Γιατί η συνάντηση των bloggers μοιάζει με το sex…

Αν αναζητάτε μια πραγματεία λόγου και τέχνης παρακαλώ προχωρήστε στο επόμενο blog (ο Ερμής είναι ανάδρομος όπως πληροφορήθηκα πριν από λίγο). Εδώ αναπτύσσεται απλά μία φλυαρία παραλόγου του καλλιτέχνη (Αφού περνώ και εδώ για Σπίθας J )

Προσκομίστε τον καφέ σας, το παράνομο - πλέον- τσιγάρο σας και χαλαρώστε. Χαμηλώστε τα φώτα και παρακαλώ πολύ μην ροχαλίζετε, ενοχλείτε τον διπλανό σας που κοιμάται!

Γνωρίζεσαι με έτερον blogger που σου φαίνεται συμπαθής. Στην αρχή υπάρχουν μόνο κλεφτές ματιές. Σε βλέπω, με βλέπεις. Μετά αρχίζουν τα σχόλια. Ντροπαλά και καθώς πρέπει. Περνάς από το blog και αναρωτιέσαι, θα περάσει από το δικό μου; Θα σχολιάσει; Περνά και αρχίζουν οι ανταλλαγές των σχολίων.

Μετά αρχίζεις και αναρωτιέσαι. Έχω ανεβάσει την ανάρτηση εδώ και μία ολόκληρη ώρα γιατί δεν πέρασε; Μήπως δεν με προσέχει; Μήπως είπα κάτι που δεν έπρεπε; Μήπως δεν είμαι αρκετά γοητευτική ως προσωπικότητα, ως δημιουργός, ως χιονάνθρωπος; Περνάει μία μέρα. Κανένα σχόλιο. Είσαι έτοιμη να πέσεις στα σκληρά. Λες να γυρνάει και αλλού; Δοκιμάζεις αναρτήσεις σαν να αλλάζεις τσάντες, παπούτσια, ρούχα προσπαθώντας να βρεις το δικό σου προσωπικό στυλ, φανατικό αναγνωστικό κοινό και παρεμπιπτόντως τον λόγο που εκτός δουλειάς δεν μπορείς να χτυπήσεις άντρα ούτε με το ρόπαλο των Flintstones.

Το flirt γίνεται πιο έντονο και αρχίζουν τα emails, τα sms, όμοια με μικρά προσωπικά ραντεβού μόνο που μπορείς να είσαι με την τσίμπλα στο μάτι, τις πιζάμες, το βρακί σου φορεμένο ανάποδα για το κακό το μάτι και να λες «Εδώ το ‘χω. Είμαι Θεά αγάπη μου!!!» Και κάποια στιγμή σου ‘ρχεται η παντόφλα!

«Έρχομαι!»

Φόβος και τρόμος. Σαν να ‘χεις τον κούκλο, τον παίδαρο, το τεκνό το δίμετρο(που και με τον πόντο να τον πάρεις, συμfairy και εύχεσαι να κρατήσει κάτι περισσότερο από 8 εβδομάδες). Και εκεί που όλα είναι ωραία και καλά και όλο λες «τι θα γίνει; Θα το κάνουμε ποτέ;» εκεί που εσύ χαζεύεις και χαζογελάς σε πιάνει και σου λέει –χωρίς να σου αφήσει περιθώριο-.

- Τώρα είναι η ώρα!

Όχι για να βάλεις πλυντήριο, να βγάλεις το φαγητό από το φούρνο, ούτε χτύπησε το βιολογικό σου ρολόι. Τώρα είναι η ώρα για να ελέγξεις την θεωρία του χιονιού (ούτε αυτό το άκουσες ποτέ; Τα πράγματα που πάντα αναρωτιέσαι και δεν πρέπει να πιστέψεις ποτέ τους έτερους επισκέπτες, αν δεν έχεις ιδία άποψη: πόσα εκατοστά είναι και πόσο θα κρατήσει) Και αρχίζεις έντρομη να τσεκάρεις στο μυαλό σου σαν την ταμειακή στο super market που πάντα θα σε κλέψει.

- Ξύρισμα;

- Μπικίνι;

- Βρωμάν οι μασχάλες μου;

- Η αναπνοή μου;

- Προλαβαίνω να πετάξω το σερβετιάκι;

- Πού είσαι ρε Μήτσο να με δεις τώρα που έλεγες ότι μετά από σένα ούτε Μαμούθ δεν θα μου καθότανε!!!

- 04:00 κακώς θεωρείται ακατάλληλη ώρα να τηλεφωνήσω στην Μα-Νίτσα να της τα πω!

- Θα με σέβεται και μετά όπως παλιά;

- Και αν μου βγει extra τυρογαριδάκι τι θα γίνει; Θα αρχίσουμε πάλι τις βλακείες του τύπου «Δεν πειράζει αγάπη μου… το ξέρεις πως δεν μετράει το μέγεθος αλλά ο άνθρωπος» (Την πιστεύουν τελικά οι άντρες αυτήν την βλακεία; Πάντα είχα αυτήν την απορία και νομίζω ότι είναι από τα πλέον επιτυχημένα βλακόμετρα όπου η μέτρηση είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη μετρίσιμη μονάδα – ή έστω δεκαδικό ψηφίο-)

- Αν την κάνεις την μαλακία κακομοίρα μου, να ξέρεις ότι αύριο δεν θα μπορείς να το συμμαζέψεις με τίποτα!

- Θα το καταλάβουν οι άλλοι;

Αναλόγως έρχεται και η στιγμή που διαβάζεις έντρομη την ατάκα. «Έρχομαι!»

Και αρχίζεις και τσεκάρεις

- Τι θα φορέσω;

- Προλαβαίνω κομμωτήριο;

- Το ξέρει ότι οι αράχνες στην Βουλγαρία θεωρούνται γούρικες και είναι κακοτυχία να ξαραχνιάζεις στο σπίτι; Κάτι παραπάνω θα ξέρουν.

- Να φορέσω φόρεμα; Να ντυθώ βάφτιση; Να φορέσω τζιν; Να ντυθώ «εμείς οι βλάχοι, όπως λάχει»; Να ντυθώ υπερπαραγωγή; θα αναζητώ κραυγαλέα αποδοχή (ανοίξαμε και σας δίνουμε 10 blog-o-βραβεία κάθε εβδομάδα), να το παίξω αντι-star να με περάσει για καμία του πεταματού; Πόσες κρίσεις επιτρέπονται… το sec?

- Θα σκέφτεται τα ίδια για μένα και μετά την συνάντηση; Θα ξαναπατήσει ποτέ;

- Και αν κάνω καμιά μαλακία; Πώς το μαζεύουν μετά; Πώς να εξηγήσεις ότι σερβίρεις την σούπα σε ρηχό πιάτο; Από άποψη;

- Πού να βρεθούμε; Πόσην ώρα να καθίσουμε; Πόση φασαρία επιτρέπεται να κάνω; Πόσα λεπτά μπορώ να κρατηθώ πριν γίνω ρόμπα; (Γιατί ως γνήσιος Γιέτι εχμ.. blogger, αγνοείς εντελώς την σύγχρονη κατάσταση και οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να σε πληροφορήσουν, είναι οι άνθρωποι, που δεν θες να συναντήσεις ως blogger. Εσύ και ο Phantom Duck!)

- Μεταλλάσσεσαι και δεν είσαι πια η κυρία Κοκοβίκου αλλά είσαι η blogger 000 +3 (Ποια 3; Θα σου ‘λεγα τώρα) και όσο γοητευτική και να είναι η έτερη διαδικτυακή σου προσωπικότητα καλύτερα να σε χτυπήσει αστροπελέκι στο γραφείο παρά να σου πουν… «Αυτή η Spark/Pixa/myxa/deixa εσύ είσαι; Μπουχαχαχα» Ούτε διαδικτυακό χαρακίρι με όλα τα τελετουργικά δεν σε ξεπλένει από την ντροπή… και στις 9 κατσαριδομετεμψυχώσεις σου!

