Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να διακρίνουν πότε έχω κάνει ένα κείμενο ξεπέτα και πότε όχι. Καιρό τώρα παλεύω σώμα με σώμα με μία ιστορία. Την έχω ξεκινήσει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Μόνο ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος μου έχει ξεφύγει μέχρι αυτή τη στιγμή.
Προχωράει ως κάποιο βαθμό και ξαφνικά σε μία στροφή με πετάει έξω. Καμία ιστορία δεν με έχει παιδέψει τόσο. Για έναν άνθρωπο, που ακροβατεί ανάμεσα στον αυτοσχεδιασμό και την αυτόματη γραφή μοιάζει με τη μέρα της μαρμότας του αγίου βαρθολομαίου. Κάθε που θα αφαιρεθώ και θα χρησιμοποιήσω μία ευκολία για να ενώσω 2 προκαθορισμένα σημεία, με βρίσκω αφίσα σε ξαπλώστρα παραλίας.
Τα παρατάω. καταχωνιάζω τα αρχεία και πάω παρακάτω. και σε κάποια ανύποπτη στιγμή... εκεί, που κάνω ακόμα έναν καφέ... εκεί που χαζεύω σε ένα ανοιχτό .doc... έρχεται η ίδια ιστορία και κάθεται σιωπηλά ξανά δίπλα μου. - Θα τα παρατήσεις; και δεν θα πεις, που μετά έγινε αυτό; δεν θα το μάθει ποτέ κανείς. θα το ξέρουμε μόνο εμείς. και εσύ χρυσόψαρο ξεχνάς...
Ανάβω τσιγάρο και αρχίζω να φέρνω βόλτες σαν την άδικη κατάρα. Επιστρέφω πίσω σε όλα τα σημεία, που με πέταξαν έξω. όλα έχουν ένα κοινό παρανομαστή. "πωπω τι γαμάτα γράφω, ας πω και λίγα γαμάτα πραματάκια ακόμα". Αυτό ήταν. Βζντουπ! Με πέταξε εκτός, σε άλλη ιστορία, που δεν με αφορά. Σε ένα δείγμα γραφής και περιεχομένου, που το 'χω με ευκολία αλλά είναι άσχετο της παρούσης.
- Αφαίρεσε. Επέστρεψε και αφαίρεσε κάθε τι περιττό.
Κάποια στιγμή έχοντας σκαλώσει άγρια έστειλα μήνυμα-κατεβατό σε κάποιον αναγνωρίσιμο εξηγώντας του το πρόβλημα, που αντιμετώπιζα. Μετά το ξέχασα. Την επόμενη μέρα βρήκα την απάντησή του. Μια πρόταση μόνο.
"Μην μιμείσαι, είσαι."
Προχωράει ως κάποιο βαθμό και ξαφνικά σε μία στροφή με πετάει έξω. Καμία ιστορία δεν με έχει παιδέψει τόσο. Για έναν άνθρωπο, που ακροβατεί ανάμεσα στον αυτοσχεδιασμό και την αυτόματη γραφή μοιάζει με τη μέρα της μαρμότας του αγίου βαρθολομαίου. Κάθε που θα αφαιρεθώ και θα χρησιμοποιήσω μία ευκολία για να ενώσω 2 προκαθορισμένα σημεία, με βρίσκω αφίσα σε ξαπλώστρα παραλίας.
Τα παρατάω. καταχωνιάζω τα αρχεία και πάω παρακάτω. και σε κάποια ανύποπτη στιγμή... εκεί, που κάνω ακόμα έναν καφέ... εκεί που χαζεύω σε ένα ανοιχτό .doc... έρχεται η ίδια ιστορία και κάθεται σιωπηλά ξανά δίπλα μου. - Θα τα παρατήσεις; και δεν θα πεις, που μετά έγινε αυτό; δεν θα το μάθει ποτέ κανείς. θα το ξέρουμε μόνο εμείς. και εσύ χρυσόψαρο ξεχνάς...
Ανάβω τσιγάρο και αρχίζω να φέρνω βόλτες σαν την άδικη κατάρα. Επιστρέφω πίσω σε όλα τα σημεία, που με πέταξαν έξω. όλα έχουν ένα κοινό παρανομαστή. "πωπω τι γαμάτα γράφω, ας πω και λίγα γαμάτα πραματάκια ακόμα". Αυτό ήταν. Βζντουπ! Με πέταξε εκτός, σε άλλη ιστορία, που δεν με αφορά. Σε ένα δείγμα γραφής και περιεχομένου, που το 'χω με ευκολία αλλά είναι άσχετο της παρούσης.
- Αφαίρεσε. Επέστρεψε και αφαίρεσε κάθε τι περιττό.
Κάποια στιγμή έχοντας σκαλώσει άγρια έστειλα μήνυμα-κατεβατό σε κάποιον αναγνωρίσιμο εξηγώντας του το πρόβλημα, που αντιμετώπιζα. Μετά το ξέχασα. Την επόμενη μέρα βρήκα την απάντησή του. Μια πρόταση μόνο.
"Μην μιμείσαι, είσαι."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου