Σάββατο, Ιανουαρίου 31, 2009

Διαγωνισμός συγγραφής σεναρίου ταινιών μικρού μήκους

  1. Η "microγραφή" είναι διαγωνισμός για πολύ μικρά σενάρια κινηματογραφικών ταινιών μικρού μήκους και είναι αναρτημένος στο επίσημο site της εταιρείας, δηλαδή στο www.t-short.gr/t-short/senaria.
  2. Διοργανώνεται από την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία t-shOrt και συνδιοργανώνεται από την Ακαδημία Τέχνης του ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Στη διαμόρφωση και την εκτέλεση του διαγωνισμού συμβάλουν χορηγοί με χρήματα ή υπηρεσίες.
  3. Στον διαγωνισμό συμμετέχουν όλοι οι σεναριογράφοι ανεξάρτητα από την ηλικία τους και πρέπει να είναι Έλληνες ή ξένοι που γράφουν στην ελληνική γλώσσα.
  4. Με το σκεπτικό οτι ο διαγωνισμός εστιάζει κυρίως στα σενάρια και όχι στο πρόσωπο του σεναριογράφου, κάθε σεναριογράφος μπορεί να καταθέσει μέχρι και τρία σενάρια.
  5. Τα σενάρια πρέπει να είναι μέχρι 5 σελίδες Α4, σε κείμενο word και γραμματοσειρά Times New Roman των 12 pixel με άξονα την ελάχιστη ρύθμιση στη διαμόρφωση σελίδας του word. Σενάρια μεγαλύτερα δεν θα γίνονται δεκτά στο διαγωνισμό. Απόκλιση θεωρείται θεμιτή μέσα στην σχετικότητα των ρυθμίσεων του word με βάση τα παραπάνω δεδομένα.
  6. Τα σενάρια αφορούν σε διάρκεια ταινίας μέχρι και 5 λεπτά.
  7. Τα σενάρια αφορούν στα κινηματογραφικά είδη: μυθοπλασία, πειραματικός κινηματογράφος, κινούμενο σχέδιο, καθώς και σε όλα τα είδη κινηματογραφικής υπόθεσης (κωμωδία, δράμα, επιστημονική φαντασία, περιπέτεια, κ.λπ). Επίσης μπορούν να υποβληθούν σενάρια εμπνευσμένα από την λογοτεχνία ή σενάρια που είναι διασκευή συγκεκριμένων λογοτεχνικών έργων.
  8. Τα σενάρια υποβάλλονται ηλεκτρονικά μαζί με την αίτηση υποβολής από το site της t-short. Έγκυρη αίτηση θεωρείται η αίτηση που μετά την ηλεκτρονική υποβολή της, έχει φτάσει υπογεγραμμένη στην ταχυδρομική διεύθυνση: ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΕΧΝΗΣ ΑΚΜΗ Κοδριγκτώνος 16, Αθήνα (πλησίον πεδίου Άρεως) 210-8224074 www.iek-akmi.gr. Υπ’οψιν κου Νώντα Σαρλή μαζί με τα συνημμένα αρχεία (σενάριο, σύνοψη, περίληψη, σκεπτικό).
  9. Όλα τα σενάρια που υποβάλλονται εντάσσονται στην ηλεκτρονική τράπεζα σεναρίου της t-short.
  10. Ο διαγωνισμός γίνεται μία φορά τον χρόνο. Για το 2009 ξεκινάει 15 Ιανουαρίου και η ημερομηνία λήξης των συμμετοχών είναι στις 10 Απριλίου.
  11. Τα σενάρια πρέπει να είναι κατοχυρωμένα. Ο σεναριογράφος φέρει την ευθύνη της κατοχύρωσης του σεναρίου υπογράφοντας την αίτηση συμμετοχής. Η διοργάνωση δε φέρει την ευθύνη της κατοχύρωσης των σεναρίων.
  12. Μετά την κατάθεση και την αποδοχή συμμετοχής, τα σενάρια δεν μπορούν να αποσυρθούν από τον διαγωνισμό.
  13. Η απονομή των βραβείων διεξάγεται σε προκαθορισμένη ημερομηνία που ανακοινώνεται στο site στο link εκδηλώσεις.
  14. Οι σεναριογράφοι των βραβευμένων σεναρίων υπογράφουν τα ανάλογα συμβόλαια που αφορούν στην βράβευση (βιβλίο, παραγωγή, κινηματογραφική διανομή, dvd) με την εταιρεία t-short, η οποία με την σειρά της υπογράφει συμβόλαιο με φορείς των βραβείων.
  15. Για όσο διαρκεί η διοργάνωση και μέχρι την απονομή των βραβείων, τα σενάρια δε μπορούν να συμμετέχουν σε άλλους διαγωνισμούς σεναρίων.
  16. Οι σεναριογράφοι των βραβευμένων σεναρίων για την έκδοση του Γ΄ τόμου δεσμεύονται να μην εκδώσουν το ίδιο σενάριο σε άλλη δεύτερη συλλογή.
  17. Όλοι οι σεναριογράφοι δεσμεύονται να μην αναρτήσουν το σενάριο τους σε άλλη τράπεζα σεναρίων στο διαδίκτυο.
  18. Ο διαγωνισμός μπορεί να αναβληθεί ή να ακυρωθεί αν συντρέχει σοβαρός λόγος.
  19. Η διοργάνωση έχει το δικαίωμα για αλλαγές του παρόντος κανονισμού με την προϋπόθεση της έγκαιρης πληροφόρησης των συμμετεχόντων.
  20. Η υποβολή αίτησης συμμετοχής στον διαγωνισμό σημαίνει την ανεπιφύλακτη αποδοχή του παρόντος κανονισμού.
Βραβεία

Ακόμα και αν δεν σας ενδιαφέρει να υποβάλετε κάποιο σενάριο δικό σας αξίζει να διαβάσετε εκείνα που βραβεύτηκαν τα προηγούμενα έτη ένα εκ των οποίων είναι και αυτό που ακολουθεί:

Η Γυναίκα της ζωής της (Χατζηαποστόλου Ανθιμος, Μυθοπλασία, Δράμα, 2 σελ.)

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ

ΣΚΗΝΗ 1

Ενα ζευγάρι τρώει κεφτεδάκια στο τραπέζι της κουζίνας.Το δωμάτιο είναι καθαρό και απλό.Ο άντρας φαίνεται αρκετά μεγαλύτερος από τη γυναίκα.Κοντός με φαλακρίτσα.Η γυναίκα του απεριποίητη,αλλά όμορφη με κατάμαυρα μακριά μαλλιά. .Όσο τρώει κοιτάζει μόνο το φαγητό της και φαίνεται σα να σκέφτεται κάτι άλλο.Σα να μην ανήκει σ'αυτό το κάδρο.Ο άντρας όσο τρώει την κοιτάζει παράξενα, με μίσος.Μάλιστα κάθε φορά που κατεβάζει το πηρούνι στο πιάτο,το χτυπά με δύναμη.Γενικά βλέπουμε ένα αταίριαστο ζευγάρι.Ο απορροφητήρας ,πάνω από τα μάτια της κουζίνας δουλεύει.

''Γιατί δεν τον κλείνεις;Μου πήρε τ'αυτιά.Θα πάω στη δουλειά και θα βουίζουν τ'αυτιά μου.''

Η γυναίκα αμέσως και χωρίς να μιλήσει σηκώνεται,τον κλείνει και κάθεται ξανά στη θέση της.

''Γιατί δεν μιλάς;Ποτέ δεν μιλάς.Από τότε που σε παντρεύτηκα λες και έχεις καταπιεί τη γλώσσα σου.''

Συνεχίζει το φαγητό της χωρίς καν να τον κοιτάξει.Αυτό τον εξοργίζει περισσότερο.

''Σήμερα το πρωί που γύρισα απ'τη δουλειά πάλι δεν ήθελες να κάνουμε έρωτα.Γιατί;Δεν είμαι αρκετά καλός για σένα;''

Κάνει μιά παύση,όχι γιατί περιμένει απάντηση,αλλά γιατί σκέφτεται την επόμενη πρόταση που θα πεί.