- Και αρχίζουν οι ερωτήσεις

- Με κρύβεις; Ντρέπεσαι για μένα; Θα με σέβεσαι/υπολογίζεις/επισκέπτεσαι/σχολιάζεις το ίδιο όταν επιστρέψω;

- Ήταν τόσο καλό για σένα, όσο ήταν για μένα; (Όχι. Πάντα ο ένας το ευχαριστιέται περισσότερο. Τι θες να κάνουμε τώρα να τις βγάλουμε.. και να τις μετρήσουμε; :P)

- Πότε θα ξαναβρεθούμε;

Αλλά για να είμαι αντικειμενική οφείλω να αναγνωρίσω ότι η συνάντηση προσφέρει και πλεονεκτήματα έναντι του sex.

- Δεν χρειάζεται να περιμένεις να τελειώσει για να ανάψεις τσιγάρο. Μπορείς να καπνίζεις άφοβα και κατά τη διάρκειά της. (Κούτα απαραίτητη, φοριέται και σαν αξεσουάρ)

- Δεν είναι κοινωνικά κατακριτέο να συμμετάσχουν και άλλοι άνθρωποι… ταυτόχρονα ενώ ως γνήσιοι αντιρατσιστές μπορούμε να δεχτούμε και μη bloggers στους κόλπους μας. (Μη χαζογελάς ο άλλος πήγε παρακάτω και δεν το πήρε γραμμή, μην τον αναγκάζεις να το ξαναπάρει από την αρχή! Ποιο;.. αααχ… ). Η επιλογή σε ηλικίες, ύψη, σύνθεση ομάδας κ.τ.λ. επαφίεται στην προσωπική σας έλλειψη γούστου.

- Μπορείς να σχολιάζεις τα πάντα και να κατηγορείς, χωρίς να σε κατηγορήσει κανείς –αρκεί οι άλλοι να κάνουν περισσότεροι φασαρία από σένα-. (Το σκέφτεσαι την «επίμαχη στιγμή» να λες: -Πήγα σε 1 γάμο τις προάλλες… Πού να στα λέω… Λίγο πιο δεξιά… Καλύτερα έτσι… Η νύφη που λες.. Μάζεψε τα σάλια σου, δεν είμαι γραμματόσημο!» Απαπαπα…. χαλάει η ατμόσφαιρα.

- Κατά κανόνα… διαρκεί περισσότερο και μπορείς να γελάσεις άφοβα κατά τη διάρκεια. (Τι αυτό ήταν; Το υπόλοιπο; Το άφησες σπίτι;)

- Ένας blogger είναι πάντα διαθέσιμος για σένα. Ένας άντρας;

Τα αμερικανάκια το βλέπουν κάπως έτσι

5 Reasons Why Blogging Is Better Than Sex (With Me)

1. Reason Number One
• Blogging: I can connect anonymously with thousands of strangers a day.
• Sex: I can connect anonymously with thousands of strangers a day *IF* I move to New York City.
2. Reason Number Two
• Blogging: Technorati will show all the people who are linked to me and it doesn’t make me look like a big slut.
• Sex: Six degrees of Paris Hilton.
3. Reason Number Three
• Blogging: I can get the cat involved without the horribly judging eyes of friends and strangers.
• Sex: Fur is hard to clean.
4. Reason Number Four
• Blogging: Increased visibility means more page views and a larger audience.
• Sex: Increased visibility means someone is going to call the cops.
5. Reason Number Five
• Blogging: Googlebot will crawl your pages quite often and share them with the world.
• Sex: Googlebot never calls you back.

ΥΣ Αφιερωμένο εξαιρετικά ;)

Ο πρώην οφείλει να είναι παρελθόν και μια γυναίκα μέλλον.

- Μήηηηηηηηητσο
- ΛΕΓΕ!
- Μ’ αρέσει ο Κίτσος
- Και αυτός τι φταίει;



Όπως κατάλαβες ακόμα μία αμφιβόλου σοβαρότητας και σημασίας ανάρτηση μόλις ξεκίνησε. Χαμογέλα και πού ξέρεις, ίσως αυτή η ανάρτηση είναι για σένα. Για σένα «πρώην» που κάποτε αγάπησα και έκτοτε αγαπώ να μισώ.
Ένας αξιοπρεπής πρώην οφείλει να είναι αρκούντως μισητός αλλά η ανάμνησή του απολαυστική σαν έκρηξη πικρής σοκολάτας. Μαύρη, πλούσια, αμαρτωλή και απόλυτα εθιστική όπως κάθε κακιά συνήθεια που σέβεται τον εαυτό της αλλά όχι την αξιοπρέπεια σου.
Έχει σημασία γιατί ο πρώην είναι πρώην; Όχι! Σημασία έχει να κυλιέσαι στα πατώματα με το δικό σου προσωπικό στυλ και οι φίλοι να απολαμβάνουν μαζί σου τη διαδρομή.

- Τάσο, σταμάτα να κυλιέσαι στα πατώματα
- Την θέλω! Την αγαπώ! Φέρτε μου την Γκόλφω εδώ. Ή αφήστε με εδώ να πεθάνω
- Δεν θα πεθάνεις!
- Το ξέρω αλλά αφήστε με να πεθάνω!
(Κάποιους μήνες μετά)
- Πόσο μαλάκας ήμουν ο Τάσος που θα πέθαινα για την Γκόλφω! Γκόλφω WHO?

Ένας πρώην που δεν ήταν απλά ένα post-it στο βιβλίο της ζωής μας, δεν μένει ποτέ φίλος. Γίνεται ο ακατανόμαστος, το κτήνος εκείνο, που μας κατέστρεψε αλλά θα δίναμε τα πάντα να γυρίσουμε για 1 στιγμή το χρόνο πίσω στη στιγμή εκείνη που πεταλούδες φτερούγιζαν στο στομάχι μας και ο κόσμος ολόκληρος ήταν μονάχα 2 άτομα. Εσύ και η βλακεία σου.
Οι πλέον πρώην – πρώην, προστατευόμενο πλέον είδος σαν τις χελώνες καρέτα – καρέτα από τις διεθνείς ειρηνευτικές δυνάμεις, μπορούν να κάνουν τον πόλεμο τον Rose να μοιάζει πλέον παρωχημένος, κομματάκι vintage-πανωλεθρία σαν τις βάτες σε ξώπλατο.
Τα καλύτερα μεθύσια, τα μεγαλύτερα παραληρήματα έχουν γραφτεί για τους πρώην. Αυτά έχει η ζωή. Τους νυν τους ζεις, τους πρώην… απλά τους γράφεις και αν πιάνει το χέρι σου όπως το στόμα σου… τότε μιλάμε για καλλιγραφία.
Πρώην… πεταμένα λεφτά. Τσιτάτα χιλιοφορεμένα για να μας επαναφέρουν στο «νέα (εσύ εκεί πίσω… μη γελάς! Σε βλέπω!) γυναίκα (σταμάτα να κυλιέσαι στα πατώματα… η τουλάχιστον πάρε και τις γωνίες να μην κάνεις μισή δουλειά) ψάχνει (όχι στον γούγλη… ανόητε.. ή τουλάχιστον όχι μόνο εκεί)»
Οι πρώην f*ck’adoro/μας φέρνουν πιο κοντά με τους φίλους μας. Γιατί αν σε μία σχέση για τους ντεμοντέ χωράνε μόνο 2… στον χωρισμό χωράνε όλοι! Οι πρώην μας έμαθαν όχι μόνο να αγαπούμε αλλά και να γνωρίσουμε καινούριους ανθρώπους, τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό μας. Γνωριμίες πάντα ενδιαφέρουσες και κυρίως.. γεμάτες εκπλήξεις.
Οι Εσκιμώοι διακρίνουν δεκάδες αποχρώσεις του λευκού, εσύ πόσες αποχρώσεις έμαθες του κίτρινου και του μαύρου; Καμία; Άσε… ξέρω. Εσύ είσαι Κ-Υ-Ρ-Ι-Α. Οι άλλες τα κάνουν αυτά. Εγώ είμαι οι άλλες. Η Something/Nitsa της blog-o-γειτονιάς σου με τους πρώην-φωτιστικά δαπέδου, που είναι σχεδιασμένοι να φωτίζουν τη ζωή σου μόνο όταν είναι στο πάτωμα.
Είμαι κακιά, είμαι πολύ κακιά ή είμαι απλά ο εαυτός μου; Είμαι απλά η πρώην ξανά και ξανά, χωρίς νυν και μονίμως μέλλουσα. Είμαι η αγοραστική δύναμη σε έναν κόσμο που κινεί το χρήμα και που όλα έχουν την τιμή τους. Χρήμα, χρόνο, αξιοπρέπεια, ανθρώπους… ό,τι θες…. You name it.
Είσαι το δόλωμα στο αγκίστρι που λέγεται ζωή.

