Σάββατο, Ιουλίου 24, 2010

Τίτλοι Τέλους για Σωκράτη Γκιόλια / Troktiko


Η ακουστική μου μνήμη είναι χάλια. Το μόνο που με βοηθά – κάπως- είναι η οπτική μνήμη… Ώρες και ώρες ψάχνω, διαβάζω, αντιγράφω links. Κείμενα μικρά σαν post-it σε πίνακα ανακοινώσεων.


 
 
Και ως κάθε τι «επιτυχημένο» είχε και sequel
….Ηξερα από την αρχή ότι έθιγα ένστικτα ελληνικά, αρχέγονα και απείρως πιο
σημαντικά από τη χαμένη τιμή της ορθογραφίας. Ή της δημοσιογραφίας. Για την οποία, όπως ωμά έθιξε μια άλλη σχολιάστρια, «ποιος χέστηκε, όταν κείται στην άσφαλτο ένας σκοτωμένος»; Αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, ο ανεμοστρόβιλος είχε χτυπήσει το σπίτι-δεν ήμουν πια στο Κάνσας.

 
Και ανάμεσα στους ανώνυμους που έλεγαν ο καθένας τα δικά του…. Άρχισαν να εμφανίζονται και άλλοι

Όπως ο Άρης Δαβαράκης, γείτονας της κ. Βαγιάννης… λίγες γραμμές παρακάτω
…Σ΄ευχαριστώ που μου έδωσες την αφορμή να εκφράσω αυτές τίς σκέψεις σήμερα. Στην αρχή θύμωσα με το κείμενό σου, σιγά-σιγά όμως σε κατάλαβα. Και ένοιωσα την ανάγκη να σου στείλω ενα γράμμα ενδο-protagon-ικό, να εξηγηθώ και να σου εξηγήσω.

Καλό μας καλοκαίρι κι ελπίζω να βρεθούμε σύντομα.»


Ο κ. Τάσος Τέλλογλου…. Επίσης γείτονας και με προϊστορία με τον αποθανών.
Διάβασα την επιστολή που εστειλε ο Σ. Γκιόλιας στον Μ.Τριανταφυλλόπουλο για τους λόγους που τον εξώθησαν να παραιτηθεί απο την εκπομπή του μετά απο 17 χρόνια. Και σε ενα σχόλιο αναγνώστη του πρόσεξα οτι η εδρα του περίφημου σαιτ μπορεί να είναι ενας φορολογικός παράδεισος της δυτικής Αφρικής. Υπάρχει ένα τεράστιο θέμα λοιπόν που ισχύει για τα παραδοσιακά μέσα και πολύ περισσότερο για το διαδίκτυο: αφού δεν βγαίνουν, γιατί βγαίνουν; Ποιά είναι τα εταιρικά σχήματα που "τρέχουν" αυτές τις δραστηριότητες; Φορολογούνται; Πόθεν έσχες; Γράφονται οι χορηγίες των διαφόρων εταιρειών στα βιβλία τους;

Αλλά η δολοφονία του Γκόλια και οι πληροφορίες που αντλεί κανείς απο τα ίδια του τα γραπτά θέτουν και ορισμένα αλλα ζητήματα: με τι όρους εκμεταλλεύεται ο ιδιοκτήτης του μπλογκ το αποτέλεσμα της εργασίας του εργαζόμενου σε αυτό; Και γιατί δεν ισχύουν για τον "θαυμαστό καινούργιο κόσμο" οι αστικές και ποινικές ευθύνες που ισχύουν για τα "παλιά Mέσα";


Και πάλι διαβάζω… κείμενα αγνώστων… άλλα με μίσος, άλλα με λύπη… τα comments έχουν μετατραπεί σε 1 μεγάλο βιβλίο συλλυπητηρίων γεμάτο οργή, ενίοτε εμπάθεια (εκατέρωθεν) και φωνές… όλοι φωνάζουν… Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου γυρίζει στο κεφάλι μου. Τότε βγήκαν όλοι στους δρόμους, μες στη σιωπή οι μικροί, με μολότωφ στα χέρια οι τραμπούκοι. Τώρα δεν κουνιέται φύλο. Δεν το συζητά έξω κανείς. Συνένοχοι όλοι. Μόνο εδώ το σχολιάζουν όλοι.

