά. Αυτοματοποιημένα. Αδιάφορα.

            «Πέθανε από ανακοπή ο Μάνος Ξυδούς»

            Ένας πυροβολισμός μέσα στην σιωπή. Δεν μπορεί. Κάτι κατάλαβα λάθος μέσα στην παραζάλη. Ανακάθομαι. «Έφυγε» Έχει σημασία το γιατί; Ο εγκέφαλος μηχανικά καταγράφει τις διαδικασίες του μετά… δίνει ερμηνείες. Ο χρόνος που προχωρά…. Τα πόδια καρφωμένα στη γη. 

Όχι δεν γίνεται. Η φοιτητική μου ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Εγώ. Με ένα κράνος στο χέρι. Με τα μαλλιά βαμμένα τρελά. Με τα σκουλαρίκια στη σειρά στο 1 αυτί και το διαφορετικό στο άλλο. Με τα μαύρα μου ρούχα και τα παράξενα νύχια. Με το θέατρο. Με ανθρώπους που τραγουδούσαμε δίπλα-δίπλα σε καρέκλες, στριμωγμένοι, σε θέατρα και που τώρα δεν μιλάμε πια. Με κάποιους χαθήκαμε και με τους υπόλοιπους μπήκαν πολύ περισσότερα, από το χρόνο ανάμεσα μας.

«Εσύ εκεί….»

Θυμάμαι τις συναυλίες…. Τον θυμάμαι πάνω στη σκηνή. Με τα δικά του τραγούδια που ξεχώριζαν. Τα LPs με τους στίχους και τα λόγια τους, τις σκέψεις τους. Τα λεφτά που μάζευα με κόπο για να πάρω τα LPs, να πάω στις συναυλίες. Για εκείνη τη στιγμή, μέσα στο σκοτάδι… να ακούω τα τραγούδια… να ταξιδεύω…. Να πιστεύω στο όνειρο, στους πρίγκιπες της Δυτικής Όχθης, στους δικούς μου πρίγκιπες. 

            Αυτή ήταν η εποχή εκείνη. Η εποχή με τους πρίγκιπες. Με την Δήμητρα που ήταν και εκείνη φοιτήτρια στην Μουσική. Με τον Μπάμπη για τον οποίο ουρλιάζανε οι κοπέλες χειρότερα και από τις ρουβίτσες. Με τον Φίλιππο, που άραζε στις καρέκλες και μιλώντας χάζευε τη σκηνή και τον κόσμο που στριμωχνόταν στα παρασκήνια για ένα αυτόγραφο. Ένα μαγαζί που είχα πάει συναυλία, δεν υπάρχει πια. Αν πω «Μαντζάτο» ποιος θα το θυμηθεί; Ένα θέατρο, που τους είχα δει και είχα φύγει με το κεφάλι σκυφτό, τώρα πηγαίνω Κυριακές με τον γιό μου να δούμε Καραγκιόζη. 

            Τώρα πηγαίνω κομμωτήριο κάθε Δευτέρα απαραιτήτως. Βάφω τα άσπρα πλέον μαλλιά μου Έχω σφραγίδα, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, με φωνάζουν κυρία «Spark» και τους κοιτάζω καλά να δω αν με δουλεύουν. Δεν πιστεύω πια στους πρίγκιπες. Δεν βραχνιάζω στις συναυλίες. Μάζεψα το πικ-απ και πακετάρισα τους δίσκους μου. Δεν βολεύουν πια. Μεγάλωσα.

Δεν παίζω θέατρο. Δεν γράφω. Δεν σκηνοθετώ. Μιλάω  για την κρίση, υπολογίζω λεφτά, πληγώνομαι όταν συνειδητοποιώ πως με χρησιμοποιούν για λεφτά, όπως στο σχολείο για να αντιγράψουν στο διαγώνισμα. Έγινα ό,τι φοβόμουν. 

Δεν είμαι πια φοιτήτρια. Δεν ονειρεύομαι το μέλλον. Το ζω. Και μετρώ τις ανάσες μέχρι να γίνει παρελθόν. Τότε πίστευα σε έναν καλύτερο κόσμο, που τα πάντα μπορούσαν να αλλάξουν με την τέχνη. Τότε τραγουδούσα. Και διάβαζα. Για την πάρτη μου.. για την ψυχή μου… για τα όνειρά μου που κυμάτιζαν στις μουσικές μου.

Στιχάκια και εικόνες γυρίζουν στο μυαλό μου. Η μουσική του Μάνου και των υπολοίπων. Ο Μάνος εκτός των Πυξ Λαξ και με άλλα τραγούδια. Διάβαζα στα πεταχτά το όνομά του στα videoclips και χαμογελούσα συνωμοτικά.