Pink - Please Don't Leave Me (High Quality)
Ανέβηκε από wonderful-life1989 - Μουσικά videos, συνεντεύξεις καλλιτεχνών, κονσέρτα και άλλα.

Και με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς (Καλό μήνα βρε) οφείλω να αναγνωρίσω του αριστούχους bloggers της χρονιάς που πέρασε.

Αγαπημένο blog της διεθνούς adamantias. Αρίστευσε εις γεωγραφία, ιστορία, πολιτιστικάς και λοιπάς εορταστικάς εκδηλώσεις. Διακρίθηκε για το ήθος της, την γεμάτη γεύση της και την συνιστούν ανεπιφύλακτα «η διάπλασις των παίδων» και τα σώματα… ασφαλείας. Αγαπώ adamantia που ενσαρκώνει το absolute girl’s power (με 99% alcohol, σερβίρεται και σε molotof).


Απόλυτη εξάρτηση το blog της θείας Donnas. Αρίστευσε εις οικοκυρικάν, γυμναστικήν, μουσικήν, διάλειμμα και αστρολογίαν. Υποκλίνομαι ταπεινά στην θεία και δηλώνω πρεζάκι των αναρτήσεών της.

Ακούω την ανάσα σου... και δεν ακούω τη σκέψη μου

"Quand on cherche l'amour" - Natasha St-Pier
Ανέβηκε από juanfrance.

Ακούω την ανάσα σου και δεν ακούω τη σκέψη μου. Ένα άγγιγμα με τον άνεμο ταξιδεύει τον χρόνο μου, τον σκορπίζει στο ασήμαντο της στιγμής. Κάτι μικρό, τόσο μικρό, χωρίς χέρια, να γλιστρά και να πέφτει γελώντας.
Είμαι εδώ και δεν είμαι πουθενά. Ταξιδεύω σε χρώματα πρωτόγνωρα και ήχους κλεμμένους στο τέλος της βροχής, το τέλος της νύχτας, στην άκρη της λίμνης, με μια φλόγα στα χείλη, κρυμμένη πίσω από καπνούς.
Ένας χρόνος ο αλήτης μου κλείνει πονηρά το μάτι. «Πάρε αυτό που σου δίνω και τρέχα… μα πρόσεχε έχω στήσει ξοβέργες παντού να πιαστείς, να πέσεις. Μη πετάς. Μόνο τρέχα. Σε σημαδεύω… κατάστηθα.»
*Μπαμ*
Ο χρόνος είναι ψευδαίσθηση. Ο χρόνος είναι το «εγώ». Ο τόπος είναι το «εσύ». Μυστικιστικά ανθηστήρια παγανιστικών αισθήσεων.
Κομματιασμένες λέξεις, μουγκές παίζουν κάτω από τα φώτα.
«Τρέχεις μικρή μου; Νομίζεις… Από μια σου φτέρνα κρέμεται κόκκινη κλωστή. Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δωσ’ της κλότσο να γυρίσει γιατ’ ειδάλλως θα βρωμίσει.»
Μια ανάσα καυτή πίσω από ένα λαιμό σκυφτό. Πόση απόσταση χωρίζει; Ποια απόσταση ενώνει; Γιατί όταν δεν κάνουμε κάτι πάντα βρίσκουμε κάτι να φλυαρούμε;
Ακούω την ανάσα σου και δεν ακούω την σκέψη μου.
«Σςςςς…. Τρέχα μωρό μου… Τρέχα»
Μη φεύγεις. Άσε εμένα να το βάζω στα πόδια. Μείνε.
Μείνε μέχρι κάτι να έχει σημασία. Μείνε μέχρι τη νύχτα. Και όταν νυχτώσει θα φύγω πρώτη. Υπόσχομαι

AMY_WINEHOUSE Rehab
Ανέβηκε από AmyWinehouse - Δείτε τα πιο πρόσφατα επιλεγμένα μουσικά videos.

Περί καμηλοπαρδάλεων, πατινιών και λοιπών ο λόγος

Μια γυναίκα όμορφη δεν χρειάζεται το χιούμορ. Είναι σαν καμηλοπάρδαλη με πατίνια. Οφθαλμοφανώς περιττό και κάτι πρέπει να περισσέψει και για μας τις υπόλοιπες. Ποιες εμάς. Έλα που δεν ξέρεις. Ποτέ σου δεν άκουσες αυτό το περιβόητο… « … μα τι σε νοιάζουν εσένα αυτά χρυσή μου. Εσύ έχεις τόσα και τόσα άλλα χαρίσματα» και εκεί που λες « με έσφαξες τώρα, γύρισε και το μαχαίρι να το καταλάβω καλύτερα».. συνεχίζει «… αλλά τι να τα λέμε τώρα; Εσύ τα ξέρεις καλύτερα» Ω, ναι εγώ και το πανίσχυρο azax, που μας κάνει αόρατες.

Όπως κατάλαβες, έχω χρόνο για σκότωμα (και εμένα για σκότωμα αλλά δεν είναι της παρούσης) και είπα να φλυαρήσω λίγο. Το χιούμορ ου γαρ έρχεται μόνον. Μετά από ενδελεχή (πιασάρικο και κομματάκι ιντελεκτουέλ για ξεκάρφωμα) ψάξιμο στον φίλο μου τον γούγλη (οι παλιές γενιές είχαν το svelto, η σύγχρονη το google) αποφάσισα ότι αφού στο ψάρεμα και τον κοινωνικό σχολιασμό είμαι ανίατη και κατά περιόδους απελπιστικά άχρηστη απευθύνθηκα στις διεθνείς ανθρωπιστικές δυναμείς. Κοινώς επιστρατεύτηκαν φίλοι για να μάθουν εξ’ αποστάσεως όσα εγώ δεν μπορούσα να μάθω από απόσταση αναπνοής.