''Δυό χρόνια τώρα.Ανάθεμα την μάνα μου που επέμενε να σε γνωρίσω.Παντρεύεται κανείς με προξενειό σ'αυτόν τον αιώνα;

Κάθε βράδυ δουλεύω σα σκύλος και δεν υπάρχει αναγνώριση.''

Σηκώνεται όρθιος με αποφασιστικότητα.Παίρνει ένα κομμάτι ψωμί και το πετά στον αέρα.Το πνιχτό γέλιο της γυναίκας όταν αποτυγχάνει να το ξαναπιάσει ,τον κάνει να κοκκινήσει από θυμό.

''Θα σε εκδικηθώ.Είμαι άχρηστος ε;Θα τον δεις τον άχρηστο.Σήμερα κιόλας.Δε μου κάθεσαι ε;Υπάρχουν κι άλλες γυναίκες.Σήμερα το βράδυ θα πάω με άλλη.Με άλλες.Να σε δω πως θα γελάς τότε.''

Το γέλιο της γίνεται πιό έντονο τώρα.Και δεν μπορεί να το σταματήσει.Ο άντρας παίρνει το σακκάκι που κρέμεται στην καρέκλα πίσω του και φεύγει.Ρίχνει μιά τελευταία ματιά ελπίζοντας σε μιά αντίδραση αλλά τίποτε.Μόνο το γέλιο της.Όταν φτάνει στην εξώπορτα μονάχα ακούει τη φωνή της.

''Μόνο με λεφτά μπορείς να το κάνεις .''Βροντά την πόρτα πίσω του.

ΣΚΗΝΗ 2(έξω- σε ένα στενό δρομάκι με μπαρ και γυναίκες)

Ο άντρας βρίσκεται σε ένα στενό δρομάκι.Είναι φανερό ότι έχει πιεί γιατί παραπατά.

Βγάζει το κινητό και πληκτρολογεί ένα νούμερο.

''Έλα Πέτρο εδώ είμαι.Που πάω τώρα;''

Κουνάει το κεφάλι καθώς ακούει τον συνομιλητή του.

''Εντάξει.Θα μπω σε κάποιο σπίτι.''

Περπατά για λίγο προσπαθώντας να διαλέξει σπίτι.Ξαφνικά μπαίνει αποφασιστικά σε ένα.Λίγη ώρα μετά βγαίνει απογοητευμένος και τηλεφωνεί ξανά στον Πέτρο.

''Ρε συ Πέτρο μπήκα σε ένα κι αυτή ήταν κουτσή.''

Πέτρος - ''Και λοιπόν;Κούτσαινε και στο κρεββάτι;''

''Όχι δεν κούτσαινε στο κρεββάτι αλλά........''

Πέτρος -''Ε τότε ;''

''Να φοβήθηκα μήπως δεν μπορέσω.''

Πέτρος -''Κοίταξε για να τελειώνουμε,γιατί πρέπει να έρθεις να μ'αλλάξεις.Εγώ δεν δουλεύω και δεύτερη νύχτα.Βρες μία που δεν είναι κουτσή ή τυφλή ή δεν ξέρω και γω τί άλλο και τελείωνε.Ή μάλλον άκου.Στο βάθος,στο τέλος του δρόμου,υπάρχει ένα σπίτι που είναι βαμμένο κίτρινο απ'έξω.Εκεί θα βρείς την Έλλη.Σ'αυτήν πάω εγώ.Δεν υπάρχει καλύτερη.Εκτός αν σ'ενοχλεί που πάω και γω μαζί της.''

Κλείνει το τηλέφωνο χωρίς ν'απαντήσει και κλωτσά με μανία ένα άδειο κουτάκι που βρέθηκε μπροστά του.Στο βάθος αριστερά βλέπει το κίτρινο σπίτι που του περιέγραψε ο Πέτρος.Προχωρά προς τα κει.Ρίχνει μιά ματιά μέσα απ'τη μισάνοιχτη πόρτα και βλέπει μιά καλοσχηματισμένη φιγούρα με ξανθά υπέροχα μαλλιά.Δίπλα της μιά γριά μ'ένα τσιγάρο στο στόμα.

ΣΚΗΝΗ 3 (στο σπίτι)

Χαμογελά με ευχαρίστηση και μπαίνει μέσα.Η γριά γυναίκα τον υποδέχεται με χαμόγελο και τον βάζει να καθίσει με το ζόρι σε μιά ξύλινη παλιά καρέκλα.Την ίδια στιγμή η ξανθιά γυναίκα χωρίς να κοιτάξει μπαίνει σ'ένα δωμάτιο.Η γριά τον πιάνει ξανά απ'το χέρι και τον οδηγεί αυτή τη φορά σ'ένα άλλο δωμάτιο.

''Περίμενε εδώ.Βγάλε τα ρούχα και ξάπλωσε.Τελειώνει με τον άλλον και έρχεται.''

Κοιτάζει γύρω του,βγάζει τα ρούχα και ξαπλώνει.Ο φωτισμός είναι ελάχιστος εκεί μέσα.Σηκώνει τα πόδια ψηλά και τα κοιτάζει.

''Να βγάλω και τις κάλτσες; ''αναρωτιέται .Ανασηκώνεται αποφασιστικά και πάει να τις βγάλει.Εκείνη τη στιγμή μπαίνει η ξανθιά γυναίκα.Την κοιτάζει και ένα χαμόγελο ευχαρίστησης διαγράφεται στο πρόσωπό του.Δεν μπορεί να διακρίνει πολλά,αλλά το σώμα της είναι καταπληκτικό.Δεν άντεξε περισσότερο από δυό λεπτά.Έμεινε ξαπλωμένος μπρούμητα ,αποχαυνωμένος,με το κεφάλι γυρισμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να βλέπει την γυναίκα.Χαμογελά γιατί νιώθει ότι πήρε την εκδίκησή του.

Η γυναίκα ανεβάζει το εσώρουχο,πάει προς την πόρτα και τον κοιτά χαμογελώντας.

Ανοίγει την πόρτα,και βγαίνει έξω.Ο άντρας μέσα νιώθει απέραντη ευχαρίστηση.

Ξανανοίγει ή πόρτα και φαίνεται μόνο το κεφάλι της αυτή τη φορά χωρίς την ξανθιά περούκα.

''Αν πας στο σπίτι τώρα,τα κεφτεδάκια απ'το μεσημέρι είναι στο φούρνο.Βάλε να φας.''

Εκείνο το συνηθισμένο πνιχτό, κοροιδευτικό γέλιο της,τον έκανε να κοκκαλώσει.


Παρασκευή, Ιανουαρίου 23, 2009

Vis [it] a Or Not (Προσοχή blog-X-παίχνιδο)

Ε, εσύ! Ψιτ! Κρατάς μυστικό; Ναι; Εγώ πάλι ΟΧΙ!
Για πλησίασε λοιπόν να σου πω!
Τον τελευταίο καιρό λόγω δουλείας και όχι απλά εργασίας το έχω ρίξει στα emails. Ανακάλυψα λοιπόν μία γαργαλιστική καταγραφή των επιδόσεων των αντρών εκτός συνόρων (για ευνόητους λόγους δεκτές έγιναν και οι υποψηφιότητες και όσων ξένων εμφανίστηκαν για guests στα πάτρα εδάφη) και δεν μπορούσα παρά να τη μοιραστώ μαζί σας. Τα εύσημα για την γραφή του λόγου δεν ανήκουν σε μένα αλλά προσυπογράφω. ΦΑΡΔΙΑ ΠΛΑΤΙΑ!
'Αναψε τσιγάρο (το ποτό θα το πιείς μετά... ξέρω που σου λέω)


...καποια στιγμη στη ζωη της καθε γυναικας το μυαλο κανει ενα γκελ και θελει να ξεφυγει απ’ ολα οσα ζει εκεινη τη δεδομενη στιγμη.
Εμενα η πρωτη φλασια μου ειχε ερθει οταν γνωρισα εναν Ιταλο. Μεγαλος και ξαφνικος ερωτας, παντρεμενος χρονια, πολυ ωραιος αντρας. Καναμε βραδυνες βολτες στο Μιλανο, παγωτο στο χερι, βολτες στο Καστελλο,καφες στο Ντουομο. Βλεπομασταν πολυ συχνα μεχρι την ωρα που αποφασισε να περασουμε ενα σαββατοκυριακο στη Βερονα. Μετα τη νυχτερινη βολτα, ξενοδοχειο.Αρχιζει που λες το γουτσουγουτσου και ξαφνικα εν μεσω μεγαλου παθους σταματαει,(ψαχνει χωρις να μετακινηθει ομως) το κινητο του, παιρνει τη γυναικα του τηλεφωνο και της λεει: Ιρένε, ανοιξε τη τηλεοραση τωρα και πες μου ποσο ηρθε η Μιλαν!!!!! Αυτος ο διαλογος εγινε με τον τυπο μεσα μου στη κυριολεξια!!! Δεν νομιζω οτι εχω ξαναπαθει τετοιο ερωτικο σοκ στη ζωη μου!!