Έκλεισα τις μουσικές σε μνήμες, κασσέτες, LPs, CDS και προχώρησα. Κάποτε είχε στείλει 1 κασσέτα με τραγούδια τον Πυξ Λαξ σε μία κοπέλα που είχα «γνωρίσει» μέσω νετ στην Αμερική. Την έβαζε στο καμπριολέ και ταξίδευε, χωρίς να γνωρίζει λέξη ελληνικά. Και  γούσταρε.

Πάντα είχα την ψευδαίσθηση ότι αν θες κάτι πολύ, μπορείς πάντα να το πάρεις πίσω. Ακόμα και αν έχασα πολλά, ενδόμυχα πίστευα πως κάπου κάτι είχε σωθεί απ’ αυτά. Μέχρι τη στιγμή αυτή. Που τεντώνει, μικραίνει, χάνεται. Που με κοιτά κατάματα, πριν το βάλει στα πόδια.

Ο Μάνος Ξυδούς πέθανε. Το αστείο της «τελευταίας συναυλίας» των Πυξ Λαξ, δεν είναι πια αστείο. Σκορπίσανε. Και ο Μάνος πέθανε. Όπως οι εικόνες των φοιτητικών μου χρόνων. Των καλύτερων χρόνων της ζωής μου. Σκορπίσανε. Μην με ρωτάς ποιοι πεθάνανε.

Τίποτα δεν γυρίζει πίσω. Προπάντων η στιγμή. Ο Μάνος ξεκίνησε αυτοδίδακτος, από courier στην ΕΜΙ, έγινε παραγωγός, συνάντησε τους Πυξ Λαξ και έγινε ένα μαζί τους. «Φευγάτος». Τα πλήρωσε τα πάθη. Τα ταξίδια του. Έφυγε στα 57 του, έχοντας ζήσει τον έρωτα, παιδιά, εγγόνι, μουσική…. Ευτυχισμένος;  ΄Ισως να μην το μάθουμε ποτέ. Αλλά κατάφερε να γράψει τα soundtracks της ζωής πολλών ανθρώπων που το πιο πιθανόν είναι πως δεν συναντήθηκαν ποτέ…

Το τέλος της αθωότητας; Μάλλον όχι….  Οι τίτλοι πρέπει να έπεσαν κάπου ανάμεσα στις «τελευταίες» συναυλίες….  Ούτε και αυτή τη βδομάδα θα κόψω το κάπνισμα. Μου ‘μείναν τα πάθη μου να μου θυμίζουν πως είμαι άνθρωπος. 

Σκόρπια Λόγια Του Μάνου Ξυδούς

Ακόμα 1 Συνέντευξη

Τι θα διάλεγες; Μια συνέντευξη; Η μια συναυλία ακόμα;

Management

Ι. Ρουμι: O Αγαπημένος ποιητής της αμερικής του 2007/ Ο Πέρσης Σούφι του 13ου αιώνα

"Αίμα κυλά αλλά η πληγή είναι αόρατη."

Νύχτα και οι σκέψεις δεν λένε να ημερέψουν... Ερχόμενη από της θείας η σκέψη μου γυρνάει αδέσποτα στα πιο ασύνδετα πράγματα. Περίεργες καταστάσεις. Όλο αυτό το μπέρδεμα, είναι ό,τι πιο ευχάριστο έχω ακούσει τελευταία. Ζορίσανε και άλλο τα πράγματα και ακριβαίνουνε και τα τσιγάρα....





Όταν η θηλιά σφίγγει, αγριεύω. Δεν μπορώ να μιλήσω. Σαν να διαλέγω από μια μαύρη σκουπιδοσακούλα  τις λέξεις τυφλά, και μονίμως διαλέγω την χειρότερη λέξη στην πιο άκαιρη περίσταση. Και τότε ψάχνω να βρω κάτι όμορφο. Κάτι που δεν έχω δει μέχρι εκείνη τη στιγμή να αναπαυτεί η ψυχή. Ψάχνοντας λοιπόν ανακάλυψα τον Ρουμι. Ίσως θα ήταν όμως καλύτερο να δώσω τον λόγο σε εκείνον....

Mawlana Jalal-ad-Din Muhammad Rumi

Rumi Whispers of the Beloved

Ψίθυροι του Αγαπημένου (Ως αγαπημένου συνήθιζε να υπονοεί το Θείο)

Δεν μπορώ να κοιμηθώ στην παρουσία σου.