Με το βιογραφικό υπό μάλης σχεδιάστηκαν αστρολογικοί χάρτες, βρέθηκαν που είναι οι πλανήτες, οι οίκοι, οι πρώην και οι επόμενες και όλα αυτά που η έγκριτη και συνάμα αδιάκριτη αστρολογία μπορεί να προσφέρει. Φυσικά επειδή όταν αποφασίζεις να κυλιστείς στο βούρκο οφείλεις να το κάνεις όχι απλά με στυλ αλλά επιπλέον μέχρι το τέρμα… ταρώ, sms parties, ανελέητο shopping therapy (αυτό δεν ήταν απλά ένα «κοίταξέ με ΕΔΩ ΕΊΜΑΙ!!!» αλλά extreme make over/take-no-prisoners/edition.

Και επειδή σε βλέπω που είσαι ακόμα με την απορία τι έγινε τελικά με το έγκλημα… Για τον υπέροχο ψυχικό μου κόσμο σου έχω μιλήσει τελευταία; Τα γαλλικά και το μπαλέτο; Ε… για αυτά θα μιλήσουμε, άναψε και εσύ τσιγάρο, καφέ δεν έχω -να σου πω και το φλυτζάνι-, οπότε μη πεις κουβέντα. Δημοκρατικές διαδικασίες όπως πάντα. Όσο δημοκρατικός είναι και ο έρωτας.

-Μου αρέσεις. Σε θέλω.

- Έβηξε κανείς; Μπα… θα μου φάνηκε!

Πόσες χλεμποθερμίδες έχει 1 χυλόπιτα άραγε;

Παίρνοντας πανηγυρικά την νιοστή μου χυλόπιτα, οφείλω να ευχαριστήσω όλους εκείνους τους ανθρώπους –την εξής 1 – που έκαναν τα πάντα για να καταπολεμήσουν το αναπόφευκτο. Ευχαριστώ λοιπόν την γνωστή/άγνωστη που έκανε αυτή τη διαδρομή όχι απλά επεισοδιακή αλλά οσκαρικά κινηματογραφική με ανευρέσεις κρίσιμων πληροφοριών (να μην ακούω ανόητες ερωτήσεις…. Υπάρχει πιο κρίσιμο πράγμα από μία επιστήμων από τον αστρολογικό χάρτη;). Επιπλέον την ευχαριστώ για το γεγονός ότι στάθηκε βράχος ακλόνητος στην οξεία κλαψομουνίαση συνοδευόμενη από πλείστες όσες υποτροπές και για τις απείρου κάλλους ατάκες της του τύπου «Σκάσε, λες μαλακίες τώρα και το ξέρεις» που ματαίως προσπαθούσαν να κάνουν reboot σε ένα σύστημα που χρειάζεται low level format. System error c:\format/spark/brain

Κακώς λένε ότι ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι για 2… γιατί όταν ο έτερος δεν είναι εκεί, που θα πεις καλή μου τον πόνο σου; Σε τίνος τα πατώματα να κυλιστείς; Ποιος θα τραβήξει τον ώμο του να πέσεις μπας και ξυπνήσεις; Ε; Μα φυσικά η φίλη. Ο ανώνυμος ήρωας του εν λόγω έπους. Ο αφανής πλην όμως λαλίστατος από μηχανής Θεός για να σου κάνει τόσο απολαυστική αυτήν την τραγική ειρωνεία. Αυτό πού όλοι γνωρίζουν και εσύ επιμένεις να αγνοείς. Ότι η γη κινείται και όσο κινείται ακόμα, οι σημαίες που υψώνεις είναι απλά για την πάρτη σου.

Μα αυτό που έχει σημασία πάντα είναι το ταξίδι. Με τα πάνω και τα κάτω του. Τα γέλια και τις γελοιότητές του για το γελοίον του πράγματος. Μια ασχημούλα έχει μάθει καλά να με στεναχωριέται και προπάντων να μην το βάζει κάτω. Μέχρι το επόμενο λάβαρο της επαναστάσεως, μέχρι την επόμενη ήττα.

Εδώ είμαι. Δεν μηδίζω. Δεν το βάζω κάτω. Πιστή στο ρητό μου. «Τι να την κάνεις μια καμηλοπάρδαλη με πατίνια;» Παίρνω τα πατίνια μου λοιπόν και εσείς εκεί έξω να προσέχετε! Να σας πω ένα μυστικό;

Ξέρει κανείς σας από πατίνια;

Εγώ πάντως όχι! Αλλά ο ανάδρομος (ο Κρόνος καλέ) φεύγει τον Οκτώβρη! Τα καλύτερα έρχονται! Αν τα δείτε πουθενά – παρεμπιπτόντως-, πείτε τους πού να με βρουν. Έχω ήδη οργανωμένο σύστημα κατασκοπίας, αντι-κατασκοπίας, μεταφυσικών μελετών και προπάντων ένα φωτεινό βέλος που αναβοσβήνει και λέει (… όχι απελπισμένη καλέ, μην τον τρομοκρατήσουμε κιόλας, όχι αμέσως τουλάχιστον) ΕΔΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!

Επειδή ονόματα δεν λέμε, υπολείψεις δεν θίγουμε…. ΜΠΟΥΜΠΟΥ σε ευχαριστώ για αυτούς τους μήνες, που όχι απλά με ανέχτηκες αλλά μου χάρισες τις πιο τσαχπινογαργαλιάρικες αναμνήσεις των τελευταίων ετών. Σε ευχαριστώ και επιφυλάσσομαι για το μέλλον ;)

και για να μην ξεχνιόμαστε... πριν το καλοκαίρι είχαμε μείνει εδώ...

και τώρα είμαστε ΕΔΩ!


Ηow many other friends do you have in the asylum?

Δωσ' μου 1 τσιγάρο. Δωσ' μου και φωτιά....

Χχχρρρριτς…. Χρρρουτς!
Όλα εκείνα που παλεύω να κλείσω έξω, γρατσουνάνε την πόρτα μου. Πώς γίνεται και πάντα κουβαλώ μουσική μέσα μου; Ακόμα και στην αδιακρισία των ξένων. Γλυστρώ ανάμεσα στις σκιές, κάνοντας ελιγμούς, να μην ενοχλήσω, να μην σκοντάψω, φορτωμένη χιλιάδες comme il faut. Όταν δεν με βλέπει κανείς, μόνο τότε, σηκώνω το βλέμμα, και ψάχνω να δω έξω από το παράθυρο, μια λίμνη που απλώνεται, ήρεμη, μέσα στα φώτα. Ανάβω τσιγάρο με ένα πλαστικό ποτήρι με 2 δάχτυλα νερό, να φυσάω τον καπνό και να ψάχνω το τέρμα της λίμνης, το τέρμα της νύχτας.

Δεν ξέρω γιατί γυρίζω στους διαδρόμους, γιατί δεν ηρεμώ, γιατί θέλω τόσο πολύ να φύγω από αυτή τη βρώμικη, φωνακλάδικη φυλακή. «Γιατί καπνίζεις; - Γιατί είναι το μόνο που καίγεται για μένα» Μια χώρα καίγεται. Τόσα χρόνια θυμός. Δεν μέρωσε ακόμα. Και με θυμάσαι θυμωμένη, να ξεσπάω…. Μαινάδα. Σου θυμώνω για όλα εκείνα που μείναν στην μέση μα πιο πολύ για το τώρα… για τα ανδρείκελα που αρχειοθετώ.

Ακόμα μια μέρα έφυγε. Επιτέλους. Να πάει αλλού.
Ένα τσιγάρο ακόμα. Για μένα. Για την πάρτη μου και όλα εκείνα που με βγάζουν στους δρόμους. Λίγη μουσική ακόμα να χορέψει το βλέμμα. Μέσα στη νύχτα. Ακόμα και στο σπίτι, κόβω βόλτες έξω… Περνάει η ώρα. Δεν θα ξυπνάω με τίποτα αύριο. Δεν με νοιάζει. Σπίτια καίγονται. Φίλη μου έχει καρκίνο, μα τη σκαπούλαρε φτηνά. Και δεν είναι η πρώτη μου φίλη με καρκίνο. Πώς τα καταφέραμε έτσι; Όλος ο κόσμος βουτηγμένος στα σκατά να κολυμπά χωρίς να ξέρει αν θα φτάσει πουθενά. Και λίγη μαρμελάδα σύκο. Ή για την ακρίβεια η δεύτερη δόση.