Η κλασικη περιπτωση λοιπον Ιταλου ειναι ο τιφοζο! Σ’αυτη την περιπτωση ειναι καλυτερο να μη σου ερθει ποτε καμμια ερωτικη επιθυμια τις ημερες του πρωταθληματος γιατι οπως σου’ρθε ετσι θα σου φυγει, εκτος αν νικησει η ομαδα του οποτε μια ελπιδα την εχεις.

Μετα απο δυο ομως συμπατριωτες του που ακολουθησαν στη ζωη μου εχω να δωσω την ακολουθη μια και μοναδικη συμβουλη που δεν πρεπει να ξεχασεις ποτέ αν αποφασισεις να κανεις το ιταλικο διαβημα. Την δευτερη μερα γνωριμιας σας ρωτησε τον τι κανει η μαμα του. Αν σου πει καλα ευχαριστω, καντη με ελαφρα πριν ειναι αργα. Αν σου πει,δεν εχω μαμα δυστυχως, ζητα του να σε παει στο νεκροταφειο να δεις το ονομα να εισαι σιγουρη.Διαφορετικα, ετοιμασου να συγκρινεσαι μια ζωη ως μαγειρισσα, γυναικα, νοικοκυρα κλπ με την παντα τελεια μάμα η οποια θα εχει και τον τελικο λογο σε καθε του αποφαση. Αρα, δεν ξεχναμε, ταφοπλακα πρωτα και μετα ολα τ’αλλα.

Εαν τωρα ειχες την ατυχια να πεσεις σε Ιταλο που ζει η μανουλα, μη στενοχωριεσαι καθολου. Υπαρχει παντα η μεγαλη uber alles Γερμανια!! Κι οσο κι αν θεωρειται εθνικη ντροπη μια ελληνιδα που ταχει με γερμανο εσυ μη κολωνεις. Κατ’αρχην εχουν τις τελειες διαστασεις πεους. Δεν το’ χεις λιγο αυτο ελπιζω. Δεν θα εχετε ενα εκατομυριο θεματα να αναλυσετε ειναι βεβαιο, αλλα θα σου δειξει ενα μεγαλο θαυμασμο για τον αρχαιοελληνικο πολιτισμο και για σενα την ιδια βεβαια ως απογονο.

Εδω θα προσεξεις να εχεις αρκετα λεφτα μαζι σου οταν θα πατε να φατε ,ειτε εδω, ειτε στη Γερμανια, ειτε οπου αλλου βρεθειτε. Δεν το ξερεις καλη μου αλλα θα πληρωσεις εσυ. Οταν θα ερθει ο λογαριασμος κι εσυ ως γνησια κορη των γενναιοδωρων αρχαιων ελληνων κανεις τη κινηση να παρεις το μαγικο χαρτι, μη περιμενεις καμμια αντιδραση απ αυτες που ξερεις “τυπου αστο κατω θα πληρωσω εγω”. Οχι. Θα σου χαμογελασει με νοημα, θα σε κοιταξει βαθια στα ματια και θα σου πει danke mein liebe. Στο γουτσουγουτσου μη περιμενεις και τρελλη φαντασια εκτος αν πεσεις σε σαδομαζο οποτε αν κι εσυ δεν εισαι το ιδιο, παλι καντη με ελαφρα γιατι σ’αυτα οι γερμανοι δεν αστειευονται καθολου. Αν ομως πεσεις οπως εγω σ’ενα καλο και γλυκο κουκλο, το ερωτικο κομματι γενικα δεν ειναι κακο. Μολις ομως τελειωσει, αλλα το μολις σημαινει την ιδια στιγμη, την ιδια ακριβως στιγμη, θ’ακουσεις μια φωνη να λεει σε υφος παραγγελματος Α Διμοιριας Πεζικου, “To the showers”!!!! Μη φωναξεις μαμααα, ειναι ο καλος σου που θελει να πλυθειτε αμεσως μηπως εχει μεινει πανω του κανενα μικροβιο απ αυτα που ανταλλαξαν τα διψασμενα κορμια σας. Αν ξεπερασεις κι αυτο το σοκ και θες να το ξανακανεις τι να σου πω..

Αν δεν το ξεπερασεις μη μου σκας καθολου, παμε Γαλλια σουμπιτες!! Ζυγισου καλα πριν τα φτιαξεις με Γαλλο, θαυμασε τις ωραιες αναλογιες σου γιατι δεν θα τις ξαναδεις. Το πρωτο που θα κανετε ειναι να σε παει να φας, οχι να φας, να ξεκοιλιαστεις. Με χαρα μικρου παιδιου θα σου πει οτι εχουν 463 διαφορετικα ειδη τυριων στη χωρα του (τα οποια μη σου πω θα σε βαλει να τα δοκιμασεις με συγκεκριμενη σειρα κι οχι οπως σου’ρθει η ορεξη εσενα) και χιλιαδες ποικιλιες κρασιων κι αναλογων ποτηριων που αν καταλαβεις ποτε γιατι το σχημα αλλαζει και τη γευση, πεσ’το μου και εμενα γιατι το προσπαθω χρονια. Αφου σε καρδαμωσει, αρχιζει το μπιριμπιρι.

Και τι ωραια ματια εχεις και μου θυμιζουν τη ταδε θεα που μου θυμιζει τη ταδε γαλλιδα κοκ. Προς θεου μη ξεφουρνισεις στο κυκλο γνωριμιων σου γαλλικων προσωπικοτητων την Ζαν ντ’ αρκ! Τον ξενερωσες. Τοσα χρονια κι αυτο δεν το’χουν ξεπερασει. Τη καημενη τη κοπελλα που μας τη καψαν οι κακοι οι αγγλοι. Μη χαλασεις τη σχεση σου για μια τρελλη, ναι θα του λες. Αν λοιπον δεν εχεις ακομα πονοκεφαλο απ το πολυ μπλαμπλα, πεσε στο κρεββατιι και φροντισε κακομοιρα μου να εχεις κοιμηθει το μεσημερι για ν’ αντεξεις τη διαδικασια. Θ’αρχισει απ’τις πατουσες και μεχρι να τελειωσει τον παιρνει τον ιδιο χρονο οσο εσενα να καθαρισεις, να πλυνεις και να μαγειρεψεις 10 κιλα φασολακια. Στη μεση του γουτσουγουτσου παιζει να κανει τσιγαρο η να κατεβασει κανενα ποτηρακι ετσι για τη καλη συνεχεια βρε αδελφε.

Τα καλα εδω ειναι οτι, σου γεμιζει το ψυγειο με οτι πιο απιθανο φαγωσιμο μπορεις να φανταστεις, δεν εχουν ποτε κολλημα με τη μαμα, κανουν ολες τις δουλειες του σπιτιου αδιαμαρτυρητα, κι αγαπανε πολυ την ελλαδα. Highly recommended δηλαδη.


Θα σε πηγαινα και στην Αγγλια αλλα σ’αγαπαω βρε κουτο. Ο βασικος και ουχι μοναδικος κινδυνος μιας σχεσης με Αγγλο ειναι καποια στιγμη να τον βρεις στο κρεββατι σας με τον καλυτερο σας φιλο. To be avoided. Ο αλλος ειναι να πεθανεις απο overdose fish and chips. Θα γελασεις ομως, αυτο ειναι το μονο καλο.




