Βγαίνω και κάνω παντομίμα στην Ερμού.

Φώτης Αρμένης..."Σήμερα βρίσκεις δουλειά στο θέατρο μόνο αν ανήκεις σε παρέες, κάστες, αυλές. Κάθε σκηνοθέτης, κάθε παραγωγός έχει "τους δικούς του" (...). Κάνω τηλέφωνα, επικοινωνώ με ανθρώπους που γνωρίζω, τους λέω "εδώ είμαι"... Δεν μπορώ όμως να παρακαλέσω, να γίνω χαμερπής, να κολλήσω σε κάποιον, να γλείψω. Ξεκίνησα καλά και όπου έχω εμφανιστεί πήρα από καλές και πάνω κριτικές. Και αναρωτιέμαι "γιατί"; Επειδή δεν είμαι φίρμα; Εμένα δεν με νοιάζει το να γίνω πρωταγωνιστής, θέλω όμως να δουλεύω ως ηθοποιός. Έτσι δεν ζω, φυτοζωώ. Έχω και οικογένεια. Ξέρεις πώς αντιμετωπίζω την κατάσταση; Βγαίνω και κάνω παντομίμα στην Ερμού. Το προτιμώ από το να χάσω την αξιοπρέπειά μου και να εξευτελιστώ. Και η παντομίμα θέατρο είναι".
http://spaces.msn.com/screenwriting/Blog/cns!1p02uLiwrN623k3mvXHVVYxg!121.entry
Είναι παράξενο πως πέφτεις ώρες-ώρες σε κείμενα άσχετα που όμως κάτι λένε και για σένα. Δεν ξέρω όσα θα ήθελα για το θέατρο. Αλλά αυτά τα λόγια του Αρμένη μου μείνανε. Αν μπορεί αυτός, με αυτή την ιστορία να λέει όχι και ότι προτιμά να κάνει παντομίμα στην Ερμού από το να έρπει για να είναι στα μεγάλα θέατρα τότε μπορώ και γω. Σημαιοστολίστε τους δρόμους. Έχουμε ευχάριστα νέα! Ανακαλύφθηκε η Αμερική! Και μαζί με αυτήν η λασπωμένη μας αξιοπρέπεια...