Είναι τραγελαφικό το τι θυμάται κανείς τις πιο άσχετες ώρες. Έβλεπα στην τηλεόραση που έλεγαν απειλείται το γερμανικό νεκροταφείο. Με είχες πάει εκεί έτσι δεν είναι; Να μου δείξεις τον οικογενειακό τάφο, πειράζοντάς με ότι το όνομα το είχες ήδη στην πλάκα και δεν θα χρειαζόταν να τους χρεώσεις εξτρά. Απογοητεύτηκες μάλλον που αντί να συγκινηθώ εγώ χάζευα τα αγάλματα και έφερνα βόλτες στους τάφους σαν να ‘τανε μουσείο. Βρήκες ένα γνωστό. Ήθελες να με συστήσεις. Όσο ρομαντική και να ήταν η βόλτα και απαραίτητες οι συστάσεις εγώ προτιμούσα να χαζεύω κόβοντας βόλτες, διαβάζοντας επιγραφές, τις ώρες που σε άκουγα να συνεννοείσαι γελώντας. Δεν ξέρω αν αυτός ο τόπος κάηκε ή όχι. Δεν ξέρω καν αν τελικά κατάφερες ποτέ να φτιάξεις τον τάφο όπως τον ήθελες. Βαρέθηκα να μετρώ κηδείες από τότε.

Κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω περισσότερες ρυτίδες από όσες είχες εσύ τότε. Όσο και να σου θυμώνω πάντα σε θυμάμαι με εκείνα τα σκανδαλιάρικα μάτια, που με προκαλούσαν να μαντέψω ποια σκανδαλιά είχες κάνει πάλι. Το ότι χτυπούσα στις πόρτες δεν μου έλεγε τίποτα τότε. Μετά με βόλεψε με τη μπουγάδα αν και έπρεπε να βγάζω τα μανταλάκια βγαίνοντας. Κέρατο – απλώστρα. Μεγάλο όσο και η βλακεία.

Μου ‘ρχεται να γελάσω.
Τι να σου πω βρε ψυχή μου; Όλα τα χρώματα εδώ είναι μαζεμένα, όλες οι εποχές, τα καλύτερά μου, γιατί ένοιωθα πως είχα κερδίσει τον κόσμο αφού είχα εσένα, μέχρι που γλίστρησες από τα χέρια μου, από το κρεβάτι μου, από τη ζωή, από το παρόν μου.

Μου ‘λειψαν οι κουβέντες μας. Τσιγάρα, μπύρες και τα πόδια πάνω στο κάγκελο του μπαλκονιού και εσύ να φωνάζεις ότι με βλέπουν οι απέναντι. «Με νοιάζει; Γιατί θα με ξαναδούν; - Το καλό που σου θέλω!!!»

Σφραγίζω. Γράφω. Χαμογελώ μηχανικά λέγοντας αυτά που πρέπει ή που θέλουν να ακούσουν. Άοσμη ζωή. Γάντια. Betadine και σκόρπια προφυλακτικά παντού. Να κάνω λίγο την κουρτίνα στην άκρη. Δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Λίγο φως. Ένα κομμάτι ουρανό.

Άνθρωπος που χαμογελά με την ψυχή του, χαμογελούν και τα μάτια του. Ούτε θυμάμαι από πότε έχω να δω χαμογελαστά μάτια.

Ταξίδια… και εκείνη η όπερα στις γιορτές. Δεν την άντεχα με τίποτα. Χαμογελούσες και προσπαθούσες να με ηρεμήσεις που μαδούσαν τα νεύρα μου σαν ξεφτισμένο ρετάλι. Η προίκα στοιβαγμένη στο μπαλκόνι σε κούτες. Ποτήρια, σερβίτσια σε κούτες στις εποχές που άλλαζαν, μέχρι το σεισμό που τα κανε κομμάτια. Εκείνη η προίκα στο μπαλκόνι μου προξενούσε περισσότερη θλίψη από ότι το νεκροταφείο. Αυτό το μάτι το γυναικείο το στερημένο, το κομπλεξικό που σε παρακολουθεί, η ανάσα που σε μυρίζει, το χέρι που απλώνεται απειλητικό πάνω σου, αρπάζοντας μια μπύρα την τελευταία στιγμή. Οι φτηνιάρικες μπύρες. Δεν την μπορώ την φτήνια. Στις τιμές, στους ανθρώπους…. Και σ’ ενοχλούσε. Και κάποια στιγμή άρχισα να ενοχλώ και εγώ.

Το ψαροντούφεκο μέσα στη ντουλάπα, μαζί με τη στολή. Έχουν λυσσάξει στη δουλειά και όλο μιλάνε για ψαροντούφεκο. Και εγώ να ψάχνω το παράθυρο. «Κοίτα πόσο κρατάω την ανάσα μου! Ελεύθερη κατάδυση. Μπλουμ. – Άμα σε πιάσω θα σου πω εγώ ελεύθερη κατάδυση. – Πιάσε με αν μπορείς… ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊΣ!» Μπλε και μαύρο. Μπλε και μαύρο… με μια στάλα κόκκινο.

«Και όταν περάσουν τα χρόνια… και ασπρίσουν τα μαλλιά σου… γιατί τα δικά μου είναι ήδη άσπρα… όσα έχουν μείνει δηλαδή… δεν έχουν μείνει; Γιατί με κοιτάς έτσι; ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΕΙΝΕΙ? Δεν με θέλει!!! Να κρυφτώ … στα δικά μου!»
Και όταν περάσουν τα χρόνια… περάσαν τα χρόνια.. και θα περάσουν και άλλα. Και πέρασες και εσύ και περάσαν και άλλοι… και δεν ακούμπησαν.

Give it to me right MF
Ανέβηκε από sue_ellen123. - Κάντε κλικ εδώ για περισσότερα αστεία video.

O tzabas πέθανε

Μεσημέριασε. Ζέστη και τα παραθυρόφυλλα κλειστά. Ακόμα μία μέρα στη δουλειά. Ακόμα μια ζεστή αυγουστιάτικη μέρα. Δεν έχω να σου πω κάτι έξυπνο, ούτε κάτι σημαντικό. Λείπουν όλοι. Μόνο χρόνο έχω και αυτόν σκορπίζω αλόγιστα. Αυτό μου είπε ένας φίλος που δεν συνάντησα ποτέ. «Δίνε δωρεάν τον χρόνο σου, αν θες να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια». Πέρασαν χρόνια από τότε μα ακόμα γυρίζω στα λόγια του. Κάποιους τους ανθρώπους τους κουβαλάς συνέχεια μαζί σου. Στιγμές, αλήθειες, αισθήματα που δεν ξεθωριάζουν με τον χρόνο, που δεν τα παίρνει κανείς.
Οι πρώτες μου λέξεις ήταν «δικό μου». Έκτοτε δεν σταμάτησα να διεκδικώ, ούτε άφησα ποτέ κάτι ήθελα δικό μου. Κτητική, απαιτητική, ιδιότροπη, φευγάτη, γεμάτη λέξεις και σιωπές. Ο άνθρωπος που λατρεύεις να μισείς, να τσακώνεσαι, να ξενυχτάς κουτσομπολεύοντας, να σου απλώνει το χέρι και να σου κλείνει το μάτι.