Αν τωρα μετα απ’ ολα αυτα δεν σ’επεισα και θες να ξαναγυρισεις στο «γυναικα φερε τις παντοφλες και καφε γρηγορα» της αξιολογου κατα τ’αλλα φυλης μας ε τι να πω, ταθελες και τα’παθες.


Με τη σειρά μου προσκαλώ στο Blog-X-Παίχνιδο την λατρεμένη θεία Donna να αναπτύξει τις απόψεις της επί του θέματος με τον δικό της ανεπανάληπτο τρόπο.

Κυριακή, Ιανουαρίου 18, 2009

Πόσοι forumίτες/bloggers χρειάζονται για να αλλάξουν μία λάμπα;

(clopy paste)

Απάντηση:

1 για να αλλάξει τη λάμπα και να ποστάρει ότι η λάμπα έχει αλλαχτεί.

14 για να μοιραστούν παρόμοιες εμπειρίες αλλαγής λαμπών και για να προτείνουν διαφορετικούς τρόπους που θα μπορούσε να γίνει η διαδικασία.

7 για να προειδοποιήσουν για τους κινδύνους που περιέχει η αλλαγή λάμπας.

1 για να μετακινήσει το τόπικ στη θεματική ενότητα περί λυχνιών.

2 που αντιδρούν στην μετακίνηση στη θεματική ενότητα περί λυχνιών και προτείνουν τη μετακίνηση στη θεματική ενότητα περί ηλεκτρολογικών.

7 για να υποδείξουν Greeklish / ορθογραφικά / γραμματικά λάθη στα posts.

5 για να την πουν στους moderators που επέτρεψαν τα λάθη αυτά.

3 moderators για να διαγράψουν τα flames περί των λαθών. 6 που μαλώνουν για το εάν πρέπει να προφέρεται λάμπα ή λάμ-πα. άλλοι 6 που αποκαλούν τους προαναφερόμενους ηλίθιους.

2 επαγγελματίες που πληροφορούν πως η σωστή ονομασία είναι λαμπτήρας.

15 ξερόλες που θεωρούν τους εαυτούς τους επαγγελματίες και υποστηρίζουν ότι η ονομασία λάμπα είναι απόλυτα σωστή.

19 για να πουν ότι το φόρουμ δεν ασχολείται με λάμπες και η συζήτηση θα πρέπει να γίνει σε φόρουμ που ασχολείται με λάμπες.

11 για να υποστηρίξουν πως αφού όλοι χρησιμοποιούμε λάμπες τότε μας αφορά.

36 για να συζητήσουν ποια μέθοδος αλλαγής είναι η καλύτερη, πού θα βρείτε τις καλύτερες λάμπες, ποιες είναι οι καλύτερες μάρκες και ποιες οι χειρότερες.

7 για να ποστάρουν links όπου υπάρχουν διαφορετικά είδη λαμπών.

4 για να ποστάρουν τα σωστά links γιατί τα παραπάνω ήταν λάθος.

13 που κάνουν quote σχεδόν όλα τα ποστς που έχουν γίνει μέχρι τώρα και προσθέτουν κάτω-κάτω ένα smile.

5 για να δηλώσουν ότι αφού αμφισβητούνται ή παρεξηγούνται οι προθέσεις τους δεν θα ξαναγράψουν στο φόρουμ.

4 για να πουν ότι το θέμα αυτό έχει ξανασυζητηθεί και παλιότερα.

13 για να πουν ότι όποιος θέλει να ρωτήσει κάτι σχετικό με λάμπες να κάνει πρώτα ένα ψάξιμο στο Google.

1 ξεχασμένος που κάνει reply στο αρχικό ποστ μετά από 6 μήνες ξαναρχίζοντας τα όλα από την αρχή!

1 που θα ποστάρει τη διαδικασία αλλαγής όπως αυτή προβλέπεται στο ΦΕΚ 411 τ. Β΄/5.4.2003 μετά και την τροποποίηση του Π.Δ. 294/2001 και σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 6 του ν. 2703/. 2002.

1 που θα διορθώσει πως 5/4/2003 ήταν ημέρα Σάββατο και δεν δημοσιεύονται Φ.Ε.Κ.

1 που θα γράψει ένα ασυνάρτητο ποστ στέλνοντας "ασπασμούς από την όστρια"

1 που θα αρχίσει τα μπινελίκια χωρίς λόγο με ποστ του τύπου: "με τι μαλακιεεεεεες ασχοοοοοοοοοολειιιιιιιιιστεεεεεεε ρεεεεεε. γαμωωωωωωω τιιις λαααααμπες μου μεεεσααααα" (hint : αυτός αρχίζει από "s" και τελειώνει σε "hlia_and_friends").

1 που θα αποκαλει μαλακες και μικροτσουτσουνους τους αντρες, οποτε και παντελως ανικανους να αλλαξουν μια λαμπα και ασχημες οσες κοπελες εναντιωθουν στα ποστς της!

1 που θα ισχυριζεται οτι αυτος ειναι ο ιδανικος για την αλλαγη της λαμπας (αλλα και γενικοτερα...)ενω ταυτοχρονα θα λεει μαντιναδες

1 moderator-προφητη που θα προτρεπει τα υπολοιπα μελη να ειναι αγαπημενα και να μη μαλωνουν,διοτι αυτο θα ηθελε ο τζισους, προκειμενου να κανει την καινουρια λαμπα να αναψει

1 που θα "γκρινιαζει" οτι η νεοτερη γενια εχει πλεον τοσο ευκολη προσβαση μεσω ιντερνετ σε καθε ειδους πληροφοριαπου αφορα τα αδιεξοδα τα οποια δημιουργει η επιλογη να αλλαζεις λαμπες,που δεν θα επρεπε κανενας νεος να σκεφτεται να αλλαζει λαμπες!

η ιδια μαλλιστα,αν μπορουσε να γνωριζει ολα αυτα πριν καμια 15αρια χρονια,
ποτε δεν θα επελεγε να αλλαζει λαμπες,αλλα μαλλον να κατασκευαζει κηροπηγια

1 που θα ποστάρει συνταγή για Κουλουράκια του Λαδιού, που έφτιαξε και της πέτυχαν και τα μασουλάει, καθώς διαβάζει τα ποστ των αλλωνών.

1 που θα ποστάρει άλλη συνταγή, Κουλουράκια με Πορτοκάλι, ισχυριζόμενος ότι είναι αυθεντική απ'τη... προγιαγιά του...

Σάββατο, Ιανουαρίου 17, 2009

Χαμογέλα μου! Σάββατο σήμερα!

Νέα γκαρνταρόμπα, έπιπλα, νέες φάτσες και πολλές πολλές ενδορφίνες να κυλούν στο αίμα.
Κάτι έχουμε εδώ.
Δεν βαρέθηκες τις κουβέντες; Καιρός να κάνουμε και κάτι!
Έλα. Πάμε μαζί... Το νοιώθω ότι το 'χεις.



(Περισσότερα προσεχώς. ;) )

Σάββατο, Ιανουαρίου 10, 2009

Κερνάω τσιγάρο, έχεις φωτιά; Πιάσε τα σπίρτα!

Άραγε τώρα που βομβαρδίζονται τα πάντα.... έμειναν σπίρτα για τα παιδιά στη Γάζα; Ένα τελευταίο σπίρτο πριν βγουν και αυτά στο ταξίδι....

RazorLight Wire to Wire



What is love but the strangest of feelings?

A sin you swallow for the rest of your life?

You've been looking for someone to believe in

To love you, until your eyes run dry



She lives on disillusion road

We go where the wild blood flows

On our bodies we share the same scar

Love me, wherever you are



How do you love with fate full of rust?

How do you turn what the savage take?

You've been looking for someone you can trust

Who will love you, again and again



How do you love in a house without feelings?

How do you turn what that savage take?

