Jonathan: Επιστολή 2η

Πολυαγαπημένε μου Τζόναθαν, σε σκέφτομαι, το ομολογώ.
Σε σκεφτόμουν το πρωί καθώς έβαζα στα κρυφά κόκκους νες καφέ στον capuucino μου, την ώρα που έγλειφα το κουταλάκι ενθυμούμενη την απέχθειά σου για τον νες καφέ που μου έφτιαχνες τα καλοκαίρια με την σαντυγί γαρνιρισμένη με καραμελωμένα αμύγδαλα. 
Αυτή η φλεγματική απέχθειά σου για ό,τι πρόδιδε τα καταγώγια που 'χω γυρίσει τις στιγμές της πλήξης μου, υπήρξε εξ απανέκαθεν ακραιφνώς γοητευτική. 
Σε σκεφτόμουν τις ώρες που βασάνιζα τελετουργικά τα keyboards δίπλα από τα σπέρματα και κάτω από τα αίματα. Σε σκεφτόμουν την ώρα που ο γκριζομάλης λιγούρης από την απέναντι βεράντα με χαλβάδιαζε κολημένος στο παράθυρο καθώς κάπνιζα τις slim ξεπέτες μου στο μπαλκόνι. 
Με λείπεις Τζόναθαν. 
Με λείπεις αργά αλλά σταθερά αλλά σταθερά. Με λείπεις αποφασιστικά και πλέον αμετάκλητα. Με λένε γλυκιά και έχουν δίκιο. Άλλοι με λένε σκύλα και έχουν δίκιο και αυτοί. 
Με λες σπαγγοραμένη και τσιφούτα και έχεις δίκιο και εσύ.
Τι να τα κάνω εγώ τα spa Jonathan σαν δεν είσαι εδώ να ξε-spa?
Τι να τα κάνω εγώ τα pin από τις πιστωτικές σαν δεν είσαι εδώ να σου τα κρύβω και εσύ να μου τις βουτάς;
Πλήττω Jonathan... πλήττω μακριά σου. Επέστρεφε και παίρνε τες... τις πιστωτικές μου, τα μαργαριτάρια μου (το καλτσόν μην πάρεις μόνο, μου 'φυγε ο πόντος και ξέχασα να το πετάξω).
Παντοτινά δική σου
με την αβάσταχτη ελαφρότητα της pop.