Ο χρόνος, που όσο και αν έχουμε θέλουμε και άλλο, το μετά και το πριν, ποτέ το τώρα. Και τώρα; Τι γίνεται αυτό το μεσημέρι το γεμάτο πολύχρωμες, μικρές σοκολάτες. Πικρές, γλυκές, με γέμιση σαν τις ημέρες και τις νύχτες. Και μουσική. Να ησυχάσουν οι λέξεις, τα πρόσωπα, οι μνήμες ή έστω να κουρνιάσουν για λίγο, να γουργουρίσουν χαδιάρικα στην καρδιά μου.

Είναι φευγάτοι όλοι. Σε δουλειές, σε διακοπές, σε ζωές που ξεμακραίνουν; Έχει σημασία; Όχι. Έχει και αυτό την ομορφιά του. Να σου λείπει κάποιος, να τον ζητάς, να περιμένεις και ας αργήσει να ‘ρθει και ας μην έρθει ποτέ. Με κούρασε το τζάμπα, οι προσφορές στα περιοδικά, στα μαγαζιά, παντού. Δεν θέλω τζάμπα στιγμές, ούτε ανθρώπους σε προσφορά. «Τσίμπα το» τώρα που είναι ευκαιρία και ας μην σου χρειάζεται. Ασ’ το σε μια άκρη, μήπως το χρειαστεί. Και γεμίζω σαβούρες τη ζωή μου. Δεν θέλω ανθρώπους – πακέτο, δεν με σκορπίζω τζάμπα σε μανταλάκια, όχι πια. Πόσα δίνεις για μένα; Χρήματα; Ακόμα να καταλάβεις; Δεν με νοιάζει να καταλάβεις... Όχι πια.

Θέλω…. Το δικό μου. Επέστρεψα στο παιδιάστικο πείσμα μου, που έκανα τα πάντα για να πάρω αυτό που ήθελα δικό μου. Το βλέμμα δεν άλλαξε. Θέλω αυτό που αξίζει και δεν το θέλω τζάμπα. Έχω χρόνο να περιμένω και χέρια καθαρά να τ’ αρπάξω όταν έρθει η στιγμή. Δεν θέλω να βιάζομαι, δεν θέλω χρονοδιαγράμματα και προθεσμίες. Θέλω… το δικό μου… και να αξίζει αυτή τη φορά.

Μην ενοχλείτε.... Βαράω Γκασμά στο κάτεργο

... αλλά πάντα μπορώ να προγραμματίσω 1 ανάρτηση με το τραγούδι που θα μου θυμίζει τις πιο αγαπημένες μου διακοπές.... Μύκονο, Σαντορίνι με τον έρωτά μου να μου κρατάω το χέρι και να του τσιμπάω τον *εχμ*... όταν δεν με πρόσεχε και εκείνος να γελά και να μου λέει σταμάτα! (πριν το "Μέεεενιο, σταμάτα σου είπα μ' ενοχλεί"

Καλή εβδομάδα να 'χουμε και από 1 έρωτα ακόμα κερασμένο έκαστος!

υς 10 χρόνια πριν έμοιαζα κάπως έτσι... ξανθιά, στρουμπουλίτσα, χαμογελαστή και μονίμως πειραχτήρι! Με πολλά σκουλαρίκια αλλά δεν τόλμησα tatoo. (το σκέφτομαι σοβαρά τελευταία βεβαίως... βεβαίως)
α και να με κυνηγά με το αντηλιακό στο χέρι γιατί καίγομαι γρηγορότερα και από τα γουρούνια!

πώς πέρασαν τόσα χρόνια ρε γαμώτο; εκτός από το στρουμπουλή τι άλλο μας έμεινε;

το τραγούδι... οι αναμ΄νησεις και τα βλέμμα πειραχτήρι

"ΜΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ"

"έλα τώρα που δεν σ' αρέσει!
Μ' αρέσει αλλά τι θα πει ο κόσμος;
Μας νοιάζει; Γιατί θα μας ξαναδούν;
Εμένα με νοιάζει
Άρπα και αυτήν τότε!
Δεν θα γυρίσουμε στο δωμάτιο; Θα σου δείξω εγώ
Όλο λόγια είσαι
Όλο λόγια ε;... ε....
:x

Melanie c - I turn to you
Ανέβηκε από angelconnor. -

υς. Μια και περνάς από εδώ... μπορείς να μου πεις πώς στα διάολο στα 20 ήξερα πώς θα είμαστε 10 χρόνια μετά; Πώς ήξερα; Και ακόμα δεν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Περιμένω τη Μαρία και μετά θα έρθω να σε βρω και πάλι....
Μέχρι τότε θα τραγουδώ... κάπως έτσι πια

melanie c - i turn to you (version love) live
Ανέβηκε από nico2oo6. - Δείτε τα πιο πρόσφατα επιλεγμένα μουσικά videos.

ε ψιτ! εσείς οι υπόλοιποι! μην σταματάτε σας βλέπω! πάμε πάλι με ρυθμό στο κάτεργο... I TURN TO YOUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU

Α ρε προξενήτρα που σου χρειάζεται!!!

Και σήμερα θα συνεχίσει το αυγουστιάτικο αφιέρωμά μας στον κύκλο του παραλόγου με ένα φρενήρη μονόλογο με τα κυριότερα σημεία της ενδελεχούς (καλό δεν ακούγεται αυτό;) έρευνάς μου στο νετ σχετικά με τα προξενιά.

Πάνω στο χτεσινό zapping στην tv έπεσα σε 1 trailer (θα πω και άλλα αγγλιστί;) του ΣΚΑΙ για 1 reality (θα ‘σκαγα αν δεν το έγραφα) που θα παίξει από τον Οκτώβριο προφανώς εδώ. Προξενιά είπαμε; Είδε ο γύφτος τη γενιά του και αγαλλίασε η καρδιά του. Φυσικά και ως ανυπόμονο θηλυκό (μην κυλιέστε στα πατώματα σας βλέπω και μην γελάτε τόσο δυνατά, ενοχλείτε τους διπλανούς που κοιμούνται) μπήκα στον λατρεμένο γούγλη (google για τους αγγλομαθείς) για να δω τα περαιτέρω και 2 μέρες τώρα βρήκα κάτι να ασχολούμαι διασκεδάζοντας καθώς στα blogs (με λαμπρή εξαίρεση τη θεία Ντόννα, όλοι έχουν βαρέσει διάλυση --- και πολύ καλά κάναν if you ask me ---)

Για να γίνω σαφής και σύντομη σαν το ιδανικό πρώτο ραντεβού :P μιλάω για το The Millionaire Matchmaker που παρουσιάζει η Patti Stanger στην Αμερική, όπου εκατομμυριούχοι μπάκουρες απευθύνονται στην εν λόγω κυρία για να τους βρει την τέλεια κοπέλα. Φυσικά και τα καλύτερα εμφανίζονται στην tv όπως πχ ο κύριος εκατομυριούχος της sexoβιομηχανίας (όλα εγώ θα σας τα πω;) Οι άντρες πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους (ή όσα τους έχουν απομείνει τελοσπάντων) και ενώ οι γυναίκες απλά περνάνε από casting δωρεάν αρκεί να είναι κούκλες, να έχουν τουλάχιστον 1 μεταπτυχιακό και φυσικά να μην πηγαίνουν για τα φράγκα… απλά καθημερινά πράγματα δηλαδή.