I've been looking for someone to believe in

Love me, again and again



She lives by disillusions close

We go where the wild blood flows

On our bodies, we share the same scar



How do you love on a night without feelings?

She says "love, I hear sound, I see fury"

She says "love's not a hostile condition"

Love me, wherever you are



Love me, wherever you are

Love me, wherever you are

Wherever you are

Μάνος Χατζιδάκις Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ



Αναδημοσίευση από το περιοδικό Schooligans (7.12.2007)

Συμπληρώνονται φέτος 10 χρόνια από τον θάνατό του.
Θα γίνουν αφιερώματα, “ο Mεγάλος Eρωτικός”,
θα ξανακουστούν τραγούδια του, “πόσο μας λείπει”,
κι ύστερα σιωπή. Γιατί ήταν - και είναι - επικίνδυνος.

"Είμαι μαζί σας!"


...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται ν' αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ' «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν ...ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ.


Κυπουργός:

Ο αληθινός αναρχικός

Τη διαφορά ανάμεσα στον αληθινό αναρχικό και στο γιαλαντζί αναρχικό την έμαθα κοντά στον Μάνο Χατζιδάκι.


Το 1975, λίγο μετά τη χούντα, μια παρέα νέων ανθρώπων περπατούσαμε μαζί με τον Μάνο κάπου στο Παγκράτι. Ήταν η εποχή που ο Χατζιδάκις είχε ξεκινήσει το Γ' Πρόγραμμα (ένα αναρχικό πρόγραμμα στο κρατικό ραδιόφωνο), αλλά και η εποχή των εύκολων συνθημάτων. Όπως περνούσαμε, λοιπόν, μπροστά από μια ταβέρνα, ακούμε ξαφνικά κάποιον να φωνάζει τον Χατζιδάκι «φασίστα». Εμείς παγώσαμε. Γυρνάμε και βλέπουμε μια ομάδα «προοδευτικών» σκηνοθετών του νέου ελληνικού κινηματογράφου, με μακριά μαλλιά και μούσια. Ο Χατζιδάκις, ατάραχος, πλησιάζει την ομάδα και λέει: «Ποιος από σας το είπε αυτό;». Κανείς δεν απαντάει. Πάω εγώ να πω κάτι, αλλά ο Χατζιδάκις με ένα νεύμα με σταματάει. Και γυρνώντας προς την ομάδα ξαναρωτάει: «Ποιος από σας το είπε αυτό;». Αυτοί σιωπή. Οπότε εκείνος τους κοιτάζει λίγα δευτερόλεπτα και τους λέει: «Αν αυτός ο χαρακτηρισμός με διαφοροποιεί από εσάς, τον αποδέχομαι ευχαρίστως».

"Ο μόνος που δεν το βούλωσε"

• Γνώρισα τον Χατζιδάκι το '83. Είχε έρθει να με δει σε μια απ' τις πρώτες μου παραστάσεις. Θυμάμαι ότι δεν καθόταν πρώτη σειρά, καθόταν πίσω. Στο τέλος ήρθε και μου είπε: "Ο λόγος σας ακολουθεί αοράτως μια μελωδία". Δεν πολυκατάλαβα τι εννοούσε. Είχα τέτοιο θαυμασμό που ασχολιόταν ο Χατζιδάκις να μου πει πέντε κουβέντες, που ό,τι και να μου'λεγε εκείνη τη στιγμή, "ευχαριστώ" θα έλεγα.

• Πολύ αργότερα συνειδητοποίησα ότι η διδασκαλία μου στους ηθοποιούς βασίστηκε σ' αυτή τη φράση του Χατζιδάκι. Πρώτα τους μαθαίνω τη μουσική του κειμένου και μετά τους μαθαίνω το κείμενο.
Μου στάθηκε εξαιρετικά στην "περίοδο του στρατού". Βγήκε τότε η "Αυριανή" και άρχισε να ρίχνει λάσπη. Η "Αυριανή" ήταν ο μπράβος που εκτελούσε τις επιθυμίες του ΠΑΣΟΚ. Και όλοι οι καλλιτέχνες το βουλώσανε! Ολοι εκτός από τον Χατζιδάκι.
(σ.σ. Η "Αυριανή" κατηγόρησε τον Λαζόπουλο ότι πάει να γλιτώσει τον στρατό με "τρελόχαρτο", πιέζοντας την κυβέρνηση να μην του το επιτρέψει. Ο Χατζιδάκις έκανε τότε την εξής δήλωση: "Χίλιες φορές ντροπή, μια κυβέρνηση να καθοδηγείται από μια "φυλλάδα" εσχάτης υποστάθμης. Η τελευταία αυτή ενέργεια εναντίον του Λαζόπουλου διδάσκει όλους μας και προπάντων του νέους να γίνουν φανατικοί απάτριδες. Οσο για μένα, εάν η έννοια ΕΛΛΑΣ περιέχει "Αυριανή" δεν θέλω να λέγομαι Έλληνας. Δεν νιώθω τίποτα κοινό με αυτό το τερατόμορφο περιεχόμενο").

• Ένα βράδυ τρώγαμε μετά από μια συναυλία του. Και μου είπε κάτι που γέλασα πάρα πολύ: "Πριν ξεκινήσω να διευθύνω την ορχηστρα αισθάνομαι 60 χρονών. Την ώρα που διευθύνω αισθάνομαι ότι είμαι 20 και είναι πάρα πολύ ωραίο συναίσθημα αυτό. Μόλις τελειώνει η συναυλία αισθάνομαι 60+20=80!"

• Εμένα με μάγευε και ο τρόπος που μίλαγε, ο τρόπος που κινούσε το χέρι του, ο τρόπος που ησύχαζε την ορχήστρα. Ακόμα και ο τρόπος που ακούμπαγε να πάρει ένα ποτήρι. Ηξερες ότι δεν μπορείς να ξαναπιάσεις το ποτήρι αλλιώς, αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να ακουμπάς ένα ποτήρι.

• Δε συνέδεε το ταλέντο του με την αποδοχή από τον κόσμο. Αυτό είναι πολύ σπάνιο για έναν καλλιτέχνη, γιατί ο καλλιτέχνης μοιάζει με το ζητιάνο. Θέλει να επαιτεί τα φράγκα, το χειροκρότημα, για να καταλάβει στο τέλος από αυτά που μάζεψε αν πήγε καλά η ζητιανιά του.
Ήταν διορατικός. Θυμάμαι τη συναυλία στο Λυκαβηττό που είπε εκείνο το απίστευτο "Να φύγετε!" στο κοινό...
(σ.σ. Θέατρο Λυκαβηττού, 2/7/86: O Xατζιδάκις ανεβαίνει στη σκηνή, χειροκροτήματα, τα φλας αστράφτουν. Zητάει ευγενικά από τους φωτογράφους να αποχωρήσουν για να ξεκινήσει. Mόλις όμως ξεκινάει να διευθύνει, επιστρέφουν. Tους το ξαναζητάει, αυτή τη φορά σε αυστηρό ύφος. Tο ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται μία, δύο, τρεις φορές, ώσπου κάποια στιγμή ο Χατζιδάκις διακόπτει το τραγούδι στη μέση. Τότε το μισό κοινό αρχίζει να χειροκροτάει και το άλλο μισό να γιουχάρει. Ο Χατζιδάκις οργισμένος παίρνει το μικρόφωνο και λέει προς τους θεατές "Να φύγετε! Να πάτε στα σπίτια σας!". Το "λαϊκό" κοινό φωνάζει "Είσαι φασίστας! Τα λεφτά μας πίσω!". Ο Χατζιδάκις απαντά: "Δεν πρόκειται να σας ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου!". Tελικά κάποιοι έφυγαν, οι περισσότεροι έμειναν και η συναυλία έγινε.)
...Eίχε δει τον τρόπο που θα παρακμάσει η κοινωνία και έβγαλε τον εαυτό του απ' έξω. Eίχε νιώσει αυτό το "πλιάτσικο", το "γιούργια" που θα γινόταν στα ταμεία, στον πολιτισμό, παντού.

• Είναι ο μεγαλύτερος δημιουργός που συνάντησα ποτέ.