Ακόμα και ο πιτσιρίκος που προϋπήρχε του troktikoυ
στάθηκε να σχολιάσει την ιστορία του Σωκράτη
.... και ιστορίες που σταματούν πριν φθάσουν σε τελεία

 
Ακόμα και ο μαύρος γάτος μου φάνηκε ότι σχολίασε… με τον δικό του τρόπο
 Τα ΠεριστέΡια 
Ήρθαν τελικά να διώξουνε  
..τα περιστέρια. Θορυβούσαν πολύ 
κουτσουλούσαν πολύ, ενοχλούσαν πολύ. 
Άρχισαν να τα πολυβολούν. Εκείνα 
σκόρπισαν τρομαγμένα, 
μυριάδες 
έπεφταν νεκρά, το αίμα τους  
κόκκινο ποτάμι, κυλούσε στην  
πλατεία,  
ως τη θάλασσα. Τα πιο 
πολλά 
τα σκότωσαν. Μα όσα απέμειναν 
ξαναγύρισαν.

Ο –επίσης- γείτονας Χρ. Χωμενίδης με το κείμενό του Αν δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι 

Δεν ξέρω… Περίμενα να δω… να ακούσω… και να ‘μια με μια μπύρα, δίχως τσιγάρα… να χαζεύω έναν εικονικό τοίχο…

Όλοι βάλθηκαν να μιλούν για τα blogs   

Πόσοι αλήθεια ξέρουν τι είναι Blog; Και πόσοι βολεύονται να τα κατηγορούν… είτε με την δέουσα σοβαροφάνεια… είτε όχι

Όποιος έχει λόγο να γράφει, θα γράφει. Όποιος και αν είναι αυτός. Όποιος δεν έχει, θα σταματήσει όταν το hobby  κλείσει τον κύκλο του, ή όταν η διαδικτυακή ταυτότητα δεν είναι πλέον «λειτουργική»/

 Όπλα 

Η εταιρεία δημοσκοπήσεων –και όχι μόνο- FOCUS δια της ιδιοκτήτριας σε δηλώσεις προ της ανακλήσεως της άδειάς της

Λόγια του κ. Γκιόλια για την ένδικη διαμάχη με τον Τριανταφυλλόπουλο….Υ.Γ2: Θα παρακαλούσα όλους τους επώνυμους δημοσιογράφους να μην επικοινωνήσουν ξανά μαζί μου για οποιαδήποτε μεσολάβηση μου σε θέματα που τους αφορούν. Η σιωπή τους σε αυτό το μείζον θέμα δείχνει την κουλτούρα και την ποιότητα τους.

Το indymedia που στοχοποίησε τον αείμνηστο. Να κλείσουμε αυτό πρώτα, τώρα που το αίμα δεν στέγνωσε ακόμα και στην συνέχεια θα κλείσουμε και άλλα. Το πρώτο είναι δύσκολο…

Νεκροί στην ίδια πόλη

Σωκράτης Γκιόλιας, 37 δολοφονήθηκε στην Ηλιούπολη - 19 Ιουλίου. Γιώργος Βασιλάκης, 52 διαμελίστηκε από βόμβα στην Κατεχάκη - 24 Ιουνίου. Παρασκευή Ζούλια 35 πνίγηκε από καπνούς στη Σταδίου - 5 Μαΐου. Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 πνίγηκε στη Σταδίου - 5 Μαΐου. Επαμεινώνδας Τσακάλης, 36 πνίγηκε στη Σταδίου - 5 Μαΐου. Χαμί Νατζάφι, 15 διαμελίστηκε από βόμβα στα Κάτω Πατήσια - 28 Μαρτίου.   Έξη νεκροί στην ίδια πόλη. Ένας κάθε μήνα. Ή ένας κάθε 33 μέρες, για να είμαι ακριβής. Τους μετράω, τους ξαναμετράω αλλά ο αριθμός τους δεν αλλάζει. Όπως δεν αλλάζει η πόλη. Η ίδια πόλη από τον Χαμί μέχρι τον Σωκράτη. Μια πόλη - κράτος σε αδιέξοδο. Χωρίς ηγέτες, χωρίς πολίτες, χωρίς ελπίδα. Μια πόλη κράτος γεμάτη στρατόπεδα και θύματα. Με πρώτο θύμα τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Aπό εκεί ξεκίνησαν όλα. Ένας μπάτσος – μια σφαίρα – μια φωτιά. Κάνω προσπάθεια μήπως αφαιρέσω κανέναν, μήπως τον βάλω σε άλλη κατηγορία, σε άλλο πίνακα αλλά δεν μπορώ. Έξη ψυχές στο χώμα από τα άκρα. Κάποιοι θα πουν αριστερά άκρα. Κάνουν λάθος. Ο γκρεμνός είναι γκρεμνός. Δεν είναι ούτε αριστερά, ούτε δεξιά.