Επειδή το προξενιό έχει προχωρήσει στην σύγχρονη εποχή και ο εκατομμυριούχας θέλει το μέσον του. Αφού κάνει την αίτηση λοιπόν, πληρώσει και διασταυρωθούν όλα του τα στοιχεία (ότι δεν είναι γιαλαντζί εκατομμυριούχος δηλαδή) ορμάνε εναντίον του στυλίστες, σχεδιαστές μόδας, κομμωτές, πλαστικοί, χειρούργοι, σύμβουλοι σχέσεων, διαιτολόγοι και σου τον κάνουν αγνώριστο. Προφανώς για να μένουν στο ράφι με τόσα χρήματα θα έχουν πολλουουουους λόγους. Φυσικά και όλος αυτός σε συφερτός δεν είναι μέχρι το πρώτο ραντεβού αλλά σε ακολουθεί σε όλα τα ραντεβού. Μπορεί να μην γνώρισαν την ελληνίδα μάνα (Κωστααααααααακη… Τι; Αυτό θα βάλεις; Να πας να αλλάξεις τώρα… Κωσταααααααααααακη… Πού είπαμε θα την πας; Κωστααααααααααααααακη Τι είπαμε θα της πεις; Κωσταααααααακη! Αν καταφέρει και βγάλει έτσι γκόμενα ο Κωστάκης εμένα να με χέσεις)

Πού είχαμε μείνει; Να προλάβω να στα πω γιατί πρέπει να βγω και για τσιγάρα (πάλι ξέμεινα ο τρόμπας) Α ναι… μην νομίζεται ότι για τις γυναίκες είναι καλύτερα τα πράγματα. Γιατί νομίζεις αγάπη μου ότι είναι αρκετό να είσαι ψηλή, ξανθιά, πετυχημένη, όμορφη και φραγκάτη? Αν ναι δεν θα ήσουν στην λίστα να παρακαλάς να δεχτούν τις επαγγελματικές φωτογραφίες σου (απαραίτητη προϋπόθεση για να περάσεις από casting… για το γραφείο όχι το reality). Η κυρία απαιτεί μακρύ μαλλί (τις φωνάζει για extensions αν βιάζονται να παντρευτούν αυτόν τον χρόνο), να ξεκινήσουν άμεσα γυμναστική (ένα Νταχάου, 1 καταπίεση να υπάρχει) να κάνουν μία λίστα με το που θέλουν να πάνε ραντεβού και το κορυφαίο… μια γυναίκα για να βρει γκόμενο πρέπει να ξεφορτωθεί τις φίλες της για να εξαλείψει τον ανταγωνισμό και την κακή ενέργεια. Μέχρι συνέντευξη έδωσε που το πρότεινε και για την Jennifer Anniston όπου αφού την έκραξε ως κολλημένη με τον Brand Pit, της συνέστησε να ψάξει για 50αρη, χωρισμένο, χρηματιστή, «υψηλά ιστάμενο στην τροφική αλυσίδα» α και φυσικά να ξεφορτωθεί τις κολλητές C. Cox (παντρεμένη με μικρότερο) Sh. Crow (υιοθέτησε παιδί ούσα ανύπαντρη) οι οποίες αποτελούν κακές επιρροές για την Γενοβέφα μας. (Ποια Γενοβέφα; Για συγκεντρώσου σε παρακαλώ! Jennifer λες να την βάφτισε ο παπάς?

Φυσικά και η προξενήτρα μας έβγαλε βιβλίο το οποίο μοσχοπούλησε σαν ζεστό ψωμί στο φούρνο.

Οι συμβουλές επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά όπως πχ βγάλτε το σκασμό στο 1ο ραντεβού για τον εαυτό σας και αφήστε χώρο και χρόνο στον άλλον να νοιώσει σημαντικός, ακόμα και αν δεν σας αρέσει ευχαρίστησέ τον μετά το ραντεβού γιατί ακόμα και αν δεν σου αρέσει ο ίδιος.. είναι μικρός ο κόσμος, μην κάνετε επίδειξη γιατί αν πχ φορέσετε διαμάντια στο 1ο ραντεβού ο άλλος θα τρομοκρατηθεί από τις προσδοκίες σας (το τελευταίο είναι εύκολο… δεν έχω διαμάντια… ακόμη!)

Πού είχαμε μείνει; Α ναι… η αφορμή για το σημερινό παραμιλητό ήτα τα 5 καλύτερα μέρη για να βρεις άντρες. Τατα…..
1. Σκι
2. Αγωνίσματα επαγγελματιών αθλητών
3. Ψητοπωλεία!
4. Καφετέριες νοσοκομείου
5. Μικρά εστιατόρια νοσοκομείου.

Έχοντας λιώσει για χρόνια στα κυλικεία των νοσοκομείων οφείλω να ομολογήσω ότι ξεφτιλίστηκα στο γέλιο γιατί είτε θα δεις προσωπικό να σέρνεται από την εφημερία και το τρέξιμο είτε κόσμο μέσα στην ταλαιπωρία και την δυστυχία. Για τα ψητοπωλεία δεν το συζητώ… οπότε αδελφές μου πότε να κλείσω εισιτήρια για να πάμε να δούμε τους τελικούς του σκι?

Και 1 τελευταίο για το δρόμο… η εν λόγω κυρία ήταν επί σειρά ετών μπάκουρας, πώς βρήκε άντρα; 1 προξενήτρα πήγε και της ζήτησε δουλειά, και της είπε… αν θες να σε προσλάβω κάνε μου προξενιό, ο πρώτος που της γνώρισε ήταν ο άντρας που είναι μαζί του 4 χρόνια μέχρι σήμερα (και αυτός της δουλειάς) και προσελήφθη….

Παιδιά… για μένα… κάποιος; Κάτι;…. στην καφετέρια του νοσοκομείου θα με βρείτε!

Χορεύετε;

Κοίτα. Εκεί. Τώρα που περνά. Θα γυρίσει να σε κοιτάξει για μια στιγμή και μετά θα χαθεί ανάμεσα στους ανθρώπους. Μέτρα μέσα σου με την καρδιά να κρατά τον ρυθμό. 1… 2…. 3… Θα γυρίσει να σε κοιτάξει. Τη βλέπεις; 4… 5…. 6… Μια στιγμή μονάχα, σαν να σου κλείνει το μάτι. Το είδες; Μια στιγμή και μετά χάνεται σαν αερικό.

Πόσες στιγμές άφησες και σήμερα να χαθούν; Χωρίς χρώμα; Χωρίς μουσική; Χωρίς Χορό; Χωρίς να τις μοιραστείς;

Χορεύετε;

Tout... Tout.... Tout....

Παρακαλώ περιμένετε, βρίσκεστε σε αναμονή, η σκέψη σας προωθείται. Η ζωή είναι καταλυμένη. Παρακαλώ περιμένετε. Βρίσκεστε στη γραμμή προτεραιότητας. Σύντομα κάποια στιγμή θα είναι δική σας. Παρακαλώ περιμένετε. Μην κλείσετε τα μάτια. Μην κλείσετε τα αυτιά. Βρίσκεστε στη γραμμή της ζωής, της καρδιάς, του χρόνου.