Tο πανκ, ο Xατζιδάκις και η επανάσταση

Tην εποχή που ήμουν έφηβος -τέλη δεκαετίας '70- δεν υπήρχε μουσική για μένα και τους φίλους μου. Θυμάμαι να έχουμε βγει στους δρόμους ανήσυχοι, φρικιά, αλλά χωρίς μουσική. Το ροκ μάς είχε κουράσει -το ακούγαμε σαν απόηχο της δεκαετίας του '60. Και όλοι οι μεγάλοι ήρωες εκείνης της γενιάς είχαν πεθάνει ή είχαν γίνει επιχειρηματίες που είναι το ίδιο πράγμα.

Aπ' την άλλη, από τη μέρα που έπεσε η Xούντα, μας είχαν φάει τ' αυτιά για έναν μεγάλο Έλληνα συνθέτη, τον Θεοδωράκη, που έγραφε επαναστατικά τραγούδια. Περιμέναμε πώς και πώς να τον ακούσουμε. Και ο πρώτος δίσκος που άκουσα ήταν με τον Nταλάρα να λέει "Tη Pωμιοσύνη μη την κλαις"… Mου' ρθε να βάλω τα κλάματα. Ηταν μία από τις μεγαλύτερες μουσικές απογοητεύσεις της ζωής μου. Μου φάνηκε -σαν ήχος, σαν ύφος, σαν λόγια- κάτι τελείως ξεπερασμένο. Kατάλληλο μόνο για soundtrack της ΚΝΕ. Επαναστατικά τραγούδια του βουνού όταν εμείς ήμασταν ήδη στις λεωφόρους. Eμένα όλο αυτό το πακέτο “KNE-Θεοδωράκης-Eπανάσταση” μου βρώμαγε. Συν του ότι είχα μία φυσική κόντρα με τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν πολύ αυστηρός και ξαφνικά ανακάλυπτα ότι είναι κομμουνιστής. Δηλαδή ποια επανάσταση και ποιο κόμμα, όταν εγώ το κόμμα το είχα μες στο σπίτι μου και ήθελε να μου επιβάλει να κόψω τα μαλλιά μου, να μη φοράω τα πουκάμισά μου απ' έξω και να γυρνάω νωρίς;

Και ξαφνικά σκάει το πανκ. Κι εμείς βρίσκουμε επιτέλους μία ταυτότητα. Αυτή η μουσική κουβαλούσε έναν κυνισμό κι έναν μηδενισμό. Εδινε δύναμη σ' όλους εμάς, τα σκληρά αγοράκια, που είχαμε βγει στους δρόμους, λέγαμε όχι στον κόσμο και ζούσαμε την παραφροσύνη της ηλικίας μας έτσι όπως έπρεπε να τη ζήσουμε.

Ο Χατζιδάκις σ'όλα αυτά υπήρχε και δεν υπήρχε. Είχα ακούσει μικρός, τελείως συμπτωματικά, "Τα τραγούδια της Ελένης" και είχα συγκινηθεί. Ελένη λένε και την αδερφούλα μου και κάπως το είχα δει ποιητικά το θέμα… Και αργότερα, όταν αλητεύαμε, πάντα θα βρίσκαμε μια στιγμή ν' ακούσουμε "Το Χαμόγελο της Τζοκόντας" στο μπαλκόνι ενός φίλου ή σε μια παραλία στην Κρήτη μετά από άπειρα μεθύσια, κουρασμένοι… Αλλά ως εκεί. Μύθος Χατζιδάκι δεν υπήρχε για μας. Εμείς κόβαμε φλέβες για τους Sex Pistols, τους Clash, τους Cure…

Τώρα πια που πέρασαν τα χρόνια και είμαι 40φεύγα, συνειδητοποιώ τι ακριβώς είχε συμβεί. Από ένστικτο ξέραμε ποιοι άνθρωποι μας υποστήριζαν. Σε μια εποχή που εμείς κάναμε επίδειξη αναισθησίας και κυνισμού, ο Χατζιδάκις είχε διαπεράσει την πανοπλία του πανκ και είχε τρυπώσει μες στην ψυχή μας. Τι έκανε; Κράταγε την τρυφεράδα μας ζωντανή. Μας έδινε κουράγιο και πίστη ότι μπορούμε να πετάξουμε πάνω από έναν κόσμο που μισούμε. Μας επανέφερε στη σωστή στάση. Εκανε μέσα μας μια επανάσταση. Και τον ευγνωμονώ γι' αυτό.


"Δεν θα υπήρχα αν δεν υπήρχε"

• Αποφάσισα να γίνω μουσικός γιατί στα 14 άκουσα Χατζιδάκι. Δεν θα υπήρχα αν δεν υπήρχε.

• Σε ηλικία 26 ετών κάνω την πρώτη μου συναυλία. Λίγο πριν την κάνω, βρίσκω το τηλέφωνό του -του ήμουν εντελώς άγνωστος- τον παίρνω και του λέω: "Κύριε Χατζιδάκι, λέγομαι Σταμάτης Κραουνάκης, κάνω μία συναυλία και ο λόγος που κάνω αυτή τη συναυλία είναι ότι υπάρχετε. Αν δεν έρθετε εσείς, δεν έχει νόημα να την κάνω"... Και ήρθε!

• Τον συνάντησα δυο-τρεις φορές στου Φλόκα που έπινε καφέ μαζί με τον Γκάτσο. Αυτοί μιλούσαν, εγώ άκουγα. Τι να πω εγώ, ένα παιδάκι; Και μόνο που μύριζα την κολόνια του ήταν αρκετό για μένα.

• Τον είχα ρωτήσει κάποτε σε ποια ηλικία συνειδητοποίησε -γιατί με είχε απασχολήσει και μένα- τη βασική του σύγκρουση με την ιδέα του κρατικού μηχανισμού. "Πάντα ήμουν σε σύγκρουση" μου απάντησε. "Αλλά στα 30 μου ήταν που κατάλαβα ότι είμαι καταδικασμένος να ζήσω σ' αυτή τη χώρα".

• Κατά την κρίση μου, είναι ο μεγαλύτερος μουσικός της Ελλάδας. Με απόσταση απ' τον Μίκη, τον επίσης σημαντικό.

• Ωραία ερώτηση! "Γιατί ν' ακούει ένας έφηβος Χατζιδάκι;" Καταρχήν, γιατί είναι πολύ σεξουαλικός συνθέτης. Βοηθάει! Και πριν και μετά και κατά την διάρκεια...

• Μπορούσε να χάσει το πιο σημαντικό επαγγελματικό ραντεβού για μια ξαφνική ερωτική περιπέτεια... Είχε τ' αρχίδια να κυνηγάει το εφήμερο.


Διαβάστε επίσης Gaza strip, The untold Story. Η ιστορία του πολέμου στην Γάζα όπως την βιώνει και την καταγράφει στο blog ένας 23χρονος Παλαιστίνιος. Για έναν κόσμο που δεν κουράστηκε ακομα να φτιάχνει "Άννα Φρανκ".... και επαναλαμβάνεται... άλλοτε ως τραγωδία και άλλοτε ως αιμοβόρος σαρκασμός.

