είδα το video του τοκετού που πρότεινε ο Γέρος στο http://video.google.com/videoplay?docid=-6693250232685996691 είναι τελείως διαφορετικό να το βιώνεις ως μητέρα, ως θεατής ή ως ιατρός/μαία. Δεν θα σταθώ σε αυτό έγιναν όμορφες συζητήσεςι σήμερα με αφορμή αυτό. Εγώ θα ήθελα να μιλήσω για την αγαπημένη μου στιγμή του τοκετού. Όταν παίρνεις το νεογνό στα χέρια σου, καθαρίζεις γρήγορα το στόμα του με μία γάζα και αρχίζεις και μετράς κρυφά μέσα σου 1... (πάρε ανάσα) 2.... (πάρε ανάσα!!)... 3.. πάρε ανάσα.. ΟΥΑΑΑΑΑΑ και αρχίζει να κουνάει χέρια πόδια και να κλαίει δυνατά...
Οι πνεύμονες κατά την ενδομήτρια ζωή δεν δουλεύουν (το έμβρυο τρέφεται και οξυγονώνεται από το αίμα της μητέρας) και είναι συρρικνωμένοι. Με αυτό το ουα.. ανοίγουν σαν τα φτερά μιας πεταλούδας και του μωράκι μας αρχίζει το πέταγμά του στη ζωή...
πόση δύναμη άραγε να χρειάζεται εκείνη η πρώτη ανάσα;
1... (πάρε ανάσα)..... 2 (πάρε ανάσα) 3. πάρε ανάσα... ουαααα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Προσπάθησα να δω το βιντεάκι. Όλα καλά μέχρι που η κυρία με το ψαλίδι έκοψε κάτι κι άρχισε να τρέχει το αίμα... Λιποψύχησα και το έκλεισα! Δεν άντεξα στην θέα! Ακόμη αισθάνομαι ναυτία... Λυπάμαι που έχασα τη σημαντική σκηνή αλλά μάλλον θα είχα λιποθυμήσει και δεν θα την έβλεπα ούτως ή άλλως!
Δημοσίευση σχολίου