Δέντρα που περπατούν.

Ο θρύλος λέει πως κάποτε υπήρχε ένας πανέμορφος κήπος. Οι άνθρωποι ζούσαν ευτυχισμένοι και ήταν πάντοτε άνοιξη. Στην καρδιά του κήπου, υπήρχε ένα δέντρο. Το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Οι άνθρωποι μπορούσαν να φάνε οτιδήποτε ήθελαν εκτός από τους καρπούς του δέντρου αυτού. Και μία ημέρα όπως το κοιτούσαν μια σκέψη πέρασε από το μυαλό τους. "Γιατί εμείς και όχι εγώ;"
Και έκοψαν τον καρπό. Και τον έφαγαν. Και το "εμείς" χάθηκε. Κανένας δεν είναι σίγουρος πώς ακριβώς έμοιαζε το δέντρο αυτό. Ταξιδιώτες ξεκινούν μέσα στον χρόνο να το βρουν. Να σταθούν απέναντί του, σίγουροι πως εκείνοι δεν θα δοκιμάσουν τον καρπό. Κάποιοι κατορθώνουν να σταθούν απέναντί του. Κάποιοι είναι δέντρα που περπατούν.