Χρήστος Προσύλης: Εγώ είμαι η Σκηνή. Σεμινάριο Υποκριτικής

Εγώ είμαι η Σκηνή

Εγώ είμαι η Σκηνή

πρωτοποριακή μέθοδος υποκριτικής για τη σκηνή και την κάμερα

Εργαστήριο/Σεμινάριο στην Αθήνα - Ιανουάριος 2009

κάντε κλικ εδώ για να κατεβάστε σε pdf την ανακοίνωση

---------------------------------------------------

Πρώτος Κύκλος: 20-23 Ιανουαρίου, 14.30-17.30

Κόστος: 195 euros

---------------------------------------------------

Δεύτερος Κύκλος: 27-30 Ιανουαρίου, 14.30-17.30

Κόστος: 195 euros

---------------------------------------------------

Πρωτοποριακή μέθοδος υποκριτικής για τη σκηνή και την κάμερα, από το σκηνοθέτη Χρήστο Προσύλη, στο ‘Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα

(Πλατεία Ηλεκτρικού Σταθμού Νέου Φαλήρου, Πειραιάς. Τηλ: 210 4816200 )

Εισαγωγικό Εργαστήριο – Σεμινάριο υποκριτικής και επικοινωνιακών δεξιοτήτων, βασισμένο σε ολοκληρωμένες τεχνικές ερμηνείας λεκτικών και μη λεκτικών (όπως τη γλώσσα του σώματος, της εικόνας κλπ) τρόπων επικοινωνίας, τόσο πάνω στη σκηνή, όσο και μπροστά ή πίσω από την κάμερα. Το εργαστήριο θα εισαγάγει τους συμμετέχοντες σε μία καλλιτεχνική και επιστημονική προσέγγιση του χειρισμού αυτών των γλωσσών, προς όφελος του παραγώμενου καλλιτεχνικού έργου του ηθοποιού πάνω στη σκηνή ή μπροστά από την κάμερα, είτε αυτό αφορά τη φωνή, είτε την κίνηση, είτε το χτίσιμο του ρόλου. Η νέα τεχνική είναι βασισμένη στην ακαδημαϊκή και καλλιτεχνική έρευνα του σκηνοθέτη και υποψήφιου διδάκτορα στο Middlesex University του Λονδίνου, Χρήστου Προσύλη και μπορεί να εφαρμοστεί παράλληλα με κλασσικές τεχνικές υποκριτικής, όπως Στανισλάβσκι. Η μέθοδος έχει δοκιμαστεί σε εργαστήρια και ερευνητικές παραστάσεις και φιλμς, που παρουσιάστηκαν στο Θέατρο Τέχνης του Λονδίνου και στο Camden People’s Theatre του Λονδίνου. Αυτό το εργαστήριο θα είναι από τα πρώτα που καλούν το κοινό και τους καλλιτέχνες να αποκτήσουν μια εισαγωγή στη νέα τεχνική και παρουσιάζεται σχεδόν παράλληλα σε Αθήνα και Λονδίνο.

Το σεμινάριο είναι εισαγωγικό και για αυτό ανοιχτό τόσο σε επαγγελματίες ηθοποιούς-performers όσο και σε φοιτητές υποκριτικής, και καλύπτει τα επίπεδα 1-5 από τα συνολικά 24 της μεθόδου.

Περιλαμβάνει εισαγωγή στα εξής:

  • Κατανόηση του θεατρικού και του κοινωνικού ρόλου

  • Κατανόηση του φιλμικού και του κοινωνικού ρόλου

  • Τεχνικές χαλάρωσης

  • Στάδια χτισίματος του ρόλου

  • Αυτοσχεδιασμός στη σκηνή

  • Αυτοσχεδιασμός στην κάμερα

  • Χρωματισμός φωνής, φωνή και έλεγχος αναπνοής

  • Εργασία με το κείμενο και τεχνικές προετοιμασίας για το ρόλο

  • Κίνηση και φυσική έκφραση

  • Εισαγωγή στη γλώσσα σώματος του ρόλου

  • Παιχνίδια ρόλου και συναισθηματικές καταστάσεις

  • Κίνηση και φυσική έκφραση στην κάμερα

-------------------

Περιορισμένος αριθμός συμμετοχών.

Για να κλείσετε μία θέση, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας στo 6981332933

ή μέσω email στο: info [at] iamthestage.com

*please replace [at] with @ symbol to send email

-------------------

Ο σκηνοθέτης Χρήστος Προσύλης, είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του London Greek Film Festival και των CosmoTheatre και CosmoCinema του Λονδίνου, καθώς και υποψήφιος διδάκτορας στο Middlesex University του Λονδίνου. Περισσότερα για τη δουλειά του θα βρείτε στην προσωπική του ιστοσελίδα: www.prossylis.com

Για προσωπικό coaching σε επαγγελματίες ηθοποιούς μόνο, μπορεί να δημιουργηθεί ειδικό πρόγραμμα, ανάλογα με τις ανάγκες του ηθοποιού, εκτός εργαστηρίου.

contact

info [at] iamthestage.com

*please replace [at] with @ symbol to send email

© 1995-2009: Christos Prossylis


Τετάρτη, Ιανουαρίου 07, 2009

Για μένα....


Στην οικογένεια μου έχουμε μια συνήθεια. Κάθε που είναι κάτι σημαντικό μαζευόμαστε όλοι και πρέπει να βγάλουμε φωτογραφία οικογενειακή με το πρόσχημα ότι την επόμενη φορά μπορεί να μην τα καταφέρουν όλοι είτε ότι μπορεί να μην υπάρξει επόμενη φορά.
Όποιος νομίζει ότι είναι κάτι απλό, πλανάται πλάνη οικτρά. Βρες τον φόντο, να αρχίσουν τα σχόλια, ποιος είναι ντυμένος καλά και ποιος όχι (να τσακιστεί να πάει να αλλάξει), να αρχίσουν τα ιεραρχικά και το κυρίως η θέση μέσα στο πλάνο.

Αυτό το
"δεξιά, πιο δεξιά... εεε πήγες τόσο δεξιά που σχεδόν βγήκες από τη φωτογραφία,
αριστερά,
πιο μπροστά,
πιο πίσω...."
γίνεται ένας χαμός μέχρι να φωνάξουν όλοι με μια φωνή
"Βγάλ' τη φωτογραφία να τελειώνουμε"

Κοιτάζοντας πίσω βλέπω ότι είμαι σε ελάχιστες από αυτές τις φωτογραφίες... γιατί συνήθως εγώ τραβούσα με την φωτογραφική.
Μικρές στιγμές για την επόμενη φορά που κάποιοι δεν θα τα καταφέρουμε!

Για έναν περίεργο λόγο ενώ οι εικόνες είναι για τους άλλους, η μουσική είναι πάντα για μένα.
Χαμογελάστε! Είστε η σημερινή μου φωτογραφία :)

Ελευθερία Αρβανιτάκη:Πες μου
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης



ελάτε να σας δείξω τώρα πώς γίνεται σωστά
Lara Fabien Je t' aime





ΥΣ Σημασία δεν έχουν οι φωτογραφίες αλλά οι αγκαλιές ;) Οι φωτογραφίες είναι για τους άλλους, οι αγκαλιές είναι για μας.

Τρίτη, Ιανουαρίου 06, 2009

... εκεί που τελειώνουν οι δρόμοι, εκεί που δεν πηγαίνουν οι λέξεις.


Είναι μία γειτονιά… εκεί που τελειώνουν οι δρόμοι, εκεί που δεν πηγαίνουν οι λέξεις. Είναι ο τόπος των ανθρώπων που κατόρθωσαν να επιβιώσουν, των εκλεκτών της «φυσικής επιλογής».

Δεν σε κοιτούν στα μάτια, ποτέ. Πηγαίνουν στην δουλειά για όσες μέρες και ώρες τους ζητηθεί, παίρνουν ό,τι τους δίνουν (αν και όποτε τους το δώσουν) και αμέσως γυρίζουν στο σπίτι.





Στέκονται για ώρες απέναντι από δισδιάστατες παράλληλες πραγματικότητες και τρώνε, βουβά, ασταμάτητα. Μετά πέφτουν και κοιμούνται με έναν ύπνο δίχως όνειρα, μέχρι να ξημερώσει. Εκεί αλλά και σε όλες τις δισδιάστατες πραγματικότητες με τις διαφημίσεις.



Φοράνε τότε τα πανομοιότυπα κουστούμι, τα πανομοιότυπα πρόσωπά τους, τα αστέρια στο πέτο και ξεκινούν. Όλοι πηγαίνουν και όλοι επιστρέφουν. Αθόρυβα, με το κεφάλι σκυφτό.




Μια μέρα μόνο δεν γύρισε κάποιος. Βρήκαν το αστέρι του πεταμένο στο δρόμο. Τον ίδιο 2 βήματα πιο εκεί. Το πρώτο από επιλογή, το δεύτερο από ανάγκη… άλλων.



Είναι μια γειτονιά… εκεί που τελειώνουν οι δρόμοι, εκεί που δεν πηγαίνουν οι λέξεις.


