Δευτέρα, Απριλίου 22, 2013

Lullaby

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συντριβή για κάποιον άνθρωπο από την στιγμή που συνειδητοποιεί ότι δεν αγαπήθηκε.
Δεν υπάρχει συναίσθημα να συγκριθεί με τη στιγμή, που συνειδητοποιεί πως αγαπήθηκε και αυτό είναι ένας δεσμός άρρηκτος. 
Είμαστε άπιστοι. Όχι σε κορμιά.
Αρπάζουμε ό,τι νομίζουμε πως μας αξίζει.
Συχνά με λένε ανόητη. Ίσως και να είμαι.
Η αγάπη είναι το άβατο των αβάτων.
Είναι η υπόσχεση, που ουδέποτε εκπίπτει. Είναι το "σπίτι", όπου είμαστε ολόκληροι. Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα όπως μας μάθανε. Όταν προχωρήσουμε από το "νιώθω" στο "είμαι", ίσως αντιληφθούμε πόσα μας δόθηκαν και τα ελάχιστα που αναγνωρίσαμε.
Μόνοι δεν είμαστε ποτέ. Ό,τι μας αγάπησε θα εμφανίζεται σε κάθε μας κάλεσμα στο πλευρό μας.



Post it 1

Κάποτε συνάντησα ένα παράξενο ζευγάρι. Δεν μιλούσε ποτέ για την σχέση του. Κανένας δεν τολμούσε να τους ρωτήσει. Ένα βράδυ στρίμωξα τον άντρα πάνω από ένα ποτήρι ουίσκι.
- Την αγαπάς;
- Διαπερνώ τον χρόνο για χάρη της. Διαπερνώ ανθρώπους. Είμαι εκεί ακόμα και όταν εκείνη παριστάνει πως λείπει.
- Εκείνη; Τι κάνει;
- Ό,τι της κάνει κέφι, μου απάντησε δείχοντάς την που φλερτάριζε στο ημίφως.
- Πώς το δέχεσαι;
- Είναι η γυναίκα μου. Γάμος δεν είναι ένα δαχτυλίδι, μια γιορτή με φίλους, μια λίστα γάμου ή παιδιά. Γάμος είναι 3. Εγώ, εκείνη και οι 2 μαζί.
- Και αυτός;
- Αυτός είναι νεκρός απλά δεν το ξέρει ακόμα.



Post it 2

... - Τι είναι ελευθερία;
- Ελευθερία είναι να την βλέπω να τρέχει χωρίς να της λέω πρόσεχε, θα πέσεις. Να σηκώνεται μόνη της σκουπίζοντας τα γόνατά της.
- Πίστη;
- Να είμαι δίπλα της όταν κάποιος της βάζει τρικλοποδιά. Έχεις και άλλες ερωτήσεις να παραγγείλω άλλο ένα Jack?
- Και άλλοι νεκροί;
- Εξαρτάται από την οπτική. Είναι θάνατος οι όμορφες ζεστές παντόφλες; Εσύ γιατί δεν πίνεις;
- Πίνω. Είναι;
- Εξαρτάται. Αν θυμάσαι πώς είναι να περπατάς ξυπόλυτος.
- Τους τιμάς τους νεκρούς;
- Φυσικά. Τους δίνω τα κτερίσματά τους.
- Για να θυμούνται πως είναι νεκροί;
- Για να θυμούνται πως κάποτε έζησαν. Ένα ακόμα Jack για μένα και ένα κόκκινο κρασί για σένα. Σωστά;


House O Death

Δέντρα που περπατούν.

Ο θρύλος λέει πως κάποτε υπήρχε ένας πανέμορφος κήπος. Οι άνθρωποι ζούσαν ευτυχισμένοι και ήταν πάντοτε άνοιξη. Στην καρδιά του κήπου, υπήρχε ένα δέντρο. Το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Οι άνθρωποι μπορούσαν να φάνε οτιδήποτε ήθελαν εκτός από τους καρπούς του δέντρου αυτού. Και μία ημέρα όπως το κοιτούσαν μια σκέψη πέρασε από το μυαλό τους. "Γιατί εμείς και όχι εγώ;"
Και έκοψαν τον καρπό. Και τον έφαγαν. Και το "εμείς" χάθηκε. Κανένας δεν είναι σίγουρος πώς ακριβώς έμοιαζε το δέντρο αυτό. Ταξιδιώτες ξεκινούν μέσα στον χρόνο να το βρουν. Να σταθούν απέναντί του, σίγουροι πως εκείνοι δεν θα δοκιμάσουν τον καρπό. Κάποιοι κατορθώνουν να σταθούν απέναντί του. Κάποιοι είναι δέντρα που περπατούν.