Το σχόλιο του Τριανταφυλλόπουλου Κανένας από όσους σήμερα ολοφύρονται δεν θα θυμούνται μετά από λίγες ημέρες την εικόνα του. Γιατί, εκτός από την οικογένειά του, εκείνοι που πραγματικά τον αγάπησαν και θα συνεχίσουν να υποφέρουν είναι λίγοι. Σήμερα κάποιοι μας στέρησαν το δικαίωμα να ξαναβρεθούμε, να γελάσουμε ή να πικραθούμε, να διαφωνήσουμε και να εξηγηθούμε. Καλό ταξίδι, δικέ μου.

  «Πρώτα ήρθαν και συλλάβανε τους κομμουνιστές. Δε μίλησα, επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής. Έπειτα, ήρθαν για τους Εβραίους. Δε μίλησα, επειδή δεν ήμουν Εβραίος. Μετά συλλάβανε του εργάτες, μέλη συνδικάτων. Δε μίλησα, επειδή δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Ύστερα, ήρθαν για τους καθολικούς. Πάλι δε μίλησα, επειδή ήμουν προτεστάντης. Αλλά στο τέλος, όταν ήρθαν να πιάσουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς, για να μιλήσει».
Είναι η γνωστή φράση του προτεστάντη ιερέα Μάρτιν Νιμάιλερ που είχε φυλακιστεί από τους ναζί. Σοφία Αδαμίδου

Η Σεμίνα Διγενή.... το Διαδίκτυο που τόσο αγάπησες, απέκτησε τον γαζωμένο από 13 σφαίρες, μάρτυρά του. Και ο Περής στις παρυφές  Το troktiko που κατά τα φαινόμενα ανέστειλε τη λειτουργία του

«….ξέρω όμως ότι θέλουνε να μας φιμώσουν όλους τους Bloggers Που θέλουμε να μοιραζόμαστε με άλλους ανθρώπους τις ιδέες μας, τις στεναχώριες μας και τις χαρές μας, και πιστεύουμε στην ελευθερία του λόγου, στην ελευθερία της βούλησης, και στη δύναμη της ενότητας.
Σήμερα αυτός ο άγνωστος αλλά blogger άρα “φίλος”
αύριο ποιος?
Άγνωστε φίλε Σωκράτη καλό ταξίδι. Μπορεί να μην σε γνώρισα ποτέ αλλά το μπλογκοχώρι είναι ένα μεγάλο σπίτι, και όποιος φεύγει -πόσο μάλλον δολοφονημένος- είναι απώλεια.» Θεία Donna

Το κείμενο των δικών του ανθρώπων… που λέει σε λίγες σειρές όσα δεν κατάφεραν να πουν όλοι οι προηγούμενοι. Οι τίτλοι τέλους έπεσαν για τον κ. Γκόλια και από ότι φαίνεται και για το troktiko… Γιατί εγώ στέκω ακόμα σε έναν τοίχο με κενά post-it?

 Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ Σωκράτη μας, πριν οκτώ χρόνια που σε παντρέψαμε είχες γεμίσει μια μεγάλη εκκλησία με φίλους και γνωστούς για να σου ευχηθούν να ζήσεις. Χθες, γέμισες πάλι εκτός από την εκκλησία και όλη την πλατεία για το τελευταίο αντίο. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε από την ψυχή μας όλους, γνωστούς και άγνωστους, που συμμετέχουν στον πόνο μας για τον άδικο χαμό σου. Τα στοιχεία της ψυχής σου, η βαθειά σου πίστη, η καθαρότητα της ζωής σου και η φιλάνθρωπη καρδιά σου μας βεβαιώνουν ότι είσαι στην αγκαλιά του Θεού και αυτό είναι η μόνη μας παρηγοριά. Ευχόμαστε η θυσία σου να λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Η γυναίκα σου, οι γονείς σου και τα αδέρφια σου σαν το καλύτερο μνημόσυνο ζητούν από το Θεό να συγχωρέσει τους φονιάδες σου όπως και συ θα ήθελες. 