Στην απουσία σου, τα δάκρυα με αποτρέπουν

Με παρακολουθείς αγαπημένε

Κάθε άυπνη νύχτα και

Μόνο εσύ βλέπεις την διαφορά

Κοιτώντας τη ζωή μου

Βλέπω ότι μόνο η Αγάπη

Έχει υπάρξει της ψυχής μου σύντροφος

Από τα τρίσβαθά της

Η ψυχή μου φωνάζει

Μην περιμένεις, παραδώσου

Για χάρη της Αγάπης

Αν δεν μπορείς να μυρίσεις το άρωμα

Μην εισέλθεις στον κήπο της Αγάπης

Αν είσαι απρόθυμος να γδυθείς

Μην μπεις στον ρεύμα της Αλήθειας

Μείνει εκεί που είσαι

Μην έλθεις στο δρόμο μας

Όλος ο χρόνος γύρω από τον εραστή είναι τρελός

Αχτένιστος, άρρωστος από αγάπη και μες στη ντροπή

Δίχως αγάπη δεν υπάρχει τίποτε παρά μόνο θλίψη

Στην αγάπη… τι άλλο μετρά;

Η Αγάπη είναι η Μητέρα και

Ο δρόμος του προφήτη μας

Εντούτοις είναι στην φύση μας

Να αντιμαχόμαστε την Αγάπη

Δεν μπορούμε να σε δούμε, μητέρα,

Κρυμμένη πίσω από σκοτεινά πέπλα

Υφασμένα από μας

Θες να εισέλθεις στον παράδεισο;

Να περπατήσεις το μονοπάτι της Αλήθειας;

Χρειάζεσαι την χάρη του Θεού

Όλοι αντιμετωπίζουμε τον θάνατο στο τέλος

Αλλά στον δρόμο, πρόσεχε

Να μην πληγώσεις ποτέ μια ανθρώπινη καρδιά

Γνωρίζεις τι λέει η μουσική;

«έλα, ακολούθα με και θα βρεις τον δρόμο,

Τα λάθη σου, μπορούν και αυτά να σε οδηγήσουν στην αλήθεια

Όταν ρωτάς, η απάντηση θα σου δωθεί»

Ο Άρχοντας που είναι γεμάτος γλυκύτητα

Είναι τόσο μεθυσμένος απ’ την αγάπη, που ξεχνά

«Θα μου δώσεις λίγη απ’ την γλυκύτητά σου;»

«Δεν έχω καθόλου» λέει

Αγνοώντας τα πλούτη του

Γνωρίζεις τι είναι η αγάπη

Είναι όλο ευγένεια, γενναιοδωρία

Η Δυσαρμονία επικρατεί όταν

Μπερδεύεις τον σαρκικό πόθο με την αγάπη

Την στιγμή που η απόσταση ανάμεσα στα δύο είναι ατέλειωτη.

Αυτή η αγάπη είναι ένας Βασιλιάς

Αλλά το έμβλημά του είναι κρυμμένο

Το κοράνι μιλά την Αλήθεια

Αλλά το θαύμα του συγκαλύπτεται

Η αγάπη είναι τρύπια από το Βέλος της

Η καρδιά κάθε εραστή

Αίμα κυλά αλλά η πληγή είναι αόρατη.

A Gift Of Love: Deepak & Friends Present Music Inspired By The Love Poems Of Rumi

.

Είμαστε ο Καθρέφτης καθώς και το πρόσωπο μέσα του

Γευόμαστε τη γεύση αυτής τη στιγμή της αιωνιότητας

Είμαστε ο πόνος και το αντίδοτό του συνάμα

Είμαστε το γλυκόπιοτο δροσερό νερό και η κανάτα που το χύνει

Θέλω να σε κρατήσω κοντά μου σαν λάφυρο

Να μπορέσουμε να κλάψουμε οι 2 μας μες στην αγάπη

Θα προτιμούσες να πετάς πέτρες σε έναν καθρέφτη

Είμαι τόσο μικρός που με δυσκολία με βλέπεις

Πώς μπορώ να περιγράψω τόση αγάπη μέσα μου;

Κοίτα τα μάτια σου, είναι μικρά

Αλλά έχουν δει πράγματα ανυπέρβλητα

Η αγάπη είναι μέσα μου

Η καρδιά μου είναι σε αρμονία με το κεφάλι μου

……………

Ο Εραστής έρχεται

Ο Εραστής έρχεται

Άνοιξε το δρόμο για εκείνον

Ψάχνει μια καρδιά

Ας του δείξουμε μία

Ούρλιαξα

«Αυτό που ήρθες να κυνηγήσεις, είναι… εγώ»

Μου λέει γελώντας

«Δεν είμαι εδώ για να σε κυνηγήσω

Αλλά για να σε σώσω»

Δεν έχεις ιδέα πόσο πολύ έψαξα να βρω ένα δώρο να σου φέρω

Τίποτε δεν έμοιαζε σωστό.

Ποιο το νόημα να φέρεις χρυσό στο χρυσορυχείο ή νερό στον ωκεανό;

Όλα όσα σκέφτηκα όταν σαν να παίρνεις μπαχαρικά στην Ανατολή

Δεν έχει νόημα να σου δώσω την καρτιά και την ψυχή μου γιατί τα έχεις ήδη.

Έτσι σου έφερα έναν καθρέφτη

....

Κοίταξε τον εαυτό σου. Θυμήσου με!

links

http://www.khamush.com/love_poems.html