- - Τι ζωγραφίζεις;
- - Ζωγραφίζω ότι δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Ζωγραφίζω ότι οι άνθρωποι δεν με καταλαβαίνουν. (Romain Chauvet)
Θα σώσει η τέχνη τον κόσμο; Δεν ξέρω. Τις μέρες αυτές συνεχίζεται η έκθεση του Βασίλη Θαλασσινού και του Romain Chauvet στο Θυμωμένο Πορτρέτο (Ιωάννινα). «Καλλιτέχνες του δρόμου» όπως αυτοπροσδιορίζονται, δεν ζωγραφίζουν κτήρια και αντικείμενα αλλά τους ανθρώπους μέσα στο χρόνο. Εκείνους που προσπερνούν, εκείνους που κοντοστέκονται, εκείνους που αδιαφορούν. Δημιουργούν έργα που αλλάζουν μέσα στον χρόνο και το χώρο. Έργα που ανάλογα με το πού εκτίθενται έχουν ακόμα 1 ιστορία να πουν.
Καλλιτέχνες των δρόμων… του κόσμου. Του Παρισιού, της Πορτογαλίας, της Θήβας, της Αθήνας, των Ιωαννίνων… Που δημιουργούν, που συνομιλούν με τη δική τους γλώσσα με τον χρόνο και τα δρώμενα ή την απουσία τους.
Το όνειρο του supermarket της φτήνιας (Lidl Dream) φτιαγμένο αποκλειστικά με υλικά που αγοράστηκαν ή απλά ανακυκλώθηκαν δίνοντας ακόμα μια προοπτική σε κάτι που θεωρητικά ολοκλήρωσε την αποστολή του. Αντικείμενα ή άνθρωποι προς απόσυρση ή ανακύκλωση; Κάποιες φορές δεν έχουν σημασία οι απαντήσεις αλλά το να μάθουμε να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις. Στον εαυτό μας ή τους άλλους.
που υπήρξε και το κεντρικό έργο καθώς και η αφίσα της έκθεσης.
Το Reparado (επιδιορθωμένο) ένα έργο που φτιάχτηκε με τους επιδέσμους της νεκρής μητέρας.
Έργα που μιλούν ανάμεσα σε τσιγάρα και ποτά περιμένοντας κάποιον να σταθεί και να ακούσει. Πέρασαν άνθρωποι που γνώριζαν τους δημιουργούς, κουβέντιασαν μαζί τους για τα έργα και την τεχνική τους, για την πρόοδό τους μέσα στο χρόνο.
Με μια συνέντευξη στην τοπική τηλεόραση γεμάτη αμηχανία εκατέρωθεν. Παρακολουθούσα και σκεφτόμουν… τι θα ήθελε να ακούσει κάποιος που δεν τους γνωρίζει για να σηκωθεί από τον καναπέ και να περάσει μια βόλτα από εκεί; Η είσοδος είναι ελεύθερη, μπορεί να πιει καφέ, ποτό, μπορεί να ζωγραφίσει κάτι δικό του στο άσπρο που τον περιμένει με μαύρη ταινία στον τοίχο. Τι θα έπρεπε να ρωτήσει κάποιος που δεν ξέρει και θέλει να μάθει για το ταξίδι τους; Για το τι προσπαθούν να πουν καθώς μαθαίνουν να συλλαβίζουν με χρώματα, ποιες εικόνες κουβαλούν μέσα στην ψευδαίσθηση του χρόνου…
Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω το κομμάτι με την visual poetry. Ο μικρός είχε κουραστεί και απαιτούσε να παίξει εκείνος στο laptop που ήταν συνδεδεμένος με τον βιντεοπροβολέα, οπότε τον πήρα και φύγαμε αλλά κάτι από εμάς είναι εκεί και σας περιμένει. Ο πίνακας που ζωγράφισε ο μικρός με πείσμα περιφέρεται κάπου εκεί όπως και 1 πίνακας που μετέφερα άρον – άρον από το σπίτι όταν τα παιδιά μου είπαν ότι δεν μπόρεσαν να μεταφέρουν από την Θήβα περισσότερα έργα.
… και εγώ συνεχίζω να γυρίζω στα ίδια μέρη. Με άλλα ρούχα, άλλα μαλλιά, άλλο βλέμμα… Με τους ανθρώπους να μου μιλούν πια στον πληθυντικό. Δεν τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Και οι άνθρωποι δεν με καταλαβαίνουν.
Ένα τελευταίο αντίο στον πολυχώρο Kitsch που δεν άντεξε οικονομικά και έκλεισε
καλή επιτυχία σε εκείνους που την παλεύουν ακόμη
σε εκείνους που βγήκαν και πάλι στο δρόμο.
Καλοτάξιδοι...
Η έκθεση θα συνεχιστεί μέχρι τα τέλη Μαίου.
Πριν κλείσει ο Romain και ο Βασίλης θα ζωγραφίσουν και πάλι με όποιον θέλει να συμμετάσχει.
Εις το επανειδείν.
Τέχνη.... Ίσως να υπάρχει ακόμα ο χώρος και ο χρόνος για αυτήν....Όσο ακόμα τα παιδιά ζωγραφίζουν. Όσο ακόμα τα παιδιά δεν φοβούνται μην τα λερώσει το χρώμα.
Και ένα τελευταίο για το δρόμο. Δεν είναι εύκολο να μιλάς πάντα. Με λέξεις, χρώματα, μουσικές, αλήθειες. Υποκλίνομαι πάντα σ' αυτούς που συνεχίζουν να το παλεύουν. Με όλη την ειλικρίνεια των παιδιών των δρόμων.... του κόσμου....
Αν θέλετε να δείτε περισσότερες δημιουργίες τους (εκτός από τα προαναφερόμενα blogs και τις ιστοσελίδες) μπορείτε να τους αναζητήσετε και στο facebook ως