 Το σώμα έμεινε πίσω και η ψυχή προχώρησε. Λίγες μέρες αργότερα το blog έμεινε πίσω και ο χρόνος συνεχίζει να προχωρά. Με εμάς... ή χωρίς.....



Πέμπτη, Ιουλίου 22, 2010

Όταν η Spark δεν είναι εδώ...


Καλημέρα…. Σε εσένα, σε μένα, σε εκείνους που δεν μιλώ πια, σε εκείνους από τους οποίους κρύβομαι άλλοτε από επιλογή και άλλοτε από ανάγκη.

Είμαι και εγώ μία blogger. Διάλεξα μόνη μου ένα ψευδώνυμο, μια άλλη «αλήθεια», την φορτώθηκα και προχωράω. Μεγάλωσα με τα 15 λεπτά της δημοσιότητας του Andy Warhol.  Όλοι και όλα στο ξεπούλημα για αυτά τα 15 λεπτά. Αλλά υπάρχει και ένας άλλος κόσμος που δεν πουλιέται μα χαρίζεται, ο κόσμος των bloggers.
Αν νοιώσω ότι έχω κάτι να πω, να μοιραστώ τότε γράφω. Ημερολόγιο, ιστορίες, μουσικές… σαν το δικό μου εισιτήριο που αφήνω στο μηχάνημα σιωπηλά, ανώνυμα, να το πάρει ο επόμενος και να συνεχίσει. Το blog μου ακόμα και χωρίς το όνομα που αναγράφει η ταυτότητά μου, έχει κάτι από μένα, το αληθινό μου και το ψεύτικο, αυτά που είμαι και αυτά που παλεύω να κρύψω. Μα δεν με νοιάζει να με βρεις έξω από την οθόνη. Είναι μια μικρή συνομωσία. Δεν ρωτάω. Δεν ρωτάς. Είμαστε η γενιά της μοναξιάς. Γνωριζόμαστε, ερωτευόμαστε, χωρίζουμε, δημιουργούμε μέσα στο διαδίκτυο.

Θες να μου επιβάλεις το όνομά  μου και εγώ αρνούμαι πεισματικά. Επιμένεις να με στήνεις στον τοίχο γιατί θεωρείς πως είμαι ο μεταφορέας του καινούριου μα κάνεις λάθος. Είμαι ο φορέας του καινούριου. Δεν αλλάζω συνεχώς ονόματα, δεν με απασχολεί ιδιαίτερα πόσοι διαβάζουν ή σχολιάζουν αυτά που γράφω. Είναι το δικό μου ξόδεμα, για την ψυχή μου, για όσα πιστεύω, για τα παιδικά μου όνειρα που δεν χωράνε έξω. Μη με λυπάσαι και μη με οικτίρεις για τα ορθογραφικά μου λάθη, την ανωνυμία, το ελλιπές ρεπορτάζ. Εικόνες της ζωής μου και των ονείρων μου αφήνω πίσω μου, σημάδια να βρίσκω την ψυχή μου να μην χάνομαι… και αν σταθώ τυχερή να βρω τυχαία και κάποιους σαν και εμένα.

Δεν έχω ανάγκη την αναγνώριση, τα ταξίδια στο εξωτερικό με έξοδα του δημοσίου και την κονκάρδα «blogger», τις επι πληρωμή δημοσιεύσεις ιστοριών μου σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίες με την υπογραφή μου… εγώ γράφω σιωπηλά, με μερικές δεκάδες αναγνώστες την ημέρα, εκ των οποίων οι περισσότεροι προτιμούν να σχολιάζουν ποτέ. Δεν χρειάζεται. Έχουμε μάθει να καταλαβαινόμαστε στις σιωπές μας. Το ωραιότερο σχόλιο στο blog μου το έγραψε κάποιος που δεν εμφανίστηκε ποτέ δεύτερη φορά «Βγαίνω τώρα για να πω στον δικό μου άνθρωπο πόσο τον αγαπώ». Συνειδητά έχουμε επιλέξει έναν άλλο δρόμο, συνοδοιπόροι σε έναν κόσμο που ξέμαθε να αγαπά και να σέβεται.