Θέλει δεξιοτεχνία ο χρόνος, μαεστρία να μη σε τουμπάρει στο στριφογύρισμα του. Τι θα γινόταν αλήθεια, αν ο χρόνος δεν ήταν μια ημιευθεία, με αρχή αλλά χωρίς τέλος; Τι θα γινόταν αν ο χρόνος ήταν μια στιγμή σε μια λίμνη που πετάς ένα βοτσαλάκι και ομόκεντροι κύκλοι αρχίζουν και απλώνονται χορεύοντας σε όλη τη λίμνη μέχρι εκεί που χάνονται από το μάτι; Θα άλλαζε κάτι, πες μου αλήθεια αν ο χρόνος ήταν ένα σεντόνι που αναδιπλωνόταν και μπορούσες εκτός από το να κυλιστείς πάνω του να το διαπεράσεις, αλλάζοντας την έννοια του χρόνου; Θα ήταν πιο εύκολη η αναμονή;

Πρέπει να μάθω κάτι; Πότε κάνει διάλειμμα ο χρόνος;

Ο χρόνος μας κάνει σοφότερους…. Ευτυχισμένους όμως;

Le temps c’ est de l’ amour

Miss Piggy is in da House

Πεταλούδες και Κουδούνια

Βρε, βρε, καλώς το μου. Φαίνεται πως μ’ αυτή τη ζέστη ξεμείναμε τα δυο μας. Δεν ξέρω πώς ξέπεσες εδώ αλλά σήμερα το πρόγραμμα έχει ελαφρολαικό πρόγραμμα, εξου και οι πεταλούδες και τα κουδούνια… Οι πεταλούδες για μένα… και τα κουδούνια… πάλι για μένα!
Για ένα μεγάλο διάστημα ένοιωθα ότι παραγνωριστήκαμε, μέσα και έξω από εδώ. Άρχισα να σκέφτομαι ποιος με διαβάζει και τι θα έγραφα ανάλογα με το ποιος θα έμπαινε εδώ μέσα. Με κούρασε, με χάλασε…. Αυτό είναι για την πάρτη μου, με ένα όνομα που δεν είναι καν όνομα. Και έτσι χάθηκα…. Να χαθούν όλα, να μετρήσουμε τι αξίζει και να αρχίσουμε από την αρχή.
«Γιατί;» η αγαπημένη μου ερώτηση…. «Γιατί έτσι μ’αρέσει» η αγαπημένη απάντηση που προφέρεται συχνά σαν «γιατί μπορώ». Μου’ χουν λείψει πράγματα… όλο αυτό τον καιρό που δεν έγραφα σκεφτόμουν, σκεφτόμουν σαν μηχανή τρελαμένη. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω. Είμαι αποδεκτή αλλά δεν είμαι εγώ. Δεν τα θέλω ξανθά τα μαλλιά μου, ούτε να μπαινοβγαίνω στα κομμωτήρια…. Υποφέρω αλλά το κάνω για να γίνω αποδεκτή από έναν χώρο που δεν με ενδιαφέρει. Δεν μπορώ να φορέσω τα ρούχα που θέλω (όσο ακόμα χωράω σε αυτά) γιατί δεν μου το επιτρέπουν και έτσι δεν τα αγοράζω. Έχω μια ντουλάπα γεμάτη ρούχα, που δεν θα αγόραζα ποτέ αλλά μου τα αγοράζουν γιατί ταιριάζουν καλύτερα στη ζωή μου. Τα ρούχα μου ταιριάζουν καλύτερα από μένα.
Πολλά έγιναν όλο αυτό το διάστημα. Καλά και κακά, όπως πάντα. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι έχω πολύ θυμό μέσα μου. Θυμό χρόνων που καταπιεζόταν για σημαντικούς ή ασήμαντους λόγους. Δύσκολα θα εξωτερικεύσω τον θυμό στην ένταση που τον βιώνω και έτσι μαζεύεται.. και μαζεύεται σαν να κλείνεις τυφώνα σε μπουκάλι και λες θα φτιάξουν, τα δούμε… αργότερα….
Θυμό με τους άλλους μα περισσότερο με μένα και τους συμβιβασμούς μου. Για τις σιωπές που μου εξασφαλίζουν ευκολίες. Σςςς… μη μιλάς, σώπαινε και θα φύγεις νωρίτερα από τη δουλειά, θα σου κάνουμε αυτήν την εξύπηρετηση… είναι τόσο απλό… απλά να μην μιλάς… σσσςςς… και έτσι μπήκα στο unplugged.
Κάποτε είχα διαβάσει ότι όταν πραγματικά πιάσεις πάτο δεν έχεις άλλη επιλογή από το να αρχίσεις να ανεβαίνεις. Χρόνια τώρα αυτό που μάθαινα, είναι να μην έχω τίποτε δεδομένο και να είμαι ανά πάσα στιγμή έτοιμη να χάσω…. Οτιδήποτε νόμιζα ότι είχα… ακόμη και εμένα…. Χάνοντας ακόμα και εμένα, τις αυταπάτες μου, τις φλυαρίες μου, μέσα στη σιωπή, σε μια άκρη ήρθε εκείνο που δεν περίμενα.
Ήρθαν οι πεταλούδες όπως ποτέ άλλοτε. Και έτσι μια Spark που το φυσικό της χρώμα είναι το εκρού του νεκρού απέκτησε χρώμα καθώς τα 4 αιμοσφαίρια της κατανεμήθηκαν ανά ζεύγη στα ζυγωματικά. Τώρα λογικά θα έπρεπε να πω ότι η ζωή μου έφτιαξε ξαφνικά και με ένα μαγικό όλα τα προβλήματα βρήκαν την λύση τους. Nope! Δεν πέφτουν τίτλοι τέλους ακόμα… έχει πολύ ακόμα μπαμπα Στρουμφ.
Αλλά όσο madame και να με δείχνουν τα ξένα ρούχα, η Spark είναι κάπου από κάτω, να κοκκινίζει όπως στο γυμνάσιο που έπεφταν οι χυλόπιτες η μία πίσω από την άλλη. Πέρασαν πολλά χρόνια μέσα στο θυμό, δεν θέλω άλλα. Θέλω να «παίξω» πάλι. Θέλω να συνωμοτήσω, να ψαρέψω, να παρακολουθώ και να με παρακολουθούν. Να κάνω την απελπισμένη που δεν με προσέχει, να τους εκβιάζω να μου πουν πως το παιχνίδι το’ χω στα μέτρα μου. Εκεί που τους στεναχωρώ με τα δύσκολα να τους πετάω τα ρεζιλίκια που παθαίνω κάθε που έρχονται οι πεταλούδες και να το καννιβαλίζουμε. Η ζωή είναι και χορός και μου ‘χε λείψει καιρό… Έμαθα να χορεύω μόνη, έμαθα πολλά και περνώντας τα χρόνια πάω στοίχημα θα μάθω και άλλα. Αλλά δικαιούμαι το δικό μου ψέμα, το δικό μου παραμύθι για ακόμα μία φορά που ήρθε με τον δικό του σαρκαστικό τρόπο να με βρει. Με βρήκες… λοιπόν;
Μη μου πεις άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά… γελώντας! Όταν τρως στα όρθια και βρεθείς σε ένα περίτεχνο τραπέζι, πρέπει να εκτιμήσεις την τέχνη με την οποία το έστρωσαν, τα χρώματα, τα αρώματα, πριν φτάσεις στην απαγορευμένη αίσθηση… τη γεύση…. ‘θα έχετε τα πάντα, αρκεί να μη γευτείτε τον καρπό της γνώσης του καλού και του κακού»
Πάντως είναι απίστευτο τι μπορεί να καταφέρει 1 γυναίκα άχρηστη στο να ψαρεύει πληροφορίες αλλά με τις κατάλληλες γνωριμίες. Πας Αθήνα – Πειραιά μέσω Σιγκαπούρης… αλλά απολαμβάνεις κάθε δευτερόλεπτο της διαδρομής.
Τις πεταλούδες προφανώς τις κατάλαβες…. Τα κουδούνια θα τα ακούσεις προσεχώς γιατί ο χρόνος ξεκίνησε και μετρά ανάποδα μέχρι να μου τα κρεμάσουνε!
Άντε και στα δικά σας και προπάντως στην θεία! Μη στεναχωριέσαι θεία τα όμορφα έρχονται!