Η γειτονιά μου. Και εγώ κρατώ ένα αστέρι στο χέρι καθώς ένα όπλο με σημαδεύει. Δεν το φοράω στο πέτο, ούτε κοιτώ κάτω. Αν μιλήσω θα εκπυρσοκροτήσει. Για ακόμα μια φορά... εκεί που τελειώνουν οι δρόμοι, εκεί που δεν πηγαίνουν οι λέξεις καθώς ο άνεμος θα παίρνει το αστέρι μου και εγώ θα χάνομαι στο πρώτο μου όνειρο.

Κεμάλ
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις







Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορέι να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...


Κυριακή, Ιανουαρίου 04, 2009

Καληνύχτα ex - e - γερμένη μου +είδηση

Τι θα πει πόλεμος μαμά;



Magic De Spell Διακοπές στο Sarayevo



Tο θυμάται άραγε κανείς;
Το Sarayevo, όχι το τραγούδι!

Παρασκευή, Ιανουαρίου 02, 2009

Η κηδεία του Χάρολντ Πίντερ




«Γι' αυτό σου λέω, φρόντιζε τους νεκρούς»
(Επιμ: Β. ΓΕΩΡΓ.)



Ούτε παπάς ούτε ραβίνος έψαλε στην κηδεία του Χάρολντ Πίντερ, που έγινε σε πολύ στενό κύκλο την Τετάρτη στο κοιμητήριο του Κένσαλ Γκριν κάτω από τον γκρίζο ουρανό του Λονδίνου. Μόνο κάποια κείμενα που ο ίδιος είχε διαλέξει διαβάστηκαν. Ο Πίντερ, ξέροντας ότι η ζωή του τελειώνει, είχε αφήσει ακριβείς οδηγίες στους δικούς του.
Η χήρα του Πίντερ, λαίδη Αντόνια Φρέιζερ, προσέρχεται στο κοιμητήριο παρέα με τον γιο της Ντέμιεν ΦρέιζερΠερίπου περίπου άτομα αποχαιρέτησαν με συγκίνηση τον μεγάλο συγγραφέα. Εκτός από τη χήρα του, Αντονία Φρέιζερ, τα παιδιά και τα εγγόνια της, ήταν εκεί ο θεατρικός συγγραφέας Τομ Στόπαρντ, η συγγραφέας Εντα Ο' Μπράιαν, ο σκηνοθέτης Ρότζερ Χάργουντ κ.ά. Απουσίαζε ο μονάκριβος 50χρονος γιος του Ντάνιελ, που έχει τόσο αποξενωθεί από τον πατέρα του που δεν χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια το επίθετο Πίντερ και ζει σαν ερημίτης. Ηταν μία από τις μεγάλες και ομολογημένες πληγές στη ζωή του συγγραφέα. Ο Ντάνιελ δεν του συγχώρεσε ποτέ ότι εγκατέλειψε τη μητέρα του, ηθοποιό Βίβιαν Μέρτσαντ για να παντρευτεί τη λαίδη Αντονία Φρέιζερ, χρεώνοντάς του τη σταδιακή της επαγγελματική παρακμή και τον αλκοολισμό της, που την οδήγησε στον θάνατο σε ηλικία 53 χρόνων (1982).Η πιο συγκινητική στιγμή της τελετής ήταν όταν ο σπουδαίος ηθοποιός Μάικλ Γκαμπόν (ο Πίντερ τον θεωρούσε μοναδικό εναπομείναντα διάδοχο των ιερών τεράτων σερ Τζον Γκίλγουντ, Λόρενς Ολίβιε, Ραλφ Ρίτσαρντσον, Πέγκι Ασκροφτ) διάβασε απόσπασμα από τη «Νεκρή Ζώνη», ένα από τα κορυφαία θεατρικά έργα του Πίντερ, που μάλιστα παίζεται αυτή την εποχή με τεράστια επιτυχία στο Λονδίνο με πρωταγωνιστή τον Γκαμπόν. Ο Πίντερ τρεις μήνες πριν είχε ζητήσει από τον αγαπημένο του ηθοποιό να διαβάσει το συγκεκριμένο απόσπασμα στην κηδεία του. Και είναι πραγματικά σπαραχτικό.
Ο Μάικλ Γκαμπόν και ο Τομ Στόπαρντ ήταν δύο από τους λίγους συγγενείς και φίλους που παρέστησαν στην εντελώς πολιτική (ούτε παπάς ούτε ραβίνος) κηδεία του ΠίντερΑντιγράφουμε από τη μετάφραση του Παύλου Μάτεσι για την παράσταση της «Νεκρής ζώνης» από τον Αντώνη Αντύπα:

«Θα μπορούσα μέχρι και το προσωπικό μου λεύκωμα με τις φωτογραφίες να σας δείξω. Οποτε θα βλέπατε εκεί μέσα μια φυσιογνωμία που ενδέχεται να σας θυμίσει τη δικιά σας, δηλαδή όπως ήσασταν κάποτε.
Θα βλέπατε και άλλες φυσιογνωμίες, σε ημίφως αυτές, πρόσωπα ή εν μέρει, μάγουλα, σαγόνια, σβέρκους ή μάτια υπό σκιάν, λόγω καπέλου: μπορεί να σας θυμίσουν πρόσωπα άλλα, που γνωρίζατε κάποτε, που τους νομίζατε νεκρούς εδώ και χρόνια, αλλά που θα σας ρίξουν μια φευγαλέα ματιά, αν σας βαστάει να κοιτάξετε κατάματα τα φιλικά φαντάσματα.
Να αποδεχθείτε την αγάπη που εκπέμπουν τα αγαθά φαντάσματα. Διαθέτουν όλη αυτή τη συγκινησιακή φόρτιση... παγιδευμένη. Να υποκλιθείτε μπροστά της.
Φυσικά, δεν πρόκειται ποτέ τους να την εκδηλώσουν, όμως πού ξέρεις... πόση ανακούφιση μπορεί να τους χαρίσει αυτό, πού ξέρεις πόσο μπορούν να ξεκουνηθούν... έτσι αλυσοδεμένα όπως είναι... μέσα στην κρυστάλλινη τεφροδόχη τους.
Το βρίσκεις απάνθρωπο... να τα ξεκουνήσεις, τη στιγμή που είναι καθηλωμένα, φυλακισμένα; Οχι... όχι. Βαθιά, βαθύτατα μέσα τους λαχταρούν ν' ανταποκριθούν στο άγγιγμά σου, στο βλέμμα σου και, όταν χαμογελάσεις, η χαρά τους... δεν έχει όρια.
Γι' αυτό σου λέω, φρόντιζε τους νεκρούς έτσι όπως θα 'θελες κι εσύ να φροντίζουν εσένα τώρα, εδώ, σ' αυτό που εσείς αποκαλείτε... ζωή σας».

Τα δάκρυα που προκάλεσαν τα παραπάνω λόγια, που ο Πίντερ είχε βάλει εδώ και χρόνια (1975) στο στόμα του ήρωα του Μπριγκς, στέγνωσαν από τη μοναδική «ελαφριά» στιγμή της κηδείας. Τότε που ο φίλος του και συμπαίκτης του στο πολυαγαπημένο του κρίκετ Μάθιου Χάρι Μπάρτον διάβασε το ποίημα του Φράνσις Τόμσον «At Lord's», μια νοσταλγική αναφορά στα βρετανικά αστέρια του αθλήματος στα τέλη του 19ου αιώνα. Διαβάστηκε ακόμα (από την ηθοποιό Πενέλοπε Γουίλτον) ένα απόσπασμα από τους «Νεκρούς» του Τζόις.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 02/01/2009


At Lord's

It is little I repair to the matches of the Southron folk,

Though my own red roses there may blow;

It is little I repair to the matches of the Southron folk,

Though the red roses crest the caps, I know.

For the field is full of shades as I near the shadowy coast,

And a ghostly batsman plays to the bowling of a ghost,

And I look through my tears on a soundless-clapping host

As the run-stealers flicker to and fro,

To and fro:

-O my Hornby and my Barlow long ago!

Francis Thompson