Δεν απολογούμαι για τα blogs. Δεν απολογείσαι για κάτι που είσαι αλλά στέκεσαι στο πλάι του γείτονά σου. Δεν έχει σημασία η χιλιομετρική απόσταση. «Όσο πιο κοντά βρίσκονται οι στέγες των σπιτιών, τόσο πιο μακριά βρίσκονται οι καρδιές των ανθρώπων» είχε πει κάποτε ο Αντώνης Σαμαράκης. Όσο μακριά και αν βρίσκονται οι υπολογιστές τόσο κοντά βρίσκονται οι ψυχές των ανθρώπων που δημιουργούν, ονειρεύονται, κάνουν την δική τους αντίσταση σε έναν ψηφιακό κόσμο που κάποιοι παλεύουν να υποτάξουν.

Μεγάλωσα ως ένα υπερπροστατευμένο παιδί που έτρεχε να προλάβει το ένα φροντιστήριο μετά το άλλο. Να μάθω όσα μπορώ περισσότερα, να έχω εφόδια, να σπουδάσω, να δικαιώσω τα όνειρα κάποιων. Σπούδασα… και μετά σπούδασα και άλλο και μετά έπιασα δουλειά. Και συνέχισα να σπουδάζω να γίνω κάτι ακόμα, να γίνω κάτι καλύτερο από τον γείτονα στην τελική…. Και όσα χρόνια και αν διαβάζω, όσες ώρες και αν δουλεύω για σένα, που φωνάζεις για την ανωνυμία μου… συνεχίζω να είμαι ανώνυμη. Δεν ρωτάς το όνομά μου παρά μόνο αν είναι να με καταγγείλεις γιατί το μάτι σου έχει αγριέψει και δαγκώνεις το χέρι, που δεν σε νοιάζει να γλύψεις. Λίγο υποκριτικό λοιπόν να νοιάζεσαι για το όνομά μου εδώ ε; Αφού έτσι και αλλιώς τα συμφωνήσαμε. Δεν σε αποκαλώ με το όνομά σου, δεν προσπαθείς καν να μάθεις το δικό μου.

Και έχω δει και έχω ζήσει πολλά, πολύ περισσότερα από όσα χωράνε σε μία ταυτότητα ή μία ημερομηνία γέννησης. Και έμαθα να σφίγγω τα δόντια και να σωπαίνω για να μπορώ να προχωρώ. Να σωπαίνω εκεί έξω και να μιλώ εδώ μέσα. Δεν παίρνω spray να γράψω στους τοίχους, δεν υποχρεώνω κανέναν να με διαβάσει. Δεν γεμίζω φειγ βολάν την καθημερινότητά σου, δεν με πληρώνεις για να φλυαρώ. Επιλέγεις να έρθεις και να διαβάσεις και αν το θες να προσθέσεις το δικό σου σχόλιο.
Αν δεν είμαι τίποτα για σένα, απλά δεν έρχεσαι…. και αν κάτι μέσα μου είναι αληθινό, εγώ συνεχίζω να γράφω σε ένα άδειο από αναγνώστες blog

Είμαι μία blogger και πιθανώς να είσαι και εσύ και εγώ να μην το ξέρω αλλά να διαβάζω τα κείμενά σου. Γιατί δεν με νοιάζει η επίφαση, με νοιάζει η ουσία. Σε μια κοινωνία που λοβοτομείται συστηματικά εγώ πρόλαβα να διαβάσω, να μιλήσω, να ακούσω, να μάθω. Σε μία χώρα που η υγεία και η παιδεία δια στόματος πολιτείας από δικαιώματα και αγαθά μετατρέπονται σε εμπορεύσιμα μεγέθη και διαχειρίζονται ως τέτοια, εγώ επιλέγω την δική μου αντίσταση. Δεν δέχομαι ότι «η χώρα πλέον χρειάζεται ανειδίκευτους εργάτες μόνο και ανάλογη θα είναι και η παιδεία». Αρνούμαι μια υγεία που όποιος έχει να πληρώσει επιβιώνει και απολαμβάνει…
Δεν πιστεύω σε κόμματα χωρίς να είμαι ζώον α-πολιτικόν. Ο θείος Αριστοτέλης αν ζούσε, ίσως να με έλεγε ζώον @-πολιτικόν… ίσως πάλι σκέτο ζώον.

Είμαι μία γυναίκα που έχει βιαστεί και όταν μίλησε δεν την πίστεψε κανείς, της είπαν εσύ φταις. Τα ήθελε ο κώλος σου. Και με την δολοφονία οι μνήμες αυτές ξαναξύπνησαν. Και ας μην μιλάμε για εγκλήματα του ποινικού κώδικα αλλά για πολιτικά εγκλήματα. Κούνεβα, Γρηγορόπουλος, Marfin, Γκιόλιας….  Η Δημοκρατία βιάζεται ξανά και ξανά και εμείς χωριζόμαστε… οι από εδώ, οι από εκεί… εμείς… οι άλλοι.

Βρέθηκα σε μέρος που δεν έχουν τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο. Και μου μιλήσαν εκεί για τον κ. Γκιόλια. Και επέστρεψα και είδα τις διηγήσεις των συνεργατών. Ο κόσμος μιλάει για αυτό και έξω από το νετ και ας μην είναι στις ειδήσεις, και ας μην υπάρχει «προκήρυξη». Διάβασα ασχήμιες που με πόνεσαν και ας μην τον ήξερα. Δώσε εξουσία και χρήμα στον άνθρωπο και θα δεις ποιος είναι….

Είμαι μία blogger και νοιώθω πως οι σφαίρες αυτές σημάδευαν και σημαδεύουν και εμένα. Για να μάθω να σωπαίνω και εδώ, να υποταχθώ σε έναν κόσμο που το «νόμιμο» είναι και «ηθικό», σε έναν κόσμο χωρίς Θεό, που όλα επιτρέπονται….
Είμαστε σε καιρό ειρήνης, σε μία ευνομούμενη πολιτεία, με αιρετούς –δημοκρατικά- εκπροσώπους… Τότε γιατί τόσα πολιτικά εγκλήματα; Γιατί νοιώθω σαν να ζω σε στρατοκρατούμενη κοινωνία της Νότιας Αμερικής;

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Θέλω να πιστεύω ότι είναι κάπου καλύτερα τώρα και οι δικοί του άνθρωποι θα βρουν την παρηγοριά και την δύναμη που χρειάζεται να προχωρήσουν. Πριν κάποια χρόνια ήταν η Αμαλία… τώρα είναι ο κ. Γκιόλιας… Τα blogs δεν έχουν απλά δύναμη αλλά και ιστορία… και είναι γραμμένη σε πρώτο ενικό… χωρίς παρεμβάσεις… παρά μόνο για την τελευταία τελευταία. Είτε στέκεται μόνη… Είτε με 16 άλλες στην σειρά.

Ένα τελευταίο τραγούδι για το δρόμο…

Πέμπτη, Ιουλίου 15, 2010

3rd London Greek Film Festival, 8-14 November 2010 SUBMISSIONS Closing Day: 20 July 2010

 SUBMISSIONS
 Closing Day: 20 July 2010  (postmarked)
We accept films, videos and screenplays from:
Greek producers, directors, film/video artists and writers from all over the world (Greek-Cypriot, and Greek origin artists from Greek Diaspora included) – there is no specific topic that the film should be based...  or
International producers, directors, film/video artists and writers from all over the world, that exhibit Greek historical or cultural themes or they use the Greek language, or whose works are produced in Greece. Also: international producers, directors, film/video artists and writers, who have an interest in Greece, Greek heritage and contemporary Greek related themes.

Three simple steps to submit your work
1. Download the submission form
2. Pay the submission fee via PayPal and print receipt
3. Send us your work, the submission form and the receipt
 

Acceptance Mark


 
SUBMIT YOUR FILM
6 categories: fiction feature film, documentary, short film (student short included), animation, video art, experimental film
Please, read the submission guidelines first.
2.   Please pay the submission fee and print receipt
Film Submissions
3.   Send your work, the submission form and the receipt to
      (regular post please; not registered packs, courier or special delivery):   
 
London Greek Film Festival
39 Winkfield Road
Wood Green
London N22 5RP
UK
 


 
SUBMIT YOUR SCREENPLAY
2 categories: fiction feature, short
(we accept scripts in Greek or English language or both Greek and English versions)
Please, read the submission guidelines first.
2.   Please pay the submission fee and print receipt
Script Submissions
3.   Send your work, the submission form and the receipt to
      (regular post please; not registered packs, courier or special delivery):   
    
London Greek Film Festival
39 Winkfield Road
Wood Green
London N22 5RP
UK
 


 
Email: submissions [at] londongreekfilmfestival.com
      
*please replace [at] with @ symbol to send email